Réttur - 01.01.1948, Blaðsíða 16

16
RÉTTUR
leið með dýr sitt á handleggnum stolt og glæsibúin, hvarf
í mannhafið og bylinn. Mér var tekið að kólna. Hvaða á-
stæðu hafði ég til þess að standa á götuhorni og láta mér
verða kalt? Mín bíður upphituð stofa með fimmtán kerta
birtu eftir að dagsett er.
En hvar var hann nú, snáðinn litli? Ég ætlaði að gefa
honum krónu. Mann munar ekkert um eina krónu, en ein
króna gefin á réttu augnabliki getur gert kraftaverk.
Stundum þegar sízt skyldi verður þjáning alheimsins á
vegi okkar. Lætur okkur finna til, veldur okkur kannske
andvökunótt, hrindir okkur út í völundarhús óteljandi efa-
semda, getur jafnvel talið okkur trú um að við séum í skuld
við einhverja samborgara okkar, sem við vitum engin deili
á. Þá munar okkur ekkert um eina krónu. Með einni krónu
getum við greitt upp í topp allar skuldir okkar við sam-
félagið, fengið svör við öllum efasemdum, slævt allan sárs-
auka, útrýmt öllu sem er ljótt, gert okkur aftur sjálfum
okkur og guði þóknanleg. Svo mikill er máttur einnar krónu
á réttu augnabliki.
Storminn lægir lítið eitt og snjókófið leysist upp. Ég sé
snáðanum litla bregða fyrir spölkorn inni i hliðargötunni.
Kalla:
Hæ, drengur litli. Hér er króna.
í ákafanum rekst ég á saklausan vegfaranda. Hann lítur
tortryggilega á mig. Vafalaust finnst honum eitthvað bogið
við mann, sem stendur á götuhorni í hríðarbyl og æpir á
eftir litlum dreng að þann ætli að gefa honum krónu.
En snáðinn hvorki stanzar eða snýr við. Kannske hefur
hann ekki heyrt. Hann trítlar álútur áfram. Lítill samborg-
ari minn og þinn hverfur inn í myrkrið og bylinn í þröngri
hliðargötu á Vesturbrú.