Réttur - 01.03.1938, Blaðsíða 13

„Ne-ei“, sagði hann, sneri frá mér og leit fram
fyrir sig á veginn.
En eg sleppti ekki á honum takinu. Eg vildi ekki
láta hann sökkva aftur niður í hugsanir sínar. Ein-
hvern veginn langaði mig til að fá hann til að tala.
,,Ertu að leita að atvinnu?"
,, J á“.
Það virtist kosta hann átak að tala. Það var ekki
af því að hann væri málhaltur. Það var eitthvað á
bak við í huga hans, sem varnaði honum máls. Það
var eins og hann gæti ekki haldið sambandinu við
þann heim, sem eg var í. En þegar hann svaraði mér,
talaði hann skýrt og greinilega. Eg gat ekki skilið í
því. Þegar hann kom inn í bílinn, hafði eg verið hálf-
hræddur; nú var eg forvitinn, og fann til meðaumk-
unar með manninum.
,,Hvers konar atvinnu stundarðu?“ Eg var feginn
að hafa sett fram þessa spurningu. Maður veit tölu-
vert um einhvern, ef maður veit, hverja atvinnu hann
stundar, og það gefur alltaf tilefni til frekari um-
ræðna.
,,Eg vinn venjulega í námum“, sagði hann.
„Nú fer okkur að miða áfram“, hugsaði eg.
En einmitt í því komum við að slæmum kafla á
veginum, þar sem forin var svo mikil, að erfitt var að
fylgja hjólförunum. Eg varð að hætta að tala, og
hugsa um það, sem eg var að gera. Og þegar við
komum aftur á greiðfæran veg, var eg búinn að
missa af honum.
Aftur reyndi eg að fá hann til að tala. En það var
tilgangslaust. Að lokum fékk þögn hans mig til að
blygðast mín: Hann var maður, sem hafði sökkt sér
niður í sína eigin sál, og óskaði þess eins að fá að
vera í friði. Eg fann að það var rangt, að vera að
þrengja sér inn á hann.
Við ókum því á að gizka fjóra tíma í algerðri
þögn. Fyrir mér voru þessir klukkutímar næstum ó-
13