Réttur - 01.03.1938, Blaðsíða 18

Jeg vildi ekki vera byrði á þjer heima. So þessvegna.
fór jeg.
J.eg held að þegar þú heirir ekki meira frá mjer
þá ættir þú að fara til ömmu þinnar upp til fjallanna
við Kilney Run. Þú gjetur búið þar og hún sjer um
þig og littla snáðan.
Jeg vona að þú havir það gott, og haltu littla
stráknum burt frá námonum. láttu ann ekki vinna
þar.
Hugsaðu ekki illa um mig firir að fara burt og
vertu ekki leið. En þegar strákurinn er orðinn stór
þá seigðu honum kvað fjelajið hefur gjert mjer.
Jeg hugsa að eftir soldinn tíma ættirðu að reina.
að fá þjer annan mann. Þú ert úng kona enþá.
Þinn elskandi eiginmaður
Jack Pitckett.
Þegar eg rétti honum afritið af bréfinu hans, las:
hann það yfir. Það tók hann langan tíma. Loksins.
braut hann það saman og nældi það í nærskyrtuna
sína. Stóra klumpslega andlitið hans var góðlegt og'
blítt.
,,Þakka þér fyrir, vinur“, sagði hann. Síðan mjög
lágt, og með lítið eitt drúpandi höfði: „Mér þykir
leitt að þetta skuli hafa komið fyrir mig. Konan mín
var góð kona“. Hann þagnaði. Og síðan, eins og hann
væri að tala við sjálfan sig, sagði hann svo lágt, að
jeg heyrði það tæplega: „Mér þykir það mjög leitt'L
Um leið og hann sagði þetta, leit eg framan í hann.
Lífið fjaraði hægt út úr augum hans. Það virtist drag-
ast langt inn í augnatætturnar eins og loginn af kerti,
sem hverfur inn í náttmyrkrið. Yfir ljósopin lagðist
þessi undarlegi ísgljái. Eg hafði aftur misst af hon-
um. Hann sat sokkinn djúpt niður í sjálfan sig í
dimmri, hryggðarfullri sjálfsgleymsku.
Það var allt og sumt. Við sátum saman. Eg fann
þögula kennd bærast með mér — meðaumkun og ást
18