Réttur - 01.02.1942, Qupperneq 7

um, bentu allar líkur til þess, að sakargiftin væri
móðgun við einhvem fulltrúa erlends ríkis, sem
staddur hefði verið hér á landi. Nú var aðeins minnst
á einn þessháttar í greinunum, áðurnefndan mistra
Hellyer. í ummælum, mínum finnur Pétur Magnús-
son eitt orð, sem gæti nálgast að vera móðgandi. Ég
segi að í sambandi við útgerð s?na í Hafnarfirði fyrr
á árum, hafi hann orð'ið alræmdur, og byggði ég
þau ummæli mín á þeirri staðreynd, að í blöðum
hafði starfsemi hans sætt þungri gagnrýni á þeim
tímum, og benti Pétur á það, að í orðum mínum
fælist ekki einu sinni nokkur dómur um það, hvort
alræmi hans væri að maklegleikum eða ekki. í öðru
lagi benti hann á það, og það var þungamiðja vam-
arinnar, að jafnvel þótt um móðgun eða meiðyrði
væri að ræða, þá gætu þau ummæli alls ekki heyrt
undir þá grein hegningarlaganna, sem til var vísað,
það er að segja undir „landráðakafla" þeirra, heldur
undir ákvæði um meiðyrði. Hann leggur áherzlu á
það, að í ákvæðum landráðakaflans í hegningarlög-
unum sé um að ræða móðgun í orðum eða athöfnum
við fulltrúa erlendra ríkja, sem staddur er hér á
landi. Hann bendir á það, að þetta ákvæði sé t'il
komið „að gefnu tilefni". Tilefninu lýsir hann ekki
nánar, en ég vil geta þess hér, að tilefnið var sá
atburður á öndverðu ári 1940, að ungur og ölreifur
íslendingur sparkaði í ónafngreindan stað á brezk-
um offíséra og varð að biðja hann sjálfan opinber-
lega fyrirgefningar á tiltækinu og meira að segja
hnappana á fötunum hans, þótt engar sannanir hafi
verið fyrir því aö nokkrir hnappar hafi verið á þeim
slóöum, sem fyrir hnjaskinu urðu. Þetta ákvæði, sem
til var vísað í hegningarlögunum í sambandi við
fyrirskipanir um málshöfðanir á hendur okkur Valdi-
mar, segir Pétur tilkomið til að hindra árekstra
milli setuliðsmanna og íslendinga, íslendingum eru
7