Réttur - 01.01.1948, Blaðsíða 7

RÉTTUR
7
eí: valdhafar hennar hefðu allir staðið með henni í flugvallar-
málinu 1946 eins fast og einhuga og þeir gerðu í lýðveldis-
málinu 1944, þá hefðu Bandaríkin tvímælalaust látið undan
síga og horfið héðan hið bráðasta með allt sitt lið. Hinu er
henni þó kannski ennþá nauðsynlegra að átta sig á, að hún
hefði einnig getað unnið sigur án þessara valdhafa.
Tvær smáþjóðir, sín í hvorri álfu veraldar, hafa nýlega
gert oss skömni til með því að sanna þetta. Báðar tóku fram
fyrir hendurnar á samskonar mönnum og vér látum enn í
dag svívirða trúnað vorn. Valdhafar Panama höfðu gert her-
stöðvasamning við Bandaríkjamenn. Þjóðin reis upp til and-
mæla af slíkri orku, að samningurinn var ónýttur og — takið
vel eftir, íslendingar! — Bandaríkin kölluðu lier sinn tafar-
laust heim. Valdhafar Iraks höfðu gert herstöðvasamning við
Breta. Þjóðin reis upp til andmæla af þvílíku afli, að samn-
ingurinn var ónýttur og — takið vel eftir, íslendingar! —
/orsœtisráðhcrrann, sem samninginn hafði gert, sá sér þann
kost vccnstan að hverfa úr landi.
Vér, samlandar Jóns Sigurðssonar, sem stærum oss af hlut
vorum í norrænni menningu, ættum að kynna oss betur
þessa þeldökku Panamamenn og Irakbúa. Þeir liafa skilið
betur en vér, að styrkur þjóðar getur stundum legið í því,
liversu lítilla sanda og sæva hún er, ef mikil eru geð guma.
Þeir hafa gert sér grein fyrir þeim sannindum, að það getur
reynzt ofvaxið stórþjóð, nýkominni úr styrjöld, sem hún
hefur háð í tákni frelsisins, að traðka á rétti lítilmagnans
fyrir opnum tjöldum — ef aðeins sá lítilmagni virðir sjálfur
og ver sinn rétt.
Hættan af undanlátssemi vorri í herverndarmálinu 1941
og samningsrofsmálinu 1945 lá ekki fyrst og frernst í því,
hvort hermenn gengu hér um garða eða hvort þeir voru
brezkir eða amerískir. Hættan af flugvallarsamningnum er
heldur ekki aðallega fólgin í vafstri erlendra manna suður á
Miðnesheiði né því, hver aðstöðuáhrif slíkt kynni að hafa í
hugsanlegri styrjöld. Aðalliættan, sem yfir oss vofir, er yfir