Morgunblaðið - 10.03.2006, Qupperneq 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. MARS 2006 39
MINNINGAR
við þrjár, ég, Anna og Nanný áttum
saman. Það var mikið spjallað og
hlegið og oft langt fram á nótt, því
það áttum við allar sameiginlegt, við
vorum miklar næturdrottningar!
Einnig hafa þær mæðgur tengst
minni fjölskyldu mikið og það er
sjálfsagt ekki algengt að mæður
vinkvenna tengist jafn vel og mæð-
ur okkar Önnu. Þær urðu góðar vin-
konur og gerðu ýmislegt skemmti-
legt saman í gegnum tíðina. Einnig
áttum við allar fjórar frábærar
stundir saman, ljónin tvö og drek-
arnir tveir. Nanný hafði einmitt
mikla trú og skoðanir á stjörnu-
merkjunum. Fyrir þessar samveru-
stundir verður seint fullþakkað og
því miður voru þær ekki nógu marg-
ar í seinni tíð.
Eitt var það sem einkenndi
Nanný öðru fremur og það var gjaf-
mildi hennar og rausnarskapur sem
átti sér engin takmörk. Einhvern
veginn ímynda ég mér að hún hafi
aldrei farið út úr húsi án þess að
einhver gjöf leyndist í tösku eða
vasa, bara svona til öryggis. Þeir
eru ófáir pakkarnir af „klukku-
nammi“ (After Eight) sem hafa rat-
að inn á mitt heimili því Nanný fann
það fljótt út að elsta syni mínum
þætti það verulega gott. Það fylgdi
líka alltaf með að hann mætti sko
borða það þegar hann vildi.
Elskulegu systkini og fjölskyldur,
ykkar missir er mestur, en ég veit
að þið eigið fullt af minningum um
yndislega móður, tengdamóður og
ekki síst ömmu. Það verða margir
sem geta haldið minningu hennar á
lofti fyrir litla Stefán Fannar sem
aðeins fékk að njóta samvista við
ömmu Nanný í tæpa fimm mánuði.
Elsku Nanný mín, takk fyrir allt,
þú markaðir spor í líf þeirra sem þú
kynntist, hress og kát, umhyggju-
söm og góð kona.
Ég og fjölskylda mín þökkum
henni ljúfa samfylgd og biðjum
henni blessunar í nýjum heimkynn-
um.
Birna.
Elsku Nanný mín, ég ákvað að
skrifa þér nokkrar línur í stað sms-
ins sem ég var að fara að senda þér í
hádeginu á föstudag þegar mamma
lét mig vita að þú værir farin frá
okkur. Ég hef verið dofin og á erfitt
með að hugsa til þess að sjá þig ekki
meira í þessu lífi. Ég veit að þú ert
komin til guðs og englanna og hefur
fengið hvíldina eftir erfið veikindi.
Eftir stend ég sem hef verið svo lán-
söm að hafa þekkt þig frá því ég
fæddist og alltaf litið upp til þín og
vinátta okkar var mér mjög mik-
ilvæg, enda varst þú alltaf boðin og
búin að gera allt fyrir alla, þú hugs-
aðir alltaf um aðra en þig sjálfa. Þó
að ég sé dofin vegna fráfalls þíns og
sé ekki búin að meðtaka að heyra
þig ekki gefa alla væntumþykjuna,
hlýjuna, hláturinn, bjartsýnina,
góðu ráðin og margt fleira, þá vil ég
bara, elsku Nanný mín, þakka þér
fyrir alla ómetanlegu vináttuna í
gegnum árin. Þú ert algjör engill og
ég veit að englarnir hafa tekið vel á
móti þér og þú ert hvíldinni fegin
eftir erfið veikindi. Ótrúlegt, þú
fékkst greiningu og ert svo horfin
sex vikum síðar og við sjáumst ekki
meir. Ég veit að þú munt fylgjast
vel með mér og krökkunum mínum.
Ég mun biðja fyrir þér eins og við
höfum oft gert fyrir hvor annarri.
Við eigum eftir að hittast síðar og
þá verður nú gaman að hittast á ný.
Mér finnst svo ótrúlegt og skrítið að
geta ekki tekið upp símann og
hringt í þig og á örugglega eftir að
gera tilraun til þess.
Ástarþakkir fyrir allt, elsku
Nanný. Þér get ég aldrei fullþakkað
fyrir mig.
Einnig bið ég Guð og englana að
vaka yfir Önnu, Einari, Steina og
öðrum ásvinum, ekki síst sonar-
dætrum þínum sem voru ómetan-
legar og hafa misst bestu ömmu í
heimi, einnig prinsinn hennar Önnu
þinnar sem fær ekki að kynnast þér,
en ég veit að minning þín verður
varðveitt alla tíð.
Guð veri með þér.
Þín
Olga Björk Ómarsdóttir.
Það er skammt stórra högga á
milli í saumaklúbbnum. Í september
sl. kvöddum við kæra vinkonu, Sig-
ríði Jóhannesdóttur, og nú svo
skömmu síðar kveðjum við aðra
kæra vinkonu, Jóhönnu Stefaníu
Einarsdóttur.
Við höfum fylgst að í næstum
hálfa öld, tekið þátt í lífi hver ann-
arrar í blíðu og stríðu. Það er mikið
tómarúm og við vitum varla hvernig
við eigum að bregðast við. Nokkrar
okkar kynntust í Kvennaskólanum í
Reykjavík, þrjár unnu saman í Út-
vegsbanka Íslands og sumar komu
inn í saumaklúbbinn sem vinkonur
annars staðar frá.
Upphaflega vorum við níu. Ingi-
björg Bergsveinsdóttir lést 1994.
Dóra og Dúna búa erlendis svo nú
erum við bara fjórar hérna heima,
Else, Dinna, Kristín og Maja, sem
þurfum að reyna að átta okkur og
halda hópinn. Jóhanna, sem alltaf
var kölluð Nanný, var sérlega hlý
og tillitssöm manneskja og vildi öll-
um svo vel. Gladdist með öðrum af
öllu hjarta þegar vel gekk og var til
staðar ef á þurfti að halda. Eigin-
girni þekkti hún ekki. Hún var
ákveðin og hafði skoðanir á mönn-
um og málefnum. Nanný var einkar
glaðlynd og eigum við eftir að sakna
dillandi hláturs hennar.
Aðalstarf hennar var kennsla í
framhaldsskólum og barnaskólum
og við vitum að margir nemendur
hennar héldu sambandi við hana
löngu eftir að þeir luku námi. Hún
las líka með nemendum sem þurftu
á því að halda og kenndi fólki sem
ekki gat stundað hefðbundið nám.
Hún vann á sambýlum og með fötl-
uðu fólki nú hin síðari ár eftir að
hún hætti kennslu. Þar nutu mann-
kostir hennar sín sérlega vel.
Við vinkonurnar töluðum um allt
og ýmsa drauma okkar líka. Nan-
nýjar draumur var að opna kaffihús
og vitum við að þar hefði verið á
boðstólum heimsins besta bakkelsi
og nóg af því. Eins dreymdi hana
um að dvelja í Danmörku „si svona“
(eins og hún sagði) þegar starfs-
ævinni lyki. Hún dvaldi þar á yngri
árum og átti þar marga vini. Elskaði
allt sem danskt var. Sumir draumar
rætast ekki.
Það var svolítið skrítið að allar
vorum við mjög svo hrifnar af öllu
dönsku svona af ýmsum ástæðum.
Ekki síst af tungumálinu. Við slóg-
um endalaust um okkur með
dönskuslettum eða setningum okk-
ur til mikillar skemmtunar.
Við geymum minningar um „dej-
lige dage“ í sumarbústöðum hér
heima og við hlökkuðum alltaf til
„en hyggelig aften“ í saumaklúbbn-
um síunga.
Tvisvar fórum við allar saman til
„Köben“ og það voru dýrðardagar
sem aldrei gleymast. Síðari ferðin
var farin í september 2005.
Litli dóttursonurinn Stefán Fann-
ar fékk ekki að njóta ömmu sinnar
nema stuttan tíma en það fengu
sonardæturnar Þórunn María og
Valgerður Anna. Þær voru mjög
hændar að henni, gistu oft og fóru
þær stöllur þá ósjaldan saman í
bæjarferðir og bíó og skemmti
amma sér stórkostlega.
Við þökkum vinkonu okkar sam-
fylgdina og vottum Einari, Önnu,
Þorsteini og fjölskyldum þeirra
innilega samúð og biðjum Guð að
styrkja þau í sorginni.
Saumaklúbburinn.
Þegar góður vinur er svo skyndi-
lega hrifinn á brott í blóma lífsins er
sem kvarnist úr múrum þeirrar
byggingar sem grunnur var lagður
að á vordögum og geymir þau verð-
mæti sem hvorki ryð né mölur fær
grandað.
Við kynntumst í átta ára bekk fyrir
nærri hálfri öld og vorum samtíða all-
an grunnskólann í Varmalandsskóla.
Klemenz var eftirtektarverður fyrir
margra hluta sakir, afburðanemandi
sem lét lítið yfir sér, traustur, hæg-
látur og hlýr í framkomu. Þessir eðl-
isþættir hans áttu ekki eftir að breyt-
ast þó árunum fjölgaði. Alltaf heill í
gegn hvernig sem á stóð og þó vitað
væri að hann ætti stundum erfiða
daga.
Hann valdi lífsstarfið ungur, að
gerast bóndi á heimajörð sinni, eftir
nám á Hvanneyri fyrir um þrjátíu ár-
um. Í seinni tíð talaði hann stundum
um að hann langaði til að hætta að
búa og fara að gera eitthvað allt ann-
að, en sveitin togaði þó alltaf í hann.
Jafnvel þó hann hefði látið drauminn
um að læra til prests rætast þá sagð-
ist hann hefði kosið að gerast sveita-
prestur þar sem Ragnheiður gæti
verið með hestana sína.
Ekki er að efa að hann hefði orðið
jafn góður prestur og hann var bóndi.
Natni þeirra Klemenzar og Ragn-
heiðar við dýr hefur skilað sér vel en
Dýrastaðabúið hefur lengi verið með
afurðahæstu búum landsins. Í efstu
sætum í fallþunga yfir skýrslufærð
fjárbú í Borgarfirði til margra ára og
einnig eitt afurðahæsta kúabú lands-
ins.
Heimilið á Dýrastöðum er í þjóð-
braut og margir eiga þar leið um,
skólasystkini og vinir eða vandalausir
með bilaða bíla. Allir hafa átt vísa
gestrisni og hjálpsemi þeirra Klem-
enzar og Ragnheiðar sem töldu ekki
eftir sér að liðsinna fólki.
Margs er að minnast og þakka á
kveðjustund. Notalegar og uppörv-
andi línur á jólakortum liðinna ára,
uppbyggilegar samræður í síma,
heimsóknir og móttökur og þá velvild
sem Klemenz sýndi mér og mínum
alla tíð.
Innilegar samúðarkveðjur til þín,
Ragnheiður mín, stóra stráksins
Hlyns og Heimis sem enn er svo ung-
ur en minnir um svo margt á föður
sinn í háttum og tali eins og hann var
á hans aldri.
Arnheiður Guðlaugsdóttir.
Það sló mig í hjartastað að fá
fregnir af andláti míns góða vinar
Klemenzar á Dýrastöðum. Fyrir 21
ári síðan lá leið mín að Dýrastöðum á
fallegum janúardegi þegar Borgar-
fjörðurinn skartaði sínu fegursta. Ég
bankaði upp á og til dyra komu hjón
sem tóku einstaklega hlýlega á móti
mér og eins og þau hefðu þekkt mig
alla tíð. Ég var svo lánsöm að vera
send til þeirra í verknámsdvöl frá
Bændaskólanum á Hvanneyri. Það
lýsir ljúfu hjartalagi þeirra hjónanna
á Dýrastöðum að þau tóku á móti mér
með stuttum fyrirvara og undir dálít-
ið sérstökum kringumstæðum. Það
verður seint fullþakkað. Dvöl mín hjá
þeim var afar lærdómsrík og betri
stað til að vera á var ekki hægt að
hugsa sér. Klemenz var minn leið-
beinandi og var óþreytandi í að út-
skýra búskapinn, fræða og ræða
hann fram og til baka. Aldrei man ég
til þess að hann yrði þreyttur á nem-
anum. Hann bauð mér alltaf með ef
til stóð að fara á fundi eða heimsóknir
til nágranna. Í slíkum ferðum voru
málin líka alltaf krufin og ég frædd
um byggðina í Borgarfirðinum. Ég
varð þess fljótt áskynja í dvöl minni á
Dýrastöðum að þar bjó fólk með ein-
staka tilfinningu fyrir dýrum og bú-
skap enda hefur bú þeirra Klemma
og Ragnheiðar skipað sér í fremstu
röð á landinu um langt árabil.
Upp frá þessari dvöl minni hjá
þeim hjónum á Dýrastöðum hef ég
verið bundin þeim sterkum vináttu-
böndum. Faðmlagið alltaf þétt þegar
við hittumst. Klemenz var afar glögg-
ur og víðsýnn maður og alltaf stutt í
húmorinn. Í hvert skipti sem við hitt-
umst var farið yfir sviðið vítt og
breitt, búskapinn, fjölskylduna, þjóð-
málin og dægurmálin almennt.
Mig hefði aldrei órað fyrir því þeg-
ar ég kvaddi á Dýrastöðum eftir
skemmtilega dagstund síðastliðið
sumar að það yrði síðasti fundur okk-
ar Klemma. Hann glaðbeittur, útitek-
inn og hraustlegur að sjá. Þannig
verður minning mín um hann.
Elsku Ragnheiður mín, Hlynur og
Heimir, mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi góður Guð vaka yfir
ykkur í ykkar mikla harmi.
Elín Einarsdóttir,
Sólheimahjáleigu.
 Fleiri minningargreinar
um Klemenz Halldórsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Ragnar
Hjörleifsson; Ragnhildur Ösp og
Kristín Sverrisdóttir.
✝ Guðrún Sveins-dóttir fæddist á
Grundarlandi í
Unadal í Skaga-
firði, 15. september
1913. Hún lést á
dvalar- og hjúkrun-
arheimilinu Grund í
Reykjavík 2. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðlaug Bjarna-
dóttir og Sveinn
Sigmundsson.
Systkini Guðrúnar
eru Rósa Bjarney, f.
1916, d. 1994, Anna Jóhanna, f.
1919, d. 1994, Jóna, f. 1924, Guð-
jón Bjarni, f. 1926 og Páll Hall-
dór, f. 1927.
Guðrún giftist Jóni Helga Þor-
grímssyni, f. 10. október 1895, d.
19. júlí 1969. Þau eignuðust þrjú
börn, þau eru: Sigurlaug, f. 9.
október 1932, d. 26. febrúar
1978, Þorleifur, f. 4. febrúar
1935, d. 2. mars 1993, og Ey-
steinn, f. 5. maí 1937, búsettur á
Hofsósi. Ömmubörn Guðrúnar
eru 8 og langömmubörnin eru
20. Einnig ólst upp hjá Guðrúnu
og Jóni, frá 4 ára aldri fram að
fermingu, Þorkell Máni Antons-
son, f. 2. ágúst 1946, d. 12. júní
1999.
Guðrún og Jón
hófu búskap á
Bjarnastöðum í
Unadal 1927 og
bjuggu þar til 1948,
þaðan fluttu þau á
Gröf á Höfðaströnd
og bjuggu þar frá
1948–1953. Árið
1953 keyptu þau
jörðina Þönglas-
kála í Hofsóshreppi
og bjuggu þar.
Árið 1973 fluttist
Guðrún til Kópa-
vogs og giftist Birni
Eggertssyni, f. 7. október 1903,
d. 8. apríl 1996, kjörsynir hans
eru Sævar Björnsson og Eggert
Páll Björnsson. Við fráfall Sig-
urlaugar, dóttur Guðrúnar, árið
1978, tóku Guðrún og Björn að
sér son Sigurlaugar, Gunnar
Andra Þórisson, sem þá var tíu
ára og ólu hann upp.
Guðrún starfaði mikið með
eldri borgurum, hún var gjald-
keri í kór eldri borgara í Kópa-
vogi og síðar formaður kórsins.
Hún var sæmd heiðursmerki
Kópavogs fyrir vel unnin störf í
þágu aldraðra.
Úför Guðrúnar verður gerð
frá Digraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Elsku amma, nú ertu búin að fá
friðinn sem þú hefur þráð og ég veit
að nú líður þér vel í faðmi allra ást-
vinanna sem hafa einnig kvatt. Við
sitjum eftir með hafsjó af yndisleg-
um minningum sem við geymum í
hug okkar og hjarta. Það var alltaf
svo gaman að koma í heimsókn til
þín, þú áttir ótal sögur að segja okk-
ur, fullt af myndum til að sýna okk-
ur, hlóst með okkur og söngst og
auðvitað gafst okkur fullt af bakk-
elsi, svo kvaddirðu okkur með vísu
sem þú hafðir ort í heimsókninni. Þú
varst alltaf til staðar og tókst alltaf á
móti okkur, sama hvað klukkan var
eða hvernig stóð á, alltaf jafn glöð að
fá okkur í heimsókn. Já þú varst
mér alltaf svo hlý og stolt amma og
það er mér og verður alltaf svo
kært. Okkur þykir óendanlega vænt
um þig amma mín og þú átt alltaf
pláss í hjarta okkar. Við verðum nú
að kveðja í hinsta sinn en vitum að
þú vakir yfir okkur og passar.
Græt ég og greiði,
gjaldið eina er má –
læt ég á leiði,
laufin bleik og fá.
Sígræn blöð þér breiði,
björk í fegri heimi
mildur blær á meiði,
minning þína geymi.
(Sig. Sig. frá Arnarholti.)
Sigurlaug Vordís,
Guðbrandur, Eysteinn Ívar
og Emelíana Lillý.
Látin er í hárri elli vinkona okkar
Guðrún Sveinsdóttir ættuð úr Una-
dal í Skagafirði. Kynni okkar hófust
fyrir um það bil fjórðungi aldar er
Félagsstarf aldraðra í Kópavogi
færði út kvíarnar og tók að starfa af
fullum krafti. Hún sagðist rétt hafa
smogið inn hvað aldurinn snerti,
varla orðin lögleg. Það var ekki að
orðlengja, Guðrún tók þátt í öllu
sem á boðstólum var. Hugleiknastar
voru henni bókmenntastundirnar,
biblíulesturinn og söngurinn. Hún
elskaði sönginn næst Guði og orti
um hann lofgjörðarvísu:
Söngur þú sigrar allt
sofandi dautt og kalt,
lífgar þú vermir og vekur.
Ó, hvað ég elska þig,
en hvað þú gleður mig,
sorgina úr sál minni hrekur.
Sorgin fór ekki framhjá dyrum
Guðrúnar. Hún varð fyrir miklum
og þungum ástvinamissi. Þá talaði
hún við Guð sinn og hlaut hjá honum
styrk. Hún var hrein og bein og not-
aði ekkert orðskraut til að koma
meiningu sinni til skila.
Oft er talað um íslenska bænda-
menningu og er þá venjulega hugs-
að til karlpeningsins. Fram á miðja
síðustu öld var líf venjulegrar
sveitakonu á Íslandi oft bundið fast
við hið hversdagslega strit, frá
morgni til kvölds, lítið um hjálpar-
tæki nútímans. Spyrja má hvenær
þær fundu stund til bóklesturs og
alls konar fræðslu. Við því eru engin
svör. En hjá Guðrúnu okkar var
ekki komið að tómum kofunum í
þeim efnum. Vantaði efni til upplest-
urs og ekkert tiltækt við hæfi, skrif-
aði hún bara sögu sjálf. Kæmu eyð-
ur á bókmenntastundum mátti
renna augum til Guðrúnar sem þá
spurði; hvað, vantar kvæði? Á ég að
taka Xanþippu eða kvæðið um Káin
o.s.frv. Og allt rann þetta upp úr
henni eins og straumur. Einhvern
tíma hefur hún gjóað auga til bókar.
Fyrri parti ævinnar eyddi Guðrún
í Skagafirði og bjó þar með fyrri
manni sínum á Þönglaskála. Seinni
partinum eyddi hún lengst á Álf-
hólsvegi í Kópavogi með seinni
manni sínum á vetrum, en um leið
og voraði voru þau kominn í Skaga-
fjörðinn góða. Eitt sinn heimsóttum
við hjónin þau þar og nutum gest-
risni þeirra og hins undurfagra sól-
arlags sem þar blasti við. Við brott-
för var okkur fylgt úr hlaði, ekki
rétt út fyrir túngarðinn, nei, alla leið
í Ólafsfjörð og höfðum í leiðinni
komið við í kirkjunni á Barði í Fljót-
um.
Um Guðrúnu og lífshlaup hennar
mætti skrifa langa sögu. Hún var
hrein og bein og tryggur vinur vina
sinna, hafði áhuga á öllu og lá ekkert
á meiningunni. Kjarnakona með
hjartað á réttum stað.
Í kirkjustarfi aldraðra í Digranes-
kirkju starfaði hún af lífi og sál frá
vígslu kirkjunnar og þar til Elli
kerling lét hana ekki lengur í friði.
Hún var heiðursfélagi í Íþróttafélagi
aldraðra í Kópavogi og naut virð-
ingar okkar allra sem þangað sækja.
En „Söngvinir“, kór aldraðra í
Kópavogi, þar sem hún var formað-
ur í áratug, stóðu næst hjarta henn-
ar.
Við ljúkum þessum minningar-
brotum með einu erindi úr kvæðinu
„Vitanum“ eftir Davíð Stefánsson
sem var henni sérlega hugleikið.
Guð er í hverjum geisla,
sem gegnum nóttina brýzt.
Sama hver eldinn annast,
ef af honum blessun hlýzt.
Gott er að vera gleymdur,
en geta þó öðrum lýst.
Guð blessi minningu Guðrúnar
Sveinsdóttur.
Guð blessi ástvini hennar alla og
vini.
Anna og Magnús.
GUÐRÚN
SVEINSDÓTTIR