Morgunblaðið - 06.02.2006, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. FEBRÚAR 2006 25
MINNINGAR
Hinn 5. janúar var
til moldar borinn Pétur Sigurðsson
frá Suður-Bár í Grundarfirði (þá
Eyrarsveit) en hann og fjölskylda
hans voru fyrrum nágrannar fjöl-
skyldu okkar á Setbergi en þar var
faðir minn prestur í hartnær 35 ár
frá 1919 – 1954. Fjölskyldufaðirinn
Sigurður Eggertsson dó árið 1922
en Ingibörg Pétursdóttir kona hans
bjó eftir það ásamt sex börnum
þeirra í Suður-Bár um árabil en
elsti sonur þeirra, Þorkell, sem lést
fyrr á þessu ári, var aðeins 14 ára
gamall þegar faðir þeirra dó. Á
þessum árum var lífsbaráttan oft
hörð og mikið afrek að koma sex
börnum til manns og mennta á ár-
unum milli styrjaldanna. Auðvitað
naut fjölskyldan samhjálpar og sam-
heldni Grundfirðinga en hlutverk
Ingibjargar móður Péturs með
börnin sín sex var stórt og erfitt.
Þetta var ekki starf frá níu til fimm
og ekki veitt fyrir það fálkaorða.
Nágrennið við Ingibjörgu var for-
eldrum mínum kært en oft munu
þau faðir minn hafa deilt hart um
pólitík því að tryggð Ingibjargar við
Framsóknarflokkinn var alger en
pabbi sjálfstæðismaður en alltaf
voru þau sammála um það sem gildi
hefur í lífinu. Mér er sagt að ótal
vor- og sumarkvöld hafi þær Ingi-
björg og mamma gengið fram og
aftur milli Setbergs og Suður-Bár-
ar, – mamma að fylgja Ingibjörgu
heim, og Ingibjörg að fylgja
mömmu heim. Ingibjörg lést 1959
og talaði faðir minn yfir moldum
hennar, þessa vinar hans og
mömmu, en hann hafði hætt prests-
skap fimm árum áður.
Pétur Sigurðsson fluttist með
fjölskyldu sína til Reykjavíkur
nokkrum árum eftir að foreldrar
mínir brugðu búi á Setbergi og var
Pétur tíður gestur á heimili þeirra í
Reykjavík, alltaf aufúsugestur, með
afbrigðum, ræðinn, hjálpsamur og
alúðlegur, og tilbúinn að liðsinna
þeim ef á þurfti að halda. Þá sló auð-
PÉTUR
SIGURÐSSON
✝ Pétur KristþórSigurðsson
fæddist í Neðri-
Tungu í Fróðár-
hreppi í Snæfells-
sýslu 17. júlí 1910.
Hann lést á hjúkr-
unardeild Hrafnistu
í Hafnarfirði 27.
desember síðastlið-
inn og var útför
hans gerð frá Foss-
vogskirkju 5. jan-
úar.
vitað stundum í létta
brýnu milli þeirra
pabba þegar pólitík
bar á góma því að
tryggð hans við
Framsóknarflokkinn
var söm og móður
hans. Pétur var og
víðlesinn og hafði
góða þekkingu á bók-
menntum og ættfræði
ekki síður en á póli-
tískum viðhorfum og
sögu. Mér er einnig
ljúft að minnast tví-
burasystur hans, Guð-
ríðar, sem lést fyrir allmörgum ár-
um, en vinátta hennar við foreldra
mína var einnig löng og mikil. Pétur
hafði fágaða framkomu og um-
gekkst allt fólk með sama fyrirhafn-
arlausa alþýðlega viðmótinu og
þeirri virðingu sem allir eiga skilda.
Það voru forréttindi að mega þekkja
Pétur Sigurðsson. Ég þakka honum
vináttu og tryggð við foreldra mína
síðustu æviár þeirra og afkomend-
um hans votta ég samúð mína.
Pétur Jósefsson.
Örfá kveðju- og þakkarorð.
Mig langar með nokkrum orðum
að kveðja þennan vin minn í gegn-
um fjölda ára. Ég var ekki búinn að
eiga lengi heima í Stykkishólmi þeg-
ar ég kynntist Pétri í gegnum bind-
indismál og Góðtemplararegluna,
sem við báðir unnum af trú-
mennsku. Hann hafði í æsku kynnst
þeim hörmungum sem áfengis-
neysla veldur þeim sem neyta þess,
sá ýmsa sinna vina og manndóms-
manna farast í viðskiptum sínum við
Bakkus. Við vorum alveg sammála í
þeim málum og unnum saman eftir
því sem leiðir okkar lágu saman
gegn þessari vá. Þar naut hann sín
og sparaði ekki afl eða tækifæri til
að rétta hjálparhönd þeim sem lentu
í dapri ævi og viðskiptum við neyslu
eiturefna. Hann var í þessum mál-
um sem öðrum heilsteyptur og vil
ég minnast þess nú þegar leiðir
skilja í bili og þakka honum barátt-
una fyrir betra lífi.
Þegar fundum okkar bar seinast
saman minntist hann samstarfsins
og sérstaklega hversu horfði í þess-
um áhugamálum okkar nú til dags
og hve gaman hefði verið að lifa,
þegar Reglan var í öndvegi meðal
íslensku þjóðarinnar. Mér þótti
vænt um þessar stundir og minnist
þeirra lengi, þökk sé þér og kveðja
frá mér.
Árni Helgason, Stykkishólmi.
Kveðja frá JCI
á Íslandi
Þó um stund í þessum
heimi
þrjóti vinafundur,
við erum bundin böndum þeim
sem brostið geta ei sundur.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Fjölskyldu og vinum vottum við
okkar innilegustu samúð. Megi
minningarnar um Rúnar styrkja
ykkur í sorginni.
Nú er þessi trausti vinur okkar
farinn. Það er erfitt fyrir okkur að
kyngja því. Eina huggun okkar er
kannski sú að öll förum við þessa
sömu leið og þannig liggja leiðir
okkar saman á ný. Rúnar var náinn
samstarfsmaður minn hjá Háskól-
anum í Reykjavík til margra ára.
Þar var hann sem klettur í miklum
ólgusjó breytinga sem gengið hafa
yfir með ótrúlegum hraða. Hann tók
miklu álagi með rósemd og leysti
verkefnin vel af hendi. Oft var unnið
langt fram eftir við að klára brýn
verkefni enda fann hann til mikillar
ábyrgðar gagnvart velferð skólans.
Alltaf var hægt að leita til hans og
þá var hann ávallt reiðubúinn að
hjálpa á hvern þann hátt sem hann
gat. Hann hafði mjög góða sérfræði-
þekkingu á sínu sviði og erfitt verð-
ur fyrir háskólann að fylla hans
skarð.
Rúnar var léttur í lundu og tók
þátt í alls konar sprelli. Ég fylgdist
með honum stunda áhugamálin sín
af kappi og gaman var að ræða við
hann um ólíklegustu mál. Við eigum
eftir að sakna þín, góði vinur. Minn-
ingin um þig lifir.
Ég votta móður hans, föður og
bræðrum mína dýpstu samúð.
Guð veiti ykkur styrk á þessum
erfiðu tímum.
Ingimar Þór Friðriksson.
Elsku Rúnar, kæri vinur.
Sú stund kemur hjá okkur öllum
RÚNAR
V. JENSSON
✝ Rúnar VincentJensson fæddist
í Garðabæ 18. apríl
1973. Hann lést í
Medellín í Kólumbíu
31. desember síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá
Digraneskirkju 20.
janúar,
að við þurfum að
kveðja þennan heim.
Við sem horfum nú á
eftir þér finnst þú
hafa kvatt okkur allt
of snemma.
Við sem þekktum
þig og þá sýn sem þú
hafðir á lífið skynjum
að hringrás lífsins
heldur áfram og svo
munt þú og gera, kæri
vinur. Stund þín kom
þegar við síst væntum
og við erum harmi
slegin við brotthvarf
þitt. Þú ert þó enn með okkur í anda
þínum því við finnum að sá kraftur,
gleði og sú orka sem þú veittir okk-
ur mun lifa í brjóstum vorum svo
lengi sem við lifum.
Ég kynntist Rúnari fyrst fyrir
nokkrum árum og síðan lágu leiðir
okkar mikið saman. Rúnar elskaði
flugið af lífi og sál og leituðum við
öllum stundum að tækifærum til að
geta flogið um eins og frjálsir fugl-
ar. Ég fann mikið til þess hversu
mikið flugið gaf Rúnari og varð það
strax stór hluti af lífi hans. Hann
var alltaf tilbúinn að fara á fjall til
að fljúga. Ég man eftir mörgum
ferðum sem við Rúnar fórum í Her-
dísarvík, Bláfjöll, Skálafell, Snæ-
fellsnesið, Búrfell, Hafrafell, Úlfars-
fell og marga fleiri staði til þess að
láta uppstreymið bera okkur til
skýja og horfa á heiminn frá sjón-
arhorni sem ekkert fær lýst með
orðum. Í öllum þessum ferðum vor-
um við í mikilli snertingu við náttúr-
una og sköpunarverk Guðs. Hér
fann maður að Rúnar naut sýn, en
hann var sannkallað náttúrubarn.
Hann bar mikla virðingu fyrir nátt-
úrunni og vildi varðveita hana og
það samspil sem við mannfólkið eig-
um við okkar nánasta umhverfi.
Þó svo að hann hafi aldrei þröngv-
að skoðunum sínum á nokkurn
mann þá bar lífsstíll hans þess
merki að hann hafði sterkar skoð-
anir á lífinu og hringrás lífsins. Til
að mynda tók ég fljótt eftir því að
hann neytti ekki kjöts og var stund-
um hent gaman að þessu hjá okkur
félögunum þar sem það tók hann
iðulega drykklanga stunda að panta
sér mat.
Rúnar var mikill keppnismaður
og hafði gaman af öllum kappleikj-
um og sýndi það sig líka í keppnum
innan félagsins, en hann náði afar
góðum árangri en umfram allt þá
var það andinn sem fylgdi honum,
hann var jafnan hress og glaðlyndur
og man ég alltaf eftir lúmska glott-
inu hjá honum sem fékk mig alltaf
til að skella upp úr.
Við fórum víða í tengslum við
þetta yndislega áhugamál okkar og
eru mér minnisstæðar ferðir til
Frakklands, Spánar og núna síðast
til Kólumbíu í Suður-Ameríku. Eitt
sinn vorum við í Frakklandi og kom
þá stríðnispúkinn vel í ljós hjá
Rúnari, en það var ævinlega stutt í
glens og gaman hjá honum. En svo
var að við vorum öll með talstöðvar
þannig að við gætum haft upp á
hvert öðru eftir flug. Einn daginn
bar svo við að allur hópurinn var
samankominn á torgi í litlum bæ ná-
lægt Lagrania, en við höfðum öll
verið að fljúga þar um daginn og
vorum að bíða eftir Herbert, en
hann var leiðsögumaður okkar þar
um slóðir. Eftir dágóða stund fer
okkur að leiðast biðin og förum við
að kalla á Herbert í talstöðina og
viti menn, Herbert svarar á þýsku
og við fórum að spyrja hann hvar
hann væri og hvar hann hefði lent
o.s.frv. Nú verður okkur litið upp og
sjáum við hvar Rúnar veltist um af
hlátri með talstöðina í hendi og
mælandi á þýska tungu. Já, þetta
eru svo sannarlega góðar minningar
sem maður hefur af Rúnari. Þetta
var ekki einleikið með Rúnar en
hann var alltaf að lenda í einhverj-
um skemmtilegum uppákomum,
núna síðast í Kólumbíu, en þá lenti
hann eitt sinn í stórum húsagarði
þar sem fjölmennt fjölskylduboð var
í gangi. Vakti þetta mikla kátínu þar
á bæ og var Rúnar strax orðinn
hrókur alls fagnaðar þar sem hann
lék á als oddi og var greinilega ekk-
ert að flýta sér til okkar hinna, um
síðir birtist hann og þá á baki mót-
orfáks brosandi út að eyrum. Þegar
hann renndi í hlaðið á mótorkross-
hjólinu var krakkaskari sem fylgdi
honum eftir og vildu krakkarnir
ólmir sjá Rúnar leika töfrabrögð, en
hann var afar fimur við að láta pen-
inga hverfa og vakti þetta mikla kát-
ínu hjá ungum sem eldri.
Rúnar var flugmaður eins og þeir
gerast bestir, þ.e. af lífi og sál. Hann
elskaði að svífa um loftin blá á
vængjum þöndum og sjá heiminn
frá öðrum og nýjum sjónarhornum.
Hann kvaddi okkur brosandi og
þannig mun ég varðveita minn-
inguna um hann.
Rúnir um Rúnar
rista djúpt í hjarta
um flug og vængi þanda
minning um þig mun ævinlega halda
Ég vil votta Ásdísi móður Rúnars,
Jens föður Rúnars, bræðrum hans
Einari og Agli og öllum öðrum að-
standendum og vinum hans dýpstu
samúð. Megi góður Guð blessa og
styrkja ykkur öll.
Hans Kristján
Guðmundsson.
Mál er að fæðast,
mál er að deyja, mál
er að sá, mál er að
uppskera, mál er að deyða, mál er
að lækna, mál er að rústa, mál er að
byggja, mál er að gráta, mál er að
hlæja, mál er að syrgja, mál er að
dansa, mál er að grýta, safna grjóti,
mál er að faðma, mál er að kveðja,
mál er að finna, mál að týna, mál er
að geyma, mál er að sóa, mál er að
rífa, mál er að rimpa, mál er að
þegja, mál er að tala, mál er að
elska, mál er að hata, mál er að
berjast, mál er að sættast.
Elsku Snæi, guð blessi þig.
Elsku Rúna, Siggi, Sigga, Arnar,
Stefán og barnabörn, systkini og
SNÆBJÖRN
STEFÁNSSON
✝ Snæbjörn Stef-ánsson fæddist á
Norður-Reykjum í
Hálsahreppi 14.
ágúst 1936. Hann
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 5. jan-
úar síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Reykholtskirkju
í Reykholtsdal 14.
janúar.
aðrir aðstandendur,
ég votta ykkur mína
samúð
Þórdís Þor-
valdsdóttir.
Kynni mín af Snæ-
birni hófust er móðir
mín og hann fóru að
draga sig saman fyrir
um 7 árum.
Snæbjörn var
lúmskt stríðinn, en
það varð kannski ekki
öllum ljóst við fyrstu
kynni. Hann gat sagt ýmislegt sem
fólk gerði sér ekki ljóst að var ein-
göngu stríðni fyrr en maður kynnt-
ist honum meira.
Snæbjörn var ætíð boðinn og bú-
inn að gera mér greiða. Seinasta
skiptið sem ég var hjá þeim móður
minni þá vildi hann ólmur skutla
mér á Umferðarmiðstöðina til að ná
flugrútunni. Skipti þá engu máli þó
að það væri um miðja nótt. Þegar til
kom gat ég ekki fengið af mér að
vekja hann hálf fimm að morgni og
tók ég því bara leigubíl. Næst þegar
ég talaði svo við hann skammaði
hann mig fyrir að hafa svikið sig um
að skutla mér. Þetta er lýsandi
dæmi um hvernig hann var ætíð
tilbúinn að snúast eitthvað fyrir
mann.
Þó að Snæbjörn hafi átt heima á
mölinni í mörg ár þá togaði sveitin
alltaf í hann. Það sást mjög greini-
lega á tilhlökkuninni og spennunni
hjá honum nokkur síðastliðin vor
áður en hann fór að hjálpa til í sauð-
burði. Hann kom svo alveg endur-
nærður úr þessum vistum og fékk
maður að heyra allt um hvernig
sauðburðurinn hefði gengið og
hversu margar hefðu verið ein-, tví-
og þrílembdar.
Annað sem Snæbjörn hafði mik-
inn áhuga á og deildu þau mamma
þeim áhuga en það var að ferðast
um landið. Nánast um leið og
mamma var komin í sumarfrí var
pakkað í húsbílinn og haldið eitt-
hvað út á land. Þá heyrði maður
kannski ekkert í þeim í nokkurn
tíma en fékk svo að heyra ferðasög-
urnar þegar þau komu heim sæl og
ánægð eftir ferðalagið.
Ég vil þakka fyrir að hafa fengið
tækifæri til að kynnast Snæbirni.
Elsku mamma, Siggi, Sigga, Arn-
ar, Stefán og fjölskyldur, ég sam-
hryggist ykkur innilega og bið æðri
máttarvöld að styðja ykkur í sorg-
inni.
Ingigerður
Guðmundsdóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is
(smellt á reitinn Morgunblaðið í fliparöndinni – þá birtist valkosturinn „Senda
inn minningar/afmæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast fyr-
ir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er tak-
markað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur renn-
ur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki lengri en 2.000 slög (stafir með bilum -
mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt að senda lengri grein. Hægt er að
senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim sem kvadd-
ur er virðingu sína án þess að það sé gert með langri grein.
Minningargreinar
Lokað
verður á morgun, þriðjudag, vegna jarðarfarar
ÞÓRU STEFÁNSDÓTTUR.
Ólafur Þorsteinsson ehf.
S. Árnason & Co.