Réttur - 01.08.1988, Síða 15

hægt aö fela sig og við Tomilína leituðum
skjóls í timburkofa þar sem kartöflur og
áhöld til býflugnaræktar voru geymd yfir
veturinn. I þeim kofa sá ég hversu óaf-
stýranleg og skaðvæn sú braut var sem við
höfðum stigið út á með kossinum úti fyrir
höll Gonsiorowski furstanna.
Rétt fyrir dögun barði Súroftsef að dyr-
um hjá okkur.
— Hvenær komið þið að sækja okkur?
spurði Elísabet og horfði framhjá mér.
Ég þagði nokkra stund og gekk síðan í
átt til hússins til að kveðja gamla
manninn.
— Enginn tími til þess, sagði Súroftsef
og varnaði mér inngöngu. Komdu þér á
bak.
Hann ýtti mér út á veginn og teymdi
hestinn til mín. Tomilína rétti mér kóln-
aða hönd. Einsog venjulega stóð hún
teinrétt. Hestarnir voru vel hvíldir eftir
nóttina og brokkuðu af stað. Logandi sól
reis upp úr svörtum vef eikartrjánna. Sig-
urgleði morgunsins þandi verund mína.
I skógarrjóðri slakaði ég á taumnum,
leit um öxl og kallaði til Súroftsefs:
— Ég hefði getað verið lengur. Eú
vaktir mig of snemma.
— Ég held nú síður, svaraði hann, reið
upp að mér og ýtti til hliðar gljáandi vot-
um trjágreinum. Ég hefði vakið þig fyrr
ef karlinn hefði ekki... Hann talaði of
mikið, varð æstur og allt í einu rak hann
upp vein og valt út af. Ég hljóp til hans og
sá að hann var dauður, karlgarmurinn -
útbrunninn.
Við riðum út úr skóginum, út á plægð-
an akur, veglausan. Súroftsef reis upp í
hnakknum, leit til beggja handa, blístr-
aði, þefaði uppi réttu áttina, andaði henni
að sér, beygði sig áfram og hleypti hestin-
um.
Við komum tímanlega. Verið var að
vekja mennina. Sólin skein og lofaði heit-
um degi. Þennan morgun fór deildin okk-
ar yfir fyrrverandi ríkislandamæri pólska
konungdæmisins.
Ingibjörg Haraldsdóttir þýddi
111