Réttur - 01.03.1938, Blaðsíða 11

myndi að minnsta kosti láta í ljós undrun sína yfir
því, að sjá bíl svo hættulega nærr.i sér, en hann sýndi
■ekki hina minnstu geðshræringu. Hann gekk hægt og
rólega, eins og hann hefði búizt við mér, og beygði
síðan höfuðið niður, til þess að sjá inn í bílinn. ,,Má
eg sitja í hjá þér, vinur?“ spurði hann.
Eg sá stórar, skörðóttar tennur, eins og í hesti,
brúnar af tóbaki. Rödd hans var hvell og nefkvæð,
og hann dró seiminn eins og tíðkast í Suðurríkjunum.
í Vestur-Virginía virðast fáir bæjarbúar tala þannig.
Eg gizkaði á, að hann væri upp alinn í fjalllendinu.
Eg leit á fötin hans. Gömul húfa, ný blá vinnu-
skyrta, dökkar buxur, allt gegndrepa af rigningunni.
Þau sögðu mér ekki mikið.
Eg hlýt að hafa verið niðursokkinn í hugleiðingar
um hann nokkur augnablik, því að hann spurði mig
aftur: ,,Eg ætla til Weston“, sagði hann, ,,átt þú leið
þangað?“
Um leið og hann sagði þetta, leit eg í augu hans.
Gljáinn var horfinn, og þau voru nú ,eins og venju-
leg augu, brún og vot.
Eg vissi ekki hverju eg átti að svara. í rauninni
vildi eg helzt ekki taka hann með. Þetta atvik hafði
sett mig út úr jafnvægi, og mig langaði til að komast
út úr göngunum og frá honum líka. En eg sá, að hann
leit á mig með þolinmæði og jafnv.el auðmjúkur.
Regnvatnið rann niður eftir andlitinu á honum, og
hann stóð þarna og bað um að mega aka með mér, og
beið þolinmóður eftir svari mínu. Eg hefði skammast
mín fyrir að svara neitandi. Auk þess var eg forvit-
inn. „Seztu upp í“, sagði eg.
Hann settist við hlið mér, og hélt á brúnum böggli.
Við lögðum af stað út úr göngunum.
Vegalengdin frá Gauley til Weston er um 100 míl-
ur og einn erfiðasti fjallvegur, sem eg hefi farið.
Fimm mílur upp í mót.i — upp á hæð, — þá fimm
mílur niður á við, og svo upp á þá næstu. Vegurinn
11