Morgunblaðið - 10.03.2006, Qupperneq 49

þegar ég kynntist elsta syni þínum.
Það var ekki alltaf auðvelt að kom-
ast inn fyrir skelina þína. Þú varst
svolítið dulur og áttir erfitt með að
sýna tilfinningar þínar. Enda ekki
nema von, lífið lék ekki alltaf við þig.
Þú fórst í gegnum marga erfiða
kafla í lífinu, og suma erfiðari en
flestir þurfa ganga í gegnum. En
aldrei kvartaðir þú eða sýndir nein
merki um að þú þyrftir einhverja
hjálp.
Það var mikið áfall fyrir þig þegar
þú greindist með sykursýki, því
Sveinn bróðir þinn lést úr þeim sjúk-
dómi en þú varst alltaf ákveðinn og
staðfastur að fylgja þeim ráðlegg-
ingum sem læknar gáfu, því þú
breyttir lífi þínu til að geta lifað með
sjúkdómnum, það var aðdáunarvert
hve ákveðinn og stefnufastur þú
varst. Aldrei kom til greina að þú
fengir þér einn lítinn bita af ein-
hverjum sætindum. Ef þú máttir
ekki borða eitthvað þá var það látið
vera, sama hversu girnilegt það var.
Við vorum ekki alltaf sammála um
ýmsa hluti en við bárum mikla virð-
ingu fyrir hvort öðru. Það var alltaf
hægt að leita til þín og þiggja góð
ráð. Þú varst alltaf tilbúinn að hjálpa
okkur, þegar við þurftum á þinni að-
stoð að halda. Það lýsir þér best
hversu tilbúinn þú varst að hjálpa,
þegar stelpurnar mínar ætluðu að
kaupa sér bíla, þá kom aldrei annað
til greina en að hringja í þig, þú viss-
ir alltaf að hverju ætti að leita og
hægt var að treysta því að þú fyndir
rétta bílinn. Þú tókst þér meira að
segja frí úr vinnunni, til að geta
fundið rétta bílinn fyrir þær, það
gerðist oftar en einu sinni. Í síðasta
skiptið sem þú hjálpaðir til við bíla-
kaup Sigrúnar Helgu, þá voruð þið
saman heilan eftirmiðdag við að
skoða bíla. Þegar þið funduð rétta
bílinn varst þú ekki alveg sáttur við
litinn, þér fannst hann ekki nógu
kvenlegur fyrir stelpuna en eins og
alltaf, sættir þú þig á endanum við
litinn. Þessi stund verður henni eilíft
eftirminnileg, enda hefur hún alltaf
haft lag á því að fá þig til að brosa.
Síðustu árin voru þér oft mjög erf-
ið. Þegar þú misstir sambýliskonu
þína árið 2002, fékkstu ekki tíma til
að syrgja hana á þann hátt sem þú
þurftir. Börnin hennar, sem þú hafð-
ir alla tíð reynst góður og hjálpleg-
ur, verðlaunuðu þig með því að
reyna að setja þig nánast á götuna.
Ég býst ekki við að móðir þeirra
hefði verið stolt af framkomu þeirra
í þinn garð. Eftir þessi átök, sem
enduðu þó þér í vil, fór heilsunni
þinni að hraka, fyrst kom krabba-
meinið í ristli og síðan þetta með
hjartað sem reyndist þér um megn.
Það var alltaf mjög snyrtilegt og
fínt hjá þér og regla á öllum hlutum.
Heimilið sem þú bjóst þér síðustu
árinn var glæsilegt. Þar sást vel hve
mikið snyrtimenni þú varst, sömu
sögu var hægt að segja um bílana
þína sem voru alltaf hreinir og vel
bónaðir.
Þú sagðir mér áður en þú fórst í
uppskurðinn að þér þætti verst að
mega að öllum líkindum ekki bóna
bílinn eftir aðgerðina og að einhver
annar þyrfti að sjá um það fyrir þig,
það þótti þér slæmt.
Við vorum engan veginn tilbúin að
þú yfirgæfir okkur á þessari stundu,
við áttum öll svo mikið ógert, margt
ósagt og margt sem þurfti að tala
um. En enginn veit sína ævi fyrr en
öll er. Ég vil þakka fyrir þær
ánægjustundir sem við áttum með
þér og fyrir þá birtu sem þú færðir
inn í líf okkar. Guð blessi þig og
varðveiti.
Þín tengdadóttir
Guðrún K. Bachmann.
Einstakur nákvæmnismaður og
snyrtimenni, hjálpsamur, áreiðan-
legur og umfram allt góð sál. Í mín-
um huga lýsa þessi orð Guðmundi
tengdaföður mínum vel. Hann bjó
einn síðustu fjögur ár ævinnar, en
heimili sitt hélt hann með slíkum
hætti að halda mætti að um það færi
daglega her af ræstitæknum. Allt
sem Guðmundur kom nálægt gerði
hann með ýtrustu nákvæmni og al-
úð, það fundum við, börn hans og
tengdabörn sérstaklega vel, þegar
hann rétti okkur hjálparhönd við
flísalagnir og málun og annað sem til
féll. Kæruleysi eða leti fannst ekki í
fari Guðmundar.
Lánið leikur við suma en lætur
aðra í friði. Það má segja að ein-
kennt hafi líf Guðmundar síðustu
æviár hans. Áföllin dundu yfir eitt af
öðru og hefðu miklum mun yngri
menn löngu bugast, pakkað saman
og gefist upp.
Árið 2002 missti Guðmundur sam-
býliskonu sína til margra ára, sem
var vissulega sár missir fyrir hann.
Því miður fékk Guðmundur ekki
tækifæri til að syrgja hana með
þeim hætti sem hann hefði eflaust
kosið, heldur þurfti hann að heyja
harðvítuga baráttu við börn sam-
býliskonu sinnar um eignir og fé.
Baráttu sem virtist engan enda ætla
að taka. Líklegast beið hann þess
aldrei bætur, hvorki líkamlega né
andlega. Upp úr því greindist hann
með krabbamein sem hann sigraðist
á að lokum, en fyrir hafði hann mátt
glíma við alvarlega sykursýki í
fjöldamörg ár.
Nú hefur Guðmundur kvatt þetta
líf, sem var honum svo erfitt á síð-
ustu árunum, en hann getur litið
stoltur yfir farinn veg. Stoltur yfir
því að hafa ávallt verið hreinlyndur,
sanngjarn og góður maður, stoltur
yfir því að hafa ávallt skilað full-
komnu verki hvað svo sem hann tók
sér fyrir hendur, stoltur yfir því að
eiga föngulegan hóp barna, barna-
barna og barnabarnabarna. Og við,
sem kveðjum hann í dag, getum ver-
ið stolt af því og þakkað fyrir að
Guðmundur var hluti af okkar lífi.
Blessuð sé minning þín, Guð-
mundur.
Þinn tengdasonur
Heimir Karlsson.
Hann Guðmundur tengdafaðir
minn hefur kvatt þetta líf. Margs er
að minnast og margt að þakka.
Guðmundur var frekar dulur
maður og ekki að bera mikið tilfinn-
ingar sínar á borð. En bóngóður var
hann og vildi alltaf rétta hjálpar-
hönd þegar hann gat. Hann var mik-
ill fagurkeri, jafnt á heimili sitt sem
bíla sína, sem báru þess glöggt
merki.
Afkomendur og ástvinir kveðja
elskulegan föður sinn, afa, langafa
og tengdaföður.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Hvíl í friði og sofðu rótt
Þín tengdadóttir
Hjördís.
Elsku afi, erfitt er að meðtaka þá
staðreynd að þú sért farinn frá okk-
ur, sérstaklega í ljósi þess að við lifð-
um alltaf í þeirri von að þú værir að
ná þér eins og þú gerðir alltaf. Þegar
þú greindist með sykursýkina þá
breyttir þú lífi þínu á þann veg að þú
gast lifað með sjúkdómnum. Þegar
þú fékkst krabbameinið þá fórst þú
eftir öllu sem læknirinn sagði við þig
og þar af leiðandi náðir þú þér aftur.
Mikið óskaplega vildum við að þú
hefðir náð bata aftur núna, en þinn
tími var kominn. Núna er lítið annað
að gera en að rifja upp og geyma síð-
an allar þær góðu minningar sem við
eigum með þér.
Þegar við vorum yngri, þá var
enginn sunnudagsbíltúr öðruvísi en
að hann endaði á heimsókn til afa á
Flyðrugranda. Við systurnar feng-
um þá oftar en ekki að fara út í bíl-
skúr til að heilsa upp á afa sem var
þar að bóna bílinn sinn. Stundum
fengum við að bóna með þér og
minningin um það þegar bíllinn varð
rafmagnslaus, því við vorum svo
upptekin við að bóna og hlusta á út-
varpið í leiðinni, kemur okkur til að
brosa. Um daginn þegar við systur
komum upp á spítala til þín sýndir
þú okkur bæklinga um endurhæf-
ingu sem þú ætlaðir í eftir aðgerð-
ina. Framan á einum bæklingnum
var maður að þrífa bílinn sinn og þá
sagðir þú: ,,Maður fær væntanlega
ekki að gera þetta í bráð, nema mað-
ur finni sér einhverja konu“ og
skelltir upp úr. Reyndar eigum við
systur ótrúlega margar góðar minn-
ingar tengdar þér og bílunum þínum
en það var mjög gaman að fylgjast
með natni þinni og áhuga á þeim,
enda kom ekkert annað til greina en
að leita til þín þegar við fórum út í
bílakaup sjálfar. Ekki nóg með að þú
færir strax að leita að bílum fyrir
okkur eftir samtalið, heldur tókst þú
þér frí úr vinnu daginn eftir til að
halda leitinni áfram að hinum full-
komna bíl. Síðustu skiptin sem þú
hjálpaðir okkur með bílakaup mun-
um við aldrei gleyma, þar kom ber-
lega í ljós hversu gaman þér þótti að
standa í þessu með okkur. Þú varst
einstaklega góður maður og alltaf
tilbúinn til að hjálpa okkur, því mun-
um við aldrei gleyma.
Það var frekar erfitt að ná inn fyr-
ir skelina þína og það verður seint
sagt að þú hafir verið miðdepillinn
þegar fjölskyldan kom saman enda
rólegur maður. En mikið óskaplega
var samt gaman að fylgjast með þér
þegar fjölskyldan hittist og grínað-
ist, þá sast þú með krosslagðar
hendur og hlóst mikið og skipti þá
engu máli hvort verið væri að gera
grín að þér eða einhverjum öðrum.
Einnig minnumst við síðustu jóla-
skemmtunar þar sem stórfjölskyld-
an kom saman en þá ákvaðst þú að
sitja með seinna holli barnabarna
þinna og hlóst og skemmtir þér með
þeim.
Þó að þú hafir hvorki sagt né sýnt
það mikið þá vitum við að þér þótti
einstaklega vænt um okkur barna-
börnin þín, því alltaf fundum við fyr-
ir mikilli hlýju og gleði þegar við
hittum þig. En það sem okkur systr-
um þykir þó vænst um var hið þétta
og langa faðmlag sem við fengum
frá þér um síðustu jól, minningin um
það faðmlag og þá stund munum við
minnast að eilífu.
Elsku afi, blessuð sé minning þín,
Guð varðveiti sálu þína og við mun-
um alltaf varðveita þær yndislegu
minningar sem við eigum um þig.
Þín er sárt saknað.
Birna Rún og Sigrún Helga.
Mig langar að minnast afa míns
með nokkrum orðum. Afi Guðmund-
ur fór of fljótt og hans verður sárt
saknað. Hann var okkur öllum mjög
kær.
Afi hafði meiri áhrif á mig en hann
gerði sér örugglega grein fyrir.
Hann átti nefnilega mjög stóran
þátt í að móta mitt líf með því að
gefa mér þann möguleika að upplifa
bíó þegar hann rak Tónabíó á sínum
tíma. Í Tónabíói sá ég í fyrsta skipti
kvikmynd á stóru tjaldi í myrkvuð-
um sal en sem strákpatti óraði mig
náttúrlega ekki fyrir því að þetta
ætti fyrir mér að liggja.
Afi hafði mikla þolinmæði fyrir
mér og leyfði mér að koma aftur og
aftur að sjá sömu myndina trekk í
trekk – stundum nokkrum sinnum á
dag! Afi hafði alla tíð gríðarlegan
áhuga á kvikmyndum, jafnvel löngu
eftir að hann hætti rekstri Tónabíós
og það var gaman að tala við hann
um kvikmyndir.
En Tónabíó hans afa er því rótin
að því sem ég geri í dag og ég er
þakklátur afa fyrir þann skilning og
þá hvatningu sem hann veitti mér í
gegnum tíðina. Takk, elsku afi, fyrir
þessa gjöf. Tónabíósárin hafa alltaf
verið sterk minning og enn þann dag
í dag eru þessar minningar mér afar
kærar. Ég man eftir að hafa setið
með afa í bíósalnum og ég man eftir
skemmtilegum samtölum við afa um
kvikmyndir. Hann hafði alltaf tíma
fyrir mig, sama hvað erindið var.
Hann afi minn var góður maður.
Hann var líka alveg einstaklega
barngóður og það sá ég best í því
hversu góður hann var með dætrum
mínum. Hann hafði alltaf svo gaman
af að hitta þær og tala um þær. Á
mannamótum þegar enginn mátti
halda á þeim án þess að brysti á með
grát þá hafði afi alltaf lag á þeim og
hélt á þeim án þess að heyrðist í
þeim múkk.
Afi hafði mátt reyna margt á síð-
astliðnum árum og eflaust dró það
úr honum styrkinn. Samt gafst hann
afi aldrei upp, hann hélt sínu striki.
Ég á eftir að sakna hans afa sárt.
Ég fór og hitti hann á spítalanum áð-
ur en hann fór – það verður stund
sem ég mun alltaf eiga.
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar
því tíminn mér virðist nú standa í stað
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar
þrár,
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og í brjósti hvers
manns.
Nú birtir, og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör
sem gist hefur þjáning og pínu.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl
sem eygir í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs,
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson frá Gilhaga.)
Vertu sæll, afi minn, og hvíldu í
friði.
Guðmundur Magni Ágústsson.
Þegar andlátsfregnin barst, kom
nístandi stefið úr Systurláti Hann-
esar Hafstein í huga minn, „Ég skil
þetta eigi. Ég skil það ennþá eigi“,
því ómar efans í huga og hjarta voru
og eru sárir. Já, við skiljum þetta
ekki. Við finnum til, en fáum engin
svör og kannski er líka best að fá að
finna til og leita engra svara en í
hljóðri bæn þakka fyrir að hafa
fengið að njóta samfylgdar bróður
og góðs drengs og átt samvistar-
stundir sem geta ekki gleymst.
Hannes heldur áfram og lýsir systur
sinni eins ég vildi einnig lýsa Guð-
mundi „Þú hafðir fagnað með gró-
andi grösum og grátið hvert blóm,
sem dó. Og þér hafði lærzt að hlusta
unz hjarta í hverjum steini sló“.
Ég var yngri, um tvö ár, við deild-
um öllu í æsku. En smátt og smátt
reyndi ég að ná völdum, hann var
svo skelfilega stilltur og góður og
hafði ekkert gaman af að slást. En
það er langt síðan að ég skildi að „sá
vægir sem vitið hefur meira“. Allt
heppnaðist sem hann tók sér fyrir
hendur, hann var ekki að eyða sinni
orku í bull eða iðkun íþrótta og
snyrtimennska hans í herberginu
okkar var óþolandi. Horft til baka
finnst mér að ég hafi reyndar alltaf
reynt að hafa hann að fyrirmynd, en
árangur er ekki enn sem erfiði. Auð-
vitað bullaði ég í okkar síðasta sam-
tali til að sefa kvíða hans og sagði að
tæknin réði við öll vandamál, þá vissi
hann líka betur en ég, læknisaðgerð-
ir heppnast stundum ekki. Samvisk-
an nagar.
Mér fannst bróðir minn kasta
birtu og yl yfir allt sviðið, hverja
samverustund, svo hún varð önnur
og betri en stundin sem var liðin, og
sannaði um leið í hverju lífsins spori
að maður getur verið manns gaman,
en samt notið alvöru lífsins. Slíkir
eru einherjar …, gefandinn í sam-
verunni. Bæta og blíðka og gera
okkur kleift að þola andstreymið í
tonnavís og forðast lífsháskann. En
eins og nútíminn og lífshættir bjóða
voru stundirnar alltof fáar og stutt-
ar. Minningarnar flæða fram, þér
dætur, synir, niðjar – og yndislegu
konur og aðrir vinir, grátið lágt við
gröfina hans Guðmundar. Hann átti
líf og andardrátt sem hann varði að
ósk okkar hinna. Hann kunni að
finna til og gráta hvert blóm sem dó.
Hann kunni að finna til með þeim
sem til hlés eru settir. Hann bar
ekki virðingu fyrir valda eða öðru
brölti á kostnað náungans. Hann var
einn og einstakur og fannst sín ver-
öld ljúf og góð. Hann fór ekki troðn-
ar slóðir, hann vildi gefa og kenna.
Hann var örlátur á kærleika og tíma
fyrir aðra.
Hann kann að hafa sært einhvern,
en það var ekki hans háttur að særa,
hann vildi gleðja á sinn kostnað en
ekki annarra. Hann gaf en tók ekki.
Hann bar virðingu fyrir mannkost-
um en krafðist þeirra ekki. Hann
kom sá og sigraði, svo oft, en þurfti
líka að lúta höfði, finna til og gráta
gengin spor. Hann gekk ekki um
torg og syrgði í annara áheyrn, en
var fyrstur til að taka þátt í raunum
annarra. Hollusta og heiðarleiki
voru hans aðalsmerki.
Kæru vinir, grátið Guðmund en
grátið lágt.
Móðir okkar ljóðaði kveðju vegna
andláts Sveins bróður okkar 1974 og
lauk með þessu stefi, sem ég leyfi
mér að nota núna:
Nú horfi ég hljóð út um gluggann
og hugsa svo oft um þig.
En nú eru skjálfandi skuggar
og skammdegi kring um mig.
Guð blessi minningu góðs drengs.
Erling Garðar Jónasson.
„Ég kem til þín eftir aðgerðina“,
voru mín síðustu orð við Guðmund
frænda. Það hvarflaði bara ekki að
mér að þetta yrði í síðasta sinn sem
ég myndi sjá hann. Svona er þetta
líf, maður veit, kannski sem betur
fer, ekkert hver er næstur.
Hugurinn reikar við svona tíma-
mót, aftur í tímann og til dagsins í
dag.
Tímans þegar ég var barn og
pabbi fór með okkur í Trípolí bíó til
Guðmundar bróður síns. Við fluttum
til Reykjavíkur og pabbi var svo oft
veikur, að við fórum nótt sem dag
heim til Guðmundar og Lillu sem
alltaf tóku okkur opnum örmum og
veittu okkur þá ást og hlýju sem við
þurftum. Guðmundur var forstjóri
Tónabíós á þessum tíma. Hann bauð
okkur oft í bíó. Við fengum að sjá all-
ar Bítla-myndirnar, James Bond,
Summer Holiday með Cliff Richard,
og Mrs. Robinson (The Graduate)
sem gleymist seint. Þetta var ekkert
smá upplifelsi, meira að segja popp
og gos í hléinu, sem var nú ekkert
sjálfsagt að fá á þeim tíma.
Tímans, þegar pabbi var svo veik-
ur áður en hann lést, að geta farið til
Guðmundar og Lillu í Fossvoginn,
sem var svo stutt frá spítalanum og
láta sér líða vel, var alveg ómetan-
legt.
Tímans, þegar ég byrjaði að búa í
Espigerðinu og eignaðist barn.
Hvað það var notalegt að geta geng-
ið til Guðmundar og Lillu; manni var
alltaf tekið opnum örmum þar.
Guðmundur flutti svo í Espigerðið
nokkru seinna ásamt Kollu, seinni
konunni sinni. Þá hafði ég flutt á
Flyðrugrandann í millitíðinni. Guð-
mundur og Kolla fluttu líka á
Flyðrugrandann ásamt dóttur
Kollu, Jóhönnu, sem var jafnaldra
dóttur minnar. Við Kolla urðum góð-
ar vinkonur og áttum margar góðar
stundir saman. Guðmundur greind-
ist með sykursýki á þessum tíma
sem var mikið áfall. Pabbi var með
sykursýki svo að ég hafði góða inn-
sýn í það sem Guðmundur var að
ganga í gegnum, en hann sýndi eins
og alltaf hvað hann var sterkur kar-
akter og tók þessu með stakri ró.
Hann breytti bara um lífsstíl eins og
ekkert væri sjálfsagðara og hélt
áfram sínu striki. Guðmundur var
einstaklega smekklegur og snyrti-
legur maður. Það leyndi sér ekki,
bæði hvað varðar heimili hans, sem
var alltaf einstaklega fallegt, og bíl-
ana. Það var talað um að það mætti
strjúka vélina í þeim með hvítum
hönskum og það myndi ekki sjást á
hönskunum á eftir. Hann gerði allt
sem hann tók sér fyrir hendur svo
vel og það hefði enginn getað gert
það betur en hann.
Ég hef verið svo heppin að eiga
Guðmund ekki bara sem frænda,
heldur líka sem góðan vin. Hann leit
til mín í nýju vinnuna mína í byrjun
nóvember, bara til að athuga hvern-
ig færi um mig. Ég fór að segja hon-
um að bróðir minn væri farinn að
sprauta sig sjálfur vegna krabba-
meins: „Ég er svo vanur að sprauta,
ég get alveg rúllað til hans og
sprautað hann ef hann vill!“ sagði
hann strax. Hann var alltaf boðinn
og búinn til að hjálpa öðrum.
Ég vil þakka elskulegum frænda
mínum og vini fyrir alla þá um-
hyggju og hlýju sem hann hefur gef-
ið mér og mínum í gegnum tíðina.
Við gleymum þér aldrei, elsku
Guðmundur frændi.
Elsku, Pétur, Rúna, Bragi, Snæv-
ar, Snorri, Jóhanna, makar og börn,
við vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð og megi Guð vera með ykkur.
Ágústa Sveinsdóttir og
fjölskylda.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. MARS 2006 49
MINNINGAR