Morgunblaðið - 27.02.2006, Qupperneq 21

Kveðjustundirnar á Húsavík voru
okkur alltaf erfiðar. Í minningunni
standa afi, amma og Dobba á tröpp-
unum og veifa okkur bless þegar ekið
er í burtu og haldið suður á leið.
Barnabörnin skældu í bílnum og fyrir
afa voru þessar stundir líka erfiðar. Í
dag kveðjum við afa í hinsta sinn og
gerum það með söknuði. Við þökkum
skemmtilegar og eftirminnilegar
samverustundir. Hvíl í friði.
Þínar,
Björg Stefanía, Hrefna og
Hildur Droplaug.
Í dag kveð ég elskulegan afa minn,
Þorgeir Pálsson, sem lést 18. febrúar
sl.
Þær eru margar minningarnar um
hann afa sem ég hef yljað mér við
undanfarna daga, enda af nógu að
taka. Ég var tíður gestur á heimili
þeirra afa, ömmu og Dobbu frænku í
Espigerðinu. Ekki var langt fyrir
mig að fara svo að oft rölti ég yfir til
þeirra eftir skóla. Þar var dekrað við
mig með allskyns kræsingum og góð-
gæti og þau voru öll þrjú dugleg við
að hafa ofan af fyrir mér.
Á þessum tíma kenndi afi mér að
leggja kapal og tefla skák – og við
gátum gleymt okkur klukkutímunum
saman við þá iðju. Þá var hann líka ið-
inn við að kenna mér hin ýmsu ætt-
jarðarljóð og lög sem við sungum svo
saman.
Einnig eru eftirminnilegar spurn-
ingakeppnirnar sem við yngri kyn-
slóð barnabarnanna háðum oft, þar
sem afi var í hlutverki spyrils og
spurði okkur spjörunum úr í landa-
fræði og fleiri greinum. Það endaði
oft með því að einhver okkar fór í fýlu
enda vorum við tapsárar með meiru,
en afi var nú ekki lengi að kippa því í
liðinn.
Það var alltaf hægt að spjalla við
afa um allt milli himins og jarðar og
hann hafði sterkar skoðanir á mál-
efnum líðandi stundar. Það kom
ósjaldan fyrir að þegar ég kom í
heimsókn þá sat hann í hæginda-
stólnum sínum og fylgdist með Al-
þingi í sjónvarpinu, missammála
ræðumönnum.
Það var hins vegar líka alltaf stutt í
gamanið og glensið hjá afa og hann
var óhræddur við að gera grín að
sjálfum sér og öðrum í kringum sig.
Hann átti það einnig til að vera alveg
ótrúlega stríðinn, en það var nú ekk-
ert sem maður gat ekki fyrirgefið
honum.
Síðustu árin dvaldi afi á hjúkrunar-
heimilinu Skógarbæ. Þó veikur væri
kom það ekki í veg fyrir að hægt væri
að skrafa saman og var afi alltaf jafn-
áhugasamur að fá fréttir af því hvað á
daga okkar barnabarnanna hefði
drifið. Hann hafði sérstaklega gaman
af litlu langafastelpunum sínum
tveimur, Helgu Kristínu og Hrafn-
hildi Ýr, sem skottuðust í kringum
hann.
Það var orðið erfitt hjá afa undir
það síðasta, en mér er sérstaklega
kært þegar ég kom í heimsókn til
hans aðeins nokkrum dögum fyrir
andlát hans, að hann bað mig um að
syngja fyrir sig. Ég tók nú ekki svo
vel í það, enda ekki mikil söngmann-
eskja, en það endaði nú samt þannig
að við sungum bæði saman lagið
Undir bláhimni, afi þá orðinn mjög
máttfarinn. Hann lét það nú samt
ekki stoppa sig.
Elsku afi minn, takk fyrir allar
samverustundirnar, fyrir þær er ég
betri manneskja. Það var svo ótal
margt sem ég lærði af þér.
Nú ertu hins vegar kominn til
ömmu Stefaníu, sem kvaddi okkur
fyrir rúmum þrettán árum, og Dobbu
systur þinnar sem kvaddi okkur um
jólin. Ég veit að þær leiða þig um
himnaríki.
Guð blessi þig og varðveiti um
ókomna framtíð.
Þín
Valgerður.
Ég er að klæða mig úr blautum og
skítugum fötum fram í bæjardyrum.
Það eru komnir gestir og ég tek eftir
því að það eru ókunnugir hestar í
varpanum. Einn er brúnn, annar
skjóttur og gott ef sá þriðji er ekki
sótrauður. Þar sem ég bograst heyri
ég mikla háreysti og hlátrasköll inn-
an úr eldhúsi. Ég er í hálfgerðum
vandræðum því við Snjólaug systir
mín fórum að sulla í grófinni á leiðinni
heim af réttinni og ég veit að nú fæ ég
skammir. Ég opna eldhúshurðina og
stend þarna á nærbuxunum og reyni
að ná tali af mömmu svo lítið beri á,
því ég verð að komast í þurr föt. En
allt í einu þagna allir og ég stend
þarna eins og kjáni. Kunnugleg rödd
spyr: „Hvað varst þú eiginlega að að-
hafast?“ „Svona hvaða, hvaða, ..verið
ekki að skamma strákinn, það er ekk-
ert eins þroskandi fyrir krakka á
þessum aldri og sulla í straumvatni
og stífla smálæki.“ En hver er nú
þetta? Jú, það er Þorgeir Pálsson,
hann situr upp í bekk og gnæfir upp
úr. Í horninu við hlið hans situr hóg-
vær, hvíthærður eldri maður, Páll
Jónsson faðir Þorgeirs. Þeir feðgar
eru komnir til sinnar árlegu gistingar
nóttina fyrir Baldursheimsréttardag.
Sigurgeir situr uppi í bekk líka,…eða
er það kannski Palli bróðir hans? Afi
Þórir er við endann á borðinu og
reykir pípu sína, Þorgeir fær hana
lánaða stöku sinnum. Þeir eru þarna
bræður, Ketill, Baldur og pabbi,
stundum Þráinn og Jönni, mamma og
systur mínar og ef til vill fleiri. En
það er Þorgeir sem ræður ferðinni,
hann er hrókur alls fagnaðar í þess
orðs fyllstu merkingu og honum fer
það vel. Hann talar hátt og kröftug-
lega. Hér fer hár, grannholda, en
myndarlegur maður með hátt enni,
sléttur í andliti svolítið fölur og ber
sig vel. Og þetta er minn maður, því
það er ekkert minnst á sull mitt í
grófinni frekar. Í minningunni eru
þetta hátíðisdagar í Baldursheimi.
Ég fæ að vaka fram eftir og hlusta á
samræður fullorðna fólksins, hér tak-
ast menn á í orðum með rökum og
mótrökum og hér nýtur Þorgeir sín
vel. Það er talað um nýafstaðnar
göngur, sauðfjárrækt og ættir bæði
sauðfjár, hesta og jafnvel hunda. Þá
aðeins missi ég þráðinn þegar rætt er
um ættir fjarskylds fólks sem flutti til
Kanada. „Geiri minn, var nokkuð bú-
ið að hýsa hestana? Það má til með
það, áður en setur að þeim. Það er
Þorgeir sem vindur sér að Sigurgeiri
syni sínum eldsnöggt, en tekur svo
jafnskjótt upp þráðinn aftur þar sem
frá var horfið í umræðunni. Geiri fer
og hýsir hestana en ég fer í háttinn.
Þegar ég er að sofna heyrast enn
hlátrasköll úr eldhúsinu. Páll eldri er
háttaður og svo er um fleiri í húsinu.
Þessar minningar og fleiri í þeim dúr
koma upp í hugann við andlát Þor-
geirs Pálssonar. Ég man líka eftir
Þorgeiri á réttardegi, hann er á ein-
tali við einhvern og nú talar hann lágt
og er alvarlegur. Hann er vel til fara
að vanda, með drapplita spanjólu á
höfði, í jakka og reiðbuxum en í búss-
um, því það er bleyta í fénu eftir nótt-
ina.Frekari kynni okkar Þorgeirs síð-
ar á lífsleiðinni fylltu enn betur upp í
þá mynd sem ég fékk af honum í
æsku. Öllum sem kynntust Þorgeiri
verður hann ógleymanlegur. Ég vil
nú við leiðarlok þakka fyrir öll
skemmtilegheitin. Börnum Þorgeirs
og venslafólki votta ég innilega sam-
úð.
Eyþór Pétursson.
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 27. FEBRÚAR 2006 21
MINNINGAR
✝ Ásta Gísladóttirfæddist á Akra-
nesi 12. mars 1922.
Hún lést á Landspít-
alanum 19. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Halldóra Guðjóns-
dóttir og Gísli Ein-
arsson og bjuggu
þau á Akranesi.
Systkini Ástu voru:
Þorsteinn, f. 1914,
látinn, Magnús, f.
1915, látinn, Guð-
jón, f. 1917, látinn,
Sigríður, f. 1918, látin, Svandís, f.
1920, látin, Einar, f. 1923, látinn,
Lilja, f. 1924, Guðlaug, f. 1926, lát-
in, Halldóra, f. 1927, Hulda, f.
1928, látin, Gísli, f. 1930, látinn,
Guðsteinn, f. 1932, látinn, og Grét-
ar, f. 1933, látinn.
Ásta fluttist til Keflavíkur og
giftist Ellerti Þórarni Hannessyni.
Foreldrar hans voru Arnbjörg
Sigurðardóttir og
Hannes Einarsson.
Ásta og Ellert eign-
uðust sjö börn. Þau
eru: 1) Halldóra
Hafdís, f. 1939, d.
1940. 2) Halldóra
Hafdís, gift Jim
Frank Gentry og
eiga þau fimm börn.
3) Grétar Arnar,
kvæntur Elísabetu
S. Guðnadóttur og
eiga þau sex börn. 4)
Ella Sjöfn, gift Ólafi
Björgvinssyni og
eiga þau fimm börn. 5) Halldór,
kvæntur Dagnýju Guðnadóttur og
eiga þau þrjú börn. 6) Díana, gift
Jouko Tahvanainen og eiga þau
fimm börn. 7) Steinunn, gift Hek-
tor Denamihara og eiga þau fjög-
ur börn.
Útför Ástu verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elsku mamma mín. Mig langar
að kveðja þig með fáeinum orðum.
Að setjast niður og skrifa þessi
orð til þín er mér mjög erfitt því
þú varst mér alltaf svo góð, þó ég
viti að þú hafðir alltaf miklar
áhyggur af mér og tókst nærri þér
mín veikindi. Það var mikill missir
þegar pabbi dó en hann lést af
slysförum hinn 13. september
1963, og stóðst þú uppi fyrir okkur
öll. Þá bjuggu heima þrjú yngstu
systkini mín en þú kvartaðir ekki
heldur hélst ótrauð áfram.
Mamma, þú varst mjög listhneigð
og allt lék í höndunum á þér. Það
var þó ekki fyrr en þú hættir að
vinna sem þú gast gefið þér tíma
til að sinna þessu því þú þurftir að
vinna mikið eftir að þú varðst ein.
Það liggja eftir þig mikil listaverk
eins og t.d. bútasaumsteppi sem
þú gerðir fyrir barnabörnin, þau
eru orðin mörg og engin tvö þeirra
eins. Einnig vannst þú í gler og
leir.
Þú varðst orðin mjög veik þegar
nálgaðist sextugsafmælið mitt, en
þá varst þú að búa til handa mér
par, unnið úr leir og þrátt fyrir
veikindi þín þá kláraðir þú það
handa mér þó ekki kæmist þú sjálf
í afmælið. Þetta mun ég varðveita
allt mitt líf.
Nú síðustu ár var mjög af þér
dregið og varst þú mikið á sjúkra-
húsi þar til yfir lauk. Hinn 19.
febrúar, á konudaginn, sofnaðir þú
að eilífu. Að lokum langar mig að
þakka þér allt sem þú varst mér
og mínum og fel ég þig í faðm
Guðs með eftir farandi kveðju:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margt að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minnig er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín
Ella Sjöfn (Didda).
ÁSTA
GÍSLADÓTTIR
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Ég trúi því að Emil minn hvíli nú í
örmum Guðs og englar muni vaka
yfir honum. Drottinn blessi elsku
hjartans Emil minn og varðveiti um
alla eilífð.
Ástar- og saknaðarkveðja.
Erna frænka.
Þú, Guð míns lífs, ég loka augum mínum
í líknarmildum föðurörmum þínum
og hvíli sætt, þótt hverfi sólin bjarta,
ég halla mér að þínu föðurhjarta.
Æ, tak nú, Drottinn, föður og móður mína
í mildiríka náðarverndan þína,
og ættlið mitt og ættjörð virstu geyma
og engu þínu minnsta barni gleyma.
Ó, sólarfaðir, signdu nú hvert auga,
en sér í lagi þau, sem tárin lauga,
og sýndu miskunn öllu því sem andar,
en einkum því, sem böl og voði grandar.
(Matt. Joch.)
Elsku Emil frændi veiktist alvar-
lega mjög óvænt. Allt var gert sem í
mannlegu valdi stendur honum til
bjargar. Þótt hraustur væri bar
hann lægri hlut. Eftir sitjum við
fjölskylda hans sem lömuð af sorg
og eftirsjá. Margar spurningar leita
á hugann og mörgum þeirra verður
aldrei svarað.
Þótt hann hafi aðeins lifað rúmt
eitt ár, þá skilur hann eftir sig digr-
an fjársjóð góðra minninga. Fallega
brosið hans, hlýjar og ómetanlegar
samverustundir koma nú fram í
hugann. Hann gaf okkur sig allan
eins og hann var. Fallegur drengur
með bjartan svip sem óx og dafnaði
vel í kærleiksríkri umsjá stoltra for-
eldra. Hann var líka augasteinn
ömmu og afa, bæði í Danmörku og á
Íslandi. Skírn, jólahátíð, eitt afmæli
og góðar stundir með ömmu og afa á
Íslandi og í Danmörku eru á meðal
þeirra stunda sem ekki gleymast.
Við vitum að Emil gleymist aldrei
neinu okkar sem eftir lifum. Hann
gleymist ekki heldur þeim skapara
sem gaf hann. Hann hefur rist hann
í lófa sína. Við trúum því að Emil sé
í fangi Hans sem er kærleikurinn.
Við erum þakklát fyrir þær stundir
sem við fengum að eiga með Emil.
Við vottum Trine, Fjölni og fjöl-
skyldu allri okkar dýpstu samúð og
biðjum um smyrsl í sárin djúpu.
Fjölskyldan Bugðutanga 5.
Undanfarnir dagar hafa verið erf-
iðir. Emil litli Fjölnisson hefur lokið
lífsgöngu sinni. Veikindi sem enginn
fékk við ráðið komu óvænt og stóðu
stutt. Harmur foreldra og allrar
fjölskyldunnar er mikill.
Emil varð aðeins tæplega 14 mán-
aða. Undurfallegur með stór augu
og fíngerðan munn sem bros lék oft
um. Hann var áhugasamur um um-
hverfi sitt og litlir fætur og hendur
tifuðu ákaft yfir hlutum sem föng-
uðu athygli hans og hann vildi ná til.
Hann var umvafinn ást og um-
hyggju foreldra og fjölskyldna
þeirra. Hann var mikill gleðigjafi,
átti góða ævi, hvíldi sæll og öruggur
í faðmi sinna og endurgalt það
margfalt ómeðvitað og skilyrðis-
laust.
Það er ekki endilega lengd ævinn-
ar sem skilur hvað mest eftir heldur
inntak þess lífs sem lifað er. Það er
ótrúlegt hve mikil áhrif og hve djúp
spor svo lítill drengur á stuttri ævi
skilur eftir sig. Spor sem eru þess
megnug að slá á sársaukann. Hann
var einstakur og fær að njóta þess
sess sem hann vann sér í hjörtum
þeirra sem honum kynntust og eng-
inn og ekkert fær nokkurn tímann
tekið þann sess frá honum. Minn-
ingin um Emil er sterk og hún lifir
með okkur og gefur styrk til að
horfa fram á veginn, þannig gætir
áhrifa hans.
Kæru Trine, Fjölnir og fjölskyld-
ur, missir ykkar er mikill – en gjöf
ykkar stærri að hafa fengið að njóta
drengsins ykkar þó vegferðin hafi
verið stutt.
Guð blessi ykkur, styrki og varð-
veiti á þessum erfiða tíma og um alla
framtíð.
Guðrún, Bjarki,
Þorbjörg og Jónas.
Það var á þriðjudaginn síðastlið-
inn sem mér bárust þær fréttir að
Emil, litli frændi minn, væri látinn.
Emil var ungur og hafði ég gert
mér vonir um að fá að njóta sam-
vista við hann í framtíðinni. Gerði í
raun ráð fyrir því og hafði ekki leitt
hugann að því að skyndileg veikindi
gætu svipt mig þeim möguleika. Því
nýtti ég tímann ekki sem skyldi.
Skýrast man ég eftir Emil í 70 ára
afmæli frænku okkar og frænda,
rétt fyrir jól. Emil var þar mið-
punktur athyglinnar, enda sérstak-
lega fallegur drengur.
Ekki er hægt að segja að Emil
hafi líkað athyglin sérstaklega,
fremur vildi hann vera í fangi móður
sinnar og föður. Emil var enda
augasteinn þeirra, átti alltaf athygli
þeirra óskipta og vissi það.
Emil hafði lund foreldra sinna, ró-
legur, hæglyndur og ekki fór mikið
fyrir honum. Hann var hvers manns
hugljúfi frá fyrstu stund.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér
(Hallgr. Pét.)
Megi Guð gefa ykkur, Fjölnir og
Trine, styrk.
Jónas Hvannberg.
Elsku Emil. Ósköp er lífið skrítið,
litli prins, þú varst nýbúinn að eiga
þitt fyrsta afmæli sem jafnframt
varð þitt síðasta. Við ætluðum að
kíkja í heimsókn til þín um helgina
en þú varst orðinn lasinn svo að við
frestuðum heimsókninni. Þetta
gerðist allt svo hratt og skyndilega
komu englarnir að sækja þig, taka
þig í burtu frá fjölskyldunni þinni
alltof ungan. Þú varst nú ekki gam-
all þegar að við vissum að þú værir á
leiðinni í heiminn, foreldrar þínir
voru svo spenntir að þeir gátu ekki
þagað yfir þér nema í nokkra daga.
Við vorum þau fyrstu sem fengum
að vita af þér í mallanum á mömmu
þinni. Við vorum svo glöð að vita af
þér og svo spennt yfir þér. Þegar þú
fæddist loksins var þungu fargi af
okkur létt, þú varst kominn í heim-
inn heilbrigður, fínn og alveg óskap-
lega fallegur. Við gátum ekki beðið
eftir að sjá þig. Nokkrum mánuðum
eftir að þú fæddist fengum við loks
að sjá þig. Þú varst nú meiri músin
og þér leist strax vel á okkur, varst
aldrei mannafæla við okkur og við
máttum kyssa þig og knúsa eins og
við vildum. Í maí á síðasta ári komið
þið svo í sæluferð austur til okkar
þar sem þið Birgitta urðuð bestu
vinir. Hún fékk líka að knúsa þig all-
an hringinn, stundum aðeins of mik-
ið, en þú brostir bara, litla mús, og
hafðir gaman af henni. Þannig
varstu, alltaf svo glaður og kátur lít-
ill gaur sem var gott að vera nálægt.
Þannig munum við minnast þín um
aldur og ævi.
Nú vonum við að þú sért á góðum
stað hjá Guði og að þér líði vel, við
skulum gera allt sem við getum til
að láta foreldrum þínum líða betur.
Ástarkveðja.
Einar, Sandra
og Birgitta.
Elsku Emil minn. Okkur langar
til að þakka þér fyrir þann tíma sem
Guð gaf þér með okkur. Þú varst
yndislegur drengur og okkur þótti
svo undurvænt um þig. Við ætluðum
að gera svo margt saman þegar þú
yrðir stór. Foreldrar þínir sem elsk-
uðu þig og hugsuðu svo einstaklega
vel um þig eiga nú um sárt að binda.
Einnig ömmurnar og afarnir og aðr-
ir ættingjar.
Elsku Fjölnir og Trine, Guð
styrki ykkur í sorg ykkar.
Kveðja.
Ó, himins blíða hjartans tár
er hjúpar sorg, þótt blæði sár,
þín miskunn blíð, hún mildar barm,
hún mýkir tregans sára harm.
Þú ert það ljós, það lífsins mál,
er ljúfur drottinn gefur sál.
Nú hljóð er stund, svo helg og fríð,
að hjarta kemur minning blíð.
Hún sendir huga bros þitt bjart,
blessar, þakkar, þakkar allt.
Hún minnir sál á sorgaryl,
sendir huggun hjartans til.
(Steinunn Guðm.)
Kristín og Valsteinn.