Morgunblaðið - 24.03.2006, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. MARS 2006 45
MINNINGAR
Eldeyjar til margra ára. Kristinn
Richardsson var ætíð einn ötulasti
félagi okkar, virkur í öllu starfi
klúbbsins og til hans var leitað um
forystu nefndastarfa á vegum Eld-
eyjar og umsjá margvíslegra verk-
efna. Kristinn kunni enda ekki að
segja nei, en tókst á við verkefnin
af áhuga og alúð og þeirri jákvæðni
sem var hans einkenni. Hann var
virkur í allri umræðu og lagði mál-
um gott til og var einnig tíður gest-
ur í ræðustól með frásögur og gam-
anmál. Hann, og þau hjón, voru
mjög virk á hverjum þeim vettvangi
Eldeyjar þar sem félagar komu
saman til skemmtana, útiveru eða
annarra tilefna til samveru, það var
ljóst að hann naut þess að vera
þátttakandi í starfi Eldeyjar og
Kiwanishreyfingarinnar. Kristinn
var forseti klúbbsins starfsárið
1997–1998 og einkenni forsetaárs
hans í starfi Eldeyjar var einkum
áhersla á samskipti við aðra Kiw-
anisklúbba og gagnkvæmar heim-
sóknir. Kristinn var til margra ára
skjalavörður Eldeyjar og skilaði
þar nauðsynlegu verkefni vel áleið-
is. Margt fleira mætti hér upp telja
um verkefni Kristins á vettvangi
Eldeyjar.
Kristni var falið að veita K-dags-
nefnd Kiwanisumdæmisins Ísland-
Færeyjar forystu og stjórna reglu-
legri fjársöfnun Kiwanishreyfingar-
innar til styrktar geðfötluðum
haustið 2004. Varð það mikið verk-
efni og hvíldi skipulag þess og
stjórn að mestu á herðum Kristins.
Kristinn var kjörinn í stjórn
Styrktarsjóðs Kiwanisumdæmisins
á umdæmisþingi sl. haust. Hann
var á yfirstandandi starfsári ritari
svæðisráðs Ægissvæðis, samstarfs-
vettvangs Kiwanisklúbbanna á
Reykjanesi, í Hafnarfirði, Garðabæ
og Kópavogi.
Kiwanishreyfingin hefur misst
dugmikinn félaga, sérstaklega
sjáum við Eldeyjarfélagar á bak
góðum félaga og vini, hans verður
sárt saknað. Við minnumst Kristins
Richardssonar af hlýhug og með
virðingu og þakklæti fyrir vináttu
hans, samveru og fórnfús störf.
Mestur er þó missir Kristínar og
fjölskyldunnar. Hugur okkar er hjá
þeim. Við óskum þeim Guðs bless-
unar á erfiðum stundum.
Blessuð sé minning Kristins
Richardssonar.
Fyrir hönd Eldeyjarfélaga,
Arnaldur Mar Bjarnason.
Góður vinur og mikill Kiwanis-
maður, Kristinn Richardsson er nú
fallinn frá langt um aldur fram.
Ég kynntist Kristni um það leyti
er hann gekk til liðs við Kiwanis-
klúbbinn Eldey í Kópavogi árið
1988. Er ég horfi til baka koma
fyrst í hugann allar þær góðu
stundir sem ég fékk að njóta með
honum . Það var alveg sama hve-
nær maður leitaði til hans alltaf var
þetta jákvæða viðhorf og góðu und-
irtektir aðalsmerki hans. Annar rík-
ur þáttur í fari hans var prúð-
mennska og góð framkoma við þá
sem hann átti samskipti við.
Frá upphafi var Kristinn dug-
mikill félagi í sínum klúbbi og starf-
aði óslitið allt fram til hins síðasta.
Hann var forseti klúbbsins 1997-
1998. Fljótlega var hann kallaður til
starfa fyrir umdæmið og var eitt af
hans fyrstu störfum að aðstoða við
sölu á Kiwanisvörum til félaga í
hinum ýmsu klúbbum um landið, en
einnig við hið sama á umdæmis-
þingum. Komu þar að góðum not-
um sölumannshæfileikar hans og
ekki síður hans góða skap og við-
mót. Þetta tengdist síðan Styrkt-
arsjóði Kiwanisumdæmisins Ísland-
Færeyjar og svo fór að Kristinn var
kosinn í stjórn sjóðsins á síðasta
umdæmisþingi en hafði áður gegnt
störfum varamanns. Lagði hann sig
mjög fram og bar hag sjóðsins fyrir
brjósti þann tíma sem honum auðn-
aðst að starfa að málefnum hans.
Þegar leitað var að formanni fyr-
ir sameiginlegan fjáröflunardag
Kiwanis K-dag 2004 var hann eins
og svo oft áður tilbúinn. Þetta er
mikið starf og eitt allra mikilvæg-
asta embætti innan Kiwanishreyf-
ingarinnar, starf sem tekur mikinn
tíma og vinnu. Skipulagning á
landssöfnun, undirbúningur og val
styrktarverkefnis, málafylgja við
kynningu, auk margra funda með
félögum Kiwanis til að tryggja að
allt gangi eftir. Það er skemmst frá
að segja að Kristni fórst þetta vel
úr hendi og árangur af þessum K-
degi var góður. Fyrir þetta allt,
góða viðkynningu, vináttu, hlýtt og
gott handtak, kveð ég með söknuði
góðan félaga, vin og samstarfs-
mann.
Kristínu, eiginkonu Kristins,
börnum og fjölskyldu allri, sendi
ég hugheilar samúðarkveðjur.
Sigurður R. Pétursson,
fráfarandi umdæmisstjóri
Kiwanisumdæmisins Ísland –
Færeyjar.
Kveðja frá Eddu útgáfu
Kristinn Richardsson var sem
gæddur náðargáfu í starfi sínu hjá
Eddu útgáfu. Hann var vel að sér
um bækurnar, og hafði af nærveru
þeirra yndi. Sala og þjónusta lék í
höndunum á honum. Allt var gert
með brosi á vör og umsvifalaust.
Engir lausir endar, þegar hann
skyndilega fór. Kristinn var
óvenjulega jákvæður maður, alltaf
til staðar, glaður og reifur, uppörv-
andi á hverju sem gekk. Fyrirvara-
laust og ótímabært andlát Kristins
er áfall og hjá Eddu útgáfu er hans
sárt saknað. En mannbætandi
minning lifir um þennan góða
mann.
Stjórn Eddu útgáfu og sam-
starfsfólkið hugsar til Kristínar,
eiginkonu Kristins, og allrar fjöl-
skyldunnar, sem ber nú mestan
harminn. Guð blessi þau. Við þökk-
um fyrir samfylgdina við vin okkar
Kristin Richardsson.
Páll Bragi Kristjónsson.
Kæri Kiddi.
Nú dvelur þú hjá öðrum ástvin-
um um ókomin ár.
Nú verða ljúfu samverustundirn-
ar ekki fleiri. Við hittumst ekki oft-
ar á Fiskideginum mikla eða á
Steindyrum um verslunarmanna-
helgi þar sem þú með þitt stóra
hjarta og bros á vör skildir eftir
minningu um góðan mann hjá öll-
um sem hittu þig. Þú áttir svo auð-
velt með að kynnast fólki og láta
því líða eins og það hefði alltaf
þekkt þig. Þannig hefur mér liðið
frá því að ég kom fyrst inn á heim-
ili ykkar Kristínar sem unglingur.
Alltaf velkomin og eins og ég hefði
hitt ykkur í gær.
Hvíl í friði kæri vinur. Þú lifir
áfram í hjarta okkar.
Takk fyrir allt.
Gunnhildur Gylfadóttir.
Sumir samferðamenn okkar í líf-
inu eru eftirtektarverðari en aðrir.
Minningar um þá skilja líka eftir
sig stærri og dýpri spor í hjörtum
okkar en annarra. Kiddi Richards
var slíkur samferðamaður og spor-
in hans verða ekki svo auðveldlega
afmáð úr hugum okkar. Við mun-
um minnast þess hversu einstakt
og létt lundarfar hann hafði og
hversu jákvæðni hans og lífsgleði
var eftirtektarverð, allt frá fyrstu
kynnum. Kiddi var gæddur þeim
sérstaka hæfileika sem alltof fáum
mönnum er gefin að hafa svo ríka
þjónustulund að það virtist aldrei
verða tómt á þeim tanki. Hvort
sem það var að selja ilmkerti eða
snyrtivörur fyrir Kiwanis í Smára-
lindinni, persónulegar reddingar
fyrir ættingja eða vini nú eða bara
í vinnunni sinni, sem sölufulltrúi
hjá Eddu – útgáfu. Alltaf var það
þjónustulund hans og takmarka-
laus áhugi á því sem hann var að
gera eða selja í hvert og skipti sem
skilaði honum árangri eða niður-
stöðu sem engin annar gat leikið
eftir. Og það er sárt að þurfa að
sjá á bak svona miklum öðlingi og
sómamanni í blóma lífsins.
Kæru ástvinir Kristins Richar-
dssonar, hugur okkar hefur verið
hjá ykkur þessa síðustu daga. Guð
blessi ykkur og gefi ykkur styrk.
Þess óska
Heiðar Ingi, Aðalbjörg
og börn.
✝ Snæbjörg Ólafs-dóttir fæddist á
Vindheimum í
Tálknafirði 13.
október 1914. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Vestmannaeyja 1.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Ólafur
Kolbeinsson, f. 24.
júní 1863, d. 2. júní
1955 og Jóna Sigur-
björg Gísladóttir, f.
20. júlí 1880, d. 14.
maí 1952.
Þau áttu 16 börn. Systkini Snæ-
bjargar eru: Guðrún, f. 22. jan.
1902, d. 1977, Jón Bjarni, f. 1. júlí
1903, d. 1987, Gísli, f. 15. ágúst
1905, d. 1911, Kristrún, f. 3. nóv.
1906, d. 1993, Sigurfljóð, f. 3. jan.
1908, d. 1996, Anna, f. 22. apríl
1909, d. 1999, Unnur, f. 2. jan.
1911, d. 1998, Gísli, f. 5. júlí 1913,
d. 1993, Bergljót, f. 30. júní 1916,
d. 2004, Valdís, f. 30. júní 1916, d.
1936, Ragnhildur Pálína, f. 11.
apríl 1918, d. 1996, María Hugrún,
f. 6. maí 1921, d. 1979, Magnús, f.
28. okt. 1922 og Aðalheiður, f. 4.
jan. 1926.
Snæbjörg giftist Einari J. Guð-
mundssyni, f. 20. maí 1909, d. 12
apríl 1961.
Börn eru: 1) Sig-
rún Lilja Bergþórs-
dóttir, f. 10. júlí
1933. Maki Marel
Eðvaldsson. Þau
eignuðust þrjú börn.
Sonur þeirra lést af
slysförum 2000. 2)
Valur H. Einarsson,
f. 19. júlí 1942.
Kvæntur Dagnýju
Heiðu Vilhjálms-
dóttur. Þau eiga
fjögur börn. 3) Erla
Einarsdóttir, f. 14.
jan. 1944. Maki Valgeir Jónasson.
Þau eiga þrjár dætur. 4) Ólafur
Kolbeinn Einarsson, f. 10. júlí
1947, d. 12. des. 1971. Kvæntur
Mattheu Katrínu Pétursdóttur, d.
2006. Þau áttu einn son. 5) Guðrún
Björk Einarsdóttir, f. 9. maí 1956,
d. 21. jan. 1983. Sambýlismaður
Jón Helgi Kristmundsson. Þau
áttu einn son. 6) Steinþór Einars-
son, f. 4. mars 1959. Kvæntur
Svövu Blomsterberg. Þau eiga
þrjú börn.
Afkomendur Snæbjargar eru
57.
Útför Snæbjargar verður gerð
frá Árbæjarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
„Heiða mín, þetta er hún gamla
hérna!“
Á þessari setningu byrjaði oft
samtal okkar Snæbjargar. Þ.e.a.s.
þegar hún varð fyrri til að hringja.
Gleymdi hún sér stundum í að
spjalla um það sem var henni of-
arlega í huga, í gegnum tíðina. Það
óþekkta í tilverunni, himingeim-
urinn, aðrir hnettir, hvort að það
væri líf á þeim, svo og jörðin okk-
ar með allri sinni fegurð á allan
hátt. Mikið spáði hún líka í alla þá
tækni sem þróaðist á hennar löngu
ævi.
Ég ætla ekki að reyna að lýsa
lífshlaupi hennar. Hún kynntist
basli af ýmsum gerðum, en það var
alltaf stutt í bros – hefur áreið-
anlega bjargað mörgu.
Sagði hún oft, að mesta ævintýri
lífs hennar væri þegar Árbæjar-
safnið kom inn í myndina. Þar
kynntist hún yndislegu fólki, um-
hyggjusömum vinum. Hlakkaði
hún alltaf til að mæta í VINN-
UNA. Lauk þar ætlunarverki sínu
– mætti alla daga á síðasta sumri
og meira af vilja en mætti síðustu
tvo starfsdaga sína í des. sl. Sumr-
in urðu 15 – ótrúlegt.
Nú er ævintýrinu lokið. Svo það
verður engin Snæbjörg með roð-
skóna sína á baðstofuloftinu í Ár-
bæjarsafni næsta sumar. Vantar
þá mikið.
Eins og marga undanfarna vet-
ur, fór hún til Erlu dóttur sinnar í
Vestmannaeyjum fyrir jólin og
ætlaði að koma heim um miðjan
janúar.
En átti ekki afturkvæmt, veikt-
ist nokkrum dögum áður en átti að
halda heim.
Naut hún umhyggju starfsfólks-
ins á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja
fram á síðustu stundu og er þeim
þakkað af alhug.
Snæbjörg mín. Við skulum
hugsa vel um vininn þinn, páfa-
gaukinn Pása, sem þú baðst okkur
fyrir áður en þú fórst til Eyja.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þakka samfylgdina.
Þín tengdadóttir,
Heiða.
Snæbjörg Ólafsdóttir tengda-
móðir mín sagði einhverju sinni,
að ef einhver vildi segja eitthvað
gott um hana í Morgunblaðinu eft-
ir að hún hefði kvatt þetta jarðlíf,
þá myndi hún rísa upp aftur og
mótmæla! En stríðnispúki sem
hún var, finnst mér ég megi svara
henni örlítið á móti og ætla að
segja nokkur góð orð um tengda-
móður mína.
Ég var aðeins 14 ára þegar ég
læddist inn í líf hennar og Stein-
þórs sonar hennar. Fljótlega urð-
um við vinkonur og þá sérstaklega
eftir að elsta barn okkar Steinþórs
fæddist árið 1977. Þá breyttist líf
mitt og reyndi þá mjög á stuðning
þann sem líf og reynsla Snæbjarg-
ar færði mér. Hún gaf mér
óharðnaðri unglingstelpunni og
nýorðinni móður þau ráð og gagn-
rýni sem ég þurfti á að halda í
mínu nýja hlutverki. Ég var nú
bara 16 ára og hún varð nánast
sem móðir mín frá þeim degi.
Ég hefi lært að manneskja sem
hefur misst mann sinn frá ungum
börnum og síðar tvö börn sín og
getur brosað út í lífið eins og hún
gerði, kennir manni margt og fyrst
og fremst að sjá hið jákvæða í líf-
inu. Snæbjörg gekk í gegnum
mikla erfiðleika á sinni löngu ævi,
en eins og hún sagði sjálf, lífið er
til að takast á við það og við skul-
um vera glöð fyrir öll brosin sem
við fáum og læra að lifa áfram með
hjálp brossins. Hún var sterk kona
sem vissi hvað hún vildi og miðlaði
gjarnan af reynslu sinni. Hún var
hetja mín og það sem hún kenndi
mér var einstök reynsla og mér
ómetanleg þekking.
Snæbjörg var orðin þreytt og
hafði verið veik um lengri tíma.
Hún kallaði það að vera löt. Er
henni fannst letin fara að ágerast
vissi maður að kveðjustundin nálg-
aðist. Það er erfitt að vera fjarri
þegar veikindi og dauði banka á.
Við höfum búið í Danmörku í ell-
efu ár og á þessum tíma kom hún
fjórum sinnum til okkar og elskaði
allan gróðurinn og góða veðrið
sem hún naut hér. Hún var virki-
lega glöð þegar hún kom síðast til
okkar og við höfðum nýlega keypt
húsið okkar og vorum byrjuð að
endurnýja það að nokkru leyti. Þá
fékk Steinþór góð ráð hjá mömmu
og Erlu systur sinni um það hvað
mætti betur fara.
Nú þegar kemur að lokum, kem-
ur það sem köld vatnsgusa þó að
maður hafi vitað að kveðjustundin
kæmi brátt. Það er bara ekki hægt
að hugsa sér lífið án hennar. Hún
hefur alltaf verið hérna að manni
finnst, en maður má ekki vera eig-
ingjarn. Hún hafði unnið fyrir
góðri hvíld. Hún hefur skilað
miklu hér í okkar lífi og meiru en
margt annað fólk.
Að lokum vildi ég þakka Snæ-
björgu fyrir að hafa fengið að vera
henni samferða hér í þessu lífi.
Snæbjörg, ég veit að ljósið lýsir
þér þar sem þú ert og gleði minn-
inganna lýsir okkur hinum sem
eftir erum.
Megi guð blessa og varðveita
minningu þína. Við Steinþór,
Kristján Davíð, Helen Mjöll og
Guðrún Björk elskum þig.
Svava.
Jæja amma mín þá ertu farin að
hitta Lykla-Pétur eins og þú orð-
aðir það sjálf.
Það að ég set þessar línur á blað
er vegna þess sem þú sagðir alltaf.
Við getum sagt að það sé síðasta
„stríðnin“ okkar.
Þú varst alltaf svo stolt af því að
vera að vinna og fannst starfs-
heitið sem við barnabörnin komum
með, amma safngripur, mjög flott.
Ég veit ekki til þess að annar hafi
haft það starfsheiti. Alltaf mættir
þú í vinnuna þó þú værir orðin
mjög lasin undir það síðasta. Síð-
ast núna fyir jólin og þú sem varst
orðin 91 árs. Það eru ekki allir svo
heppnir að eiga svona merkilega
ömmu sem á skó á safni í Japan.
En amma mín, ég bið nú að heilsa
öllum hinum megin og líði þér sem
best.
Vilborg.
Elsku amma. Það er erfitt að
setjast niður og rita kveðjuorð. Þó
svo að þetta sé gangur lífsins og
þú hafir náð hærri aldri en margur
annar þrátt fyrir allar þær þrautir
og erfiðleika sem fyrir þig voru
lagðir í gegnum tíðina.
Margar af fyrstu minningum
mínum frá barnæsku eru um þig
og hvað við brölluðum margt sam-
an á fyrstu æviárum mínum. Farið
í göngutúra út í móa, fundin hreið-
ur og fylgst með framgangi þar til
ungar fóru á stjá. Við vorum nefni-
lega svo heppin að búa nánast í
sveit í borginni þegar Árbæjar-
hverfið var að byggjast upp. Og öll
uppátækin sem þú áttir, með allri
þinni stríðni, eru ógleymanleg. Þú
varst alltaf svo lagin við allt sem
þú tókst þér fyrir hendur. Oftar en
ekki varst þú að tæta eitthvað. En
þá varst þú að sauma eitthvað fal-
legt á strákinn, sem gat þá ekki
beðið eftir að sýna foreldrunum af-
raksturinn af því sem þú hafðir
verið að tæta. Þá situr ávallt
sterkt í huga mér „kallinn með
prikið“.
En þegar hann birtist á skjánum
(veðurfregnir) þá var kominn tími
til að fara í rúmið til að kallinn
næði ekki til mín með prikinu.
Mikið sem þú gast skemmt þér við
þessa smáhrekki.
Þrátt fyrir veikindi var aldrei
neitt að hjá þér. Styrkurinn slíkur
að með ólíkindum verður að telj-
ast. En sennilega hafa síðustu árin
verið þau bestu hjá þér amma mín.
Geta verið í eigin íbúð, stundað
vinnu fram á síðasta dag er nokk-
uð sem varla er hægt að trúa
vegna veikindanna sem hrjáðu þig
þessi síðustu ár.
En sennilega hefur ánægjan
sem þú hafðir af starfi og leik
styrkt þig í baráttunni. Og alltaf
varst þú að hugsa um eitthvað
mikilfenglegt eins og eðlisfræði í
kringum flug. Hvernig þyrlur færu
að því að vera í hangi. Mikið var
gaman að spjalla við þig um þessa
hluti.
Að lokum vil ég þakka þér fyrir
bréf sem þú skrifaðir mér fyrir
meira en 40 árum og ég fékk að
opna eftir þinn dag.
Það er alveg ótrúlegt að þú skul-
ir hafa séð á þeim tíma hvað ég
kæmi til með að taka mér fyrir
hendur.
Kærar þakkir fyrir ánægjulega
samfylgd elsku amma.
Einar.
SNÆBJÖRG
ÓLAFSDÓTTIR