Réttur - 01.03.1938, Page 10

skelkaðan. Það var eins og í sögunni eftir Bierce, þar
-sem draugurinn birtist allt í einu á dimmum þjóð-
veginum.
Flautan á bílnum mínum var góð, bæði há og hvell,
og eg vissi, að göngin myndu tvöfalda hljóðið. Eg sló
hendinni á þenna litla svarta hnapp og þrýsti ejns
fast og eg gat. Maðurinn hlyti annaðhvort að hrökkva
við, eða þá sanna, að hann væri draugur.
Nú, draugur var hann ekki — en hann hrökk ekki
heldur við. En það var samt ekki vegna þess að hann
væri heyrnarlaus. Hann heyrði vel til flautunnar.
Hann var eins og maður, sem sefur þungum svefni.
Flautan virtist vekja hann smátt og smátt. Það var
eins og öll vitund hans blundaði djúpt innra með hon-
um. Hann leit hægt við og horfði á mig. Þetta var
stór maður, á að gizka þrjátíu og fimm ára, stór-
skorinn í andliti. Það var ósköp venjleugt andlit,
nefið stórt og munnurinn, og þó sviplítið. Eg myndi
hvorki kalla það góðlegt eða ruddalegt, gáfulegt eða
heimskulegt. Það var aðeins andlit á stórum manni,
blautt af regninu, og horfði á mig með einkennileg-
um gljáa í augnaráðinu. Allt í þessu andliti, nema
augun, minnti á þau andlit, sem maður sér á leið til
námanna kl. 6 á morgnana, eða koma út úr verk-
smiðjum, þar sem unnið er að þungaiðnaði. Það var
hvorki sljótt augnaráð drukkins manns, né heldur
tryllingslegt og villt, eins og augnaráð konu, er eg sá
eitt sinn í bræðiskasti. Mér datt í hug maður, sem eg
þekkti einu sinni, og dó úr krabbameini. Yfir augum
hans hvíldi seinustu dagana samskonar ísgljái. Hann
horfði í leiðslu langt út í fjarskann, og það var eins
og honum birtust leyndir, liðnir atburðir, sem héldu
huga hans föstum. Það var þessi sami svipur, er eg
sá á manninum á veginum.
Þegar hann loksins heyrði til flautunnaþ, gekk
hann mjög ákveðið fram fyrir bílinn og kom að hurð-
inni, sem vissi út að veginum. Eg bjóst við, að hann
10