Réttur - 01.11.1967, Blaðsíða 16

birgða líta svo á, að framfærslukostnaður
þessara hópa sé jafn. Ef við lítum svo á for-
eldra sem tvo jafnábyrga framfarendur, væri
hægt að telja 50% eðlilega hlutfallstölu fyrir
það barn, sem aðeins nýtur annars foreldris
síns, en 100% ef barnið nýtur hvorki fram-
færslu föður né móður.
En það var enginn slíkur prósentureikning-
ur sem réði upphæð barnalífeyris,þegar trygg-
ingalögin voru sett árið 1946 — heldur skiln-
ingurinn á fjárþörf einstæðra mæðra og barna
þeirra. Sá skilningur ætti einnig að nægja
okkur 20 árum síðar til þess að bæta hag
þessa hóps í stað þess að þrengja hann miðað
við aðra bótaþega.
Auðvitað þurfum við einnig hér á rýmri
lagaheimildum að halda, heimildum til að
greiða meira en einfaldan lífeyri, ef þörf kref-
ur auk annarrar aðstoðar við hinn stóra hóp
einstæðra mæðra og barna þeirra, en brýnast
mun í svipinn að koma upp mæðraheimilum
þar sem athvarfslitlar einstæðar mæður geta
búið með börn sín og stundað vinnu eða nám.
Einnig væri mikil ástæða til að heimila
greiðslu barnalífeyris fram yfir 16 ára aldur,
ef unglingurinn er við nám, til þess að veita
börnum einstæðra foreldra sem sambærileg-
astar aðstæður við önnur börn, til þess að
afla sér þeirrar þekkingar, sem í æ ríkari mæli
er að verða skilyrði fyrir sæmilegri afkomu.
Til réttinda barna má einnig að lokum telja
fjölskyldubætur, en þær eru sem kunnugt er
nánast dýrtíðarniðurgreiðsla og því annars
eðlis en venjulegar tryggingar. Greidd er sama
upphæð vegna allra barna, hverjar sem fjöl-
skylduástæður þeirra eru.
196