Réttur - 01.03.1938, Blaðsíða 2

hér eiga hin borgaralegu lýðræðisríki það sama á.
hættu og ríki hins sósíalistiska lýðræðis, Sovétríkin.
Því þótt Hitler tali hátt um bandalag gegn Kommún-
ismum, þá vita allir, að hann meinar fyrst og fremst
borgaralegu lýðræðislöndin, enda er það að öllu leyti
hægara fyrir fasistaríkin, að reyna að slá þau niður
fyríst, heldur ,en að ætla að leggja í hið volduga ríki
verkalýðsins í austri. Abessinía, Spánn, Kína, Aust-
urríki, Tékkóslovakia — markar líka bezt leiðina,
sem fasistabandalagið ætlar sér. Og undirróður ítala
í brezka heimsveldinu og áhrifasvæðum þess, og und-
irróður Mussolinis og Hitlers í Frakklandi, til að koma
þar fasistauppreisn af stað, sýnir bezt hvað fasist-
arnir ætla sér.
Og það er vitanlegt, að ekkert væri hægara fyrir
England, Frakkland, Sovétríkin, Bandaríkin og smá-
þjóðirnar, en að stöðva fasistaríkin í yfirgangi þeirra
og ófriði, — ef þessi ríki bara stæðu saman, og létu
fasistaríkin á sér skilja, að ofbeldi þeirra yrði ekki
lengur þolað. Þýzkaland, Ítalía og Japan eru m. a.
fjárhagslega svo á heljarþröminni, að þau verða að
leita til.lýðræðislandanna um lán — til að halda víg-
búnaði sínum áfram!!
Sovétríkin hafa líka frá upphafi viljað fylgja fram
þessari pólitík, að láta hart mæta hörðu, og þola ekki
samningsrof og ofbeldi fasistaríkjanna. Sovétríkin
vildu fullkomna refsiaðgerðirnar gagnvart Ítalíu, —
þau vildu láta spönsku lýðveldisstjórnina fá vopn, þau
afhjúpuðu skrípaleik hlutleysisnefndarinnar og hjálp-
uðu stjórninni á Spáni eftir mætti, — þau gerðu samn-
ing við Kína um allskonar aðstoð við það, strax og
Japan réðist á það. Meginreglan, sem Sovétríkin
berjast fyrir, er að þjóðirnar verndi sameiginlegt ör-
yggi sitt me.ð því að koma sameiginlega fram gegn
friðarspillunum, tafarlauist og með harðfylgi.
En nú hefir það sýnt sig, að mikið vantar á, að lýð-
ræðisþjóðir Vesturlanda fáist til að framfylgja þess-
2