Morgunblaðið - 10.03.2006, Síða 41

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. MARS 2006 41
MINNINGAR
✝ Hansína Hann-esdóttir fæddist
á Mjóafirði í S-
Múlasýslu l3. ágúst
1914, en ólst upp í
Vestmannaeyjum.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð fimmtu-
daginn 2. mars síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
hjónin Magnúsína
Friðriksdóttir, f.
14.5. 1889, d. 19.4.
1983, og Hannes
Hansson, skipstjóri, f. 5.11.
1891, d. 17.6. 1974. Systkini
Hansínu eru Ögmundur Friðrik,
f. 1911, d. 2002; Guðbjörg, f.
1912, d. 1912; Einar Kjartan
Trausti, f. 1913, d. 1999, Ottó, f.
1915, d. 1966; Ingimar, f. 1917,
d. 1917; Elías, f. 1918, d. 1927;
Vigdís, f. 1919; Árni, f. 1921, d.
1999; Ágúst Eiríkur, f. 1927, d.
1951; og Guðbjörg Kristín, f.
1929.
Árið 1937 gekk
Hansína að eiga
Magnús Geirsson,
f. 15. júní 19l5, d.
2. maí 1988. Hann
var sonur hjónanna
Jónínu Jódísar
Ámundadóttur, f.
25.10. 1885, d. 20.3.
1918, og Geirs Sig-
urðssonar, skip-
stjóra, f. 8.9. 1873,
d. 4.2. 1959. Börn
Hansínu og Magn-
úsar eru Geir, f.
29.6. 1936, d. 7.7.
1970, og Jónína, f. 14.12. 1941,
gift Jens Karlssyni, f. 26.6. 1938,
syni hjónanna Júlíönu Jensdótt-
ur, f. 26. 12. 1913, d. 17.1. 1959,
og Karls Björnssonar, gullsmiðs,
f. 20.2. 1908, d. 16.8. 1980. Börn
Jónínu og Jens eru Perla Dögg,
f. 23.1. 1988, og Magnús Geir, f.
20.10. 1989.
Útför Hansínu verður gerð frá
Hjallakirkju í Kópavogi í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Í dag kveð ég hinstu kveðju
tengdamóður mína Hansínu eða
Hönnu eins og ég kallaði hana, en
hún lést á hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð á nítugasta og öðru ald-
ursári. Hanna var einstaklega dug-
leg og hjálpsöm húsmóðir, sem sá
um heimilið á Skúlagötu 56 af
stakri prýði auk þess að vinna úti
við ræstingar, lengst af hjá Sæl-
gætisgerðinni Víkingi. Árið 1970
urðu þau hjónin fyrir miklu áfalli,
þegar þau misstu son sinn Geir
langt um aldur fram, eða 34 ára
gamlan.
Hanna var sérstaklega smekkleg
í klæðaburði og listræn og hafði
sérstakt yndi af því að breyta upp-
röðun húsgagna innanhúss og voru
sumir í fjölskyldunni kannski ekki
alltaf vissir hvar þeir áttu að setjast
í uppáhaldsstólana sína þegar þeir
komu heim úr vinnunni.
Hanna var heilsteypt kona og
vinur vina sinna. Samband mitt við
Hönnu var alla tíð afskaplega gott
og ég man ekki eftir því að hún hafi
nokkurn tímann sagt við mig
styggðarorð, þó að á árum áður hafi
ef til vill verið tilefni til.
Hanna og dóttir hennar Jónína
voru mjög samrýndar og ferðuðust
ótrúlega mikið saman til ýmissa
landa í Evrópu og Hönnu varð oft
að orði við dóttur sína á haustdög-
um: „Jæja, hvert förum við svo
næst?“
Árið 1988 fóru Hanna og Magnús
eiginmaður hennar í eldri borgara
ferð til Mallorca og varð Hanna þá
fyrir öðru stóru áfalli, þegar Magn-
ús varð bráðkvaddur þar ytra og
má segja að hún hafi aldrei borið
þess bætur. Þá flutti Hanna til okk-
ar í Hlaðbrekku 12 í Kópavogi og
tók þátt í uppeldi barna okkar, og
veitti það henni mikla ánægju. Bjó
hún hjá okkur þar til fyrir rúmum
tveimur árum að hún fluttist í
Sunnuhlíð og dvaldist þar til ævi-
loka við frábæra ummönnun. Er
starfsfólki þar þakkað kærlega fyr-
ir.
Þakka samfylgdina í tæplega
hálfa öld. Guð veri með þér.
Jens Karlsson.
Hansína Hannesdóttir föðursyst-
ir mín lést hinn 2. mars á 92. ald-
ursári. Um þessa frænku mína á ég
ljúfar minningar allt frá því að ég
var krakki og unglingur á leið í eða
frá sumardvöl, en þá gisti ég hjá
Hansínu frænku á Skúlagötunni.
Ég hlakkaði alltaf til þess að fá að
vera með þessari kátu og skemmti-
legu frænku fáeina daga og alltaf
voru sömu hlýlegu móttökurnar þar
á bæ. Þegar ég lít til baka til þessa
tíma er mér ofarlega í huga hvað
Hansínu tókst að gera allt í kring-
um sig fínt, svolítið framandi og
spennandi. Heimili hennar á Skúla-
götunni var hlaðið munum úr hin-
um ýmsu heimshornum, hreint og
fágað, og sjálf átti hún það til að
taka mig með sér í bæinn og setti
þá ævinlega upp barðastóra hatta
og var glerfín með hefðarkonuyfir-
bragði, og þá var ég mikið upp með
mér að ganga við hlið hennar og
vera þátttakandi í athyglinni sem
hún vakti. Það voru sannar gleði-
stundir og fallegar í minningunni.
Ég þakka Hansínu frænku fyrir
hjartahlýjuna og ræktarsemina við
mig og bið góðan Guð að blessa
minningu hennar.
Oktavía (Lilla frænka).
HANSÍNA
HANNESDÓTTIR
✝ Ragnar KristinnKarlsson geð-
læknir fæddist á Ak-
ureyri 13. maí 1924.
Hann lést á Dvalar-
og hjúkrunarheim-
ilinu Vífilsstöðum
hinn 1. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Karl Ás-
geirsson símritari
(1897–1987) og kona
hans Ásta Sigjóns-
dóttir (1897–1986).
Systkini Ragnars
eru Ásta, f. 1929, gift
Ólafi Sveinssyni, og Ásgeir, f. 1936,
kvæntur Guðrúnu I. Jónsdóttur.
Hinn 4. júní 1949 kvæntist Ragn-
ar Birnu Önnu Sigvaldadóttur, f.
21. sept. 1925, d. 16. júlí 1999. Börn
Ragnars og Birnu eru þrjú: 1)
Björn R. Ragnarsson tannlæknir, f.
1949. Dætur hans og Ragnheiðar
M. Guðmundsdóttur eru Birna
Anna, f. 1975, gift Valdimar Tr.
Hafstein, f. 1972, og Lára Björg, f.
1977. Sonur hennar er Björn Óttar,
f. 2001. 2) Karl Ragnarsson mat-
vælafræðingur, f.
1955, kvæntur Jó-
hönnu Þormóðsdótt-
ur, f. 1957. Synir
þeirra eru Ragnar
Kristinn, f. 1982, og
Þorgeir, f. 1989. 3)
Ásta Margrét verk-
fræðingur, f. 1966,
gift Ólafi M. Jósefs-
syni, f. 1963. Dætur
þeirra eru Ásdís
Lilja, f. 1996, Helena
Lind, f. 1999, og
Sunna Rós, f. 2005.
Ragnar lauk stúd-
entsprófi frá MA 1943 og almennu
læknaprófi frá HÍ 1950. Hann
stundaði nám í lyf- og geðlækning-
um í Kanada og Bandaríkjunum
1952–1958. Ragnar starfaði sem-
geðlæknir 1958–1960 í Boston, á
Íslandi 1960–1970, og í New York
1970–1993. Árið1993 flutti Ragnar
aftur til Íslands ásamt eiginkonu
sinni Birnu.
Ragnar verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Þegar ég hugsa um afa Ragnar, sé
ég hann fyrir mér úti í garði, á bak við
húsið þar sem þau amma Birna áttu
heima í Íþöku í New York. Sólin skín
og hann er í litríkri hawaí-skyrtu með
húlahring um sig miðjan, að sýna okk-
ur systrunum hvernig maður ber sig
að. Hann snýr hringnum og hlær hátt
og mikið. Hann kallar okkur dingbats
– sem er enska og þýðir rugludallar.
Það var sundlaug í garðinum þeirra
ömmu og afa, en afi sagðist ekki
kunna að synda. Mér þótti merkilegt
að fullorðinn maður skyldi ekki kunna
að synda og enn þá merkilegra þegar
afi lét einu sinni undan nöldrinu í okk-
ur, fór úr hawaí-skyrtunni og ofan í
laugina. Hann tók nokkur sundtök,
rétt hélt sér á floti og sýndi okkur svo
ekki fór á milli mála að hann hefði ver-
ið að segja satt. En hann kunni vel við
sig á sundlaugarbakkanum, og amma
líka. Hún fór heldur aldrei ofan í,
sagði okkur að hún vildi ekki skemma
hárgreiðsluna. Við systur skildum
það vel, enda var amma með ævin-
týralega fallegt hár.
Þegar við heimsóttum ömmu og afa
til Íþöku þá var það yfirleitt hálfgerð
innrás. „Átvöglin eru mætt!“ hrópaði
afi til kaupmannsins sem var með búð
á horninu beint á móti húsinu þeirra,
þegar afkomendurnir streymdu í bæ-
inn í jóla- og sumarfríum. Við óðum
um heimilið eins og það væri okkar og
þannig vildu þau hafa það. Amma og
afi bjuggu einstaklega vel og fallega
alls staðar þar sem þau héldu heimili.
Og það var víða, í Bandaríkjunum,
Kanada og í Reykjavík. Þau voru góð
saman og gerðu allt saman, voru ólík
en samt svo lík. Eitt af því sem þau
áttu sameiginlegt var mikill og sér-
stakur húmor. Afi var léttur í skapi,
gerði grín að öllu, og hló hátt og mik-
ið. Amma var lúmskari í sínu gríni, en
var með hárbeittan og oft mjög svart-
an húmor. Þau voru skemmtileg og
þau voru líka ástrík og hlý, og alltaf
svo góð við okkur barnabörnin sín.
Afi var geðlæknir og þegar ég var
lítil vissi ég varla hvað það var. Ég
vissi bara að hann var einhvers konar
furðulegur læknir. Þegar ég varð
unglingur og byrjaði að átta mig bet-
ur á starfssviði hans – líklega fyrst og
fremst fyrir tilstilli bandarískra bíó-
mynda – fór mér að þykja starf hans
ansi tilkomumikið og forvitnilegt. Afi
talaði ekki mikið um vinnuna að fyrra
bragði en þegar ég innti hann eftir því
hvað hann væri að fást við varð ég síst
fyrir vonbrigðum. Magnaðast fannst
mér að heyra af árunum sem hann
vann í stóru fangelsi í New York fylki.
Hann gerði reyndar ekki mikið úr því,
en viðurkenndi aðspurður að hafa
verið að fást við raðmorðingja og alls
konar lið sem maður heldur (og von-
ar) að sé varla til hérna megin við
hvíta tjaldið. „Varstu aldrei hrædd-
ur?“ spurði ég, og þá hló hann hressi-
lega og sagði: „Auðvitað ekki. Maður
var alltaf með nokkra hvítklædda líf-
verði!“
Þegar amma dó, fyrir sex árum, þá
hrakaði heilsu afa hratt og mikið. Ég
held satt að segja að hann hafi ekki
viljað vera án hennar. Og nú vona ég
að hún taki á móti honum þar sem sól-
in skín, í garði þar sem er nóg er af
hawaí-skyrtum og þau geta setið hlið
við hlið við fallegan sundlaugarbakka,
og hlegið.
Guð blessi minningu afa Ragnars.
Birna Anna Björnsdóttir.
Nú er Ragnar mágur minn allur.
Á slíkum tímamótum hvarflar hug-
urinn aftur í tímann er ég sá hann
fyrst.
Það var upp úr áramótum 1949.
Systir mín, Birna (Dúa), kom með
hann heim til að kynna hann fyrir fjöl-
skyldunni sem mannsefnið sitt. Ragn-
ar hefur þá verið tæpra 25 ára, hár og
föngulegur ungur maður með fallega
liðað hár og glaðlegt bros.
Mér leist strax vel á hann og tíminn
hefur leitt í ljós að það mat var rétt.
Á þeim tíma var hann að ljúka
læknisnámi og hófu þau búskap á
neðri hæðinni í húsi foreldra minna á
Snorrabraut 69 og bjuggu þar ásamt
systur minni, Ingu, og manni hennar,
Ásgeiri. Á þessum tíma var oft glatt á
hjalla hjá þessu unga nýgifta fólki og
vinum þeirra.
Þetta tímabil stóð þó ekki lengi því
að loknu kandídatsári fór Ragnar að
huga að framhaldsnámi og lá leiðin til
Kanada, alla leið til Vancouver, sem
mér fannst þá næstum vera á öðrum
hnetti. Birna systir mín fór ekki út
fyrr en ári seinna og frumburður
þeirra, Björn Ragnar, varð yngsta
barnið hjá mömmu þar til systir
Ragnars, Dídí, fór með hann til þeirra
fjögurra ára gamlan.
Já, það voru aðrir tímar þá en nú,
samskipti fóru fram með bréfaskrift-
um og við sáum þau ekki aftur fyrr en
á árinu 1958 þegar þau komu í heim-
sókn með syni sína og þá sáum við
Karl í fyrsta sinn.
Þá voru þau komin hálfa leiðina
heim, höfðu búið um hríð í Medfield,
útborg Boston, og heim fluttu þau svo
árið 1960.
Þau bjuggu fyrstu þrjú árin aftur á
neðri hæðinni á Snorró.
Það voru góðir tímar sem í hönd
fóru, Ragnar alltaf jafn hress og
skemmtilegur og nú var hann orðinn
sérfræðingur í geðlækningum. Það
var ekki ónýtt fyrir mig sem hafði ný-
lega byrjað mitt kennarastarf að hafa
aðgang að honum þegar á bjátaði og
ég gat líka kennt honum öll íslensku
nýyrðin í sálfræði, sem orðið höfðu til
á þeim tíu árum sem hann var í burtu.
Ragnar og Birna fluttu síðan að
Háteigsvegi 32 og bjuggu þar í sjö ár
og þar fæddist þeim dóttirin Ásta
Margrét, árið 1966.
Ragnar hefur líklega verið of lengi í
Ameríku því hugur hans leitaði þang-
að og árið 1970 fluttu þau aftur til
Bandaríkjanna. Ég man hvað sárt ég
saknaði þeirra, ekki síst Ragnars sem
alltaf hafði verið boðinn og búinn til að
aðstoða ef eitthvað amaði að manni,
hvort sem það var andlegt eða líkam-
legt, og nutum við, venslafólk hans,
þess ríkulega.
Er það hér með þakkað.
Þau bjuggu 23 ár vestanhafs, alltaf
í New York-ríki, fyrst í Willard, síðan
Íþöku og síðast í Binghamton.
Nú voru breyttir tímar og heim-
sóknir tíðar.
Naut ég gestrisni þeirra tvisvar,
góða kafla úr sumri við gott atlæti.
Gleymi ég aldrei ferðum sem við fór-
um um Kanada norðan Erie-vatns og
um fimm af norðausturríkjum Banda-
ríkjanna.
Alltaf var Ragnar jafn skemmtileg-
ur og hress.
Þau fluttu til Íslands aftur 1993 og
enn á neðri hæðina á Snorró og var ég
um þær mundir orðin eini íbúinn uppi.
Nú var aldurinn farinn að segja til
sín og alvarleg veikindi höfðu tekið
sinn toll af þreki Ragnars. Allt gekk
þó þokkalega. Þau fóru árlega til
Bandaríkjanna og dvöldu oftast hjá
börnum sínum, Ástu Margréti eða
Karli, sem bæði hafa verið búsett þar
sín fullorðinsár.
Það var á heimili Karls sem kallið
kom til Birnu systur minnar, hún lést
snögglega er þau dvöldu þar á árinu
1999. Það varð Ragnari mikið áfall og
fannst mér hann aldrei ná sér eftir
það.
Bjó hann fyrst hér heima hjá syni
sínum, Birni, og síðan í íbúð fyrir aldr-
aða á Vesturgötu 7. Haustið 2004 var
svo komið að hann gat ekki lengur
verið einn og fór hann þá á hjúkrunar-
heimilið á Vífilsstöðum þar sem hann
lést í marsbyrjun, farinn að kröftum.
Ég vil senda starfsfólkinu þar, sem
annaðist hann af hlýhug og virðingu,
þakkir fyrir óeigingjarnt starf.
Einnig vil ég votta Birni syni hans
virðingu mína vegna þeirrar um-
hyggju og fórnfýsi er hann sýndi föð-
ur sínum er halla tók undan fæti hjá
honum. Megi það afl er öllu veldur
veita ástvinum Ragnars, lífs og liðn-
um, frið og ró.
Hrefna Sigvaldadóttir.
Það er mér ljúft og skylt að minn-
ast svila míns, Ragnars Karlssonar
læknis, sem lést hinn 1. mars sl. Sá
tími sem ég þekkti hann spannar 35
ár, allt frá því að við Aðalheiður mág-
kona hans hófum að ganga lífsveginn
saman en þó stóðu hin raunverulegu
kynni við hann í mun skemmri tíma
vegna búsetu hans erlendis.
Þegar ég tengdist fjölskyldunni á
Snorrabraut 69 árið 1970 voru Ragn-
ar og Birna á förum til Ameríku og
kynntist ég þeim aðeins lítillega, en
þau kynni voru af því tagi að við
kveðjustund vaknaði von um endur-
fundi, og það helst sem allra fyrst.
Við hjónin áttum þess kost að hitta
Ragnar og Birnu á því langa tímabili
sem þau voru búsett í Ameríku, sér-
staklega er minnisstæð fyrsta heim-
sóknin, snemma árs 1975 þegar við,
ásamt dóttur okkar, vorum gestir
þeirra um fimm vikna skeið í Willard,
New York, en þar var Ragnar einn af
yfirlæknum á stærsta geðsjúkrahúsi
New York-ríkis.
Þessi dvöl var ánægjuleg og eftir-
minnileg. Aðalheiður rifjaði upp
gamla tímann, endurnýjaði vináttuna
við systur sína og mág og ég fékk
tækifæri til að kynnast þeim hjónum
nánar, samverustundir og notalegt
spjall um heima og geima við mat-
arborðið er nokkuð sem lengi má
muna.
Þessar heimsóknir urðu allnokkrar
meðan á dvöl þeirra stóð vestanhafs,
til Willard, Íþöku og síðast til Bing-
hamton N.Y. Alltaf var jafn gaman að
sækja þau heim, þau voru lífsnautna-
fólk og heimsborgarar, það var eins
og það væri alltaf sunnudagur þar
sem þau voru, gott ef jólin voru ekki á
næsta leiti.
Árin liðu, sláttumaðurinn mundaði
ljáinn, Birna varð fórnarlamb hans
árið 1999 og var það Ragnari mikið
áfall, en hann hafði þá um skeið átt við
vanheilsu að stríða. Það hallaði jafnt
og þétt undan fæti og þar kom að
Ragnar þurfti að skila því lífi sem
honum var í upphafi léð en meðan það
varði hafði honum auðnast að auðga
líf samferðamanna sinna og skilur nú
eftir sig góðar minningar sem verða
munu ástvinum hans huggun í raun.
Gunnar H. Guðjónsson.
RAGNAR KR.
KARLSSON
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is