Réttur - 01.08.1961, Qupperneq 25

RETT.UÍ
249
vestri, og þar að auki með lægri vöxtum í sósíalísku löndunum en
við fáum nú hjá vinum okkar í vestri, án þess að lála ágóðann af
þeini fyrirtækjum, sem reisa skal fyrir þetta fé, hverfa úr landi. A
þetta hafa íslenzkir sósíalistar margsinnis bent og lagt á það áherzlu,
og fer ég ekki nánar út í þá sálma hér.
Þetta voru þau rök fyrir aðild Islands að Efnahagsbandalaginu,
sem íslenzka borgarastéttin hefur sett á oddinn. Yið sjáum nú, að
þessi rök eru haldlaus. En ekki þarf að halda að borgarastéttin sæki
aðildina að ástæðulausu, þótt hún flíki ekki rökunum. Hver eru þá
hin duldu rök?
Ég hef nú sýnt fram á, að enginn hópur íslenzkra framleiðenda
hefur efnahagslegan ávinning af aðild íslands að Efnahagsbanda-
laginu. Það er sérstaða Íslands gagnvart öllum þeim löndum, sem
nú þegar eru í Bandalaginu eða talað er um að muni ganga í það.
Þar eru alls staðar framleiðendur, sem munu græða á aðildinni.
En því er ekki til að dreifa á Islandi. Hér myndu í hæsta lagi heild-
salarnir græða.
Náttúrlega eru til þeir menn á meðal íslenzkra framleiðenda, sem
trúa þessum falsrökum og vilja ganga í Efnahagsbandalagið á þeim
forsendum. En þeir eru ekki færri, sem sjá haldleysi rakanna og eru
því ekki ginkeyptir til inngöngu á þeim grundvelli. Og væri ekkert
annað í taflinu en efnahagsleg rök með og móti, myndi íslenzku
borgarastéttinni ekki detta í hug að sækjast eftir aðild að Banda-
laginu.
En þess skal gæta, að þessi stefna borgarastéttarinnar á sér ekki
síður stjórnmálalegar en efnahagslegar rætur, í rauninni miklu
fremur þær fyrrnefndu. Borgarastéttin er að gefast upp á því að
þróa kapítalismann í íslenzku þjóðfélagi, hún er að gefast upp á að
stjórna því upp á auðvaldsmáta, hún er orðin svo uppgefin á því
pólitíska vafstri, sem hún varð að viðhafa sí og æ til að tryggja sér
gróðann og skipta honum sín á milli, að hún vill nú afmá íslenzka
þjóðfélagið og blanda einstaklingum þess í hið stóra auðvaldsþjóð-
félag V-Evrópu. Með inngöngunni í Efnahagsbandalagið ætlar hún
ekki að sækja bandamann gegn íslenzkum verkalýð, heldur erlenda
herra, sem taka af henni það ómak, að halda verkalýðnum í skefj-
unr. Fyrir sig væntir hún ekki meiri valda eða aukins gróða, heldur
vill hún meira öryggi og jafnvel ró.
Eg hef heyrt verkamenn segja: Það er ómögulegt að borgarastétt-
m vilji þetta. Þeir eru alltént íslenzkir, og þeir hljóta að sjá, að við