Réttur - 01.03.1938, Blaðsíða 25

sig lengur. Tilviljunin varð að ráða, hvernig sjóirnir
kæmu á það, hvort það flyti eða sykki. Hverjum ein-
um var fengið ákveðið verk við að ausa eða moka til
kolum, allir gengu að verki sínu með festu og ró.
Þetta var tafl um líf eða dauða. Menn voru alvarleg-
ir, en án ótta, og skiptust á aðeins nauðsynlegustu
orðum.
Á slíkum alvörustundum lífsins bregðast menn mis-
jafnlega við. Kristján, sem á konu og fjögur börn
heima, er lítilsháttar utan við sig annað kastið. Hug-
urinn er heima hjá þeim. Hvað verður um þau, ef
hann drukknar hér? Hvernig komast þau af án fyr^r-
vinnu hans? Jón, sem er nýgiftur og á eitt barn, vipn-
ur eins og berserkur. Hann má ekki deyja! Hann
verður að koma heim til þeirra! Og hann bítur á jaxl-
inn og bölvar af áreynslu. Baráttan fyrir lífinu er
bundin við þennan blett, en hugur allra er heima.
Haraldur er heimspekingur skipsins. Hann hefir
ferðazt um öll úthöfin, er og hefir allt af verið lausa-
maður, og sættir sig við öll þau óteljandi afbrigði af
lífinu, sem hann hefir orðið fyrir. Getur einn allra
með sjálfum sér skilið, að þannig hljóti allt að taka
einhvern enda. Alveg eins og kynslóðirnar á undan
hafa dáið, þannig hljóti nú æfiþráður hans og þess-
ara félaga hans að slitna á þennan hátt. Það þýði ekki
að snúa undan örlögum sínum, livernig svo sem þau
beri að. Milljónir manna hafa lifað í heiminum áður,
orðið gamlir eða dáið ungir. Lífið sé hvort sem er ekki
annað en sífellt erfiði, sífelld barátta fyrir að deyja
ekki úr hungri, fléttað smávægilegum gleðistundum.
Og þó er ekki vert að deyja, ef maður getur lifað.
Haraldur vill ekki heldur viðurkenna að þetta sé von-
laust. Hann veit að fyrir þann, sem vill lifa núna,
duga hvorki hugarórar eða heimspekilegar hugleið-
ingar, heldur þróttmiklar athafnir, og hann þrælast
með sama kappinu og félagar hans. Þeir eru renn-
blautir, lcaldir og illa til reika, moka og ausa á víxl.
25