Fréttablaðið - 23.04.2008, Síða 36

24 23. apríl 2008 MIÐVIKUDAGUR
■ Pondus Eftir Frode Øverli
■ Gelgjan Eftir Jerry Scott & Jim Borgman
■ Handan við hornið Eftir Tony Lopes
■ Kjölturakkar Eftir Patrick McDonnell
■ Barnalán Eftir Jerry Scott & Rick Kirkman
„En veislan mín var í gær,
sagði froskurinn Fróði! Af
hverju komið þið svona
seint? Af því við erum snigl-
ar, sögðu Slimy og Slowly!
Þá hló froskurinn Fróði svo
mikið að hann varð að slá sér
á froskalæri!
Já, ég veit! Hún er
ömurleg!
Þú skilur... Barnabókahöfund-
ar eru ekki ekta rithöfundar!
Þeir eru bara mjög latar
manneskjur sem nenna
ekki að skrifa almennilegar
bækur!
Á morgun byrjum
við á Morgan Kane!
Góða nótt!
Ímyndunarsóknarmað-
urinn minn, Beyonce
Knowles, æðir upp að
markinu!
Þegar mark-
maðurinn
minn, Helen
Mirren,
hendir sér
á fæturna á
henni!
Helen
Mirren??
Hún er
ennþá flott!
Ég neita
því ekki.
Beyonce leikur
á Helen gömlu,
sem dettur og
mjaðmabrotnar.
Það mun alltaf
vera pláss fyrir
þroskaðar konur í
mínu liði!
Segðu mér,
Beta... Hversu
oft sagðistu hafa
verið gift?
Ég vona að ég fái að minnsta
kosti góða öldu þegar ég er
kominn út.
Sjö...
sex... fimm...
fjórir...
...þrír...
tveir... einn...
Gleðilegt
ár
Takk. Vilt þú
prófa hávaða-
segginn?
Ég fór á flengferðalag
um Bandaríkin í síð-
ustu viku, í minni
fyrstu ferð vestur um
haf. Ég flaug til New
York, gisti á hóteli og
flaug eldsnemma morg-
uns til Louisiana, dvaldi
þar í tvo daga, flaug til baka, varði
nokkrum klukkutímum á rölti í fyr-
irheitnu borginni, og flaug aftur
heim á leið. Ansi strembið ferðalag
og merkilegt um margt – ekki síst
uppgötvunina sem ég gerði þegar
ég settist, dauðþreytt, upp í Ice-
landair-vél.
Allir þeir Bandaríkjamenn sem
ég komst í tæri við á þessu fleng-
ferðalagi mínu um landið voru svo
kurteisir og elskulegir að ég fór
nánast hjá mér. Afgreiðslufólk
hafði miklar áhyggjur af því hvort
reynsla mín af því að versla hjá því
hefði ekki verið ánægjuleg, óskaði
mér góðra stunda í gríð og erg og
brosti þar til mig var farið að verkja
í kinnarnar af að svara í sömu mynt.
Það sama gilti um hótelstarfsmenn,
sem nánast héldu á mér upp í leigu-
bíl, þó að ég hefði bara spurt hvar
þá væri að finna. Í eina skiptið sem
fólki fataðist kurteisisflugið var
þegar ég bað um latte úr venjulegri
mjólk. Þá var starað.
Þegar ég kom mér fyrir í Ice-
landair-vélinni að ferðalagi loknu
uppgötvaði ég af hverju útlending-
um finnst við Íslendingar stundum
svolítið kaldranalegir í framkomu.
Íslenska kurteisin er bara af öðrum
toga. „Kaffi? Kaffi? Kaffi?“ –
mantra íslensku flugfreyjanna er
fullkomlega kurteis á okkar mæli-
kvarða. Bandaríkjamönnum bregð-
ur hins vegar eflaust í brún yfir því
að þær bjóði ekki öllum farþegum
góðan daginn, inni þá eftir heilsu
fjölskyldu þeirra, almennri líðan í
dag og í gær, eða fái strengi í kinn-
arnar af brosi.
Það er vissulega gott að líða eins
og nafla alheimsins í verslunar-
ferðum, en ég er ekki sannfærð um
að stelpunum í Sephora hafi þótt
alveg jafn vænt um mig og þær
gáfu í skyn. Kannski eru „Kaffi? –
Já, takk“ – samskiptin bara þægi-
legri eftir allt saman. Og það er
örugglega leiðinlegt að eiga við
harðsperrur í brosvöðvunum.
STUÐ MILLI STRÍÐA Kurteisi og kurteisi
SUNNA DÍS MÁSDÓTTIR FÉKK HARÐSPERRUR Í BROSVÖÐVANA