Tíminn - 23.12.1944, Blaðsíða 18

18
T í M I N N
"Kaupfélag Saurbæin
Salthólmavífe
1 Selur allar algengustu fáanlegar nauð-
synjavörur,
°Kaupír og tefeur í umboðssölu allar
venjulegar landbúnaðaraíurðír,
Starffæfeír smjörsamlag og selur 1, fl,
smjör,
• , v f
. t-MeJi/ey jó/ j/ar.íœ/t nýá/'/ Uöbfeum víðsbiptín á líðna árinu,
°Kaupfélag Saurbæínga
mmt
Kaupfélag Önfirðinga, Flafeyri,

óskar öllum viðskipfavinum sínum
gleðilegra jóla og heillaríks komandi árs.
Ekki ofbauð mér neitt „sollurinn“ á
Hraunsrétt, en trúað get ég að umliverfið
þar „örvi til ásta“. Það er fagurt og róman-
tískt í Aðaldalnum: hraun, skógur og hin
fagra Laxá liðast í bugðum út dalinn.
Svipað umhverfi og þar hefir stundum
verið nefnt „draumaland ungra elskenda“.
En þá fannst mér fjörugra í Landréttum
heldúr en í Hraunscétt, er ég heimsótti
þær löngu seinna. Samt er ekki ósenni-
legt, að ýmislegt hafi farið fram við
Hraunsrétt, sem ég varð ekki sjónarvott-
ur að!
Næstu nótt gisti ég hjá kunningjum mín-
um að Nesi í Aðaldal og vísaði mér leiðina
þangað Konráð á Hafralæk, sem var á-
hugasamur ungmennafélagi og sýndi hann
mér m. a. á leiðinni græðireit, er U. M. F.
Geisli hafði komið upp. En það mun þá
hafa verið gott félag, eins og fjölda mörg
ungmennafélög voru í þá daga — og eru
það sum enn, sem betur fer.
Aftur gisti ég á Einarsstöðum, og þar seldi
ég Grána minn Árna Jakobssyni, því að ég
ætlaði af landi burt. Fór ég svo á Rauð
einum heim að Höfða og seldi hann síðan
út á Látraströnd.
Nú var sumarið liðið og komið haust
og vildi ég hraða mér út. Fór í skyndi inn
á Akureyri í mótorbát. Engin ferð til Nor-
egs! Öll síldveiðiskip farin! Jú, eitt síld-
arflutníngaskip eftir — það seinasta. En
það var yfirfullt. Havsteen á Oddeyrinni
hafði einhver ráð yfinþví. En allir afsögðu
alveg að veita mér far, sem helzt höfðu
yfir skipinu að ráða. Það var yfirfullt af
flutningi, og þar ofan á bættist allmikið
af norsku síldarverkafólki, er verið hafði
hér uppi. Skipstjóririn var búinn að lána
sína „káetu“ tveim íslenzkum stúlkum og
a»ðrir íslendingar fÆgu alls ekki að fara
með skipinu. Loks skarst Þórður í Höfða
í leikinn og vann fyrir vináttu sakir Hav-
steen gamla til þess að ljá mér liðsyrSi.
Var mér þá bætt við mannskapinn og hafði
ég hvergi rúm í skipinu, þar sem ég gæti
hallað mér nema'helzt í stiga einum! Leg-
ið var á öllum borðum og gólfi, ef þar voru
tiftök að vera. Var þetta einhver versta
sjóferð, sem ég hefi farið, þegar rok og
ósjór bættist líka við þrengslin á skipinu,
alla leið til Færeyja. En eftir það til Hauga-
sunds var gott veður og sléttur sjór.
Út Eyjafjörðinn og talsvert lengra stóð
ég mest á þilfari og raulaði m. a. fyrir
munni mér stef skáldsins:
Einn á þiljum grætur
ungur sveinn, er feSra kveður láð,
ekki veit hvort afturkomu lætur
auðið honum verða drottins náð
/