Morgunblaðið - 27.01.2006, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. JANÚAR 2006 39
MINNINGAR
✝ Guðrún BriemBjörnsson fædd-
ist í Viðey hinn 9.
apríl 1915. Hún lést
í Reykjavík 16. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ólafur Gunn-
laugsson Briem
framkvæmdastjóri,
f. 14. júlí 1884, d. 19.
nóv. 1944, og kona
hans Anna Claessen,
f. 22. ágúst 1889, d.
8. maí 1966. Systkini
Guðrúnar voru fjög-
ur: Margrét Briem, húsmóðir í
Reykjavík, f. 1912, d. 1994, Gunn-
laugur Briem framkvæmdastjóri,
f. 1918, d. 1997, Valgarð Briem,
hæstaréttarlögmaður, f. 1925, og
Ólafur Briem deildarstjóri, f.
1933.
Guðrún giftist 19. nóv. 1936.
Hennar maður var Árni J. Björns-
son, kaupmaður í Borgarnesi, f. 4.
jan. 1909, d. 19. ágúst 1968. Hann
var sonur Jóns Björnssonar frá
Svarfhóli, kaupmanns í Borgar-
nesi, og konu hans Ragnhildar
Jónasdóttur frá Sólheimatungu.
Dóttir Guðrúnar og
Árna er Ragnhildur
Björnsson snyrti-
fræðingur, f. 21.
apríl 1938. Hinn 7.
júlí 1962 gekk hún
að eiga Arnbjörn
Kristinsson bókaút-
gefanda, f. 1. júní
1925 í Vestmanna-
eyjum. Börn þeirra
eru fjögur: 1) Guð-
rún, f. 3. mars 1963,
d. 18. nóv. 1977. 2)
Ágúst, f. 21. maí
1964, þjálfunar-
flugstjóri hjá Icelandair, kvæntur
Berthu Traustadóttur snyrtifræð-
ingi. Þeirra dætur eru: Kristín og
Elísabet. 3) Ásdís, f. 11. sept. 1965,
framkvæmdastjóri í Stokkhólmi,
gift Demir Ilter lækni. Börn
þeirra: August, Sara og Axel. 4)
Árni Geir, f. 28. des. 1970, við-
skiptafræðingur MBA, í San
Diego í Kaliforníu, kvæntur Robin
Björnsson félagsráðgjafa, en dæt-
ur þeirra eru: Kaia og Naiomi.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
Eftirminnilegur er áratugurinn
milli þrjátíu og fjörutíu á fyrri öld.
Að lokinni kreppu en fyrir ófrið. Al-
þingishátíðin í allra hugum. Svip-
miklar byggingar rísa í höfuðstað
landsins: Hótel Borg, Sundhöllin,
Þjóðleikhúsið, Landspítali og Há-
skóli Íslands. Ekki aðeins vor í lofti,
heldur ylrík sumur hvert af öðru.
Reykjavíkurmærin Guðrún Briem
farin að afla tekna 12 ára gömul
1927, breiðir fisk hjá Kveldúlfi og
fær 50 aura á tímann. Mærin var
pjöttuð, færir stílabókar-bókhald,
ekki eingöngu tekjur, líka útgjöld:
Hárband kr. 1,25, greitt upp í kjól kr.
8,25 og upp í svuntu 60 aurar. Gott
fyrir 35 aura.
En hugurinn stendur til mennta,
Kvennaskólinn fyrst. Sautján ára að
læra vélritun og hraðritun. Byrjar
störf á lögmannsstofu Eggerts
Claessens, hjá móðurbróður sínum,
vorið 1932. Fær útborgað hinn 1.
júní kr. 37,50 og fer beinustu leið til
frú Kragh hárgreiðslukonu og lætur
klippa löngu flétturnar. Guðrún
Briem var orðin dama.
Tveimur árum síðar, 1934, fór
Guðrún í margra vikna ævintýraferð
til Spánar ásamt bestu vinkonum,
þær voru: Eyja, sem síðar giftist
Einari Arnalds, Helga, sem giftist
Óla Hjaltested, og Ella, sem giftist
Markham Cook. Svona ferð var ekki
hversdagsatburður í þá daga.
En Spánarfarinn Guðrún sneri
aftur til skrifstofu frænda í Oddfell-
owhúsinu og starfaði þar til ársins
1936.
Þá kom til sögunnar glæsisveinn
úr Borgarnesi. Ástin hafði tekið
völdin. Reykjavíkurmærin Guðrún
Briem, 21 árs, kvaddi höfuðstaðinn
og bjó sér og Árna sínum hreiður í
þeim yndisreit, Borgarnesi.
Síðasti vetrardagur árið 1938:
Hallar að kveldi. Húsmóðirin í
Svarfhóli, frú Guðrún Briem Björns-
son, vill helst að frumburðurinn fæð-
ist á sumardaginn fyrsta. Ingólfur
Gíslason læknir kominn með
töskuna sína. Fæðingarhríðir eru
byrjaðar. „Nú skulum við syngja,“
segir læknirinn.
Það fer ekki fram hjá þeirri með
hríðirnar að Ingólfur læknir hefur
sett töskuna í svefnherbergisglugg-
ann, og það sem verra er: hnýtt stór-
an hnút á nýstraujaðar gardínurnar.
Ég segi nú ekki margt! Og svo segir
maðurinn bara: Nú skulum við
syngja!
Árla sumardagsins fysta 1938
fæðist lítil stúlka. Mamman alsæl.
Og pabbinn, Árni í Borg, bjartur og
vænn. Heilladís undirritaðs var
mætt til leiks.
Margur fjölskylduvinurinn, kunn-
ingjar og gestir gerðu langan eða
stuttan stans á glæsiheimili Guðrún-
ar og Árna í Borgarnesi í áranna rás,
jafnvel heill stúdentaárgangur eða
söngkór. Þá var ýmist hvítárlax á
borðum eða slegnar pönnukökur í
tugatali. Gestrisni og myndarskapur
í fyrirrúmi. Þá, sem endranær, var
gott að eiga tryggan vin, prýðiskonu
Borgarness, Freyju Bjarnadóttur.
Sá sem hér mælir hefur verið þátt-
takandi í lífi sem er mikils virði.
Þökk fyrir sumargjöfina 1938. Þökk
fyrir ástríka umhyggju ömmubarna,
ekki síst nöfnu þinnar, sem hvarf
okkur svo sorglega fljótt. Þú varst
sannarlega, eins og þú orðaðir það,
„sjálfri þér og öðrum til fríðinda“.
Örlög mannlegs lífs eru marg-
slungin. Maður minnist og saknar.
Ég kveð tengdamóður mína í þakk-
látri auðmýkt. Hún fór um með
myndugleika og hljóðlátri reisn.
Arnbjörn Kristinsson.
Guðrún Björnsson, frú, Fellsmúla
2, stóð í símaskránni og hæfði vel
glæsilegri konu. Hún Guðrún kom
einmitt þannig fyrir sjónir, hávaxin,
grönn og virðuleg. En þessu til við-
bótar geislaði, í gegnum hið virðu-
lega fas, lífsgleði og húmor og þekkt-
um við hana betur sem Gunnu
frænku í Fells. Hún var sveipuð
nokkrum ævintýraljóma, fædd í Við-
ey og alin upp í Reykjavík, þar sem
Sóleyjargatan og austurbær voru út-
hverfi í uppbyggingu og ævintýra-
heimur hennar í barnæsku. Það var
gaman að hlusta á sögurnar hennar
frá þessum tíma og fá þannig mynd
af Reykjavík í byrjun síðustu aldar.
Þessar sögur gátu hljómað furðulega
í eyrum okkar, þótt væru þær dags-
annar og eðlilegur hluti mannlífsins
þá. Einu sinni voru þau Gunnlaugur
bróðir hennar send til að sækja rollu
á hafnarbakkann í Reykjavík, en
Gunna hafði sótt fast að fá að fara.
Rollan kom úr Viðey og greinilega
pirruð eftir veltinginn því hún var
nokkuð önug og jafnvel uppstökk.
Þegar átti að hefja heimferð austur á
Sóleyjargötu vildi rollan vestur í bæ.
Þarna toguðust þau á, systkinin og
þrjósk rollan, sem hafði betur um
tíma, þar til góðhjartaðir starfsmenn
frá Kol og Salt komu systkinunum til
bjargar, en þá voru örlög rollunnar
ráðin. Gunna frænka sagði oft frá
uppvextinum á Sóleyjargötu. Stund-
um var lagt á borð fyrir 30 manns
þegar haldnar voru stórveislur. Þá
var borðstofuborðið framlengt inn í
stofu og settir búkkar undir. Eftir
borðhaldið voru stofurnar rýmdar,
grammófónninn snúinn í gang og
slegið upp balli. Þannig var oft glatt
á hjalla á bernskuheimilinu, enda
kímnigáfa fjölskyldunnar rík, mikið
hlegið og sungið og flestir færir um
að grípa jafnt í gítar sem píanó. Uppi
á kvisti voru flutt frumsamin leikrit
og ef skapaðist gott tilefni þá samdir
söngtextar. Gunna frænka var oftast
potturinn og pannan og gamanvísur
hennar hafa lifað þrjár kynslóðir því
þær eru sungnar enn í dag.
Gunna frænka var heimskona, tví-
tug hafði hún siglt suður til Spánar
og var komin vel á níræðisaldurinn
þegar hún fór í síðustu utanlands-
ferðina. Hún var í daglegum sam-
skiptum við útlendinga í gegnum
gistiheimilisrekstur sinn og tókst vel
til, því heimtur voru alltaf góðar ef
þessir ferðamenn áttu á annað borð
aftur erindi til Íslands. Margir undr-
uðust hve ungleg hún var bæði á sál
og líkama og heilsuhraust að geta
staðið í þessum gistirekstri svona
háöldruð! Aðspurð átti hún það til að
svara ýmsu. Einhverju sinni sagði
hún að snemma á morgnana fengist
hún við leikfimi og sprikl, svipað því
sem hún lærði hjá Imbu Brands þeg-
ar hún var stelpa. Svo ætti hún það
til, jafnframt spriklinu að leggja kap-
al, en ef illa gengi með kapalinn og
hann gengi ekki upp fengi hún sér
sígarettu og sterkt kaffi.
Þær vinkonur, Gunna og Lúlla úr
Borgarnesi, grínuðust oft með það
að þær vildu helst sjálfar koma við
sögu í vísunum sem þær settu sam-
an, þótt yrkisefnið væri annað, og
notuðu m.a. þetta skemmtilega inn-
skot: „sólroða slær á Hafnarfjall, lip-
urt er okkar ljóðaspjall.“ Það þótti
afar fyndið. Látum Gunnu frænku
eiga síðustu orðin: „Mér er boðið út í
dag, það er svona kjaftaklúbbur, en
síðan spila ég bridge og er ein þeirra
ekki nema 81 en hinar 88 og 89. Önn-
ur er farin að heyra illa en er með
tæki, en hin er farin að tapa sjón, en
mikill er áhugi og minnið í lagi. Svo
syngjum við, ég spila á píanó og þær
dansa í lokin. Já, einsog við Lúlla
vinkona sögðum:
Ellin er okkur fjær
enda finnst okkur nær
að halda ungdómnum við
unz Pétur opnar sitt hlið
og segir: mikið að loks komuð þið.“
Við kveðjum nú Gunnu frænku
okkar með söknuði og þakklæti fyrir
ógleymanlegar stundir.
Ása, Kristín og Ólafur Briem.
GUÐRÚN BRIEM
BJÖRNSSON
✝ Agnar Jónssonfæddist á Mó-
gilsá á Kjalarnesi 23.
apríl 1926. Hann lést
á Sjúkrahúsi Akra-
ness 20. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Björg
Gunnlaugsdóttir, f.
12.1. 1904, og Jón
Erlendsson, bóndi á
Mógilsá á Kjalar-
nesi, f. 12.5. 1900.
Systir Agnars er
Ásta, f. 20.8. 1930.
Agnar kvæntist
30.12. 1948 Jónínu Bryndísi Jóns-
dóttur, f. 29.5. 1923. Foreldrar
hennar voru Ólöf Jónsdóttir, f. 7.5.
1892, og Jón Ólafsson, bóndi í Kata-
nesi á Hvalfjarðarströnd, f. 12.5.
1896. Börn Agnars og Jónínu Bryn-
dísar eru: 1) Guðjón Smári, maki
Sigríður Thoroddsen, þau eru bú-
sett í Reykjavík og eiga þrjú börn
og þrjú barnabörn. 2) Guðfinna
Björk, maki Sigurður Sævar Sig-
urðsson, þau eru bú-
sett í Reykjavik og
eiga tvo syni. 3) Ólöf,
maki Sigurjón Skúla-
son, þau eru búsett á
Akranesi og eiga þrjú
börn og fimm barna-
börn. 4) Björg, maki
Þór Arnar Gunnars-
son, þau eru búsett í
Reykjavík. 5) Jón,
hann er búsettur á
Akranesi. Agnar ólst
upp á Mógilsá en eftir
nám í Menntaskólan-
um í Reykjavík starf-
aði hann meðal annars hjá Fiskiveri
á Akranesi sem verkamaður og
vörubílstjóri, við jarðboranir hjá
Orkustofnun, Vörubílastöð Akra-
ness og Vegagerð ríkisins. Hann
var formaður í Verkalýðsfélagi
Akraness í 5 ár og varamaður í bæj-
arstjórn Akraness í nokkur ár.
Útför Agnars fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfinin
klukkan 14.
Þegar komið er að kveðjustund er
mér þökk í huga fyrir allar okkar góðu
samverustundir.
Samband foreldra minna einkennd-
ist af kærleika, góðvild og hjálpsemi
og er missir móður minnar mikill,
megi algóður guð styrkja hana á þess-
um erfiðu tímamótum.
Faðir minn var mjög traustur og
nákvæmur maður, ef hann tók eitt-
hvað að sér þá gat maður treyst því að
það yrði framkvæmt. Hann fylgdist
alltaf vel með þjóðmálunum og var
verkalýðsbaráttan honum mjög ofar-
lega í huga. Hann hafði gaman af að
taka í spil, þá sérstaklega brids, og
eftir að hann hætti að vinna spilaði
hann brids með eldri borgurum. Fjöl-
skyldan var honum dýrmæt og var
hann mikill barnakarl og stoltur af
hópnum sínum. Börnin mín voru lán-
söm að búa mestan part ævi sinnar í
nálægð við ömmu og afa, það er dýr-
mætur tími sem þau minnast með
hlýju.
Orð í bundnu máli var honum hug-
leikið og kom það fyrir að hann sló
fram stöku. Við hjónin vorum svo lán-
söm að fá eina slíka frá honum á brúð-
kaupsdaginn okkar.
Gangið héðan gæfu veg
Guð það ykkur sanni.
Ævin verður yndisleg
ást ef býr í ranni.
Hann var mikill áhugamaður um
landið sitt og þegar við fórum með
þeim hinn fræga hring um landið kom
berlega í ljós hve minnugur hann var á
nöfn á fjöllum, ám og vötnum.
Silungs- og laxveiði var eitt af hans
áhugamálum og var alltaf mikil til-
hlökkun að bíða eftir næsta veiðitúr.
Í febrúar í fyrra greindist hann með
krabbamein og í framhaldi af því fór
hann í lyfjameðferð og geislameðferð
en það dugði ekki til, krabbinn varð
honum yfirsterkari. Á þessum tíma
sem liðinn er frá því hann greindist
hefur hann sýnt okkur hversu yfirveg-
aður hann var. Öllu tekið með jafn-
aðargeði. Þegar líða tók á árið versn-
aði heilsan og naut hann þá ýmist
aðhlynningar frá heimahjúkrun eða
lyflækningadeild Sjúkrahúss Akra-
ness.
Ég vil fyrir hönd móður minnar og
systkina þakka öllu þessu góða fólki
fyrir hlýja og góða umönnun og góð-
vild í garð eiginmanns og föður og
einnig þá hlýju sem þau hafa sýnt okk-
ur ættingjunum á erfiðum tímum.
Blessuð sé minning föður míns.
Ólöf.
Við vorum svo heppin að alast upp í
mikilli nálægð við ömmu og afa.
Mamma og pabbi unnu mikið og þeg-
ar skóla lauk gat maður leitað í öruggt
skjól til þeirra í næsta húsi. Þá kastaði
maður af sér töskunni og hrópaði: „Ég
er komin!“ Sat þá afi inni í eldhúsi,
hlustaði á Gufuna og borðaði flatköku
með íslensku smjöri en okkur systk-
inunum gat ofboðið magnið af smjöri
sem hann setti á eina köku. Kaffibolli
og vindill á eftir voru alger regla og er
óhætt að segja að sú mynd af afa sé
hvað sterkust í minningunni.
Afi var maður orða sinna, hann stóð
alltaf við sitt og bjóst við að aðrir
gerðu slíkt hið sama og við lærðum af
því. Stundvísi og reglusemi eru líka
orð sem áttu vel við um hann. Við gát-
um alltaf treyst á hann og þegar við
gleymdum leikfimiskónum eða pabbi
gleymdi að sækja okkur eða eitthvað
annað bjátaði á kom hann alltaf við
fyrsta kall.
Eitt árið fékk amma kisu í afmæl-
isgjöf. Afi var ekki yfir sig hrifinn af
þeirri hugmynd. Þrátt fyrir að afi
karlinn væri oft þver breytti hann um
skoðun á kisunni og þegar á leið tók
hann miklu ástfóstri við hana. Hann
vaknaði jafnvel á nóttinni til að sjóða
fisk handa henni og ekki dugði minna
en ný ýsa handa kisu. Allt fram undir
það síðasta kúrði kisa við fætur hans
og launaði honum traustið. Hann var
ekki bara dýravinur heldur líka mjög
barngóður og nutu langafabörnin
góðs af þeirri hlýju. Þau fengu að sitja
í kjöltunni á langafa og fikta í tölunum
á skyrtunni og skoða pennana í
skyrtuvasanum líkt og við gerðum
forðum daga.
Í veikindum sínum sýndi hann
aðdáunarvert æðruleysi og hugsaði
ávallt um líðan annarra og þá sérstak-
lega ömmu. Við viljum þakka honum
fyrir alla þá hlýju sem hann sýndi
okkur og allt sem hann kenndi okkur.
Elsku amma, megi góður guð
styrkja þig í þinni miklu sorg.
Sandra Margrét, Jóna
Björk og Agnar.
AGNAR
JÓNSSON
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal
senda í gegnum vefsíðu Morg-
unblaðsins: mbl.is (smellt á reit-
inn Morgunblaðið í fliparöndinni
– þá birtist valkosturinn „Senda
inn minningar/afmæli“ ásamt
frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður
hún að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánu-
degi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst
ekki innan hins tiltekna skila-
frests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur renn-
ur út.
Formáli Minningargreinum
fylgir formáli, sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og
hvenær sá, sem fjallað er um,
fæddist, hvar og hvenær hann
lést, um foreldra hans, systkini,
maka og börn og loks hvaðan
útförin fer fram og klukkan hvað
athöfnin hefst. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í minningargreinunum.
Minningar-
greinar
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is