Morgunblaðið - 27.01.2006, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 27. JANÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Örn Þór fæddistá Akureyri 19.
september 1931.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 22. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Vilhjálmur Þór,
fyrrverandi seðla-
bankastjóri, f. 1.
september 1899, d.
12. júlí 1972, og
Rannveig Þór, f. 10.
júní 1903, d. 28. apr-
íl 1988. Systur Arn-
ar eru Borghildur Fenger og
Hjördís Ólöf Þór.
Fyrri kona Arnar var Margrét
Björk Karlsdóttir, f. 15. janúar
1933, d. 13. júlí 1977, þau skildu.
Sonur þeirra var Vilhjálmur Arn-
arson, f. 9. maí 1959, d. 23. mars
1996. Dóttir hans og Brynhildar
Björnsdóttur er Margrét Björk
Þór, f. 5. janúar 1983.
Seinni kona Arnar er Hrund
Hansdóttir, f. 13. maí 1933. For-
eldrar hennar voru Hanna og
Hans Ragnar Þórðarson. Börn
þeirra eru: a) Hanna Rún Þór, f.
25. desember 1964, maki Anna
Auðunsdóttir, f. 20. apríl 1961,
dóttir þeirra er Arna Sigríður
Þór, f. 30. nóvember
1997, og b) Hans
Ragnar Þór, f. 8.
október 1968, börn
hans og Öldu Rafns-
dóttur eru Hrund
Hanna Hansdóttir,
f. 8. apríl 1996, og
Ísak Rafn Hansson,
f. 6. nóvember 1997.
Örn var stúdent
frá Menntaskólan-
um á Akureyri 1952.
Hann varð héraðs-
dómslögmaður 8.
mars 1965. Hann
dvaldi við nám og störf í Banda-
ríkjunum 1959–1960. Hann var
fulltrúi hjá Páli S. Pálssyni hrl. í
Reykjavík en hóf síðan störf á lög-
fræðistofu Sambands ísl. sam-
vinnufélaga 1959 þar til 1965 er
hann stofnaði eigin málflutnings-
skrifstofu í mars 1965 og hefur
rekið hana síðan.
Örn var í stjórn Orators 1953–
1955, og formaður 1954–1955.
Hann var í stjórn Stúdentafélags
Reykjavíkur 1960–1961. Hann var
formaður Lionsklúbbsins Baldurs
1994–1995.
Útför Arnar fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Mig langar að minnast vinar. Við
vorum sessunautar. Ekki í skóla fyrri
ára, hvorki þá aldur var ekki hár né
síðar er áratugir einkenndu. Nei, það
var í þeim góða félagsskap innan
Lionshreyfingarinnar, þar sem einn
klúbburinn bar nafn hins hvíta áss,
Baldurs, sem leiðir okkar Arnar lágu
saman. Við vorum eins og hikandi í
upphafi þeirra kynna. Hann ævinlega
hlédrægur og lét nákvæma háttvísi
með kurteislegu yfirbragði móta við-
brögð og afstöðu. Ég frekar feiminn
að eðlisfari og á það til að láta bið ráða
framhaldi frekar en taka stór skref í
upphafi. En smám saman hættum við
að láta það duga að kinka kolli eða
heilsast með handabandi við upphaf
funda og er kvatt var í lok þeirra. En
þó get ég ekki áttað mig á því, hvað
olli því að síðustu ár fundarsetu okkar
kusum við að sitja hlið við hlið. Og
dugði þá ekki þótt einhver lög eða
reglur vildu ráða því að ekki ættu
fundarmenn sæti eða réðu hver sæti
sitt til hvorrar handar. Við Örn sátum
saman og við sátum í sömu sætunum
svo árum skipti.
En þessi orð mín eiga þó dýpri vit-
und að hvata skriftanna en það eitt, að
við sátum saman svo mörgum árum
skipti. Örn var slíkur og er enn þykist
ég vita án þess að komist hik eða efi, að
það var bæði happ og kostur að eign-
ast vináttu hans. Hann bar sig vel og
það eina, sem skyggði á yndi nærveru
hans við matarvenjur í Baldri, var hve
hörðum aga hann beitti sig og kom
aldrei til hugar að bæta við sig svo
annar diskur fengi ábót. Ætlaði ég vit-
anlega að taka hann í þessu sem fleiru
mér til fyrirmyndar, en það tókst
sorglega sjaldan og þykjast sumir sjá
það á vexti mínum. Og þó var það æv-
inlega svo að ekki brást, að einu sinni á
hverjum vetri, gekk Örn glaður í
bragði að hlaðborði, sem á voru bornar
vistir af sérstöku tilefni. Hann sagði
þó við mig, er ég var því feginn, að
hann neytti meir en venjulega, að
hann ætti reyndar ekki að leggja sér
þessa rétti til munns, en þeir væru
bæði svo gómsætir, ef rétt er að kom-
ast svo að orði um saltkjöt og baunir,
að hann léti eftir sér meiri undanláts-
semi en venjulega. Og þó skipti það
hann einnig máli, að rétturinn kallaði
fram ákveðnar minningar sem tengd-
ust bernsku og æskuheimili.
En því hef ég minnst þessa, að mér
þykir það lýsa Erni á nokkurn annan
hátt en frekar mátti greina í skaphöfn
hans. Hann var einstaklega fyrir-
mannlegur á allan hátt. Hár og grann-
ur og bar sig svo vel, að fleiri en einum
og þar var ég í hópi, þótti sem hann
hefði sómt sér vel í lávarðadeild
breska þingsins þar sem ættgöfgi og
frami á ýmsum sviðum þjóðlífsins ætl-
ar slíkum sæti. Sýndi hann líka þá
hann gegndi embætti forseta í Baldri,
að hann hafði góða stjórn á fundum af
festu og ákveðni og var þó aldrei langt
í brosið sem lék kankvíslega og
skemmtilega um varir hans. Og þá
sömu forystu sýndi hann utan funda,
er undirbúið var hjálparstarf á vegum
Baldurs. En ég spurði hann einu sinni
að því, hvort það hefði ekki verið vandi
og jafnvel erfitt að vera sonur hins
nafnkunna afreksmanns, kaupfélags-
stjóra, ráðherra og bankastjóra og
hvort það hefði verið honum erfið fyr-
irmynd kysi hann að feta í fótspor
hans. Hann horfði á mig án nokkurra
orða, en af svip hans þóttist ég geta
ráðið að vitanlega setti þetta stein í
götu hans sem var í því fólginn að
meira var ætlast til af honum en öðr-
um lögfræðingum. En frekari orða-
skipti í þessa átt áttum við ekki. Hann
hélt sína leið, virti eðlilega afrek föður
síns, Vilhjálms og dáði móður sína,
Rannveigu Jónsdóttur af miklum
kærleika. En hann kaus að hasla sér
völl sjálfur og ráða sinni för. Naut
hann hin síðustu ár þess mjög, að kona
hans Hrund gekk til starfa á skrifstofu
bónda síns og unnu þau þar saman allt
til hinsta dags.
Það dugði þó ekki gagnvart mann-
inum með ljáinn að vera vel að manni
og hafa þá kosti til að bera sem gera
þann ágætan sem nýtur. Örn varð
sjúkur og þýddi ekki að tefla við þann,
sem fleiri hefur möguleika en okkur
eru gefnir og þótt notið sé aðstoðar
færustu lækna. Örn bar sig þó áfram
vel og allt til hinstu stundar. En gott
þótti mér þá við síðast skiptumst á
orðum, að hann þakkaði mér fyrir þær
stundir er við sátum hlið við hlið og
nutum þess sem fram var borið hjá
Baldri, hvort heldur var til að metta
maga eða auka hugsun og athygli. Sú
kennd er mér efst í huga núna og enn
ríkulegar en endranær, þegar ég
þakka vini mínum og bið honum, eig-
inkonu, börnum og ástvinum öllum
blessunar þess Guðs, er hefur tekið í
móti höfðinglegum manni, sem örugg-
lega mun kunna allt það, sem helst er
krafist í sjálfu himnaríki og einkennir
eilíft líf. Undir þessar bænir og þakkir
tekur Ebba, kona mín og minnist göf-
ugs manns og sérstaks um margt það,
sem gott kallast og gott er. Örn Þór
gleymist okkur ekki né þeim öðrum,
er nutu þess að kynnast honum og
lærðu að meta umfram flesta menn.
Ólafur Skúlason.
Hjálmholtið var eins og sjálfstætt
samfélag þegar við vorum að alast
upp. Það áttu svo margir krakkar
heima í götunni að maður hefði hæg-
lega getað lifað mjög fjölbreyttu og
skemmtilegu lífi þar sem barn, án þess
nokkurn tíma að fara út úr götunni.
Þar var einnig mikill vinskapur milli
fullorðna fólksins.
Hrund og Örn voru okkar næstu ná-
grannar og kærir vinir. Það var alltaf
eitthvað svo grand og dálítið amerískt
við Örn og Hrund. Kókópöffs og gos-
drykkir voru alltaf til hjá þeim, og það
mátti meira að segja fá sér á virkum
dögum. Það er sérlega eftirminnilegt
hve geðgóður og ljúfur Örn var. Sama
hvað lætin í okkur krökkunum voru
mikil, hvort sem var heima hjá þeim
eða í risastóra ameríska bílnum
þeirra, skipti hann aldrei skapi eða
skammaði okkur. Þetta eru góðar
bernskuminningar. Við nutum þess
einnig að þekkja Örn sem fullorðið
fólk. Þá kynntumst við því hve næmur
maður og hæfileikaríkur listamaður
Örn var. Við munum sakna Arnar
Þórs, en minningin um prúðan mann
og góðan vin lifir.
Helgi Jóhannesson og
Kristín Jóhannesdóttir.
ÖRN ÞÓR
✝ Hulda ElísaEbenezersdóttir
fæddist í Folafæti
við Ísafjarðardjúp
31. mars 1935. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Eir 17.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ebenezer Er-
lendsson, f. 27. apríl
1907, d. 16. maí
1988 og Helga Jóna
Sigurðardóttir, f. 4.
júní 1914, d. 19.
febrúar 2004.
Systkini Huldu eru Sigríður
Steinunn, f. 31. desember 1931,
Valgerður Sigurborg, f. 25. júní
1941, Eygló Úlfhildur, f. 7. októ-
ber 1945, Magnús Albert, f. 29.
maí 1953.
Ung að árum
veiktist hún sem
varð þess valdandi
að hún bjó við fötl-
un upp frá því.
Hulda bjó öll sín
uppvaxtarár í Bol-
ungarvík og gekk
þar í barna- og
unglingaskólann.
1959 flutti fjölskyld-
an til Reykjavíkur
og bjó hún í for-
eldrahúsum þar til
1970 er hún flytur í
Hátún 10 og fer þá að vinna á
Múlalundi allt fram til ársins
2002. Útför Huldu verður gerð
frá Laugarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Við Hulda hittumst í fyrsta sinn í
tómstundastofu Öryrkjabandalagsins
í Hátúni 10B í Reykjavík. Hulda var
að mála fríhendis blóm. Hún var
hressileg, kát og sýnilega litaglöð en
hafði þó ekki nema aðra höndina.
Hina hafði hún misst fingurna af í
slysi. Það kom fljótlega í ljós hjá okk-
ur að við vorum báðar að vestan og
leigðum báðar íbúðir þarna á staðn-
um. Þótt vinnustofan væri lögð niður
hittumst við oft að máli. Hún sagði frá
bæjunum við Ísafjarðardjúp. Þaðan
var hún ættuð og hennar fólk, en
fædd í Bolungarvík. Í þessu spjalli
komu nöfn úr framættum mínum og
gerðum við okkur frændsemi úr því.
Þá vann hún hálfan daginn í Múla-
lundi og féll það vel, en heilsa hennar
fór versnandi frá þessum tíma.
Hulda var að jafnaði hress í lund og
fylgdist vel með tilverunni þó að
stundum brettist í báru þegar henni
líkaði ekki annarra umræður. Hún
bjó sér fallegt heimili sem henni var
afar annt um. Lítill fugl í búri gaf
henni ómetanlegar gleðistundir. Hún
hafði lag á að rækta samband þeirra á
milli og þegar hún kom í kaffisopa til
mín átti hún jafnan einhverja sögu að
segja mér af þeirra samvistum.
Hulda var mér sérlega góð. Hún
kom oft í kaffisopa. Eiginlega helst til
að færa mér eitthvað. Hún var alveg
sérlega gjafmild. Eins þegar hún
eignaðist eitthvað fallegt, kom hún þá
til mín að sýna mér það. Undanfarið
vorum við til skiptis á sjúkrahúsi og
nú hlutum við báðar síðasta lending-
arstaðinn hér á hjúkrunarheimilinu
Eir.
Huldu dreymdi mikið. Allavega
drauma. Þar á meðal að ekki yrði
langt á milli okkar í gröfina. Okkur
kom saman um að sú okkar sem fyrr
færi hellti upp á könnuna þegar hin
kæmi.
Hún var ung í hjarta sínu og vildi fá
að inna fjötralaus þeim gæðum sem
drottinn hafði lagt fyrirheit hverjum
sem skapaður var í hans mynd. Hulda
glímdi við þjáninguna og háði stríð
þar sem vopnum var ekki við komið.
Hún var hetja sem gaf allt sem hún
mátti.
Allt frá léttum mola að fallegri flík
frá henni vermir lófa mína með inni-
legri þökk og kveðjum. Guð gefi henni
frið og varðveiti hana.
Jónína Jónsdóttir.
Hulda hefur kvatt okkur. Í huga
okkar var Hulda sterkur persónuleiki
sem setti líf og lit á umhverfi sitt. Hún
veiktist sem barn og var fötluð alla
sína ævi. Það var hennar hlutskipti,
en hún stóð sig eins og hetja og var
gleðigjafi þeirra sem kynntust henni.
Hún kunni ógrynni af vísum, sögum
og textum sem hún fór með og söng
við ýmis tækifæri. Þegar fjölskyldan
kom saman var hún hrókur alls fagn-
aðar og var ekki feimin við að troða
upp og syngja.
Við fjölskyldan eigum yndislegar
minningar um Huldu frænku. Það var
auðvelt að gleðja hana, bara að bjóða
henni heim var eins og ævintýri fyrir
hana og ekki höfðum við síður gaman
af. Hún lék við hvern sinn fingur,
sprellaði og fór með vísur, hún var
líka alltaf einstaklega góð við börnin,
spjallaði og lék sér við þau. Skemmti-
legast þótti okkur hvað hún var hrein-
skilin og sagði alltaf hispurslaust
hvað henni fannst.
Hulda var mikið fyrir sína fjöl-
skyldu og var dugleg að rækta sam-
bandið við sína nánustu. Þau voru ófá
símtölin sem hún hringdi til að heyra
hvernig aðrir höfðu það. Sambandið
við vini og fjölskyldu í Bolungarvík,
þar sem hún ólst upp, ræktaði hún
einnig meðan hún hafði heilsu til.
Ferðir til Bolungarvíkur á sumrin
voru henni mikils virði.
Hulda naut sín best þegar hún bjó í
Hátúni þar sem hún leigði íbúð og sá
um sig sjálf, vann á Múlalundi og
eignaðist marga vini. Hún naut þess
að taka á móti gestum. Það voru
henni því þung spor er hún þurfti
heilsu sinnar vegna að yfirgefa íbúð-
ina sína og flytjast á hjúkrunarheim-
ilið Eir þar sem hún bjó sl. ár við góð-
ar aðstæður, en ekki alltaf sátt.
Elsku Hulda þú varst okkur svo
kær og kenndir okkur svo margt um
lífið, að hlutirnir eru ekki sjálfsagðir
eða sjálfgefnir. Þú varst litrík og
skemmtileg. Við gleymum þér aldrei.
Helga Grímsdóttir og fjölsk.
Mig langar að minnast Huldu móð-
ursystur minnar með örfáum orðum.
Hulda frænka var litríkur persónu-
leiki sem hafði skoðanir á hlutunum
og lét þær óspart í ljós. Það var ekki
ládeyða í kringum hana því hún vildi
ætíð hafa eitthvað fyrir stafni. Það fór
heldur ekki framhjá neinum sem á
vegi hennar varð að Hulda var kven-
skörungur mikill, þannig var hún
bara, hélt sínu striki og lét ekki aðra
hafa áhrif á sig. Þó að hinir ýmsu
sjúkdómar hafi leikið hana grátt í
gegnum tíðina bjó hún ein og barðist
svo fyrir því að geta búið áfram sjálf
síðustu árin þó svo að það væri henni
ofraun. Hulda naut sín í fjölmenni.
Hún var minnug á vísur og lög og gat
þulið upp heilu vísnabálkana ef sá gáll-
inn var á henni. Í veislum gat hún ver-
ið hrókur alls fagnaðar og var ötul við
að troða upp og syngja fyrir okkur hin.
Hún hafði mikið dálæti á föður mínum
sem hún kynnti ávallt sem „tengdason
mömmu“ en hann spilaði svo oft fyrir
hana á harmonikku sem hún hafði
mikið gaman af og söng með.
Mér er minnisstætt þegar ég og
fjölskyldan fluttumst upp á Kjalarnes.
Hulda frænka hafði mikinn áhuga á að
heimsækja mig og mína en ég var ekki
í aðstöðu til að sækja hana. Það var
ekki látið þar við sitja heldur ákvað
hún að koma með strætó. Ég hafði
áhyggjur af þessu ferðalagi hennar og
sat við gluggann og beið. Svo sé ég
strætó keyra niður götuna og renna í
hlaðið hjá mér. Strætóinn stoppar og
út kom Hulda frænka móð og más-
andi. Hún hafði þá fengið strætóbíl-
stjórann til að keyra sig upp að dyr-
um. Þetta fannst mér henni líkt, hún
bjargaði sér sjálf og lét ekki stoppa
sig.
Hulda var einlæg og góð í sér. Hún
vildi stöðugt vera að gefa öðrum og
var það henni til mikilla ánægju. Ég
minnist ekki að ég eða börnin hafi far-
ið tómhent út þegar við heimsóttum
hana. Eins hafði hún sérstaklega mik-
inn áhuga á börnum enda áttu þau at-
hygli hennar alla í heimsóknum okkar.
Síðustu árin voru henni erfið, sér-
staklega vegna þess að það átti ekki
við hana að vera upp á aðra komin og
komast ekki ferða sinna hjálparlaust.
Elsku Hulda, nú ertu búin að fá
hvíldina. Við eigum eftir að sakna þess
að hafa þig hjá okkur og fjölskyldu-
mótin verða trúlega dauflegri þegar
þú ert ekki með okkur. Hvíl þú í friði.
Guðrún Grímsdóttir.
Í dag kveðjum við okkar uppáhalds
frænku, hana Huldu Elísu. Hulda
frænka eins og hún var alltaf kölluð
var ekki eins og fólk er flest. Þegar
hún var lítil fékk hún tvo alvarlega
sjúkdóma sem orsökuðu fötlun henn-
ar. Þrátt fyrir það var hún alltaf mjög
klár, hæfileikarík og dugleg, hún var
líka ofsalega ljúf og góð og alltaf hress.
Þegar við lítum til baka og hugsum um
Huldu sjáum við hana sem hrók alls
fagnaðar, miðpunktinn, stendur uppi á
sviði og syngur hástöfum. Skemmti-
kraftur af guðs náð. Segjandi gam-
ansögur og vísur eins og henni var
einni lagið, enda mikill húmoristi.
Börnin hópuðust í kringum hana og
hafði hún alltaf mjög gaman af börn-
um.
Við systkinin þökkum Huldu fyrir
allt það sem hún var okkur og biðjum
guð að geyma hana.
Rúnar Már og Irma Ösp.
Elskuleg frænka mín hún Hulda
hefur kvatt okkur. Lífið hefur ekki
farið mjúkum höndum um hana, hún
fæddist heilbrigð en varð fyrir áfalli
12 ára gömul og varð aldrei söm á eft-
ir, heilsulítil og veil, en hún átti því
láni að fagna að stór fjölskylda hlúði
að henni og sá um að hana vanhagaði
aldrei um neitt og aldrei fann hún fyr-
ir einmanaleik.
Stórt skarð er nú höggvið í fjöl-
skylduna, enda Hulda sterkur per-
sónuleiki og hvar sem hún kom var
hún hrókur alls fagnaðar, syngjandi,
segjandi sögur, helst tvíræðar og
gantaðist við okkur krakkana og síð-
an okkar krakka og var hún vinsæl í
afmælum og öðrum viðburðum og
mátti hana helst ekki vanta. Hún var
hreinskilin og sagði oft það sem aðrir
hugsuðu en þorðu ekki að segja.
Margar minningar líða í gegnum
hugann og ylja manni um hjartaræt-
ur og ég brosi í gegnum tárin.
Fyrir 2 árum fékk Hulda áfall og
eftir það var hún bundin hjólastól og
kom ekki til mín til Grindavíkur eftir
það, en samband okkar breyttist ekki
hún hringdi alltaf og ég í hana, stund-
um daglega og var hún að spyrja
frétta eða bara að spjalla um daginn
og veginn og á ég eftir að sakna þess
að heyra ekki í þér aftur, Hulda mín,
en nú er öllum þrautum lokið og guð
hefur leitt þig um langan veg og veitt
þér hvíld.
Elsku Huldan mín, ég, Óskar, Sæv-
ar, Hjalti, Ebba, Jóna og Maríanna
þökkum þér samfylgdina og megi guð
vaka yfir þér. Sofðu rótt, mín kæra.
Ég læt eina vísu fylgja með, vísu
sem Hulda fór svo oft með fyrir
krakkana.
Bí, bí og blaka,
Brandur skeit á jaka,
sýslumaður sá í rass
og hélt það væri kaka.
Þín frænka
Guðbjörg.
HULDA ELÍSA
EBENEZERSDÓTTIR