Tíminn - 19.12.1982, Blaðsíða 37

SUNNUDAGUR 19. DESEMBER 1982
37
I JoeJoe hefur hafist til meiri metorða. Hann útvegar nú viðskiptavini - handa öðrum!
fengið sár á ennið og það er Nancy eldri
systir hans, sem hefur veitt honum það.
Plástur; Hvar er plástur? Hann er ekki
til. Fómardýrið brosir bara og systirin
lætur frá sér kústinn. Móðirin getur farið
út til innkaupa. JoeJoe hefur látið hana
fá pening.
íbúðin er fjórar kytrur og leigð á
okurverði, - 250 dollara á mánuði. Hún
lítur út eins og heilbrigðiseftirlitið hafi
rýmt hana með hraði, vegna hættu á
hruni hússins. Tómleikinn þarna er enn
átakanlegri en hitt, - hve allt er hrörlegt.
Húsmunir og innrétting, - allt hefur
verið selt smátt og smátt. í dagstofunni
er bekkur, sóffi með púða í, sjónvarp,
útvarpsplötuspilari. í svefnherbergjun-
um þremur, sem hýsa eiga móðurina,
föðurinn (láti hann sjá sig) og börnin
sjö, eru aðeins dýnur á gólfunum.
Félagsmálahjálpin greiðir til fjölskyld-
unnar 308 dollara hálfsmánaðarlega og
enn fær Diaz fjölskyldan seðla sem leysa
má út fyrir olíu og leigu, auk afsláttar
af sjúkratryggingu og styrks til matar-
kaupa.
En hvar er baðherbergið með leyfi?
Börnin flissa. Þau lyfta upp hurð, sem
hangir aðeins á efri hjörinni. í galtómu
eldhúsinu rennur sjóðandi vatn í sífellu
úr biluðum krana á vatnshitara. Úti í
garði stendur blár og hvítur lögreglubíll.
Honum var stolið fyrir mörgum árum,
segir JoeJoe, og orðið „Police" skrapað
af honum.
Á vegg hangir seðill; „Lokið gluggum
og læsið dyrum, - nú er Diazarnir á
ferðinni." Þetta er aðvörun, sem minnir
á slagorð óaldarflokks. Pað ömurlega er
þó að það mætti ráða niðurlögum allra
hér með berum höndum. Móðirin Efig-
enia á lagleg og skemmtileg börn með
heiðarleg andlit, heilbrigðan líkama og
skynsemi í ágætu lagi. Hvað skyldi verða
úr þeim...?
Ekkert. Það getur ekkert orðið úr
þeim.
Pau eiga engan föður sem þau geta
litið upp til. Enga trausta móður. Þau
þekkja enga reglu, engan aga. Enginn
segir við þau: „Látið þið ískápinn vera.“
eða „Þið verðið að vera komin heim
klukkan tíu.“ Enginn morgunverður.
Ekkert matborð, - aðeins snætt af diski
á knjám sér. Engin bók. Engin hirsla
fyrir persónulega muni. Engin tækifæri
til þess að vera einn með sjálfum sér.
Hvernig ætti barn að geta einbeitt sér í
kæfandi heitri íbúð innan um barnagrát
og stöðugan eril? Hver getur lært
lexíurnar sínar, án þess að hafa borð?
Að Davíð, sem er sex ára, undan-
skildum, eru öll Diazbörnin orðin á eftir
í skóla sínum og í Júnior-Highschool
hafa þau hætt 14-16 ára án nokkurs
árangurs, en þetta minnkar atvinnu-
möguleika þeirra stórlega. lil þessa
hefur Mickey fallið einu sinni í bekk, en
hann er nú 11 ára. Einnig Danny 12 ára,
og Nancy 13 ára. Joe Joe hefur tvívegis
orðið að sitja aftur í sama bekk.
Jesus („Bubbio") hefur verið bundinn
við uppeldis og unglingarefsihæli í stað
skólans. Það hve óstöðugur hann-er í
rásinni er að kenna slysi sem hann lenti
í á stolnum bíl, - undir áhrifum af gufum
upp úr dós með ódýru límefni. Hve oft
hefur hann verið handtekinn? Bubbio
hugsar sig um „48 sinnum,- ef til vill 49
sinnurn." Hann horfir framan í okkur og
allt það vonleysi sem hvílir yfir lífi hans
endurspeglast í augnaráðinu: „Mig
vantar vinnu, skilurðu. „45 prósent
puertorikanskra ungmenna í New York
eru atvinnulaus. Við vildum gjarna geta
hjálpað upp á sakirnar en hvernig?
Hann trúir okkur ekki:
„Mig vatnar vinnu, skilurðu. Mig
vantar hana.“
Miguel er 19 ára, en hann er elstur.
Hann á konu og hefur vinnu. Hann er
farinn að heiman. Miriam, 16 ára og
Eva, 17 ára, hættu báðar í skóla, er þær
urðu óléttar. Miriam býr með barns-
föður sínum, puertoríkönskum slátr-
ara, þarna í grenndinni. Eva, sem er of
stolt til þess að segja barnsföður sínum
hverning komið er situr hins vegar
heima og hefur engar framtíðaráætlanir.
„Jæja, farið þið nú að koma,“ segir
Joe Joe,“ og er orðinn órólegur. Hann
þolir ekki við inni lengur. Hann kann
betur við sig úti á götunni. Þar fæst það
sem ekki er fáanlegt innandyra: Frelsi,
ævintýri. Sú tilfinning að vera einhver.
Hann er oft á flandri með hópi kunningja
eða einsamall í þrjá eða fjóra daga.
Heim kemur hann aðeins til þess að þvo
sér og skipta um föt. Hann sefur í
neðanjarðarlestunum, í biðskýlum, í
stigagöngum, úti í görðum. Stundum
lætur hann læsa sig inni í billjardherbergi
á bak við kramvöruverslanir til morguns.
Þá sefur hann stundum í yfirgefnum
húsum þar sem þær klíkur sem hann
umgengst koma saman. Síðasti klúbb-
staður þessarar tegundar var brenndur
til ösku af öðrum unglingahópi, sem var
þeim óvinveittur. Þegar hann hungrar
fer hann í skólann. Þar fá þurfandi
nemendur ókeypis máltíð. Á vetrum
sækir hann skólann oftar.
Joe Joe spyr okkur hvort við höldum
að Ronald Reagan fari í stríð? Nei,
hvers vegna? „Æ, við skulum ekki tala
um það, „segir hann og fer sína leið.
Steve segir frá:
„Ég veit nú deili á mörgum þessara
manna á Times Square. Fæstir eru
raunverulegir kynvillingar. Sameigin-
legur sálarkvilli þeirra virðist vera sá að
þeim er ómögulegt að vera í sambandi
við fullorðna. Hegðun þeirra er barna-
leg, ef til vill kvenhræðsla frá unglingsár-
um, eða þá að sjálfstraust þeirra er svo
lítið að þeir verða að kaupa sér þá
pastursminnstu til fylgilags. Sextugur
verksmiðjuverkamaður, sem sjá má hér
á mynd ásamt Joe Joe, hefur öfugsnúna
ást á sakleysi barnanna. Þau skipta engu
máli, eru aðeins númer. Þessi maður
hefur alla ævi búið hjá móður sinni, sem
er dæmigert. Börnunum finnst þau ekki
stunda vændi, og síst telja þau sig
kynvillinga. Þau eiga ekkert og geta
ekkert og geta ekkert gert og selja
þannig líkama sinn á svo tilfinningalaus-
an hátt sem hugsast má. Þeir segjast eiga
vinstúlkur
En þrátt fyrir að þeir geri þetta án-
þess að blikna né blána vita þeir að
athæfi þetta er viðurstyggilegt. En
„mórallinn" er sá að þeir láta sér fæst
fyrir brjósti brcnna, meðan þeir telja
aðstæðurnar tryggar: Káf í kvikmynda-
húsum, fyrirsætustörf hjá klámmynda-
smiðum, fitl í bíl, þjónusta á hótelher-
bergjum, - allt nema bein kynvillinga-
kynmök. Enginn drengjanna vill kannast
við að hafa látið hafa sig til slíks, - ekki
einu sinni í vinahópi.
En þegar hætta er á ferðum ei
glæpurinn skammt undan. Svartur ung-
lingur skaut einn viðskiptavinanna, þeg-
ar hann ætlaði að nauðga hvítum vini
hans. Viðskiptavinurinn var einn, en
þeir félagar þrír. í stað þess að hafa
fyrirlitningu á sjálfum sér, beinist hún
að kynvillingunum. Sá öfugi? Best að
hann fái það sem hann hefur unnið til
Þrátt fyrir barnsandlit sitt er Joe Joe
furðu slyngur eftir aldri.Hann setur
viðskipavinum sínum það að skiiyrði að
hann megi hafa einhvern með sér, helst
vin sinn „Kid Baretta,“ sem er sterkur.
Hann situr þá nærri í herberginu og lítur
undan Joe Joe segir stoltur:„Það er ég
sem ræð hvað það gengur langt.“ Kann
að vera rétt. Hann hefur marga mann-
anna í hendi sér, einkum þá sem mest
veikgeðja eru.
Lögreglan framkvæmir sjaldan hand-
tökur. Þá kynni að koma upp úr kafinu
að hér væri um stórviðskipti að ræða og
ekki væri það efnilegt. Hvað getur svo
sem komið fyrir börnin? Aðvörun frá
yfirvöldum er látin nægja og börnin svo
send heim. Ársvist á uppeldisheimili
kostar skattborgarana 25 þúsund doll-
ara. Fyrir þá upphæð mætti senda
einhver önnur börn í Harward háskóla.
29.12 1981
Diaz fjölskyldan situr í kuldanum um
jólin. Sköllótti húseigandinn sem kom
að innheimta leiguna var froðufellandi
af bræði vegna rakans, kakkalakkanna
og rispanna á veggjunum. Við fréttum
af þessu og ákveðum að þetta verði einn
þeirra daga er fjölskyldan fær að borða.
Það skeði líka þegar við fórum með þá
Joe Joe og vin hans „Kid Baretta" á
kaffihús á Columbus Avenue og gáfum
þeim að borða. Þá létu þeir í fyrsta sinn
grímuna falla, ærsluðust eins og ungl-
ingum er gjarnt og fóru oft fram
snyrtiherbergið. Ráða mátti í hvernig
síðasta helgi hafði liðið hjá þeim: Tveir
drengir, tveir menn, Cadillac Sedan ’79
með rafmagnsrúðum á þakinu, tvö hús
í Connecticut, sauna, arinn, allt afar
glæsilegt.
Tveir atburðir voru Joe Joe minnisstæð-
astir: Hann hafði fengið að prófa að saga
við með rafmagnssög og svo hafði hann
farið í fyrsta sinn á hestbak og ekki
dottið af baki.
Joe Joe er það mesta angursefni að
bræður hans skuli masa svo mikið og
þeir skuli fá að koma með á kínverska
matsölustaðinn. Þeir rífast stanslaust.
Ógæfumaðurinn Bubbio kúffyllir disk-
inn og fær sér hann þrívegis fullan:
„Aldrei að vita hvenær maður kemst í
mat næst.“ Joe Joe siðar þjóninn:
„Dömurnar fyrst.“ Hann athugar mig
gaumgæfilega: „Þú ættir að fara úr
kápunni. Þá líður þér betur.“
Utan dyra gengur nú mikið á. Bubbio
þykist ætla að stjórna umferðinni og
spyrnir í sendiferðabíl. Barnaleg krafta-
della. Fúkyrði heyrast út um bílglugg-
ann. Bubbio fær ekki hamið einhverja
innri reiði. Hvað ef blaðran springur, -
nú er nóg komið! Hingað og ekki
lengral? Hversvegna er stöðugt verið að
áreita mann? Öll Diaz börnin bera ör.
Á andliti og á handleggjum og höndum.
Þau segja: „Ég datt þegar ég var lítill.
Nú er haldið aftur heim í íbúðina.
Undir verndandi hlíf þess að hún skilur
lítið býr móðirin Efigenia. Hún talar
bara spönsku og dæturnar túlka fyrir
okkur. Hve gömul? 39 ára. Fædd í San
Sebastian í Puerto Rico. Hún var elst af
sex systkinum. 15 ára rakst hún á
öskubílstjórann Jesus, 24 ára. Hún vann
í tómataniðursuðuverksmiðju og nú
giftist hún Jesus, þau eignuðust fimm
börn og hún hjálpaði manni sínum í
verslun sem þau settu á stofn. Bara að
þau hefðu verið þar áfram.
En hví seldu þau allt og fóru? Það var
þjóðsagan um auðsældina í New York.
ÍSIÆNSKAR BÆKUR
ERLENDAR RÆKUR
MVTvrrmrwn
JLVJL JL■&
Bókaverslun Snæbjarnai- ,
Hafnarstræti