Réttur - 01.08.1987, Blaðsíða 53

Við liggjum á gólfinu í bílnum. Það getur
ekkert gerst, iofar hann.
— En bara, segir hún, ef hann er nú
vopnaður. Ég geri það hreint ekki.
Svend er þegar kominn í bláa stakkinn
sinn, hann reykir sígarettuna rólega.
Hann brosir til hennar.
— Komdu nú, Vita, segir hann.
— Viltu að hann gangi laus? segir Kai.
— Getum við ekki látið lögregluna um
þetta? segir hún. En hún veit vel að það
geta þau ekki.
— Iss, lögreglan, fussar Kai. Hann
gengur fram og til baka á teppinu, meðan
hann lemur krepptum hnefanum í lófann.
— Að þú skulir þora Kai, segir hún.
— Heyrðu nú, segir hann, stundvís-
lega klukkan níu gengur þú þangað. Þú
gengur hægt og rólega upp að kirkjunni,
þá erunr við búnir að vera þar góða stund.
— En hvað með Katrínu? Þetta er síð-
asta mótbára hennar.
— Niður til Liz, segir Kai og danglar í
hana. Niður til Liz, litla mín.
Hún hefur farið í kjólinn og nýju
skóna. Hælarnir hamra malbikið, þegar
hún gengur yfir torgið. Hún ber töskuna á
öxlinni og sveiflar lausa handleggnum
þokkafullt. Hún finnur að hún gerir þetta
vel. Hún gengur undir götuljósunum og
horfir á skuggann fram undan. Bíllinn er
þar sem hann á aö vera bak við skólann.
Hún gengur umhverfis kórinn og með-
fram gamla múrveggnum. Hana langar til
þess að sncrta steinana til þess að finna að
þetta sé raunverulegt. Það er sérstakur
óhugnaður yfir gömlu byggingunni, það
veit hún.
Hún kemur að vestra húsgaflinum og
lítur upp eftir þrepunum en hún sér hann
ekki strax. Hún snýr sér og lítur til
bílsins. Þeir eru að fara út úr bílnum.
Á leið upp þrepin sér hún hann. Hann
stendur í skugganum og snýr baki í
dyrnar. Hún gengur til hans og hann stíg-
ur fram úr skugganum.
Skyndilega finnst henni allt vera rangt.
Hann beygir sig og tekur hönd hennar,
varir hans eru heitar. Hann segir eitthvað
sem hún skilur ekki, en röddin er hás og
blíð. Hún heyrir hratt fótatak og ætlar að
draga að sér höndina. Hann snýr sér við
og sér þá. Dökk augun stara á hana í
undrun.
Kai þrífur í hárið í hnakka hans.
— Hvern djöfulann hefur þú hugsað
þér? öskrar hann og keyrir höfuð Tyrkj-
ans aftur á bak. Tyrkinn reynir að snúa
sér til að sjá árásarmanninn, en Kai held-
ur fast.
Svend tvístígur fyrir franran Tyrkjann,
dansar á stéttinni.
— Svínið þitt, æpirhann. Hann spark-
ar og hittir hann í lærið. Hann dansar fyr-
ir framan Tyrkjann og sparkar aftur.
Sparkið hittir og Tyrkinn lyppast niður.
Vita sér að hann reynir að hnipra sig
saman, en hann er máttvana á stéttinni.
Kai er hræddur um að fá ekkert að
gera, hann þrífur í Tyrkjann af öllum
kröftum, slær, sparkar og öskrar þegar
hann hittir.
Tyrkinn veltir sér niður þrepin, þeir
sveifla handleggjunum yfir honum og
sparka.
Vita gengur af stað, og meðan hún tipl-
ar yfir torgiö, heyrir hún hávaðann frá
barsmíðunum.
Hann hefur gott af þessu, hugsar hún
og þrýstir töskunni að sér. Hann hefur
gott af þessu. Og svo fer hún að gráta.
(Sólveig Einarsdóttir þýddi)
165