Réttur - 01.08.1937, Blaðsíða 3

krafan er sterkari í Alþýðuflokknum nú en nokkru
sinni fyrr. Og það a sem sagt eftir að sýna sig, hvort
þessi tillaga á eftir að bjarga verklýðssamtökunum í
framtíðinni, eða aðeins framtíð Héðins Valdimars-
sonar innan verklýðssamtakanna.
Auk hinnar raunsæu og mjög svo tímabæru tillögu,
sem frá upphafi hefir verið stefna kommúnista, að
endurskipuleggja Alþýðusambandið, og gera það
,,ópólitískt“ verklýðssamband (fagsamband) fer
Héðinn fram á það á Dagsbrúnarfundinum 15. júlí,
að Alþýðuflokkurinn og Kommúnistaflokkurinn
,,gangi nú þegar til endanlegra samninga um tafar-
lausa sameiningu í einn sameinaðan alþýðuflokk.“
Þetta er í rauninni höfuðatriðið í tillögu hans.
Þetta ákvæði er enn einn talandi vottur um þann
skort á sálrænu skynbragði, sem er ljóður á ráði hins
ötula stjórnmálamanns, Héðins Valdimarssonar. —
,,Tafarlaus sameining,“ segir hann. Það er með öðrum
orðum ekki gert ráð fyrir að neinn psýkólógiskur
prósess, nein hugarfarsbreyting, og þaðan af síður
nokkrar undanfarandi tilraunir til samstillingar í
starfi, hagnýt prófun á samvinnumöguleikum, þurfi
að eiga sér stað milli þessara tveggja flokka, áður
en gengið er til fullkominnar sameiningar þei'rra. Það
er gert ráð fyrir að hægt sé að hella flokkunum sam-
an fyrirvaralaust eins og steinolíu úr einum brúsa í
annan.
Það er sannast mála, að slílc uppástunga um „taf-
arlausa sameiningu“ þýðir í framkvæmdinni nákvæm-
lega sama og enga sameiningu.
Ef stefnt er að alvarlegri, hagnýtri lausn þessa
máls, þá verður auðvitað fyrst af öllu að rannsaka
hvort einn hugur sé ráðandi með báðum aðilum um
sameiginlega starfskrá og sameiginlegan baráttu-
grundvöll, — án þess þó að gleyma að koma sér sam-
an um höfuðdrætti hinnar fræðilegu undirstöðu, þann-
195