Réttur - 01.08.1987, Blaðsíða 10

Þau Eyjólfur og Guðrún fluttust svo til
Siglufjarðar vorið 1939 og hófu búskap
sinn á Þormóðsgötunni í húsi hins mikla
öðlingsmanns Guðmundur Davíðssonar.
Hóf Eyjólfur þá að vinna hjá Aðalbirni.
Það var að vísu ekki í upphafi hugsað sem
reglulegt iðnnám en leiddi þó síðar til
sveins- og meistaraprófs.
Ógleymanleg eru mér þau mörgu kvöld
sem ég kom í kaffi upp í Þormóðsgötu.
Var þar margt rætt enda stórir atburðir að
gerast í heiminum. Var mér það sem
þroskandi skóli því að húsbóndinn hafði
oftast rétt svör við því sem um var rætt,
að því leyti sem svör gat verið að fá.
Þegar Aðalbjörn fluttist til Reykjavík-
ur á fyrri hluta árs 1942 stofnuðum við
Eyjólfur vinnustofu í félagi. En það varð
stutt í þeim rekstri því að hvorttveggja
var að markaður var of takmarkaður og
eins hitt að ég var kominn með hálfan
hugann í blaðamennskuvesen. Því varð
það að Eyjólfur fluttist til Akureyrar
síðla sama árs og gekk í félag við okkar
ógleymanlega vin og félaga Sigtrygg
Helgason og unnu þeir saman þar til Eyj-
ólfur fluttist til Reykjavíkur 1961.
Þrátt fyrir heilsubrest sem var farinn að
gera vart við sig vann Eyjólfur meira en
meðal vinnudag. Hann sá um að hafa í
reglu myndir og myndamót hjá Þjóðvilj-
anum, hann vann á morgnana við tækja-
vörslu og fjölritun í Menntaskólanum við
Hamrahlíð og á laugardögum og oftar
vann hann við Bókasafn Dagsbrúnar. Tel
ég víst að það hafi verið hans kærasta við-
fangsefni og veit ég að safnið muni bera
þess ófá merki að hann hafi um það
fjallað.
Eyjólfur lést 25. mars s.l. Um æviferil
hans vil ég vísa til vandaðrar greinar
Kjartans Ólafssonar í Þjóðviljanum 2.
apríl s.l.
Þegar leiðir hafa nú skilist og samfylgd
okkar, sem af ýmsum ástæðum varð slit-
róttari en skyldi, er nú lokið, leitar hugur-
inn fyrst og fremst til æskukynnanna. Ég
minnist þeirrar bjartsýni og baráttugleði
sem þá ríkti í okkar hópi, þrátt fyrir
kreppu og þrátt fyrir allt. Er með því
engu varpað að núlifandi æsku. En æsku
sína lifir hver bara einu sinni. Þess vegna
verða æskuvinirnir kærastir.
Ég biðst ekki undan því að baráttu-
tímabil kynslóðar okkar Eyjólfs sé tekið
til endurmats, sigrar, ósigrar, árangur,
mistök, raunsæi, glámskyggni, o.s.frv.
Það er menningarleg nauðsyn. En ég
bið um að það verði gert af skilningi og
vandaðri meðferð staðreynda. Það er
réttur hverrar kynslóðar að verða dæmd á
sínum eigin forsendum. Þær eru sá grund-
völlur sem henni er léður til þess að starfa
á.