Fréttablaðið - 23.12.2006, Síða 30

Nú er allt upp á holl-
ustuna hérna á
heimilinu áður en
maður fagnar fæð-
ingu Frelsarans með
steiktum gæsum,
hamborgarhrygg, hangiketi,
rjómaís, smákökum og krydduð-
um kræsingum í 13 daga og 13
nætur samfleytt.
Ég nennti ekki að elda í kvöld
og stakk upp á skyndibita. Það
fékk dræmar undirtektir þar til
mér hugkvæmdist að stinga upp á
nýjum veitingastað sem býður
upp á hollan skyndibita, lífrænt
ræktaðan og meinhollan.
Við fengum okkur að borða í
Tryggvagötu á stað sem heitir
ICELANDIC FISH & CHIPS sem
þýðir „íslenskur fiskur og fransk-
ar“. Reyndar voru þeir ekki með
franskar. Fiskurinn var óaðfinn-
anlegur en staðurinn á eftir að
slípast dáldið til að geta slegið
Hamborgarabúlluna út sem minn
uppáhalds skyndibitastað. Til
dæmis væri upplagt að hafa
frammi alls konar sósur og krydd
handa gestum án þess að rukka
aukalega fyrir hverja fingurbjörg
af krydduðu skyri.
Sem sagt prýðilegur skyndibiti,
en heldur í dýrari kantinum fyrir
minn smekk.
Jólaskemmtun í
Ísaksskóla. Andri
lék vitring. Þeir
voru í flottum bún-
ingum en sögðu fátt,
eins og vitringa er siður. Það hlýt-
ur að vera gaman að fá að leika
persónu sem er í glæsilegum bún-
ingi en þarf ekki að læra langan
texta utanað.
Almennt er talið að
vitringarnir þrír
hafi heitið Baltas-
ar, Melkíor og
Kaspar. Andri var
ekki alveg klár á
því hvern þeirra
hann var að leika,
nema hvað hann var sá
sem kom með gullið,
hinir voru með reykelsi
og myrru. Persónulega
held ég að það hafi verið
Baltasar sem kom með
gullið, það smellpassar
við Baltasar vin minn
sem er mikill höfðingi.
Sýrlendingar sem
eru vel að sér í fornum fræðum
halda því fram að hin raunveru-
legu nöfn vitringanna hafi verið
Larvandad, Gushnasaph og Horm-
isdas. Sem getur vel verið að sé
rétt hjá þeim án þess að við Andri
tökum afstöðu til þess.
Reyndar hafa menn lengi velt
því fyrir sér af hverju vitringar
völdu þessar gjafir handa fátæk-
um trésmið og fjölskyldu hans.
Sumir halda því fram að vitr-
ingarnir hefðu sýnt meiri visku ef
þeir hefðu fært fólkinu einhverja
nytjahluti – nema þetta hafi verið
sérvitringar. En mér finnst þetta
vera prýðilega táknrænt fyrir
hversu erfitt það er og hefur alltaf
verið að velja jólagjafir svo að
öllum líki.
Byrgismálin eru
heldur hráslagaleg.
Fyrir mína parta
hefði þessi frétt
alveg mátt bíða
fram yfir þrett-
ándann. En æsingurinn í frétta-
stofum er orðinn svo mikill að það
er að verða fastur siður að kross-
festa einhvern vesa-ling á aðvent-
unni í beinni útsendingu.
Fyrir síðustu jól var sá kross-
festi svo stálheppinn að hafa kvatt
þetta jarðlíf fyrir nokkrum árum
svo að hann var löglega afsakaður
frá því að veita sjónvarpsviðtöl.
Að þessu sinni er lifandi maður
tekinn fyrir. Hann virkar á mig
eins og dæmigerður geðvilling-
ur. Ég sá kvikmynd um hann
og meðferðaraðferðir hans
fyrir að ég held tveimur
árum og skil ekki enn
þann dag í dag að eng-
inn úr eftirlitsiðnaði
ríkisins skuli hafa talið
það í sínum verkahring
að tékka á honum.
Ef menn reka fyr-
irtæki og sýsla með
dauða fiska eru heil-
brigðisyfirvöld og
hvers konar eftirlits-
aðilar inni á gafli hjá
þeim, að ég tali nú ekki
um skattmann. En þeir sem
eru með lifandi fólk í höndun-
um virðast ekki vera undir
neinu eftirliti – og hef ég
þó aldrei heyrt
minnst á að fisk-
verkendum detti
í hug að misnota
dauðar ýsur,
hvað þá standa í
BDSM-sambandi
við þær.
Mín vegna mættu fréttahaukar
gjarna veita því athygli að stór
hluti þjóðarinnar er á þessum árs-
tíma með hugann við jól og jóla-
hald. Sjálfsagt eru fréttastjórar
fjölmiðla með langa lista yfir aðila
sem eiga það skilið að vera kross-
festir opinberlega en spurningin
er hvort krossfestingar séu við-
eigandi forgangsverkefni frétta-
stofa á jólaföstunni.
Fréttatímar sem eru samansúr-
raðar frásagnir af mönnum sem
nota farsíma til að útbreiða mynd-
ir af besefanum á sér eða sitja
fyrir allsberir á Netinu mega
gjarna bíða þar til eftir jól. Eink-
um vegna þess að þetta eru ekki
fréttir af stóratburðum sem eru
að gerast hér og nú, heldur er um
að ræða fréttir sem fréttamenn
geta mótað að vild sinni og birt við
hentugleika.
Sólveig ávítaði mig í morgun
fyrir að taka ekki nægan þátt í
jólaundirbúningnum. Ég fór í
mikla fýlu. Það eina sem ég tek
ekki í mál að sinna er að pakka inn
gjöfum og skrifa jólakort. Ég kann
ekki að pakka neinu inn nema þá í
plastpoka og það langar engan að
fá plastpoka í jólagjöf. Og ef ég á
að skrifa jólakort dettur mér
aldrei neitt í hug nema „Gleðileg
jól og farsælt komandi ár. Þökkum
liðið. Sólveig og Þráinn.“
Og hvern langar að
fá svoleiðis jóla-
kveðju?
Jólasveinarnir
koma með í skóinn
handa smáfólkinu á
hverjum morgni.
Embættisfólk og
starfsmenn í öllum
stofnunum og stórfyrirtækjum
mættu taka þessa afkastamiklu
og stundvísu heiðursmenn sér til
fyrirmyndar. Allt gengur eins og
það á að ganga, enginn seinkun á
neinu máli og allir fá góða fyrir-
greiðslu, jafnvel betri en þeir
eiga skilið – og umfram allt er
engin pólitík í spilinu.
Sem minnir mig á að ég var að
lesa á Netinu notalega sögu af
hinum rausnarlega Geira á Gold-
finger og vinum hans
Gunnari Birgissyni og
Ármanni á Alþingi á
styrktarsamkomu fyrir
HK í Kópavogi.
Slóðin á söguna
er blogdog.blog.
is. Það er líf-
legt að fylgj-
ast með frétt-
um á blog.is
– sem er ein-
staklega vel
heppnuð
bloggsíða
hjá Mogg-
anum.
Ég er
soldið
kvefaður
og logandi
hræddur um
að missa röddina.
Út frá því fór ég
að hugsa um
orðalagið „að
fara í mútur“ -
sem er notað
um raddbreyt-
ingu hjá strák-
um á kyn-
þroskaskeiði. Þá rann
alltíeinu upp fyrir mér
að orðið mútur er sennilega
skylt latneska orðinu „mutat-
io“ sem þýðir „breyting“. Þess
vegna er út í bláinn að tala um að
stjórnmálamenn fari í mútur.
Þeir breytast ekki.
„Ætli Óskar Bergsson sé end-
anlega kominn úr
mútum?“
„Ósköp ætlar
Gunnar Birgisson
að vera lengi í
mútum.“
Svona setningar
bera vott um lélega máltilfinn-
ingu.
Paté, kæfa, terrine?
Sólveig fann þessa líka fínu
uppskrift að villigæsakæfu, paté
eða terrine. Ég fylgdi uppskrift-
inni út í æsar. Þorði ekki öðru því
að hún var alltaf að gefa mér
auga. Þetta var heljarmikið puð,
ekki síst að úrbeina gæsirnar og
hakka höglin.
En allt gekk það að óskum þar
til ég kom að síðustu línu í upp-
skriftinni. Hún hljóðaði svo:
„Bakist við 90° í vatnsbaði þar til
innri hiti er orðinn 67°.“
Hvaða endemis rugl er þetta?
Ég fer daglega í gufubað sem er
92° og er ekki enn þá orðinn að
kæfu.
Ekki þyrði ég að gefa út mat-
reiðslubók og eiga það á hættu að
prentvillupúkinn eða eigin afglöp
eyðilegðu jólin á mörg þúsund
heimilum.
GLEÐILEG JÓL!
Lesendum Fréttablaðs-
ins og landsmönnum
öllum: HEILSA OG
FRIÐUR!
P.S.
Ég bakaði kæfuna í
litlum
skálum við 190°
hita í klukkutíma
og korter – og
árangurinn er
dásamlegur.
Dauðir fiskar og lifandi manneskjur
Í Dagbók Þráins Bertelssonar er fjall
að um jóla-
föstu-aftökur í beinni útsendingu. Ræt
t er um lofsvert
fordæmi jólasveinanna sem margir mæ
ttu taka sér til
fyrirmyndar og loks er minnst á þá fél
aga Larvandad,
Gushnasaph og Hormisdas, mútur og v
illigæsakæfu.
Kæra
Dagbók
Þráinn Bertelsson skrifar