Réttur - 01.01.1948, Blaðsíða 11

SIGURÐUR RÓBERTSSON:
SNJÓR
í dag hefur deginum tekizt að yfirvinna myrkrið. Þegar
bezt lét var birta hans aðeins litlaus, ógegnsær fölvi eins og
maður sér svo oft í andlilum berklasjúklinga. Ég varð því
feginn þegar myrkrið kom, þetta sjálfsagða og eðlilega myrk-
ur, sem maður hefur lært að venjast af því það er hluti af
sjálfu náttúrulögmálinu og getur ekki verið öðruvísi. En
þessa litlausu skímu um miðjan dag er ekki hægt að þola.
Hún er ekki dagur og hún er ekki nótt. Hún getur komið
manni til þess að detta í hug náttúrulögmálið sé kannske ekki
svo öruggt og við höfum talið okkur trú um.
Ég hef setið við skrifborðið undir glugganum og reynt að
telja mér trú um að það væri hreinasti óþarfi að kveikja. Mig
var farið að svíða í augun af að rýna í stafina á pappírnum,
var farinn að sjá allt aðra stafi en þar áttu að vera, og þessar
sjónhverfingar gerðu mig taugaveiklaðan. Hugsanir mínar
voru komnar á tæting og ég réð ekki við þær lengur. Ég
gafst upp, lokaði augunum og uppgötvaði að það dimmdi
ekki þótt ég sæti með lokuð augun, en það birti ekki heldur.
Það var sama gráa, ógegnsæja skíman. Ég stóð upp, dró niður
rennitjaldið fyrir glugganum og kveikti ljósið, en litla
fimmtán kerta peran neðan í loftinu var svo sem enginn
sólargeisli. Við birtuna frá henni einni var ekki hægt að
lesa í bók við borðið. Eg kveikti á skriborðslampanum,
fimmtán kerta ljósmagn í viðbót. Það varð næstum því bjart.
Ég slökkti þó strax aftur á skrifborðslampanum. Ég var
hættur að skrifa og hafði ekki þörf fyrir þrjátíu kerta ljós-
magn. Samkvæmt skriflegum og vottföstum samningi við