Réttur - 01.04.1938, Side 26

efnilegustu og listfengustu rithöfunda þjóðarinnar:
Tómas Guðmundsson og Ólaf Jóhann Sigurðsson. En
hinsvegar er mér ekki grunlaust um, að djarfmennsku-
einkenni Héraðsbúa og Þingeyinga séu einnig farin að
láta á sjá og fari hnignandi með ári hverju. Ný öfl,
eins og kaupfélagsskuldir og Kreppulánasjóður, jafna
óðfluga gamlar sérkennishrukkur úr svip einstakra
héraða. Innan lítils tíma má svo fara, að þessi fornu
sérkenni verði hvergi að finna, nema í þjóðsögum og
skráðum heimildum genginna tíma.
Hallsteinn Karlsson.
Rauður snjór.
Marrar í mjöllinni kaldri,
miðsvetrarsólin skín.
Hauðrið snjóblæja hylur
hvít eins og þvegið lín.
frostið er nístingsnapurt,
hver nybba er fennt í kaf.
Hljóðnaðir lækir líða
leið sína út á haf.
Á hafnarbakkanum hópast
hljóðlátir verkamenn,
og hatrama baráttu heyja
þeir hugrökku blástakkar enn.
Þeir daglega ráðvilltir reika,
unz rennur eygló í sæ.
Menn hræðast ei neitt eins og hungrið
í heimsins dýrasta bæ.
Á höfninni grámáfa hópur
hljóðandi þyrpist að bráð,
58