Tíminn - 23.12.1944, Blaðsíða 22

22
T I M I N N
gólfinu. Hún fór því út á taaksvalirnar, þar
sem garðyrkjumaöurinn geymdi mottu-
ræmur, sem notaðar voru til þess að þekja
með viðkvæmar plöntur, þegar nætur
voru kaldar, og tók með sér armfylli af
þeim. En þegar hún kom aftur inn í stof-
una. sá hún, að það var um seinan. Blóð-
ið hafði þegar komizt gegn um umtaúð-
irnar og hafði eyðilagt mottuna þar und-
ir sem maðurinn lá.
„Ó, sjáðu mottuna!" hrópaði hún.
„Já, hún er nú eyðilögð,“ anzaði Sadó
kæruleysislega. „Hjálpaðu mér við að snúa
honum,“ sagði hann skipandi. Hún hlýddi
honum orðalaust og Sadó tayrjaði að þvo-'
bak mannsins varfærnislega.
„Yunú vildi ekki þvo honum,“ sagði
Hanna.
„Þvoðir þú honum þá?“ spurði Sadó án
þess að Jjætta við verk sitt eitt augnablik.
„Já,“ svaraði hún.
Hann virtist* ekki heyra, hvað hún sagði,
en hún var vön því, að hann væri mjög
önnum kafinn, þegar hann var að vinna.
Eitt augnatalik hvarflaði að henni að spyrja
Sadó að því, hvort það væri starfsins
vegna, sem hann leysti þetta svo vand-
virknislega af hendi, eða vegna þess, að '
maðurinn væri veikur. — —
„Þú verður að svæfa hann, ef þess þarf
með,“ sagðx hann.
„Ég?“ át hún upp eftir honum með tóm-
læti í röddinni. „Ég er algerlega óvön
þv'í!“
„Það er ofur auðvelt,“ svaraði hann óþol-
inmóðlega. %
Hann var farinn að losa um umtaúðirn-
ar og blóðið tók að vætla örar út úr sár-
unum. Hann athugaði sárin við Ijós frá
skurðlæknalampa, sem festur var á enni
hans.
„Byssukúlan er hér ennþá,“ sagði hann
fálátlega. „Nú þyrfti ég bara að vita, hve
djúpt sárið er. Sé það ekki of djúpt, getur
verið, að ég nái kúlunni. En það er ekki
svo lítið, sem honum blæðir. Hann er búixxn
að missa mikið blóð.“
En nú varð Hönnu flökurt. Sadó varð'
litið upp og hann sá, hversu nábleik hún
var í framan.
„O — ekki gefast upp,“ sagði hann harð-
lega. En ekki lagði hann þó frá sér rann-
sóknaráhöld sín eitt augnablik. „Ef ég nem
staðar nú, mun hann áreiðanlega deyja.“
En hún setti hendur fyrir munn sér og
hljóp út úr stofunni. Hann heyrði hana
kasta upp úti í garðinum. En hann- hélt
áfram við verk sitt.
„Hún hefir gott af því að tæma mag-
ann,“ hugsaði hann. Hann gleymdi því, að
hún hafði auðvitað aldrei verið viðstödd
uppskurð. En þessi lasleiki hennar og sú
freisting að ganga út til hennar nú strax,
gerði hann óþolinmóðan og æsti skap hans.
Hann var gramur út í hvíta manninn, sem
lá þarna eins og dauður undir skurðar-
hnífnum.
„Það er ekki til nein ástæða fyrir því
milli himins og jarðar,“ hugsaði hann, ,.að
þessi maður haldi lífi.“
Ósjálfrátt varð hann kæruleysislega
h^ðbrjósta við þessar hugsanir sínar og
hélt áfram starfi sínu í hálfgerðu flaustri.
Maðurinn stundi gegnum svefninn, en Sadó
gaf því engan gaum, utan hvað hann taut-
aði yfir honum.
„O — emjaðu bara,“ tautaði hann. „Emj-
aðu rétt eins og þig lystir. Ég er ekki að
þessu mér til þægðar. Eiginlega skil ég
ekkert í því, hvers vegna ég er að þessu.“
Dyrnar opnuðust, og þar var Hanna kom-
in inn aftur. Hún hafði ekki gefið sér tíma
til að greiða hár sitt aftur á hnakkann.
„Hvar er svæfilyfið?“ spurði hún á-
kveðin.
Sadó benti með höfðinu. „Þáð var eins
gott, að þú komst aftur,“ sagði hann,
„hann er farinn að hreyfa sig.“
Hún hélt á flösku og bómull.
„En hvernig á ég að fara að þessu?“ 9
spurði hún.
„Bara að hella í bómullina og halda
henni að vitum hans,“ svaraði Sadó, án
þess að hætta hinum margvíslegu viðvik^
um, sem verk hans útheimti, eitt andar-
tak.
„Þegar hann fer að anda mjög hægt,
skaltu taka bómullina frá stundarkorn."
Hún laut varfærnislega niðúr að Am-
eríkumanninum, þar sem hann hvíldi
með andlitið á gólfábreiðunni. Þetta var
vesallegt, magurt andlit, fannst henni. og
munnsvipur þess var afmyndaður. Maður-
inn þjáðist auðsjáanlega, hvort sem hann
var sér þess fyllilega meðvitandi, eða ekki.
Hún horfði sífellt á hann. — Og hana
fór allt í einu að langa til þess að vita
sönnur á því, hvort þær væru á rökum
reistar sögurnar, sem henni bárust stund-
um til eyrna um illa meðferð á stríðs-
föngum. Þess háttar orðrómur barst manna
á milli sem' hver önnur munnmæli, en
var jafnan rhótmælt á hærri stöðum. í
dagblöðunum voru sífelldar frásagnir af
því, að hvar sem japanskir herir kæmu,
tæki fólkið fagnandi á móti þeim með s
gleðihrópum yfir fengnu frelsi. En stund-
um varð henni hugsað til manna eins og
Tahíma hershöfðingja, sem barði konuna
sína grimmilega. enda þótt enginn væri til
frásagnar um það, að hann hefði sýnt svo
mikinn og sigursælan dugnað í orrustum
4
K aupfélag Stykkishólms,
Stykkishólmi,
óóÁar ól/uni /&/a<jA/?ic>nnu/7i o
r'
niýaró oc^.
ártnu.
j^/ecn/e^ra y ó/a o^.
cjrott óams/ar^ á
vi/áÁtnla v/nuni g/eÁi/eara /ó /c
JóaÁÁar go// óam
/