Réttur - 01.03.1938, Blaðsíða 16

og hélt báðum höndum utan um bollann eins og til
að hita sér.
Þegar hann var búinn spurði eg hann, hvort hann
vildi ekki smurt brauð. Hann sneri sér að mér og
brosti. Það var mjög blítt, mjög auðmjúkt bros. Stóra
klumpslega andlitið hans virtist ljóma upp og verða
mannúðlegt og hlýlegt.
Brosið fór í gegn um mig. Það vermdi ekki, mér
varð illt innanbrjósts. Það var eins og að horfa á lík
hreyfa sig. Mig langaði til að hrópa upp: ,,Guð minn
góður, þú veslings maður“.
Þá ávarpaði hann mig. Yfir andlitinu var sama
brosið, og eg sá í stóru tennurnar með tóbaksblett-
unum.
,,Þú hefir verið mjög góður við mig, vinur, og eg
kann vel að meta það“.
„Minnstu ekki á það“, tautaði eg.
Hann horfði ennþá á mig. Eg vissi að hann ætlaði
að segja eitthvað meira, og eg var hræddur við það.
„Viltu gera mér greiða?“
„Já“, sagði eg.
Hann talaði lágt. „Eg hefi hérna bréf, sem eg hefi
verið að skrifa konunni minni, en eg kann ekki al-
mennilega að skrifa. Vildirðu vera svo góður að skrifa
um fyrir mig?“
„Já“, sagði eg, „það vil eg gjarna“.
„Eg veit að þú kannt að skrifa alveg rétt“, sagði
hann og brosti.
„Já“.
Hann hneppti frá sér bláu skyrtunni sinni. Undir
þykkum nærfötum hans var bréf fest með öryggis-
nælu. Hann rétti mér það. Það var rakt og volgt, og
lyktina af votum fötum og hina hálfsúru lykt af lík-
ama hans lagði af því.
Eg bað þjóninn um blað. Hann fékk mér það. Þetta
er bréfið, s,em eg afritaði. Eg skrifa það hér eins og
hann skrifaði það:
16