Morgunblaðið - 27.02.2006, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 27. FEBRÚAR 2006 23
MINNINGAR
eina sem fannst af dósinni var lokið
af henni sem þeir fundu uppi á fjár-
húskofa í nágrenninu.
Slíkar sögur voru á hraðbergi í
samkvæmum þar sem Árni var jafn-
an hrókur alls fagnaðar. Þeim hjón-
um var það sameiginlegt að njóta
návista vina og ættingja og voru þau
samhent um að gleðja gesti sína.
Átti það jafnt við um heimili þeirra
sem sumarbústaði. Sóttu þangað
margir því að þar var fyrir rausn og
glaðlyndi. Vinahópurinn var enda
fjölmennur því að Árni hafði komið
víða við um dagana og Sólveig er
listmálari og löðuðust ýmsir úr
þeirra hópi að þeim hjónum.
Þótt liðagigtin léki Árna grátt síð-
ustu tvo áratugina og hann yrði að
lúta í lægra haldi fyrir Alzheimer-
sjúkdómnum brást aldrei kímnigáfa
hans og glettni. Sólveig sagði stund-
um að það þýddi ekkert að senda
hann einan til læknis því að hann
neitaði yfirleitt að nokkuð væri að
sér.
Þótt hann yrði fyrir alls kyns
hremmingum léku honum gam-
anyrði á vör og æðruleysi hans var
einstakt. Eitt sinn var Árni í ein-
hverjum erindum ásamt móður
Hrings Árnasonar, dóttursonarson-
ar síns, Sigrúnu Nikulásdóttur.
Gekk hann með hendur í vösum og
þurfti að stíga yfir keðju. Skipti þá
engum togum að hann féll fram yfir
sig og stórslasaðist. Hlaut hann nef-
brot, viðbeinsbrot og skaddaðist
jafnframt á handleggjum. Hann var
fluttur á slysavarðstofuna þar sem
gert var að sárum hans. Læknar
töldu ekki óhætt að hleypa Sigrúnu
inn til hans en hún lét sig ekki og
spurði Árna hvernig hann hefði það.
„Aldrei haft það betra,“ svaraði
hann.
Hið sama var uppi á teningnum
laugardaginn 18. febrúar síðastlið-
inn. Hann hafði verið þungt haldinn
daginn áður og voru ættingjar boð-
aðir að beði hans. Þar á meðal kom
Elfa Hrönn Friðriksdóttir, tengda-
dóttir okkar hjóna, með lítinn son
sinn, Birgi Þór, og sagði við langafa
hans að fólk væri sammála um að
þegar litli snáðinn setti upp glettn-
issvip, líktist hann langafa sínum.
„Aumingja barnið,“ sagði Árni og
brosti við.
Árni Jónson hafði unun af konum
og lét ekkert tækifæri ónotað til
þess að víkja einhverjum hrósyrðum
að þeim. Kunni hann þá list betur en
flestir aðrir allt fram á síðustu stund
að gleðja þær með glettni sinni og
jákvæðum athugasemdum.
Fimmtudaginn 16. febrúar síðast-
liðinn heimsóttum við hjónin hann
eftir að við höfðum verið við útför
yngsta bróður hans, Guðmundar. Þá
var augljóst að honum var tekin að
elna heldur sóttin. Þyngdi honum
heldur daginn eftir, en laugardaginn
18. var hann heldur hressari. Heim-
sóttu hann þá ýmsir og glöddu hann.
Sunnudaginn 19. febrúar var ljóst
að hverju dró og söfnuðust nánustu
ættingjar saman við beð hans og
biðu úrslitanna. Börn hans og
barnabörn hlúðu að honum ásamt
starfsfólki Hrafnistu. Sólveig hvísl-
aði ástarorðum í eyra hans og um-
vafði hann þeim kærleik sem kona
getur eingöngu sýnt þeim manni
sem hún ann hugástum. Árni lést
skömmu fyrir miðnætti þessa dags,
umvafinn ást nánustu ættingja
sinna. Góður drengur hafði kvatt og
lokið lífsstríði sínu.
Guð styrki Sólveigu og ættingja
Árna Jónssonar.
Arnþór Helgason.
Nú er fallinn frá maður sem hafði
að geyma stóra persónu. Maður sem
áorkaði miklu og skildi eftir sig ár-
angur öðrum til heilla. Maður sem
ávann sér virðingu og vináttu þeirra
sem hann umgekkst. Maður sem var
fullur af glettni og hafði gott skop-
skyn.
Þetta var hann Árni afi minn.
Frá fyrsta degi og vel fram á ung-
lingsárin átti ég ýmist fast heimili
hjá afa og ömmu eða dvaldi þar í
skemmri tíma sem aufúsugestur.
Það var alltaf gott að vera hjá afa og
ömmu. Sem lítill strákur leit ég á
miðjuna í hjónarúmi þeirra sem
óskoraða eign mína. Ég lagðist sam-
viskusamlega í mitt rúmið, tók
helminginn af sæng afa og annan
helming af sæng ömmu. Svo passaði
ég rúmið þar til þau gömlu skriðu
uppí sitt með hvora kiljuna, annað
með ástarsögu en hitt reyfara. Þá
var allt eins og það átti að vera og
ég gat sofnað.
Afi var alltaf með skrifstofu
heima, enda virkur í viðskiptum og
félagsstarfi utan síns hefðbundna
vinnutíma. Skrifstofan hans afa var
merkilegur staður. Skrifborð þar
sem allt var í röð og reglu. Lax-
amyndin uppi á vegg að ógleymdum
skjalaskápnum. Mér fannst skjala-
skápar bara vera í stórum fyrirtækj-
um og svo heima hjá afa. Mér var
það mikil upphefð þegar afi leyfði
mér að hafa hólf í skjalaskápnum
sem var merkt Árna Birgissyni.
Mér hefur alltaf þótt einkar vænt
um að heita í höfuðið á honum afa
mínum og sem ungur drengur sagði
ég hverjum sem heyra vildi að ég
ætti besta afa í heimi og ekki nóg
með það heldur héti ég sama nafni
og hann. En samt var þetta ekki al-
veg nógu gott, þar sem ég var Birg-
isson en afi Jónsson. Með þá vissu
að afi gerði næstum hvað sem væri
fyrir mig sagði ég einhverju sinni
við ömmu: „Amma. Ég er viss um að
hann afi leyfir mér að heita líka
Jónsson.“
Skömmu síðar var heitinu á skúff-
unni minni í skjalaskápnum hans afa
breytt í „Árni Birgisson Jónsson“.
Í bernskuminningum mínum um
jólin skipar afi stóran sess, en langt
fram á fullorðinsár héldum við
mamma jafnan jólin með afa og
ömmu. Af einhverjum undarlegum
ástæðum lenti mandlan yfirleitt á
diskinum hjá afa. Lúmskur laumaði
hann henni síðan til mín og þegar
kom að því að upplýsa hver hefði
fengið möndluna spratt ég sigri
hrósandi á fætur. Þegar þetta hafði
gengið svona nokkur jól spurði ég
afa hvort þetta væri ekki svindl; að
hann fengi möndluna en laumaði
henni til mín. „Nei, alls ekki,“ sagði
afi. „Sjáðu til. Við heitum báðir Árni
og þess vegna er þetta ekki svindl.“
Ég samsinnti þessu og hélt áfram að
taka við henni í hvert sinn sem hún
rataði á diskinn hans afa. Afi hafði
alltaf gaman af skoplegum frásögn-
um. Þegar ég rifjaði upp söguna um
möndluna, við sjúkrabeð hans,
kvöldið áður en hann kvaddi var
augljóst á viðbrögðum hans að hann
mundi eftir þessu og hafði gaman af.
Afi og amma áttu jafnan sumar-
hús. Eitt þeirra voru Kleifar norður
í Steingrímsfirði. Þangað fórum við
oft. Kleifar voru í huga sjö ára
drengs lengst norður á hjara ver-
aldar og ferðalagið langt eftir því.
Þar man ég eftir mér tínandi ull-
arlagða af girðingunum í kringum
Kleifa. Lögðunum safnaði ég í
strigapoka og þegar pokinn var full-
ur fórum við afi yfir á Hólmavík þar
sem ég lagði stoltur inn ullina í
kaupfélagið. Afi hafði gott viðskipta-
vit og þarna sá hann sér leik á borði
að kenna mér hvernig peningar
yrðu til.
Allt frá ullarviðskiptum mínum
norður í Steingrímsfirði bar ég öll
stærri útgjöld og fjárfestingar undir
afa og fékk jafnan góð ráð.
Afi var líka góður langafi og því
fleiri sem langafabörnin urðu, þeim
mun meyrari varð hann gagnvart
þeim. Synir mínir fóru ekki varhluta
af því. Í Koti kom afi upp heilum
ævintýraheimi handa litlu börnun-
um og það voru ófáar stundirnar
sem Hringur sonur minn varði úti í
Litla Koti við bústang. Það var gam-
an að sjá hvað barnabarnabörnin
glöddu afa. Þegar við Birgir Þór
vorum í feðraorlofi í lok síðasta árs,
fórum við stundum í heimsókn til
afa. Það var skemmtilegt að sjá
hvað þeir Birgir Þór áttu auðvelt
með að laða fram bros hvor hjá öðr-
um.
Ég geymi fallegar minningar um
góðan afa í hjarta mínu.
Árni Birgisson Jónsson.
 Fleiri minningargreinar um Jón
Jónsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.Árna
Jónsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga. Höf-
undar þeirra eru: Þrúður, Elín Eg-
gerz-Stefánsson, Hrafnhildur og
Ingólfur Eyfells og Þorsteinn.
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
✝ Sigurliði Jónas-son fæddist á
Akureyri 22. júní
1911. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Seli á Akureyri 16.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Margrét
Valdemarsdóttir, f.
12. apríl 1877, d. 8.
maí 1973, og Jónas
Tómasson, f. 30. jan-
úar 1878, d. 3. maí
1964. Þau bjuggu
lengi í Syðri Vill-
ingadal í Eyjafirði. Systkini Sig-
urliða voru Árni (1903-1989),
Valdemar (1905- 1972), Fanney
(1907-1984), Þórhallur (1909-
1985), Jónína (1913-1988), Her-
mann (1914-1994), Lilja (1917-
1993) og Hörður (1921-2005).
Hálfsystur samfeðra voru Ólöf
(1895- 1949) og Jenný (1904-1991).
Hinn 20. nóvember 1943 kvænt-
ist Sigurliði Jónu Gróu Aðal-
björnsdóttur, f. 5. október 1923 að
Unaósi í Hjaltastaðarþinghá. For-
eldrar hennar voru hjónin Una
Þóra Jónasdóttir, f. 7. júní 1898, d.
21. september 1949, og Aðalbjörn
Magnússon, f. 7. febrúar 1887, d.
19. júlí 1933. Sigurliði og Jóna
eignuðust þrjú börn. Þau eru: 1)
Dagbjört Eygló, f. 1944, hennar
maður er Birgir Pálsson, f. 1939,
þeirra synir eru: a)
Birgir Arnar,
kvæntur Sesselju
Jóhannesdóttur,
þeirra börn eru
Arnar Páll, Jóhanna
Karen og Eygló
Björk. b) Sigurpáll
Örn, kvæntur Jónu
Björt Magnúsdótt-
ur, þeirra synir eru
Egill Örn, Ívar Már
og Máni Hrafn. c)
Ómar Már, hans
dóttir er Írena
Björk. 2) Una Aðal-
björg, f. 1950, hennar maður er
Þórir Haraldsson, f. 1947, þeirra
dætur eru: a) Rósa Rut, hennar
sambýlismaður er Marwan Solim-
an, b) Inga Jóna, hennar sambýlis-
maður er Sigurður Úlfarsson,
hans sonur er Kristófer. c) Ása
Vala, hennar sambýlismaður er
Rúnar Sigþórsson. 3) Björn Hilm-
ar, f. 1956.
Sigurliði og Jóna byggðu sér
hús að Engimýri 11 á Akureyri og
bjuggu þar til ársins 2000 er Sig-
urliði fór á hjúkrunarheimilið Sel
og Jóna flutti á Mýrarveg 111.
Sigurliði starfaði sem atvinnu-
bílstjóri, lengst af á vörubifreið á
vörubifreiðastöðinni Stefni.
Sigurliði verður jarðsunginn
frá Akureyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Hvað eruð þið með af skepnum?
Þannig spurði hann oft síðari árin
þegar við Una dóttir hans komum í
heimsókn til hans á Sel. Við svöruð-
um að það væri lítið og þegar hann
komst að því að við værum hvorki
með sauðfé, kýr né hesta varð hann
steinhissa og spurði á hverju við lifð-
um þá eiginlega.
Sigurliði tengdafaðir minn hafði
alla sína ævi hugann við búskapinn,
þó að bílstjórastarfið yrði hans lifi-
brauð. Hann átti þó lengi nokkrar
kindur og stundum hænur en lengst
hesta, Skjónurnar sínar, sem hann
naut að snúast í kringum. Sigurliði
fæddist á Akureyri en ólst upp í
Eyjafirði við kröpp kjör eins og þá
voru algeng. Kornungur varð hann
að fara úr foreldrahúsum og var á
ýmsum bæjum í framfirðinum, þang-
að til hann var uppkominn og dreif
sig suður í meirapróf bifreiðastjóra.
Síðan ók hann ýmsum gerðum bíla
en lengst vörubílum, síðast á vöru-
bifreiðastöðinni Stefni. Eftir það
vann hann í nokkur ár í Sam-
bandsverksmiðjunum.
Sigurliði var alla tíð tengdur Eyja-
firðinum sterkum böndum. Sunnu-
dagsbíltúrar á árum áður sem áætl-
aðir voru út í bláinn voru allir í
Eyjafjörðinn, því að aðra staði í ná-
grenninu sagðist hann vera búinn að
fara margoft um og þar væri ekkert
merkilegt að sjá. Fyrir nokkrum ár-
um fór Sigurliði að missa minnið. Þá
hvarf eitt af öðru og undir lokin fjöl-
skylduminningarnar en lengst mundi
hann bæjaröðina í Eyjafirðinum að
vestan og að austurkjálkinn var ekki
eins merkilegur og vesturkjálkinn.
Ég kynntist Sigurliða á sjöunda
áratug síðustu aldar þegar ég fór að
venja komur mínar í Engimýrina til
dóttur hans. Frá hinu fyrsta voru
þau Sigurliði og Jóna mér einkar góð
og hjálpsöm og þegar við Una flutt-
um aftur til Akureyrar eftir fimm ára
Reykjavíkurdvöl bjuggum við fyrsta
árið inni á heimili þeirra Sigurliða og
Jónu. Tengdapabbi var myndarlegur
maður og bar sig vel langt fram á efri
ár. Hann talaði ekki af sér við
ókunnuga, sem ég held að sé eyfirsk
heimanfylgja, en þegar hann hafði
áttað sig á fólki gat hann verið allra
manna skemmtilegastur enda fullur
af húmor. Eftir að hann hætti akstri
tók hann þátt í uppeldi dætra okkar
Unu og kom henni oft á óvart með
uppátækjum sem hún minntist ekki
úr sinni æsku. Síðustu árin hefur Sig-
urliði dvalist á hjúkrunarheimilinu
Seli og notið þar einkar góðrar um-
hyggju. Fjölskyldan þakkar starfs-
fólkinu á Seli öll notalegheit liðinna
ára.
Sigurliði var trúaður maður þó
ekki væri hann sérlega kirkjurækinn
og ef hans trú er rétt mun hann lesa
þessar línur og þá verð ég að þakka
honum samfylgdina sem hefur auðg-
að mig á margvíslegan hátt auk þess
sem fjölskylda mín byggir á henni.
Þórir Haraldsson.
Barn og unglingur dvaldi ég flest
öll sumur hjá afa og ömmu í Engi-
mýri og á margar og góðar minning-
ar frá þeim tíma. Ég þótti talsvert
fyrirferðarmikill sem krakki en afi
var alltaf ótrúlega rólegur og góður
við mig. Afi var bílstjóri, keyrði vöru-
bíl og ég man að ég leit mikið upp til
hans. Aðaláhugamál afa voru hest-
arnir hans, sem hann var stoltur af
og hugsaði mjög vel um. Ein af fyrstu
minningum mínum var þegar afi kom
með hestana heim í garð og lét þá
bíta grasið. Mér þótti það merkilegt
og kallaði hestana klippurnar hans
afa. Afi var reglufastur og vildi alltaf
hafa vaðið fyrir neðan sig. Hann
passaði vel upp á mig og til þess að ég
færi mér ekki að voða setti hann mér
alltaf ákveðnar reglur til að fara eft-
ir.
Ég man eftir okkur afa við ýmsa
skemmtilega iðju, t.d. að taka upp
kartöflur eða rabarbara úti í garði
eða við fórum á vörubílnum upp í
hesthús eða út í haga að sinna hest-
unum. Afi hafði líka mjög gaman af
sígildri tónlist, keypti mikið af plöt-
um og sat löngum stundum inni í
stofu og hlustaði. Ég á því ekki langt
að sækja tónlistaráhuga minn. Þegar
ég var 13 ára fór ég að hlusta á
Stranglers og fleiri rokkhljómsveitir
foreldrum mínum til mikils ama. Í
einni heimsókn afa og ömmu til okk-
ar kom afi til mín og sat og hlustaði
með mér. Það þótti okkur vinunum
mjög svalt. Ég man eftir afa í eldhús-
inu í Engimýri; hann átti sitt fasta
sæti vinstra megin við gluggann og
hlustaði á hádegisfréttirnar á Guf-
unni og þeirri athöfn fékk ekkert
breytt.
Afi var frekar alvörugefinn að eðl-
isfari en átti samt oft skemmtileg til-
svör og var lúmskur húmoristi. Okk-
ur fjölskyldunni þótti alltaf gaman að
koma í Engimýri. Afi og amma voru
svo glöð að sjá okkur og vildu allt fyr-
ir okkur gera.
Afi var veikur síðustu árin og
dvaldi á Hjúkrunarheimilinu Seli við
góða umönnun. Við sáum hann síðast
í ágúst og þá var heilsan orðin mjög
léleg. Afi minn hefur nú fengið hvíld-
ina eftir langa og gæfuríka ævi og ég
kveð hann með söknuð og þakklæti í
huga.
Birgir Arnar.
Okkur langar að minnast afa okk-
ar í örfáum orðum. Þar sem föðurafi
okkar dó þegar pabbi var enn ung-
lingur var Sigurliði „afinn“. Það fór
ekki mikið fyrir húmor við lítt kunn-
uga en þó var afi mikill grínisti. Til
dæmis þegar við spurðum hann hvað
hann vildi í jólagjöf var hann stór-
tækur í svörum og sagðist alvarlegur
í bragði vilja fá sportbíl eða píanó, þó
svo hann spilaði ekki einu sinni á
slíkt. Síðan brosti hann og sagðist
vera að gantast.
Minningarnar sem við eigum um
afa eru margar og góðar. Mann lang-
ar til að segja svo margt en ofarlega í
huga er morgunn einn eftir að hafa
gist hjá ömmu og afa. Amma var far-
in í vinnuna og hafði sagt afa að gefa
okkur pakkamat með mjólk út á í
morgunmat. Þegar afi tók svo rauðan
Bugles-pakka út úr skápnum, gjóuð-
um við augunum sigurvissar hvor til
annarrar. Þegar hann hins vegar
hellti mjólk yfir allt saman leist okk-
ur ekki lengur á blikuna. Við sett-
umst samt með skálarnar okkar við
matarborðið og smökkuðum. Blandið
af mjólk, salti og maísflögum var al-
gjörlega óætt. Við vildum fyrir alla
muni ekki særa afa og báðum því um
að fá að borða morgunmatinn úti á
palli. Við fórum hins vegar beina leið
í kartöflugarðinn þar sem við grófum
allt saman.
Þegar Ása var komin á leikskóla-
aldur var afi kominn á eftirlaun og
eyddu þau saman morgnunum. Eitt
af því sem afi kenndi Ásu var að
kveðast á, hann fór með ferskeytlur
og hún svaraði með leikskólalögum.
Seinustu árin höfum við horft á afa
hverfa smám saman. Maðurinn sem
við þekktum vék fyrir öðrum sem
mundi ekki hverjar við vorum en var
samt sem áður alltaf jafn glaður að fá
okkur í heimsókn.
Megi minningin um afa lifa með
okkur.
Rósa Rut, Inga Jóna
og Ása Vala.
SIGURLIÐI
JÓNASSON