Réttur - 01.03.1938, Blaðsíða 14

bærilegir. Eg hafði aldrei séð neina mannlega veru
jafn ósveigjanlega. líann sat teinréttur í bílrcum,
starandi augum á veginn framundan, skynjandi ekki
neitt. Hann vissi ekki, að eg var í bílnum, hann vissi
ekki, að hann væri þar sjálfur, hann fann ekki til
rigningarinnar, sem streymdi ,inn um rifu á hliðar-
tjöldunum. Hann sat þarna eins og hann væri höggv-
inn í klett; aðeins andardráttur hans sannfærði mig
um, að hann væri lifandi. Hann hafði þungan andar-
drátt.
Á þessu langa ferðalagi skipti hann aðeins einu
sinni um stellingar. Það var þegar hann varð gripinn
af hóstakasti. Það var slæmur, slitróttur hósti, sem
hristi stóran líkamann. Hann beygði sig fram eins og
barn með kíghósta. Hann var að reyna að hósta ein-
hverju upp — eg heyrði slímið fyrir brjóstinu — en
honum tókst það ekki. Niðri í honum heyrðist ljótt
rasphljóð, eins og farið væri köldum málmi eftir rif-
beinum hans, og hann spýtti hvað .eftir annað og
hristi höfuðið.
Það tók hér um bil þrjár mínútur þangað til hósta-
kastið var liðið hjá. Þá sneri hann sér að mér og
sagði: „Afsakaðu, vinur“. Það var allt og sumt. Hann
varð aftur þögull.
Mér leið afar illa. Það kom fyrir, að mig langaði
til að stöðva bílinn og segja honum að fara út. Eg
upphugsaði margvíslegar afsakanir, til að losna við
hann. En eg gat ekki gert það. Mig langaði óstjórn-
lega mikið til að komast að því, hvað amaði að mann-
inum. Eg vonaði, að áður en við skildum, kannske um
leið og hann færi út úr bílnum, myndi hann segja mér
hvað það væri, eða segja eitthvað, s,em gæti gefið
mér vísbendingu í þá átt.
Eg hugsaði um hóstann og velti því fyrir mér, hvort
það gætu verið berklar. Mér komu til hugar svefn-
sýkisköst, sem eg hafði séð, og hnefaleikari, sem
hafði verið sleginn í rot og var eins og drukkinn síð-
14