Réttur - 01.02.1942, Blaðsíða 64

húsum, dægrastytting hans og skemmtunum, vellíð-
an hans, heiSri, hugarró, sjálfu andrúmslofti hans
og tilveru.
Dag nokkurn var Meunier einn hjá konu sinni.
Eftir langa þögn gat hann ekki stillt sig lengur.
„Þeir hafa völdin. Hvað getum við gert? Því sterkir
eru þeir, djöflamir þeir arna! Bara ef einhver í
heiminum væri sterkari en þeir! En við getum ekk-
ert gert. Ef við bara opnum munninn, þá myröa
þeir okkur. Eins og þeir myrtu Þjóðverjann, sem
Annetta vinkona þín sagði þér frá. Þú ert kannske
búin að gleyma honum, en ég hef ekki gert þaö.
Því að hann þorði þó að voga einhverju. Og sonur
hans, það var barn fyrir þig! Láttu frænku þína hugsa
um þennan strák sinn. Hann er ekki upp á marga
fiska. En þessisonurÞjóðverjans. það er drengur, sem
ég vildi taka að mér, það mundi eitthvað veröa úr
honum. Eg mundi verða betri við hann og ala hann
betur en son minn. Að hýsa annan eihs dreng og
hann í húsi okkar þegar þessir djöflar ganga fram
hjá dyrum manns og hafa ekki hugmynd um, hvaö
eg er að gera eða hver ég er og hvem ég hef falið
í húsi mínu. Það veit hamingjan, að ég mundi taka
slíkan dreng í faöm mér!“
Kona hans snéri sér undan og sagði blíðlega: „Þú
ert búinn að taka hann að þér“.
Eg heyrði þessa sögu á hóteli þvi, er ég bjó í.
Þaö var í 16. borgarhverfi Parisar. Annetta sagði
mér söguna, en hún hafði ráðið sig þangað af því
að hún var ekki örugg um sig á gamla staðnum.
(
64