Morgunblaðið - 03.04.2006, Qupperneq 27

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 3. APRÍL 2006 27
MINNINGAR
Bróðir minn Sigur-
björn Stefánsson
bóndi í Nesjum hefur
kvatt þessa jarðvist.
Sigurbjörn fæddist í Sandgerði 12.
mars 1932 og ólst upp í Sandgerði
og í Nesjum í Hvalsneshverfi.
Það hefur verið skammt stórra
högga á milli í fjölskyldunni, báðir
bræður mínir hafa nú kvatt með að-
eins 4 mánaða millibili. Sjúkrahúsið
hefur því síðustu 6 mánuði verið
okkar samverustaður, staður þar
sem við höfum setið á kvöldin til
þess að rækta okkar samband. Síð-
ustu mánuðir hafa þess vegna verið
mikill tilfinningalegur átakatími.
Margt hefur verið rifjað upp og
margar myndir fortíðar runnið í
gegnum hugann. Samræður okkar
bræðra voru þar eðlilega nokkuð á
aðra lund en áður. Auðvitað var það
líka svo að umræðurnar á sjúkra-
húsinu á kvöldin voru mjög gefandi
og snertu oft merkileg og mikilvæg
mál liðinna tíma. Þar voru oft rædd-
ir löngu liðnir atburðir sem tími
hafði ekki reynst til að fara yfir áð-
ur. En margt var því miður órætt
þegar skilnaðarstundin rann upp.
Eftir stendur að ýmiskonar þekking
og reynsla sem snerti sögu fjöl-
skyldunnar og heimahaganna,
horfna ættingja, vini og nágranna er
nú horfin. Þekking þeirra á öllum
slíkum málum var svo langt umfram
mína, bæði vegna aldursmunarins
og þess að ég flutti mjög ungur í
burtu frá heimahögunum.
Það var þannig að ég sem yngsti
bróðirinn naut alla tíð ýmissa for-
réttinda sem því fylgja stundum að
vera yngstur. Áhugi þeirra bræðra
og umhyggja beindist öll að mér
framan af, fyrst uppvextinum, síðar
námi og svo störfum mínum. Þessi
áhugi og umhyggja færðist svo yfir
á börnin okkar og barnabörnin.
Enginn dagur leið, einkum í seinni
tíð, án þess að leitað væri fregna af
gangi mála hjá þeim, hvernig gengi í
leikskólanum, grunnskólanum, fjöl-
brautaskólanum eða háskólanum.
Þroski þeirra og velferð var þeim
allt og þannig var það til hinstu
stundar. Og eins og börnin litu á þá
frændur sína eins og afa, þá var það
algjörlega gagnkvæmt að þeir
horfðu á þau sem sín eigin börn og
komu á allan hátt fram við þau sem
slík. Gagnkvæm væntumþykja var
einstök og áreiðanlega öllum aug-
ljós.
Fyrir þennan þátt í fari þeirra
bræðra getum við hjónin og fjöl-
skyldan aldrei full þakkað.
Að missa þá bræður báða á svo
stuttum tíma er ótrúlega þungt
högg og ég finn fyrir miklu tóma-
rúmi. Mér finnst vanta eitthvað í
sjálfan mig og jafnvel finnst mér ég
stundum ekki vera ég sjálfur.
Diddi bróðir minn var um margt
mjög sérstakur maður, hann var al-
gjör öðlingur sem vildi allt fyrir alla
gera. Hann var greiðvikinn fram úr
hófi og hefur áreiðanlega aldrei
neitað manni um aðstoð eða greiða,
enda líklega ekki ofnotað orðið
„nei“.
Það væri þá frekast ef einhverj-
um skyldi hafa dottið í hug að reyna
að hafa áhrif á skoðanir hans á
stjórnmálum eða afstöðu hans til
græðgi og óhóflegrar auðsöfnunar
eða óhófs. Hann var reiðubúinn til
að gera jafnt skyldum sem vanda-
lausum alla þá greiða sem hann gat
og eru áreiðanlega margir sem þess
hafa notið.
Frændrækinn var hann svo af
bar. Þekkti held ég alla sem á ein-
hvern hátt töldust okkur skyldir og
marga mjög vel og ræktaði vináttu
SIGURBJÖRN
STEFÁNSSON
✝ Sigurbjörn Stef-ánsson fæddist í
Landakoti í Sand-
gerði 12. mars 1932.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 19. mars
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Hvalsneskirkju 29.
mars.
og kunningsskap við
mikinn fjölda fólks.
Diddi lagði ungur
fyrir sig landbúnaðar-
störf, annaðist framan
af búrekstur fyrir föð-
ur okkar, en síðustu
40 árin var hann sjálf-
stæður bóndi í Nesj-
um. Hann var lengst
af með kúabú og
nokkra kartöflurækt.
Hann var mikill dýra-
vinur og hændust all-
ar skepnur að honum
enda hugsaði hann
ákaflega vel um skepnurnar sínar.
Búskapur eins og sá sem Diddi
stundaði var mjög bindandi, því ekki
gekk að láta kýrnar bíða eftir fóðr-
inu sínu eða að hafa mjaltatíma
óreglulega.
Ég held því að ég fari rétt með,
þegar ég fullyrði að hann hafi ekki í
um 35 ár tekið sér frí í heilan dag,
hvorki vegna veikinda né ferðalaga.
Hans lengstu frí voru frá kl. 10 að
morgni og til kl. 18 að kvöldi allan
þennan tíma.
Þetta lýsir betur en margt annað
mörgum einkennandi þáttum í fari
bróður míns. Ég nefni sterkan
sjálfsaga, samviskusemi, umhyggju-
semi, trygglyndi og að fórna sjálfum
sér fyrir bæði menn og skepnur var
einfaldlega sjálfsagt mál.
Eitt dæmi um trygglyndi Didda
og umhyggjusemi sem ég vil nefna
er umhyggja hans fyrir öldruðum
föður okkar sem hann hugsaði alfar-
ið um síðustu æviár hans. Það var
ekki lítið atriði fyrir gamla manninn
að hafa tækifæri til þess að vera í
sveitinni sinni eins lengi og þess var
nokkur kostur. Þetta var sönn um-
hyggja og staðfast trygglyndi.
Didda þótti ekki aðeins vænt um
skepnurnar sínar, honum þótti ákaf-
lega vænt um jörðina sína og gekk
vel um landið. Landið okkar, Ísland,
var honum líka alltaf ofarlega í huga
og mér fannst sérstakt, hversu
mikla þekkingu hann hafði á landinu
og virtist þekkja flesta staði lands-
ins mjög vel og þá ekki síst
sveitabæi allt í kringum landið.
Þetta er einkum sérstakt miðað við
hvað hann var stóran hluta ævinnar
bundinn við heimahagana og gat lít-
ið ferðast. Síðar, eftir að hann hætti
búskap, bætti hann sér það upp og
ferðaðist þá talsvert innanlands og
hafði mjög gaman af. Sjálfur fór ég
einu sinni með honum í bíl vestur á
Snæfellsnes og alla leiðina gat hann
verið að segja mér frá nöfnum á
þessari og hinni jörðinni og ýmsu
öðru sem fyrir augu bar. Hann
fylgdist einfaldlega svo vel með öllu
og var stálminnugur. Eina utan-
landsferð fór Diddi og það með fé-
lögum sínum úr Sandgerði. Hann
vitnaði oft til þessarar ferðar og
ekki síst félagsskaparins sem hann
mat svo mikils. Diddi var mjög fé-
lagslyndur og starfaði mikið að fé-
lagsmálum, einkum í seinni tíð.
Hann starfaði í Lionsklúbbi Sand-
gerðis í mörg ár og var m.a. sæmdur
Melvin Jones-viðurkenningu fyrir
störf sín. Hann átti um árabil sæti í
sóknarnefnd Hvalsneskirkju, var
formaður Jarðanefndar og einnig
Búnaðarfélags Sandgerðis og
Garðs. Hann var virkur í starfi
Framsóknarflokksins bæði í Sand-
gerði og síðar einnig í Keflavík.
Samvinnumaður var Diddi mikill og
hafði feiknarlegan áhuga á starfi
Kaupfélags Suðurnesja og sat í
deildarstjórn félagsins um langt
árabil.
Kaupfélagshugsjónin var honum í
blóð borin, enda var hann alinn upp
í Pöntunarfélagi Sandgerðis sem
var um tíma til húsa á heimili for-
eldra okkar.
Einhvern tíma nú á síðari árum
voru þeir bræður Diddi og Maggi á
leið út í Kaupfélag að kaupa eitt-
hvert magn af matvörum og ræddu
þá hvort þeir ættu að fara í Kasko.
Það fór svo að þeir töldu það ekki
rétt því að verðið þar væri svo lágt
um þessar mundir að félagið væri
áreiðanlega að tapa stórlega á þessu
og vildu ekki vera valdir að tapi hjá
félaginu.
Diddi var mikill húmoristi og
hafði ákaflega gaman af sögum og
kunni margar góðar sögur og átti
líka gott með að sjá skoplegu hliðar
lífsins.
Diddi ræktaði vel kunningsskap
og vináttu, ófáar ferðir gerði hann
sér með nokkrar nýjar kartöflur í
poka til kunningjanna, það var hans
aðferð til að láta vita hversu mikils
virði kunningsskapurinn væri hon-
um. Það var undantekningarlítið, að
ef hann fór með manni út í kálgarð
að sækja nýjar kartöflur handa okk-
ur, þá spurði hann gjarnan hvort
maður gæti ekki tekið nokkrar kart-
öflur til hans vinar síns í leiðinni.
Þetta var Diddi.
Ég sakna þeirra bræðra minna
ákaflega sárt. Ég kveð þá með mikl-
um söknuði. Þeir voru einstakir
menn, að sumu leyti ólíkir, en samt
um margt líkir þegar vel er að gáð,
einkum hvað varðar trygglyndið við
allt og alla og hversu gegnheilir per-
sónuleikar þeir voru og alltaf reiðu-
búnir þegar á þurfti að halda.
Það er stórt skarð höggvið í litla
fjölskyldu.
Ég bið góðan Guð að blessa alla
þá sem þeim þótti svo vænt um.
Blessuð sé minning Didda og
Magga.
Guðjón Stefánsson.
Nú hefur hann Diddi frændi kvatt
þessa jarðvist og mun hans verða
sárt saknað. Diddi var einstakur fé-
lagi sem á sér engan líka. Ég á
margar góðar minningar með Didda
enda hefur samband hans við okkur
systkinin verið mjög mikið. Diddi
var nær því að vera afi okkar en
frændi. Hann hafði ávallt fyrir því
að hringja þegar ég var á ferðalög-
um og spyrja hvar ég væri nákvæm-
lega staddur, síðan sagði hann mér
frá helstu merkisstöðum í kring.
Diddi var alltaf reiðubúinn að
hjálpa og er mér minnisstætt þegar
ég keypti mitt fyrsta hús að Diddi
var strax kominn til að aðstoða við
að mála, skrúfa saman borðstofu-
borðið og vera okkur innan handar í
einu og öllu. Ég á góðar minningar
frá Nesjum þar sem ég fékk að
koma í heyskap, setja niður kart-
öflur og taka upp kartöflur. Það var
mikil stemmning þessa daga og
mikið fjör. Diddi sat á traktornum
og stoppaði reglulega til að athuga
hvort ekki væri allt í góðu hjá okkur
aðstoðarmönnunum. Kaffitímarnir
voru líka minnisstæðir þar sem
spjallað var um daginn og veginn.
Má segja að Diddi hafi kennt mér að
vinna. Eftir að ég hóf að stýra mat-
vöruversluninni Kaskó þá keypti ég
af Didda kartöflurnar og var mikil
ánægja meðal viðskiptavina þegar
þær komu í hús. Diddi var heið-
arlegur í viðskiptum og vorum við
frændurnir ekki lengi að semja um
rétt verð.
Diddi var í miklu uppáhaldi hjá
Guðjóni Pétri syni mínum og átti
Diddi auðvelt með að ná athygli
Guðjóns. Mér er minnistætt þegar
Diddi kom í heimsókn og Guðjón
átti að vera kominn í háttinn, lædd-
ist Guðjón þá til Didda og settist í
fangið á honum og taldi sig full-
komlega hólpinn frá því að fara að
sofa. Þetta fannst þeim Didda og
Guðjóni Pétri ágætur samningur.
Einnig fóru þeir Diddi og Guðjón
Pétur stundum á rúntinn í stóra
jeppanum hans Didda og var vart
hægt sjá hvor væri meira spenntur
frændinn eða litli drengurinn.
Undanfarna daga hef ég rifjað
upp margar góðar stundir okkar
Didda og hafa margar myndir kom-
ið upp í kollinn. Ég þakklátur því að
hafa átt svo margar stundir með
Didda, þær stundir voru forréttindi
og í raun ótrúlegur skóli. Diddi
sýndi mér og mínum nánustu alltaf
mikla ást og umhyggju. Nú veit ég
að þeir bræður Sigurbjörn og
Magnús eru komnir í fang fjölskyld-
unnar og er ábyggilegt að mikið
verður spjallað. Þakka þér fyrir allt
Diddi minn.
Stefán.
Látinn er Sigurbjörn Stefánsson
eða Diddi eins og hann var kallaður.
Didda hitti ég fyrst er hann hélt upp
á sextugsafmælið sitt. Þar var sam-
ankomin fjölskylda hans og ég að
hitta hana alla í fyrsta sinn. Diddi
kom mér fyrir sjónir sem mjög
myndarlegur maður sem hafði
mikla útgeislun og góða nærveru.
Frá þessu fyrsta kvöldi og allt til
enda höfum við átt margar stundir
og þau voru ófá símtölin sem við átt-
um í gegnum árin. Á þessum árum
var Diddi með búskap í Nesjum með
kýr og einnig ræktaði hann kart-
öflur. Gaman var að sjá hversu
kraftmikill Diddi var við bústörfin
og ekki skemmdi fyrir að Diddi átti
marga góða félaga sem hjálpuðu
honum þegar á þurfti. Diddi var
vinamargur og ræktaði vini sína vel
og þeir hann, ég held að varla hafi
liðið sá dagur meðan hann hafði
heilsu til að ekki færi hann í heim-
sókn til einhvers þeirra eða þeir
hittust hjá honum í Nesjum. Þessi
vinátta var Didda mikils virði og tal-
aði hann um vini sína af virðingu og
hlýju. Aldrei heyrði ég Didda hall-
mæla nokkrum manni og held ég að
sú staðreynd lýsi honum nokkuð vel.
Eftir að Diddi hætti með kýrnar
gafst honum meiri tími til að ferðast
og þótti honum það ákaflega gaman.
Einnig var honum mikið boðið í
veislur og mætti hann alltaf tím-
anlega og stundum var dagskráin
hjá honum ansi þétt en alstaðar
mætti hann þar sem honum var boð-
ið.
Diddi var félagslyndur maður og
tók virkan þátt í samfélaginu, var
meðal annars lengi í sóknarnefnd
Hvalsneskirkju og Lionsklúbbnum í
Sandgerði og held ég að ég megi
fullyrða það að þar hafi hann verið
með 100% mætingu öll hans árin.
Diddi mat mikils þennan félagsskap
og lagði sitt af mörkum til hans.
Diddi var ákaflega skapgóður en var
þó mjög fastur fyrir og ef hann varð
búinn að taka eitthvað í sig þá var
því ekki auðveldlega breytt. Gott
dæmi um það var kartöfluræktin
hjá honum, en Diddi ræktaði þrjár
tegundir af kartöflum og seldist ein
miklu betur en hinar og færðu ég og
fleiri það oft í tal við hann að ein-
beita sér að ræktun þeirrar tegund-
ar og alltaf fékk ég sama svarið að
líklega væri það best að gera það, en
á hverju vori var sett niður ná-
kvæmlega sama hlutfallið og áður.
Honum fannst þessar rauðu einfald-
lega bestar.
Diddi var ákaflega barngóður og
ræktarsamur við alla og ekki fóru
mín börn varhluta af því. Hann
fylgdist vel með þeim og var alltaf
að færa þeim eitthvað og er hann
kom vestur á Snæfellsnesið var
ávallt súkkulaði í vasanum hjá hon-
um sem hann færði börnunum.
Diddi fylgdi Framsóknarflokknum í
pólitíkinni og var mikill samvinnu-
maður og fór aldrei út af þeirri
braut. Þrátt fyrir að ég væri ekki á
þeirri línu þá fann ég aldrei fyrir því
að hann hefði nokkuð við það að at-
huga.
Nú er komið að leiðarlokum hjá
Didda, í minningunni er mynd af
góðum manni sem kunni þá list að
rækta samband sitt við fjölskyldu
og vini. Blessuð sé minning Sigur-
björns Stefánssonar.
Kristinn Jónasson.
Margar góðar og skemmtilegar
minningar koma í hugann þegar
hugsað er til baka um kynni okkar
af Sigurbirni Stefánssyni, bónda í
Nesjum. Hann var vel þekktur um
öll Suðurnes sem Diddi bóndi í
Nesjum. Hann mun hafa verið einn
síðasti mjólkurframleiðandinn í
Gullbringusýslu þegar hann hætti
búskap og flutti til Keflavíkur. Með-
fram kúabúskap stundaði hann alla
tíð talsverða kartöflurækt.
Diddi var góður bóndi. Hann var
natinn við bústofninn og eljusamur
við garðræktina. Nágrannarnir nutu
hjálpsemi og greiðvikni hans alla
tíð. Diddi var frábær sögumaður og
félagi og var ávallt aufúsugestur hjá
okkur á Hvalsnesi. Unga fólkið var
nálægt til að heyra hvað Diddi hafði
til málanna að leggja, hlustaði og
beið eftir því hvort ekki kæmi eins
og ein skemmtisaga frá honum. Svo
voru hláturinn hans og gleðin smit-
andi. Samvera okkar á Hvalsnesi
með honum á jóladag um árabil
skreyta nú safn minninganna. Diddi
var vel máli farinn og stjórnaði hann
sem formaður Búnaðarfélagsins á
svæðinu fundum þess af eftirminni-
legu öryggi.
Þegar Diddi hætti búskap fór
hann að ferðast um landið með fé-
lögum sínum og hafði mikla ánægju
af. Þegar heim kom var rætt um bú-
skaparhætti og kosti til lands og
sjávar. Minni hans og gáfur komu
þá í ljós og hans meðfædda hógværð
og innsýn urðu þess valdandi að þeir
sem á hlýddu sáu mál landsbyggð-
arinnar í nýju ljósi.
Bóndinn í Nesjum var vinamarg-
ur, margfróður, ósérhlífinn, góður
drengur og er nú kvaddur með
söknuði. Spor hans fyrir kirkjuna
sína og samfélagið er minnst með
þakklæti.
Fjölskyldu Didda sendum við
hlýjar samúðarkveðjur.
Fjölskyldan á Hvalsnesi,
Tómas Grétar Ólason.
Sigurbjörn Stefánsson bóndi á
Nesjum er látinn. Ég varð þess
heiðurs aðnjótandi að kynnast Sig-
urbirni í gegnum félagsstarf Fram-
sóknarflokksins í Reykjanesbæ, sér-
staklega hin síðari ár. Meiri Fram-
sóknarmann er erfitt að finna, en
Sigurbjörn var alltaf áhugsamur um
flokksstarfið, hafði miklar pólitískar
skoðanir og var annt um velferð
Framsóknarflokksins. Ég ásamt
fleirum munum sakna hans í fram-
tíðinni, sérstaklega á laugardags-
kaffifundum okkar Framsóknar-
manna þar sem hann var oftast
mættur með góðar athugsemdir og
tillögur. Fjölskyldu Sigurbjörns
færi ég innilegar samúðarkveðjur.
Eysteinn Jónsson.
Kær vinur og frændi er látinn.
Þessi góði nágranni okkar hefur
verið órjúfanlegur hluti af lífinu að
Löndum, jörðinni okkar suður með
sjó. Samgangur okkar var í takt við
árstíðirnar, hófst að vori og lauk að
hausti. Þegar lóan mætti fór Sig-
urbjörn að hreinsa túnin af því sem
hafið hafði kastað á land yfir vet-
urinn, bar á og við fórum að huga að
vorverkum. Þegar sólin hækkaði á
lofti urðu ferðir okkar tíðari suður
eftir og þá áttum við heimsins besta
nágranna í honum Sigurbirni. Vand-
fundinn var hjálpsamari maður og
margt hefur hann aðstoðað okkur
við án þess að vilja þiggja neitt fyr-
ir, í besta falli kaffi eða kvöldmat.
Þegar okkur borgarbörnunum
fannst kominn tími til að hefja eigin
garðrækt var fyrr en varði kominn
risagarður, plægður og herfaður.
Þegar íbúarnir úr 101 Reykjavík
skildu ekki af hverju ekki var hægt
að fá í soðið í útgerðarplássinu
Sandgerði og viðruðu þessa undrun
sína við Sigurbjörn hummaði eitt-
hvað í honum, árla næsta morgun
biðu nýdregnir þorskar á hlaðinu
eftir að komast í pottinn.
Við fylgdumst saman með komu
vorsins, hvenær æðurin færi að setj-
ast upp og krían mætti á staðinn,
fengum fréttir af gróðurfari og refa-
og minkaveiðum í heiðinni. Við
fylgdumst með grassprettunni þar
til kom að þeim viðburði að Sig-
urbjörn byrjaði að slá. Yfir sumarið
leit hann reglulega við, þáði kaffi og
spjallaði, um sveitalífið áður fyrr,
búskap og ættfræði, um fréttir af
mönnum og málefnum. Þessi einbúi
var vinamargur og félagslyndur,
dulur en þó glaðvær, tryggur mað-
ur, frændrækinn og fróður.
Þegar haustaði kíktum við undir
kartöflugrösin, hann alltaf á undan
með sínar Premier og gaf okkur að
smakka fyrstu uppskeruna. Við
gengum frá húsinu um svipað leyti
og farfuglarnir hópast saman á
þessum litla bletti við Atlantshafið
og kvöddum. Þar til næst.
Ekki verða fleiri vorverk á trakt-
ornum, eða samverustundir í tún-
fætinum og tilveran að Löndum
verður tómlegri en áður.
Við þökkum góðum manni sam-
fylgdina.
Hvíl í friði.
Guðmundur Óli, Brynja og dætur,
Löndum.
Brynja Ingadóttir.