Morgunblaðið - 27.02.2006, Side 20

20 MÁNUDAGUR 27. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Þorgeir Pálssonfæddist á
Grænavatni í Mý-
vatnssveit 7. sept-
ember 1918. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skógarbæ
18. febrúar síðast-
liðinn, en þar hafði
hann dvalist tæp
þrjú ár. Þorgeir var
sonur hjónanna
Hólmfríðar Guðna-
dóttur, f. 1884,
d.1931 og Páls
Jónssonar, f. 1890,
d. 1969, en systir hans var Drop-
laug Pálsdóttir, f. 1921, sem lést
26. desember sl. Uppeldissystir
þeirra er Gyða Bárðardóttir, f.
1930. Þorgeir kvæntist haustið
1949 Stefaníu Sigurgeirsdóttur,
frá Granastöðum í Köldu-Kinn, f.
1915, d. 1992. Börn Þorgeirs og
Stefaníu eru: 1) Páll, f. 1950,
kvæntur Helgu Þorkelsdóttur.
Dætur þeirra eru Hrefna, f. 1975
og Hildur Droplaug, f. 1983.
Dóttir Hrefnu er Helga Kristín
Sigurðardóttir. 2) Sigurgeir, f.
1952, kvæntur Málfríði Þórarins-
dóttur. Dætur þeirra eru Björg
Stefanía, f. 1972 og Ólína Kristín,
f. 1984. 3) Hólmfríður, f. 1957,
gift Árna Vésteinssyni. Börn
þeirra eru Stefán
Geir, f. 1976 og Val-
gerður, f. 1984.
Sambýliskona Stef-
áns er Hildur Björk
Sigbjörnsdóttir og
þeirra dóttir Hrafn-
hildur Ýr. Sonur
Hildar er Jökull
Starri Hagalín.
Þorgeir ólst upp
á Grænavatni, gekk
í Alþýðuskólann á
Laugum og síðan í
Bændaskólann á
Hvanneyri og Sam-
vinnuskólann í Reykjavík. Hann
fluttist með fjölskyldu sinni að
Hesti í Borgarfirði, er Páll faðir
hans gerðist þar bústjóri árið
1944, en var þá í skóla á vetrum.
Fjölskyldan fluttist til Húsavíkur
1947. Næstu tvö ár stundaði Þor-
geir verslunarstörf hjá KEA og
Kaupfélagi Þórshafnar. Þorgeir
og Stefanía stofnuðu heimili á
Húsavík, þar sem Þorgeir vann
fyrst við Mjólkursamlag KÞ og
síðan við fiskvinnslu. Þau fluttust
til Reykjavíkur árið 1989, en
Stefanía lést af slysförum haustið
1992.
Útför Þorgeirs verður gerð frá
Langholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Tengdafaðir okkar, Þorgeir Páls-
son, er fallinn frá. Hann lést laug-
ardaginn 18. febrúar sl. Langri sam-
fylgd er lokið en minningar um
litríkan og skemmtilegan mann lifa.
Eiginkonu sína, Stefaníu Sigurgeirs-
dóttur, missti Þorgeir 1992. Tengda-
foreldrar okkar bjuggu á Húsavík til
ársins 1989 ásamt Droplaugu systur
Þorgeirs, en hún lést í desember sl. Á
skömmum tíma hefur því verið
höggvið stórt skarð í fjölskylduna.
Á sumrin var haldið að Laugar-
brekku 17 á Húsavík með börnin og
þessar heimsóknir til ömmu, afa og
Dobbu frænku voru ávallt tilhlökk-
unarefni. Það var ekki í kot vísað að
heimsækja þau til Húsavíkur, slík var
gestrisnin og til boða bæði andleg og
líkamleg næring. Mikið var talað og
hlegið í eldhúskróknum á Laugar-
brekku 17 og ósjaldan kom það fyrir
að fjörið og hávaðinn keyrði úr hófi
fram og þótti þá Stefaníu tengdamóð-
ur okkar stundum rétt að loka eld-
húsglugganum til að gáskafull um-
mæli um menn og málefni bærust
ekki út á götu. Þar var tengdapabbi
hrókur alls fagnaðar. Kunni hann
margar skemmtilegar sögur af
mönnum og atburðum. „Segðu frétt-
ir“ var gjarnan viðkvæðið með þess-
ari sérstöku áherslu á g sem var ein-
kennandi fyrir hann. Hann var
fréttaþyrstur og fróðleiksfús og naut
sín aldrei betur en þegar nógir voru
til að skrafa við. Þá lék hann á als
oddi. Hann var líka skarpgreindur og
vel að sér um menn og málefni; hafði
jafnframt ákveðnar skoðanir og var
ófeiminn við að láta þær í ljós. Þor-
geir var víðlesinn og kunni ógrynnin
öll af ljóðum utanbókar. Hann gat
farið með Gunnarshólma svo til
hikstalaust fram til hinstu stundar.
Glettni var einnig ríkur þáttur í fari
hans, og vissulega gat hann verið
stríðinn. Alltaf var jafn erfitt, þegar
kom að brottför og kveðjustund.
Minningin lifir svo sterk um heim-
ilisfólkið sem stóð úti á tröppum og
veifaði til okkar. Þá læddust tárin
niður vanga barnabarnanna. Við full-
orðna fólkið áttum nóg með okkur
líka. Ávallt stóðu þau úti þar til við
vorum úr augsýn.
Eftir að þau fluttu til Reykjavíkur
varð Espigerði 10 miðja fjölskyldulífs
stórfjölskyldunnar og þaðan eru
minningar um óteljandi samveru-
stundir, sunnudagskaffi, hangikjöts-
veislu að kvöldi nýársdags og ótal
aðrar athafnir. Það var vinsælt að
spila vist og alltaf sagði tengdapabbi
heilsóló, sama hversu vonlaus spil
hann var með, við mismikla hrifningu
þeirra sem spiluðu á móti honum.
Honum var alveg sama þótt hann
tapaði. Hann vildi hafa fjör, gleði og
gaman í spilinu.
Eftir lát tengdamóður okkar árið
1992 héldu þau Droplaug saman
heimili, Ánægðust voru þau þegar
allir sáu sér fært að mæta í sunnu-
dagskaffi. Barnabörnin eiga margar
yndislegar minningar um afa sinn og
hann sýndi þeim væntumþykju og
hlýju. Barnabarnabörnin voru hon-
um líka til ómældrar gleði, þótt hann
nyti þeirra ekki lengi.
Síðustu árin dvaldist tengdapabbi
á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ.
Gleðimanninum Þorgeiri var brugð-
ið. Veikindi þjökuðu hann og hann
var hættur að geta sótt sér fróðleik í
bækur. Hann hélt þó áfram að hlusta
á tónlist en íslensk einsöngslög voru
honum alla tíð hjartfólgin og hann
tók gjarnan undir sönginn, laðaði að
sér aðra heimilismenn á Skógarbæ
með því, enda þaulvanur karlakórs-
maður frá fyrri tíð. Einnig glitti alltaf
annað slagið í húmoristann Þorgeir
sem tók sjálfan sig ekki alltof hátíð-
lega og var til í að gantast. Fjölskyld-
an var honum allt og ánægðastur var
hann ef allir voru innan seilingar. Við
færum starfsfólki Skógarbæjar kær-
ar þakkir fyrir umönnun tengdaföður
okkar síðustu árin.
Við fráfall Þorgeirs setur okkur
hljóð, þótt kallið kæmi ekki á óvart.
Börn, barnabörn og barnabarnabörn
sjá á eftir ástríkum föður og afa sem
ávallt bar hag þeirra fyrir brjósti.
Guð styrki þau í sorg sinni. Við
tengdabörnin þökkum fyrir allar
ljúfu samverustundirnar á liðnum
árum. Minningin um mætan mann
lifir.
Árni, Helga og Málfríður.
Elskulegur afi minn, Þorgeir Páls-
son, er dáinn. Það eru margar minn-
ingarnar um hann sem koma upp í
hugann þegar ég lít til baka. Sérstak-
lega man ég eftir þegar ég var í pöss-
un hjá afa og Dobbu í Espigerði og
ég bað hann um að segja mér ein-
hverja sögu. Alltaf var hann til í það
og sagði hann ætíð sögur um útilegu-
mennina sem bjuggu uppi í fjöllum
og skáldaði hann með jafnóðum. Allt-
af sama sagan í breyttum útgáfum
og var það alltaf jafngaman.
Einu sinni fékk ég það verkefni í
skólanum að taka viðtal við einhvern
sem ég þekkti og átti að skrifa rit-
gerð um viðkomandi. Valdi ég þá afa
til að taka viðtal við og sagði hann
mér margar skemmtilegar sögur af
sínum yngri árum, t.d. þegar hann
eignaðist sinn fyrsta hest sem hann
fékk í fermingargjöf. Afa þótti alltaf
gott að koma í sveitina og fór ég oft
með honum upp að Hesti og í rétt-
irnar. Þar lék hann á als oddi og leið-
beindi mér þegar ég var að taka mín
fyrstu skref í hestamennskunni.
Á seinni árum sínum dvaldist hann
á hjúkrunarheimilinu í Skógarbæ og
var alltaf jafngaman að fara í heim-
sókn til hans, spjalla og hlusta á tón-
list saman. Tók hann þá oft undir svo
heyrðist um alla hæðina öllum til
mikillar gleði. Í janúar fór ég aftur til
Bandaríkjanna, þar sem ég stunda
nám, og datt mér ekki annað í hug en
að ég fengi að sjá afa minn aftur í maí
þar sem ekkert benti til að honum
myndi hraka á næstunni. Þegar ég
frétti hins vegar af því að honum færi
mikið aftur þá fékk ég mömmu til að
hringja í mig út til að leyfa mér að
tala við hann meðan hann gæti. Ég
er svo þakklát fyrir að hafa fengið að
heyra í honum í síðasta sinn nú fyrir
stuttu.
Elsku afi minn, ég kveð þig í dag
með miklum söknuði. Megi minning
þín varðveitast vel og lengi um
ókomna framtíð.
Ólína Kristín Sigurgeirsdóttir.
Afi Þorgeir hefur kvatt okkur, rétt
rúmlega tveimur mánuðum á eftir
systur sinni Droplaugu Pálsdóttur.
Eins og alltaf þegar ástvinir eru
kvaddir þá fer hugurinn á flug og
minningarnar streyma fram. Við
munum fyrst eftir afa á Laugar-
brekku 17 á Húsavík, þar sem hann,
amma og Dobba bjuggu fram til árs-
ins 1989 en þá fluttust þau búferlum
suður. Það var alltaf jafngott að
koma á Laugarbrekkuna. Þangað
fórum við ásamt foreldrum okkar í
ófáar heimsóknir til þeirra afa, ömmu
og Dobbu á sumrin og stundum um
jól og páska. Gestrisnin á Laugar-
brekku var mikil enda þar tíður
gestagangur og öllum vel tekið. Allir
fóru þaðan mettir og sælir, það voru
ávallt kræsingar á borðum, enda
fólkið sérstaklega gestrisið.
Afi verður okkur eftirminnilegur
maður. Hann hafði lúmskt gaman af
litríkum fatnaði og dáðist að yngri
kynslóðinni ef hún klæddist nógu lit-
skrúðugum og skrautlegum fötum.
Hann hafði yndi af að syngja og að
hlusta á söng. Þær eru eftirminnileg-
ar aríurnar sem þeir feðgar tóku
saman með Hamraborgina í bak-
grunni. Einnig var hann mjög póli-
tískur og var oft heitur í skoðunum
sínum. Hér áður fyrr sat hann gjarn-
an og horfði á Alþingi í sjónvarpinu á
daginn og mótmælti harðlega þegar
hann var ósammála þingmönnunum.
Afi var einnig vel gefinn og vel lesinn
maður, hann kunni ógrynni af kvæð-
um og ljóðabálkum utanbókar. Oft
kom líka frumsamið efni af hans
vörum og var það stundum á gráu
svæði að vera flutningshæft! Afi leit
aldrei á sig sem ,,gamlan mann“,
hann hafði gaman að því að vera inn-
an um okkur unga fólkið og spjalla
um hin ýmsu mál, hann naut þess að
hafa fólk í kringum sig. Afi var mikill
húmoristi og með eindæmum stríð-
inn. Eftirminnilegt var þegar við
eldri frænkurnar vorum einu sinni
sem oftar í heimsókn hjá afa, ömmu
og Dobbu og renndum hýru auga til
rabarbarans sem ræktaður var í
garðinum hjá þeim. Við stóðumst
ekki mátið og rifum upp tvo rabar-
bara og borðuðum þá með bestu lyst.
Afi hefur trúlega séð okkur vera að
laumast þarna úti og fór að tala um
rabarbarann og nefndi að hann væri
eitraður. Við frusum og þorðum ekki
nefna það við nokkurn mann að við
hefðum smakkað á honum. Það
ískraði í þeim gamla þegar hann
heyrði okkur frænkurnar pískrast á
um kvöldið og þessi fleyga setning
var sögð af annarri hvorri okkar:
,,Heldurðu að við deyjum nokkuð í
nótt?“ Þá rölti afi inn til okkar og leið-
rétti það við okkur að við myndum nú
ekki deyja.
ÞORGEIR
PÁLSSON
✝ Emil Fjölnissonfæddist í
Reykjavík 3. janúar
2005. Hann lést á
Landspítalanum
hinn 21. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans eru Trine
Holm Houmøller,
kennari, f. 3. ágúst
1977 á Jótlandi í
Danmörku, og
Fjölnir Guðmunds-
son, rafmagnsverk-
fræðingur, f. 25. júlí
1974 í Reykjavík.
Foreldrar Trine eru hjónin Helga
Petersen, f. 1945, og Henrik Hou-
møller, f. 1948. Systir Trine er
Sofie, f. 1983. For-
eldrar Fjölnis eru
hjónin Guðmundur
M. Guðmundsson, f.
1941, og Guðrún
Jónsdóttir, f. 1950.
Systkini Fjölnis eru
Magnús Fjalar, f.
1973, kvæntur
Bryndísi Friðriks-
dóttur, f. 1976, og
Erna, f. 1979. Dóttir
Magnúsar Fjalars
og Bryndísar er
Katrín Hekla, f.
2005.
Útför Emils verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Vorið 2004 barst okkur ljúf send-
ing frá Danmörku sem í stóð: Halló
amma og afi, sjáumst í desember!
Við áttum von á fyrsta barna-
barninu, hvílík hamingja. Hann kom
svo í heiminn 3. janúar 2005. Lítill,
heilbrigður drengur var fæddur og
var fljótlega gefið nafnið Emil.
Hamingjan var óendanleg hjá for-
eldrum hans og okkur ömmu og afa.
Við vorum öll svo stolt af honum.
Hann dafnaði vel í umsjá foreldra
sinna þeirra Trine og Fjölnis sem
frá fyrstu stundu lögðu sig öll fram
við að sinna honum vel og veita hon-
um besta atlæti. Emil var blíður og
ljúfur drengur, knúsaði ömmu sína,
brosti við afa sínum. Alltaf jafngóð-
ur og gefandi. Það er ótrúlegt hvað
lítið barn getur á stuttri ævi markað
djúp spor í líf manns. Hann var ekki
byrjaður að tala enn, en gat auð-
veldlega gert sig skiljanlegan með
svipbrigðum og fallegu brúnu augun
sögðu meira en mörg orð. Það var
alltaf tilhlökkunarefni að fá Emil í
pössun eða stutta heimsókn. Þessi
litli gleðigjafi sem við vorum Guði
svo óendanlega þakklát fyrir. Hon-
um hafði varla orðið misdægurt,
alltaf frískur. En reiðarslagið kom
þegar hann veiktist og fór á spítala
sl. mánudag. Í ljós kom að um heila-
himnubólgu var að ræða sem ágerð-
ist svo hratt að ekki varð við ráðið.
Eftir rúma sólarhrings hetjulega
baráttu Emils litla sigraði sjúkdóm-
urinn. Þvílík sorg sem heltók okkur,
óteljandi tár hafa runnið og spurn-
ingar vaknað. Það er svo margt sem
minnir á Emil og margt sem við ætl-
uðum að gera. En lífið er óvægið og
eftir stöndum við hnípin. En þrátt
fyrir sorgina og missinn erum við
þakklát fyrir þessa rúmu þrettán
mánuði sem Guð gaf okkur hann.
Elsku ástarengillinn sem svo sárt er
saknað að engu tali tekur. Lífið
verður aldrei samt hér eftir.
Megi góður Guð blessa elsku
Trine og Fjölni og varðveita í þess-
ari djúpu sorg og veita okkur öllum
styrk til að takast á við missi elsku
Emils litla, sem var okkur öllum svo
ólýsanlega mikils virði. Við vitum að
hann er Guði falinn um alla eilífð.
Blessuð sé minning Emils litla.
Amma og afi í Bláskógum.
Við vorum svo glöð þegar við
fréttum að Fjölnir og Trine ættu
von á barni. Við vorum búin að
hlakka mikið til þegar elsku litli
Emil kom í heiminn. Strax frá upp-
hafi vann hann hug og hjörtu okkar
með sinni einlægu framkomu, ró-
lyndur og hugljúfur eins og foreldr-
ar sínir. Okkur fjölskyldunni þykir
svo afskaplega vænt um Emil og
höfum haft svo gaman af þeim tíma
sem við höfum fengið að njóta með
honum.
Við vorum mjög hamingjusöm yf-
ir því að Katrín Hekla skyldi vera á
svipuðum aldri og Emil. Hún leit
upp til frænda síns og reyndi að
fylgja honum eftir hvert fótmál. Við
sáum fram á að eiga svo margar
góðar stundir saman með börnum
okkar, sem væru að feta svipaðar
slóðir í lífinu. Stundirnar verða ekki
fleiri þar sem Emil féll skyndilega
frá. Lífið verður aldrei samt og það
er óendanlega sárt að þurfa að horfa
á eftir Emil, þessum yndislega litla
dreng sem barðist eins og hetja við
sjúkdóm sem enginn fékk við ráðið.
Eftir standa ljúfar minningar um lít-
inn ljósgeisla sem lýsti upp líf okkar.
Þótt Emil hafi ekki verið hár í loft-
inu hefur hann markað hjörtu okkar
að eilífu. Við söknum Emils sárt og
biðjum góðan Guð að gæta hans vel.
Elsku Fjölnir og Trine, þið hafið
orðið fyrir gífurlegum missi og þurft
að takast á við raunir sem enginn
maður ætti að þurfa að ganga í
gegnum. Það er erfitt að ætla að
koma orðum að einhverju sem hugg-
ar á þessari stundu, en við biðjum
almáttugan Guð um að leiða ykkur
og styrkja.
Ykkar
Magnús Fjalar, Bryndís
og Katrín Hekla.
Ég sit í eldhúsinu mínu í Aþenu
og horfi á mynd af litlum dreng.
Emil litli, frændi minn, er glaðlegur
á myndinni, með skínandi fallegt
bros og tindrandi augu. Þegar ég
horfi á hann fyllist ég hryggð og
reiði í garð þeirra æðri máttarvalda
sem slökkva á lífsneista lítillar sálar
eins auðveldlega og að blása á kerti.
Af hverju? er spurningin sem kemur
upp í hugann. Spurning sem ég veit
jafnframt að verður aldrei svarað og
sorgin nístir hjartað.
Fjarlægðin gerðin það að verkum
að ég sá Emil ekki nema eina kvöld-
stund á Íslandi síðastliðið haust. Ég
fékk aftur á móti að fylgjast með
honum í gegnum bréf og myndir og
foreldra mína sem sáu ekki sólina
fyrir honum. Emil var augasteinn
allrar fjölskyldunnar, lítill sólargeisli
sem lýsti upp tilveruna hvar sem
hann kom.
Elsku Fjölnir og Trine, sýnið
hvort öðru ást og umhyggju og
styðjið hvort annað í gegnum þessa
eldraun sem á ykkur er lögð. Við hér
í Grikklandi munum geyma minn-
ingu Emils í huga okkar og við grát-
um hann með ykkur þó að við séum
langt í burtu.
Guð blessi lítinn dreng.
Þóra frænka.
Það ríkti mikil eftirvænting og
gleði í byrjun síðasta árs þegar Emil
kom í heiminn. Alveg frá fyrsta degi
náði Emil að vinna hug minn og
hjarta. Hann veitti mér svo mikla
gleði og ég þakka Guði fyrir þann
tíma sem við höfðum saman. Sá tími
er nú orðinn að dýrmætum minn-
ingum, því ljúfari og fallegri dreng
er vart hægt að hugsa sér.
En það er erfitt að þurfa að sætta
sig við óréttlæti heimsins. Sporin
eru þung og aldrei hef ég þurft að
ganga í gegnum svo djúpan táradal.
Elsku litli Emil minn er farinn og
söknuðurinn er óbærilegur. Ég bið
Drottin minn að leiða okkur, fjöl-
skyldu Emils, í gegnum táradalinn
og gefa okkur styrk til að takast á
við lífið án hans. Minningin um elsku
litla Emil lifir í hjarta okkar um
ókomna tíð.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
EMIL
FJÖLNISSON