Réttur - 01.08.1937, Qupperneq 6

og verður að bíða þess með eftirvæntingu, að skip-
verjar komi í land.
Það er ákaflega spennandi að horfa á þessa sigl-
ingu, því að það er hvorki meira né minna en sjálft
ævintýrið, sem flýtir sér upp að hinni afskekktu
strönd. Og þegar skipin eru lögzt og búið er að íella
seglin, er hægt að hugsa sér, að öll þessi siglutré séu
skógur, eins og lesa má um í bókum, og sumt full-
orðið fólk talar um eins og þeir væru til. Mennirnir,
sem ganga fram og aftur á milli trjánna og kallast
á og syngja á hinu undarlega máli sínu, sem ekkert
skilst af, nema la la, eru þá villimenn skóganna og
þeir, sem klifra upp um öll trén og út á hverja rá eru
apar að leita að ávöxtum. Þá er gott að sitja í fjör-
unni á svörtu hnullungunum, sem sólin hefir hitað,
og horfa á þennan ókunna heim, sem er eins og yndis-
legur draumur á sunnudagsmorgni.
Auðvitað var annað eins og þetta, að siglutrén séu
skógur og hinir vingjarnlegu, svarthærðu menn með
sitt fallega la la-mál, séu villimenn og apar, ekkert
annað en gamansamur tilbúningur, ekki einu sinni
alvarlegar hugsanir, því að Lauga vissi það, eins og
öll börnin, að þetta voru Flandrarar, og skipin þeirra,
með háu siglunum, voru fiskiskip. Fyrir því voru mjög
áþreifanlegar sannanir. Þeir höfðu oftar en einu sinni
og oftar en tvisvar gefið bæði Laugu og hinum börn-
unum sitt ágæta Flandrarakex. Auk þess hafði hún
prjónað margan sjóvettlinginn úr grófu togi, sem þess-
ir menn keyptu og borguðu með kexi og stundum
rauðu víni. Það var alveg ótrúlega mikið af brauði,
sem fylgdi þessum framandi sjómönnum, og þeir voru
ósparir á það við landsmenn. Það var eins og allir
fjarðarbúar væru til altaris allan tímann, sem
Flandrararnir voru inni; óslitin heilög kvöldmáltíð:
brauð og vín.
Börnin sátu oft hjá þessum fátæku fiskimönnum,
meðan þeir þvoðu fötin sín í lækjunum og börðu
198