Fréttablaðið - 18.09.2007, Qupperneq 56

Frá því að ég yfirgaf
skólastofur Háskóla
Íslands og hélt út á
vinnumarkaðinn með
nesti og nýja skó hef
ég tekið sérstaklega
eftir auglýsingum
bankanna um hagstæð
kjör fyrir námsmenn.
Það virðist vera tíska að gera út á
þann ljóma sem fylgir því að vera
„fátækur námsmaður“. Fólk gerði
gott úr þeim bölvanlegu aðstæðum
með því að dúka borðið með sæng-
urveri úr Ikea í sjónvarpsauglýs-
ingum í fyrra. Útvarpsauglýsingar
í ár predika svo að það sé lítið mál
fyrir námsmenn að neita sér um
ruccola-salat og fá sér samloku
með osti og kókómjólk í nesti.
Einu sinni, áður en ég hóf nám,
fannst mér líka að það fylgdi því
sjarmi að vera námsmaður. Ég sá
fyrir mér fróðleikssvipinn á eigin
andliti þar sem ég grúfði mig yfir
rykugar skruddur, og ég hlakkaði
til þess að fá að ráfa um ganga Þjóð-
arbókhlöðunnar ásamt hinu gáfu-
fólkinu, eða ræða setta texta í
góðum hópi fólks yfir rjúkandi
svörtu kaffi – af því maður hafði
ekki efni á öðru.
Nám er vissulega skemmtilegt,
en raunveruleiki fátæks náms-
manns er það ekki. Þegar ég taldist
til þess hóps fékk ég um það bil 80
þúsund krónur á mánuði frá ást-
kærum lánasjóðnum. Það sér hver
heilvita manneskja að slík „laun“
duga ekki lengi. Ég vann þess vegna
með skóla, eins og nánast allir aðrir.
Fyrir vikið skertist lánið, og svo
mikið í raun, að eina önnina lét ég
skipta því niður á þrjá mánuði í
stað fjögurra af því að ég gat bara
ekki hugsað mér að fá undir 60 þús-
undum á mánuði. Mánuðinn sem
varð út undan plagaði ég svo vini
og vandamenn í von um að fá að
borða.
Í dag klökkna ég af ánægju þegar
ég borga fyrir ruccola-salatið mitt.
Ég geri mér fulla grein fyrir því að
maður þarf að neita sér um vissa
hluti á meðan maður er í skóla. Ég
veit hins vegar af raun að það er
ekki jafn sjarmerandi og bankarnir
vilja vera að láta að vera fátækur
námsmaður. Það hef ég lært á minni
skólagöngu.