Réttur - 01.01.1964, Qupperneq 11

KÉTTDlt
ii
„ViS erum snauð. Viö eigum enga vini,
ekkerl föðurland, engan guð . . .“
„Við vildum koma og kyssa spor þín, herra,
en vorum rekin burtu eins og rakkar,
til þess við yrðum ekki á vegi þínum.
Við erum sorp, sem varð að hreinsa burtu.
Sjá, höfðingjar, sem engum lutu áður,
beygja sín kné og breiða klæði á veginn.
Blóm þeirra falla að fótum ösnu þinnar.
Þau klæði hafa ambáttirnar ofið
og blómin hafa þreyttir þrælar ræktað.
Við erum fjarri — heyrum aðeins brópin
bergmála frá Getsemanegarði
og Hausaskeljahæð.
Við eigum engin blóm og engin klæði
og ekkert nema — þig.
Velkominn, velkominn til Jerúsalemsborgar,
Jesús frá Nasaret.“
Eins sterk og samúðin með smælingjunum, eins öflugt var hatrið
á hræsninni. Það voru rammar rúnir, sem hann risti trúarhræsn-
inni, sem nú tröllríður fslandi, í „Gamla prestinum“:
„Hann á að lýsa — en myrkrið magnar.
Hann er mestur í því: að skyggja á.
Hans vald — er að fylla hið vígða sæti,
hans von — að blinda þá gömlu fyrst,
iðjuleysið •— hans eftirlæti,
atvinna lians — að svíkja Krist.“
*
Það er ekki tilgangur þessarar greinar að skilgreina skáldskap
Davíðs. Það gera aðrir og færari. Eg vildi aðeins hitt: að rifja
upp gömul kynni á kveðjustund og þakka honum allt, sem hann
var í lífi og ljóði, landi og þjóð — og vinum sínum.