Réttur - 01.03.1938, Blaðsíða 9

leitur vörubíll á miklum hraða fyrir beygjuna hinum
megin. Beygjan var svo kröpp, að eg hafði ekki séð
ljósin á honum. Göngin voru svo þröng, að bílar gátu
með naumindum mætzt þar, og fyrr en varði var
vörubíllinn kominn fast að mínum bíl.
Eg greip í ofboði til hemlunnar. En þótt hraðinn
væri aðeins 10 mílur á klukkustund, rann bíllinn til,
fyrst að vörubílnum, síðan upp að klettaveggnum, og
staðnæmdist þar. Vörubíllinn tók snöggt viðbragð,
straukst framhjá, ekki meir en þumlungsbreidd frá
aurbrettinu á bílnum mínum, og ók áfram gegnum
göngin. Eg sá snöggvast einbeitt andlit hins unga
bílstjóra. Hann starði fram á veginn, með gúlann
troðinn af tóbaki. Eg man að eg óskaði þess, að hann
svelgdi tóbakið og kafnaði af því.
Eg setti bílinn aftur í gang og í fyrsta gír. Þá fyrst
sá eg, að maður stóð fyrir framan bílinn, svo sem
feti frá innra hjólinu. Mér varð mjög bilt við, að sjá
manninn þarna, og hrópaði upp yfir mig.
Mér datt fyrst í hug, að hann hefði komið gang-
andi inn í göngin eftir að bíllinn hafði stöðvazt. Eg
var sannfærður um, að hann hafði ekki verið þar
áður. En þá tók eg eftir því, að hann sneri að mér
hliðinni og hélt hendinni uppréttri, eins og til að
gefa stöðvunarmerki. Ef hann hefði verið að ganga
inn í göngin, hefði hann snúið beint á móti mér —-
hann hefði þá ekki snúið hliðinni að og horft á vegg-
inn hinum megin. Það var auðséð, að eg hafði næst-
um ekið á hann, og hann virtist ekki hafa hugmynd
um það. Hann vissi ekki einu sinni að eg var þarna.
Það fór hrollur um mig. Mér fannst eg sjá mann
liggja molaðan undir hjólinu á bílnum mínum, og
mig sjálfan standa yfir honum.
Eg kallaði til mannsins: ,,Halló!“ Hann svaraði
ekki. Eg kallaði hærra. En hann leit ekki einu sinni
við. Hann stóð þarna grafkyrr, með upprétta hend-
ina, þumalfingurinn upp í loftið. Þetta gerði mig
9