Réttur - 01.03.1938, Page 23

liann sé nokkuð hægari, en fá það svar, að „heldur
.geri hann að blása en hægja“. Bylgjurnar lyfta skip-
inu stöðugt upp og steypa því niður. Aftur í hristist
allt og nötrar, þegar skrúfan sleppir og hamast eins
og hún ætli að þeyta sjálfri sér af. Sjórinn skvampar
inn á síðurnar á víxl og hallar skipinu öðru hvoru
ískyggilega mikið, en slíkt er daglegt brauð. Einhver,
bætir í ofninn til þess að halda við hlýjunni.
Allt í einu heyrist þungur dynkur. Það er stórsjór,
sem hefir skollið á skipið og slær því á hliðina, og
sjórinn leggst þeim megin svo mikill og þungur, að
skipið réttir sig ekki við, heldur hallast og hallast,
lengra og lengra sígur það, þungt og fast. Við skell-
inn hafa allir vaknað og kastast til í kojunum. „Skip-
ið hefir fengið áfall og nær sér ekki upp aftur“, segir
einhver. Menn draga sig í flýti fram úr, til þess að
vita hvað skeður. Páll fer upp í lúkarsgatið og gáir
út. Það er hann, sem allt af er hortugur um sjó og
vind. Honum blöskrar ekki, að sjá fossfreyðandi öld-
urnar æða kr.ingum skipið. Hann hrópar niður til fé-
laga sinna: „Nú er andskotinn að sækja okkur alla
saman, drengir, út úr þessu förum við aldrei lifandi“.
Hann er varla búinn að sleppa orðunum, þegar ann-
ar stórsjór ríður yfir skipið, fyllir það aftur úr, hall-
ar því svo, að brúarvængurinn fer á kaf í sjó og brú-
in hálffyllist. Og í lúkarsgatinu, þar sem Páll stend-
ur enn þá og rígheldur sér, verður hann holdvotur
upp undir hendur af sjó, sem rennur niður í lúkarinn.
Enginn gerir sér annað í hugarlund en að skipið sé
að farast, það hefir aldrei tekið svo mikinn sjó á sig
áður, og enginn trúir á björgun. í' einni svipan renn-
ur upp fyrir hverjum einum allt það bezta, sem lífið
hafði fært honum í ýmsum myndum. Hvert einasta
smáatriði af slíku tægi varð nú allt í einu kærkomið
og yndisfullt, en um leið læddist inn sjálfsásökun, að
hafa eklci skilið betur og notið þess, sem lífið gaf.
Enginn mælti orð. Að standa þannig í fullu fjöri á
23