Réttur - 01.02.1942, Blaðsíða 4

vericS það notalegt að heyra gamansögu af þeim
vettvangi, þar sem vitanlegt er, að enginn hefur í
raun og veru verið kvalinn, eða að minnsta kosti
ekki neitt aö ráði, en leiðir þó fram réttarfariö í
sinni berstripuðustu mynd. Og nú vill svo vel til, að
við eigum eina þessháttar gamansögu. Ég ætla að
rifja hana upp fyrír ykkur. Það er réttvísin sjálf,
sem er höfundur hennar. Það er pínulítið gaman-
stykki, sem felur þó í sér djúp sannindi um hin al-
varlegustu efni. Það er prýðilega byggt upp og snið-
uglega saman sett og myndi eflaust njóta sín ágæt-
lega í útvarpi. Allir helztu að'ilar réttvísinnar eru
leiddir þar fram á sjónarsviðið: sakadómari, dóm-
endur hæstaréttar, nokkur eintök af lögfræðingum,
sumir fíflalegir, aðrir prýðilegir málafærzlumenn, til
þess að leiða skrípaskap hinna enn skýrar í ljós. En
til þess að leikurinn geti notið sín, þá þarf auövitaö
lika sakbominga. Mér og Valdimar Jóhannssyni veitt-
ist sú ánægja að verða fyrir valinu. Ennfremur fæst
nú ekki fullkomin mynd af réttarfari hér á landi,
nema fulltrúi erlendra setuliða komi fram. í þennan
gamanleik var kjörinn mistri nokkur Hellyer, sem
skjallega er sannað að staddur var hér á landi um
þær mundir. Og nú hefst leikurinn.
II.
Ég sit í rólegheitum klukkan að ganga tólf um
hádegiö og er að skrifa grein í blaðið, þegar síma-
hringing kveður við, sakadómari kynnir sig hinu-
megin i vírnum og spyr mig ákaflega ástúðlega,
hvort ég^geti snöggvast skroppið niður á skrifstofu
til sín, hann þurfi að tala við mig. Ég er að eðlis-
fari greiðvikinn maður og það þótt ókunnir eigi
hlut að máli og labba mér niöur að Tjörn áður en
ég borða miðdegisverðinn minn. Um leið og ég kem
inn rí» sakadómari brosandi úr sæti sínu, gengur
4