Morgunblaðið - 10.03.2006, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. MARS 2006 45
MINNINGAR
skóla í Svarfaðardal, Tómas og við.
Hann sem nemandi og við sem kenn-
arar og skólastjórar. Á þessum árum
var heimavist í skólanum og sam-
band við nemendur var því mikið og
náið.
Þegar Tómas hafði greinst með
sykursýki var það hluti af daglegu
lífi hans að tylla sér við eldhúsborðið
í íbúð skólastjóra á kvöldin og við
horfðum saman á litla blóðdropann á
strimlinum sem réði því í hvaða
formi kvöldhressingin var. Þó svo að
tilefni þessara heimsókna væri í
sjálfu sér ekki skemmtilegt voru
þetta ánægjulegar stundir. Oftar en
ekki hafði Tómas fylgd af vinum sín-
um í þessum kvöldferðum og þá sát-
um við og spjölluðum um búskap,
nýjustu vélakaup bænda, fótbolta
eða hvað annað sem strákarnir voru
að hugsa um þá stundina. Oftast fór
það svo að allir fengu sinn hluta af
eplinu, brauðsneið eða safafernu og
síðan trítluðu allir glaðir í rúmið.
Í rauninni hefur okkur alltaf fund-
ist að Tómas hafi kennt okkur mjög
margt, ekki síður en við honum og
undir það getur eflaust flest starfs-
fólk Húsabakkaskóla á þessum árum
tekið. Í honum sáum við einstaka
geðprýði, ljúfmennsku og æðruleysi.
En þrátt fyrir rólegheit lét hann
ekki sitt eftir liggja í skemmtilegum
viðfangsefnum félaganna. Oft komu
þeir inn sveittir og glaðir eftir fót-
boltaleikinn eða eftir að hafa grafið
snjógöng í næsta skurði eða niðri í
börðum. Þá var gaman að lifa á
Húsabakka.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að kynnast Tómasi Ými sem kenndi
okkur svo margt um lífið og að taka
því sem að höndum ber með skyn-
semi og æðruleysi.
Við þökkum líka foreldrum hans
fyrir að treysta honum og okkur í
skólanum fyrir því að takast á við
nám, leik og heimavistardvöl og að
lifa með sjúkdómi án þess að láta
hann ráða ferðinni á nokkurn hátt.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Innilegar samúðarkveður til ást-
vina og fjölskyldu Tómasar Ýmis.
Helga Hauksdóttir, Þóra
Rósa Geirsdóttir.
rum ung og ætlum að lifa
endalaust álítum klukkuna tifa,
oftast gleymum að ekkert er tryggt,
að allt sem hrynur var eitt sinn byggt.
Sem betur fer þá flest við náum
framtíðar njóta og margs er við þráum
en stundum óvænt þarf orust’að heyja
eitthvað bregst og ungmenni deyja.
Þannig með kæran vin okkar var
að viðgerð þurftu stjörnurnar
og nú er hann Tómas að tengja þar
með tunglinu ef til vill þáði hann far.
Við Tómasar söknum sannarlega
syrgjum hann djúpt og innilega
uppátækjanna margr’er að minnast
mikið var dýrmætt honum að kynnast.
En sorginni verðum að vísa á dyr
þó víst sé það erfitt sem aldrei fyrr
af kærleika Tómas við kveðjum hlýtt
hans kveðjustund hefur verið flýtt.
(Unnur Sólrún.)
Tómas minn, nú ert þú farinn en
þú skildir svo margt eftir sem við öll
getum hugsað og talað um. Það er
alveg ótrúlegt hvað þú gast gefið af
þér en fengið samt svo lítið til baka.
Ég á alltaf eftir að muna eftir bros-
inu þínu því það var alltaf svo stutt í
það. Eina setningu er búið að segja
oft þessa dagana, „þeir deyja ungir
sem guðirnir elska“, og þú Tómas
minn varst valinn, þér var greinilega
ætlað eitthvað meira og stærra. En
ég mun alltaf eiga mínar minningar
um þig. Ég vona bara að þú sért
kominn á góðan stað þar sem þú get-
ur fiskað og farið í golf.
Ég hugsa til þín.
Þín vinkona
Eydís Ösp.
✝ Hjálmur Sigur-jón Sigurðsson
fæddist í Reykjavík
17. ágúst 1949.
Hann lést á heimili
sínu 2. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans eru Guðbjörg
Hjálmsdóttir, f. 19.
júní 1927, og Sig-
urður Sigurjónsson,
f. 22. október 1925.
Systkini Hjálms eru
Steinunn, f. 1951,
gift Bjarna Vé-
steinssyni, Ragnar,
f. 1954, kvæntur Sigríði Jennýju
Guðmundsdóttur, Sigurður, f.
1961, kvæntur Ingibjörgu Eiríks-
dóttur, og Reynir, f. 1963, kvænt-
ur Þórrúnu Þorsteinsdóttur.
Hjálmur kvæntist 6. júní 1970
Sigríði Rut Sigurðardóttur, f. 4.
mars 1951. Foreldrar Sigríðar eru
í viðskiptafræði frá Háskóla Ís-
lands 1973. Með háskólanámi
stundaði hann kennslu við Réttar-
holtsskóla. Að loknu háskólaprófi
hóf hann störf hjá Miðfelli hf. sem
skrifstofustjóri og vann þar fram
til 1988. Árin 1988–91 var hann
fjármálastjóri Ármannsfells hf.
Eftir það vann hann sjálfstætt
við bókhaldsstörf fyrir ýmis fyr-
irtæki, allt fram til ársins 2004
þegar hann söðlaði um og gerðist
æskulýðs- og tómstundafulltrúi á
Skagaströnd. Hjálmur hafði frá
barnæsku mikinn áhuga á fé-
lagsstörfum og var skáti á ung-
lingsárum. Hann var mikill og
fjölhæfur íþróttamaður, æfði
frjálsar íþróttir og handbolta, en
þó mest glímu og varð hann
glímukóngur Íslands árið 1974.
Hann lét einnig til sín taka fé-
lagsmál innan íþróttahreyfingar-
innar og var meðal annars í stjórn
Glímusambands Íslands 1981–98.
Hann var glímuþjálfari Ung-
mennafélagsins Víkverja í 15 ár.
Útför Hjálms verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Jónína Bárðardóttir,
f. 17. júní 1921, og
Sigurður Þórðarson,
f. 30. apríl 1920, d. 5.
maí 1975. Hjálmur
og Sigríður slitu
samvistir. Börn
þeirra eru: 1) Guð-
björg stoðtækjafræð-
ingur og tamninga-
kona, f. 10. júní 1968,
sambýliskona hennar
er Anneli Råsmark,
2) Harpa dýrahjúkr-
unarfræðingur f. 3.
mars 1973, gift Brett
Harris, 3) Ólafur Freyr verkfræð-
ingur, f. 8. desember 1974, og 4)
Ásdís lyfjafræðinemi, f. 28. októ-
ber 1985.
Hjálmur gekk í Breiðagerðis-
skóla og Réttarholtsskóla, lauk
stúdentsprófi frá Menntaskólan-
um í Reykjavík 1969 og síðan prófi
Ég trúi því varla ennþá að hann
pabbi minn sé virkilega farinn. Þessir
síðustu dagar eru búnir að vera eins
og hin versta martröð sem ég mun því
miður aldrei vakna upp af. Þessi glaði
og hressi maður, sem neyddist til að
heyja erfiða baráttu við hræðilegan
sjúkdóm, á víst ekki eftir að hringja í
mig aftur bara svona til að heyra
hvernig ég hef það og hvernig æfing-
arnar ganga.
Ég var svo heppin að fá að búa ein
með honum eftir að hann og mamma
skildu þannig að ég fékk að kynnast
honum betur en nokkru sinni fyrr. Á
þessum tíma hjálpaði hann mér að
byggja mjög traustan grunn að minni
framtíð þrátt fyrir að hann hafi þurft
að færa ýmsar fórnir. Hann hvatti
mig óspart áfram í því sem ég tók mér
fyrir hendur og studdi mig eins og
klettur í gegnum alla þá erfiðleika
sem á mér dundu, stóra sem smáa. Ég
veit ekki hversu oft við sátum saman
fram á nótt eftir að ég hafði verið að
keppa, ekki gengið nógu vel og var
óánægð. Honum tókst einhvern veg-
inn alltaf að fá mig til að líða betur og
sendi mig sátta í rúmið. Það voru þó
ekki bara erfiðleikar sem hann hjálp-
aði mér í gegnum heldur var hann til
staðar á flestum mínum bestu stund-
um líka. Sú stund sem er mér minn-
isstæðust og ég mun alltaf geyma í
hjarta mínu er þegar ég var nýbúin að
setja mitt fyrsta Íslandsmet, á út-
skriftardaginn minn, hafði stokkið
beint í fangið á honum eftir kastið og
þar stóðum við heillengi saman og
hálfgrétum af gleði.
Svona var hann pabbi minn, hann
var góður maður sem lét sér annt um
alla, sérstaklega þá sem minna máttu
sín og hann gerði aldrei mannamun.
Þegar hann þjáðist af þessum hræði-
lega sjúkdómi sem á endanum dró
hann til dauða hefði ég gert allt sem í
mínu valdi stóð fyrir hann en hann
vildi ekki þiggja neina hjálp. Það eina
sem ég get gert fyrir hann núna er að
nýta til fullnustu þá hæfileika sem
hann, mamma og guð gáfu mér og
verða sá besti íþróttamaður sem ég
get orðið. Ég elska hann, sakna hans
og hann mun alltaf eiga þennan sér-
staka stað í hjarta mínu.
Ásdís Hjálmsdóttir.
Í dag göngum við í gegnum þá bitru
reynslu að fylgja elsta barninu okkar
til grafar. Það verða svo margir að
reyna það sama. Dauða hans bar
snöggt að með mjög sárum hætti sem
erfitt er að sætta sig við. Hann valdi
þessa leið og við virðum það. Það fá
allir sinn skammt af mótlæti í lífunu,
misstóra og á mismunandi aldri.
Það lærðum við ung. Dauðinn er
ekki alltaf það versta sem við mætum
í lífinu. Við verðum að taka því sem að
höndum ber og vinna úr því eftir því
sem við höfum getu til.
Einhvern ljósan punkt verða allir
að sjá í mótlæti og við reynum það.
Við þökkum honum fyrir allt sem
hann gaf okkur í gegnum lífið, fjögur
góð og vel gerð börn, sem við munum
reyna að styrkja eftir mætti og þau
okkur.
Við þökkum öllum sem réttu hon-
um hjálparhönd, þótt hann hefði ekki
alltaf viljað taka á móti. Við biðjum
þess að hann hvíli í friði.
Foreldrar.
Það er sárt fyrir mig að setjast nið-
ur til þess að minnast með nokkrum
orðum Hjálms bróður míns, nú þegar
hann er fallinn frá aðeins 56 ára gam-
all. Minningar vakna og myndir
flögra um hugann. Hann hefur alltaf
verið til í lífi mínu, stundum nálægt,
stundum fjarri.
Í þessum minningum sé ég sjálfan
mig sem litla bróður að líta upp til
hans. Ég hef alltaf litið upp til hans,
vegna þess að það var margt í fari
hans sem vert er eftirbreytni.
Það er ekki hægt að lýsa manni
með einni setningu, en tilraun til þess
að lýsa honum gæti verið: Hann var
traustur maður sem tókst að varð-
veita drenginn innra með sér.
Heima var Hjálmur alltaf kallaður
Diddi þegar hann var lítill. Mér er
ekki almennilega ljóst hvernig það
gælunafn festist við hann, en það er
enn notað innan fjölskyldunnar. Mín-
ar fyrstu minningar um bróður minn
tengjast því að ég var að biðja um að
fá að vera með stóru strákunum, en
eins og gengur var ekki alltaf hægt að
hafa litla bróður í eftirdragi. Við ól-
umst upp í Smáíbúðahverfinu, í
Teigagerði, þar sem foreldrar okkar
búa enn.
Á uppvaxtarárum okkar var líf og
fjör í hverfinu, öll hús full af krökkum,
skólinn þrísetinn og allir héldu með
Víkingi. Það var mikið fjör, nóg að
gera, allir á kafi í leikjum, félagsstarfi
og íþróttum og hvorki sjónvarp né
tölvuleikir til að trufla það sem máli
skipti. Smáíbúða- og Bústaðahverfið
voru eins og einangruð eyja í borg-
inni, Fossvogurinn var sveit og sömu-
leiðis allt land fyrir austan hverfið.
Þetta voru góðar aðstæður til þess
að alast upp við. Við systkinin áttum
góða og glaða æsku.
Hjálmur fór fyrst sex ára gamall í
sveit norður í Vatnsdal í Húnavatns-
sýslu, til móðursystur okkar Kristín-
ar og manns hennar Gests Guð-
mundssonar.
Gestur og Kristín bjuggu fyrst í
Sunnuhlíð en fluttu síðar að Kornsá.
Hjálmur Steinar sonur Kristínar er
ári eldri og voru þeir nafnar nánast
eins og bræður. Ég man eftir sjálfum
mér litlum að fylgja Didda bróður í
Norðurleiðarútuna á björtum vor-
morgni með hvítan troðinn hveitipoka
og brúna trétösku, sem gamall fjöl-
skylduvinur hafði smíðað. Diddi var
snoðaður og réð sér ekki fyrir til-
hlökkun að komast af stað í sveitina.
Ég fékk hann síðan heim aftur um
haustið, loðinn um hausinn, sólbrúnan
og stæltan, mátulega í afmælið mitt.
Trétaskan brúna og hveitipokinn fóru
margar ferðir norður í Vatnsdal, því
þegar Hjálmur hætti að fara í sveit-
ina, þá tókum við yngri systkinin við
hvert af öðru og samtals urðu sumrin
20 sem við dvöldum þar. Hjálmur var
náttúrubarn og meiri sveitamaður en
við hin.
Hann leit alltaf á Vatnsdalinn sem
sveitina sína og fór þangað ófáar ferð-
ir til þess að njóta náttúrunnar og
stunda veiðar.
Hjálmur var sterklega byggður,
stæltur og liðugur. Hann hafði alla tíð
brennandi áhuga á íþróttum og leikj-
um. Þessi áhugi hans hélst alla ævina.
Hann gerði sér alla tíð grein fyrir
mikilvægi íþróttastarfsins fyrir upp-
eldi barna og unglinga. Ég hef ekki
tölu á öllum þeim íþróttagreinum sem
hann stundaði eða var liðtækur í.
Hjálmur keppti í frjálsum íþróttum
og handbolta, en þjóðaríþróttin, glím-
an, varð hans aðalgrein. Hann varð
glímukóngur Íslands árið 1974 og ég
man alltaf eftir því stolti sem ég fyllt-
ist þegar ég horfði á bróður minn
vinna titilinn. Í mínum huga var hann
að sjálfsögðu besti glímumaður lands-
ins. Hann slasaðist í Íslandsglímunni
árið eftir og náði því ekki að verja titil
sinn.
Á einum stað í glímusögunni er
framgöngu bróður míns á Íslands-
glímunni 1974 lýst svona: ,,Hjálmur
glímdi manna drengilegast og best en
hirti minna um sigur“. Menn voru há-
tíðlegir í skrifum sínum um þjóðarí-
þróttina á árum áður. Þeir sem skrif-
uðu höfðu lært glímu sem drengir í
sveitum landsins, þegar hver einasti
karlmaður kunni hana og stundað
fyrst og fremst sem leik en ekki sem
keppnisíþrótt. Þessi orð slá mig núna
þegar hann er horfinn frá okkur, því
hann glímdi við lífið með sama hætti,
af drengskap án þess að hugsa um
eigin hag.
Á árlegu sumarmóti okkar systk-
inanna við sumarbústað foreldra okk-
ar austur á Rangárvöllum glímdum
við bræður stöku sinnum. Glíman
byrjaði venjulega þannig að ég skor-
aði á hann með því að spyrja hvort
hann þyrði að taka eina glímu. Hann
lét sig hafa það og við tókum tök í
belti og buxnaskálmar. Ég hóf sókn-
ina með vonlausum lágbrögðum, hæl-
krókum og leggjarbrögðum. Hann
varðist og byrjaði að hlæja kitlandi
hlátri. Þegar honum fannst sóknin
orðin hæfilega löng, þá sveiflaði hann
mér upp í eitthvert hábragð, mjaðm-
ahnykk eða klofbragð, og lagði mig
með umhyggju á bakið á jörðina.
Þetta var ljúft tap.
Það voru tveir atburðir sem ýttu
Hjálmi of snemma inn í heim full-
orðna fólksins. Í byrjun ársins 1968
missti hann besta vin sinn Ólaf Frey
Hjaltason úr blóðkrabba. Í byrjun
sumars, þá tæplega 19 ára gamall,
eignaðist hann Guðbjörgu með henni
Siggu sinni sem var aðeins 17 ára.
Upp frá þessu gerði hann miklar kröf-
ur til sjálfs sín og umhverfið gerði líka
kröfur til hans. Hann sýndi mikinn
dugnað, vann fyrir sér með námi og
stundaði jafnframt íþróttir af kappi.
Fjölskyldan stækkaði, Harpa fæddist
1973, Ólafur Freyr 1974 og Ásdís
1985. Allt er þetta myndarlegt fólk vel
menntað og duglegt, sem Hjálmur
var stoltur af eins og allur frændgarð-
urinn. Einhverju sinni sagði hann við
mig: ,,Við Sigga vorum bara börn
þegar við byrjuðum að eignast börn.“
Hann sagði þetta glaður í bragði, en í
þessu fólst kannski einhver tregi yfir
því að hafa kannski ekki haft nægan
þroska í byrjun til að takast á við for-
eldrahlutverkið. Banamein bróður
míns var þunglyndi. Þetta er lúmskur
sjúkdómur sem sáir sér í hugann og
tærir hann. Hann þurfti að takast á við
þunglyndið í mörg ár, hversu mörg
veit enginn, en þau eru alla vega 15.
Hann fór dult með þennan veikleika
sinn og vildi helst ekki tala um hann. Á
síðasta ári var hann búinn að viður-
kenna fyrir sjálfum sér og öðrum að
hann væri haldinn þunglyndi. Hann
las sér til um sjúkdóminn og hafði ein-
sett sér að vinna sig út úr honum sjálf-
ur. Þetta viðhorf hans var lýsandi fyrir
skapgerð hans. Hann vildi alltaf
bjarga sér sjálfur, en hann gat ekki
allt frekar en aðrir menn.
Mig langar til þess að ljúka þessum
orðum með því að tala fyrir munn okk-
ar systkina allra. Við erum þakklát
stóra bróður okkar fyrir það sem hann
færði okkur, sjálfan sig og börnin sín.
Við eigum um hann ljúfar minningar
sem við geymum með okkur. Líf hans
var okkur lærdómur og sömuleiðis
dauði hans. Við vonum líka að dauði
hans geti orðið til þess að opna augu
einhvers sem er þunglyndur og hjálp-
arvana svo hann snúi sér til ástvina
sinna og biðji um hjálp.
Megi Hjálmur bróðir hvíla í friði og
minning hans lifa.
Ragnar Sigurðsson.
Það var sumarið 1983 sem ég kynnt-
ist Hjálmi Sigurðssyni og bræðrum
hans. Þetta sumar var ákaflega mikil
rigning og arfaspretta því góð í
Reykjavík. Um mitt sumar var ég, ný-
stúdentinn, orðin töluvert leið á að
reyta arfann. Að áeggjan góðrar vin-
konu hringdi ég í verktakafyrirtækið
Miðfell og bauð fram starfskrafta
mína. Þrátt fyrir misskilning um að
hér væri á ferðinni vanur mælingar-
maður, tóku nýir vinnuveitendur mér
vel. Kynntist ég mörgum góðum
mönnum það sumar og þá sérstaklega
skrifstofustjóranum sem mér var tjáð
að væri frækinn glímukappi. Þegar ég
hitti þennan fjallmyndarlega mann
tók ég eftir hvað hann hafði fallega
rödd og ekki síður falleg augu. Þetta
voru fyrstu kynni mín af Hjálmi Sig-
urðssyni. Þótti mér ekki verra að
heyra að hann átti tvo yngri bræður
sem unnu sumarstörf hjá fyrirtækinu.
Fór svo að við Hjálmur tengdumst
fjölskylduböndum því nokkrum sumr-
um síðar giftist ég yngsta bróður hans.
Hjálmur var hin sanna ímynd stóra-
bróður í mínum huga, eigandi engan
stórabróður sjálf. Hann hafði ljúft og
gott skap og var sérstaklega bóngóður
maður. Í öll þau skipti sem við höfum
flutt okkar búslóð milli húsa eða landa
var glímukappinn boðinn og búinn að
leggja fram krafta sína. Hjálmur var
fyrsti maður mættur í málningargalla
og með pensla í hönd þegar mála
þurfti híbýlin og gott ef hann tók ekki
þátt í að mála allar okkar íbúðir.
Hjálmur studdi okkur hjónin í því sem
við tókum okkur fyrir hendur og
fylgdist með lífi okkar á sinn hátt.
Hann var skírnarvottur yngri dóttur
okkar og sýndi börnum okkar einlæg-
an áhuga. Við Hjálmur áttum margar
góðar stundir saman með stórfjöl-
skyldunni í gengum tíðina, hvort sem
það var í sumarbústaðnum eða í
Teigagerðinu.
Ég þakka Hjálmi samfylgdina þessi
rúmlega tuttugu ár, bið Guð að geyma
hann og vaka yfir fjölskyldu hans.
Þórrún Þorsteinsdóttir.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Okkur setti hljóð þegar við heyrð-
um af andláti Hjálms, tengdasonar,
mágs og vinar til áratuga. Við eigum
svo margar fallegar og góðar minn-
ingar frá samverustundum okkar.
Hjálmur kom inn í fjölskylduna þegar
hann og Sigga systir voru að byrja að
skjóta sér saman á unga aldri. Við
fylgdumst svo með þeim byggja upp
fjölskylduna, börnin urðu fjögur, öll
heilbrigðir og duglegir einstaklingar.
Guðbjörg, sú elsta, er stoðtækjafræð-
ingur en býr og starfar við hestaþjálf-
un í Svíþjóð ásamt sambýliskonu sinni
Anneli Råsmark, Harpa, dýrahjúkr-
unarfræðingur, búsett á Flórída með
HJÁLMUR SIGUR-
JÓN SIGURÐSSON
SJÁ SÍÐU 46