Réttur - 01.02.1942, Qupperneq 19

segja vel það sem hann ætlar að segja, svo að þótt
ekk'i séu nema ódýrir brandarar eða jafnvel tóm vit-
leysa, þá segir hann það þannig að skemmtun er að.
En það er öðru nær en að Tómas segi jafnan tóma
vitleysu. Hann' er einmitt oft meö allskonar heim-
spekilegar bollaleggingar, en sniðugar og venjulega
sannar. Það eru engin ný lífssannindi að
“.. hjörtum mannarma svipar saman
í Súdan og Grímsnesinu",
en þetta er sagt svo látlaust og blátt áfram, þægi-
lega sneitt öllum hátíöleik og innilega laust við gor-
geir og líklega alveg óhrekjanlega satt, og samt verö-
um við ekkert óþolinmóð, þótt Tómas sé að segja
okkur þaö, sem við vissum fyr'ir löngu, því að hann
segir þetta betur en aðrir.
Hann er ofurlítið háðskur en aldrei illkvitthm og
því alltaf laus við að særa.
„Við syngjum tvíitugir harmljóð um horfna æsku
og hjörtu vor trega þær vonir er bregðast oss síðar“.
Aðeins skemmtilegt, meinlaust gaman.
En stærsta ástæöan fyrir vinsældum Tómasar er
þó e. t. v. sú, að hann ergir aldrei lesandann. Hvorki
með smekkleysum í máli eða rími, né heldur með
byltingarsinnuðum, róttækum skoörmum eöa yfir-
leitt nokkrum skoðunum. En svo eru líka svun kvæö-
in fullkomin listasmíð, sem gleður skilningarv'itin
eins og vel gerð funkismubla, gljástrokin og fægð.
Kvæðin munu líka geymast eins og þeir hlutir, sem
allir gera sér að skyldu að umgangast með varúð,
vegna þess hve haganlega þeir eru gerðir, þótt efni-
viðurinn sé ekkert sérlega dýrmætur.
Slíkir skrautmunir eru t. d. Jónsmessunótt, Morg-
unn við Afríkuströnd, Japanskt ljóð o. fl.
19