Morgunblaðið - 09.04.2006, Blaðsíða 66

66 SUNNUDAGUR 9. APRÍL 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Ef lífið er skóli …
þá hlýtur menntunin
að felast í því að
verða sífellt betri
maður; meiri mann-
eskja, ef svo má að orði komast.
Bestu nemendurnir eru ekki þeir
sem læra efnið utan að, geta þulið
hugsunarlaust það sem þeim er
sagt að kunna, heldur hinir sem í
alvöru skilja námsefnið; sjá í gegn-
um frasana og feluleikinn. Bestu
nemendurnir eru þeir sem ekki
bara skynja – heldur skilja – sam-
ferðamenn sína – og vita þar af
leiðandi að allir hafa einhverjar
byrðar að bera þó vissulega sé far-
angurinn misþungur.
„Maður, þekktu sjálfan þig“ er
gömul speki og ný – því aðeins með
því að horfast í augu við okkur
sjálf; kosti okkar og galla, styrk
okkar og veikleika – öðlumst við
skilning á eðli manneskjunnar og
hversu brothætt líf okkar og sál er.
Ef lífið er skóli … þá var Þorkell
vinur okkar fyrirmyndarnemandi.
Hann var nógu lífsreyndur til að
þora að vera hann sjálfur – og
nógu næmur til að sjá í gegnum
þykjustuleik okkar hinna. En hann
var líka nógu tillitssamur til að
hafa ekki orð á öllu sem hann vissi
– hann afhjúpaði fólk aldrei – held-
ur fylgdist bara með leikritinu og
hafði gaman af. Þegar Þorkell tal-
aði við fólk þá hlustaði hann með
öllum skynfærunum. Þegar hann
brosti þá brosti hann með öllu and-
litinu – og þegar hann hló – þá kom
hláturinn frá hjartanu. Og hann hló
bæði oft og svo innilega að maður
komst ekki hjá því að skella upp úr
sjálfur – þó hann væri staddur í
hinu horni stofunnar og maður
hefði ekki hugmynd um að hverju
hann væri að hlæja. Hann hafði
dásamlegan húmor, var einstaklega
hlýr maður, sannur vinur vina
sinna, óendanlega stoltur af börn-
unum sínum og elskaði Kollu út af
lífinu. Það má eiginlega segja að
hann hafi verið svona „allt eða ekk-
ert“ maður. Það sem hann gerði –
gerði hann með „stæl“. Hinu ein-
faldlega sleppti hann.
Ef lífið er skóli … þá útskrifast
Þorkell vinur okkar nú með fyrstu
einkunn. Hann lærði ljóð lífsins
ekki hugsunarlaust utan að – hann
skildi þau – og orti sín eigin í
hjörtu okkar allra sem fengum að
kynnast honum. Hans fegurstu ljóð
– og þau sem hann var stoltastur af
– eru þó ástarljóðin hans; Kolla,
konan hans og hans sex yndislegu
börn.
Um leið og við þökkum Þorkeli
hjartanlega fyrir samfylgdina biðj-
um við alla verndarengla veraldar
um að vaka yfir Kollu vinkonu okk-
ar, börnunum, Maríu mömmu hans,
systkinum og öðrum þeim sem
þótti vænt um þennan ljúfa mann.
Hulda, Inger og
Margrét Hilmis.
Með sárum söknuði kveð ég
kæran vin minn Þorkel Stefánsson.
Vinfengi okkar var opið, einlægt og
traust, svo aldrei bar skugga á.
Þorkell var glæsimenni, skarp-
greindur, stórhuga og færðist jafn-
an mikið í fang. Í öllum samskipt-
um var hann heiðarlegur, réttsýnn
og ábyggilegur. Hjálpsamur var
hann, örlátur, hjartahlýr og jafnan
reiðubúinn að leysa hvers manns
vanda, ætti hann þess kost.
Hann var höfðingi heim að
sækja, jafn á fallega heimilinu
þeirra sem í myndarlega fyrirtæk-
inu, sem hann starfrækti.
Í fangbrögðunum við þann
ÞORKELL
STEFÁNSSON
✝ Þorkell Stefáns-son fæddist í
Reykjavík 7. októ-
ber 1948. Hann lést
á heimili sínu í
Reykjavík laugar-
daginn 25. mars síð-
astliðinn og var út-
för hans gerð frá
Neskirkju 4. apríl.
grimma sjúkdóm,
sem endanlega bjó
honum bana, kvartaði
hann aldrei – óhagg-
anlegur kjarkur og
karlmennska ríkti
með honum til hinztu
stundar.
Þegar hann lézt
var ég í heimsókn.
Andlátið var friðsælt,
rétt eins og blíður
blundur. Yfir honum
látnum hvíldi djúpur
friður og sérstök
birta einnig með því
að sólin geislaði inn um gluggann
og ljómaði á ásjónu hans. Þetta var
fögur kveðjustund … En nú er
hann farinn. Blessuð sé minning
hans.
Elsku kæra Kolbrún, börnin,
María, systkinin og aðrir ástvinir.
Við sendum ykkur öllum innilegar
samúðarkveðjur, og erum ásamt
ykkur þakklát fyrir, að stríðinu er
lokið og fríður fenginn. Látum feg-
urstu minningarnar, sem hann eft-
irlét, ylja hug og hjarta.
Guð blessi ykkur öll og styrki.
Sólveig og Jón Hjörleifur
Jónsson.
Látinn er góður vinur og ná-
granni, Þorkell Stefánsson. Hann
lést langt fyrir aldur fram á sól-
björtum vetrarmorgni 25. mars sl.
eftir löng og erfið veikindi.
Kynni okkar hófust fyrir um 15
árum þegar þrjár fjölskyldur, Þor-
kell, Kolla og undirrituð, settust að
á Ála- og Aflagranda. Dætur okkar
þrjár, Bergdís, Hera og Nína urðu
fljótt miklar vinkonur og smám
saman þróaðist gott vináttusam-
band milli þessara þriggja fjöl-
skyldna sem hefur ávallt haldist
síðan.
Margs er að minnast. Ótal kaffi-
og tebollar hafa verið drukknir við
stofuborðin og spjallað um heima
og geima. Grillveislur voru haldnar
á hvaða tíma árs sem var. Eftir
matinn voru svo framreidd
skemmtiatriði, fyrst af hálfu elstu
stelpnanna okkar og síðan eftir því
sem börnin bættust við, urðu þau
umfangsmeiri eða fleiri. Í gegnum
tíðina hafa verið tveir fastir punkt-
ar þar sem þessar fjölskyldur hafa
hist. Það eru útihátíðin á Afla-
granda um verslunarmannahelgina
við varðeld með gítar og gamlárs-
kvöld, sem við höfum haldið saman
síðustu 10 ár. Stundum hafa fleiri
nágrannar, vinir eða ættingjar,
slegist í hópinn og eru þetta
ógleymanlegar minningar þar sem
Þorkels verður sárt saknað.
Þorkell velti gjarnan vöngum yf-
ir tilgangi lífsins og hvað það væri
sem raunverulega skipti máli.
Hann vildi búa börnum sínum gott
og öruggt heimili og var einstak-
lega stoltur af sínu glæsilega fólki.
Þorkell var fagurkeri og vildi hafa
hlutina fallega bæði að utan og inn-
an. Þorkell kom víða við og þekkti
marga, hann var vinur vina sinna
og hafði gaman af vangaveltum um
ólíkar manngerðir.
Við þökkum Þorkeli samfylgdina
og sendum okkar bestu samúðar-
kveðjur til kærra vina; Kollu, Nínu,
Fríðu og Jöru, sem og annarra að-
standenda.
Hver getur siglt, þó að blási ei byr,
bát sínum róið án ára?
Hver getur kvatt sinn kærasta vin,
kvatt hann án sárustu tára?
Ég get siglt, þó að blási ei byr,
bát mínum róið án ára.
En ekki kvatt minn kærasta vin,
kvatt hann án sárustu tára.
(Þýð. Hulda Runólfsdóttir frá Hlíð.)
Margrét, Jóhannes, Svana,
Sigurður og fjölskyldur.
Ég er sorgmæddur og sakna vin-
ar míns. Þótt öllum væri ljóst að
Þorkell yrði ekki langlífur, áttum
við ekki von á að hann færi svona
fljótt. Ég hafði alið þá von að við
ættum eftir að sitja saman fleiri
sólríka daga á kaffihúsi, rabba um
viðskipti og eilífðarmálin og að fá
nokkrar elskulegar prédikanir í
viðbót um líferni mitt og lesti. Fyr-
ir stuttu var meira að segja verið
að skipuleggja laxveiði komandi
sumars.
Þó ég hafi ekki þekkt Þorkel
nema fá ár, var hann fljótur að
skipa ríkan sess í lífi mínu og ég
hef komist að því að þannig var um
svo marga fleiri. Hann átti auðvelt
með að eignast vini og hann var
duglegur að halda sambandi við þá.
Kynni okkar snerust fyrst um við-
skipti, en ekki leið á löngu þar til
vináttan varð dýpri og trúnaðurinn
meiri. Þorkell gaf mikið af sjálfum
sér og maður treysti honum betur
en mörgum öðrum.
Þorkell var mjög frjór og klár í
viðskiptum. Hann kom oft á óvart í
þeim efnum en áhugasvið hans var
svo miklu stærra. Hann var víðles-
inn og fróður á mjög mörgum svið-
um og gat haldið heilum hópum
hugföngnum í frásögnum um ótrú-
legustu hluti. Ósjaldan gat hann
bent á hliðar mála eða samhengi
sem engum hafði dottið í hug.
Þó að Þorkell hafi notið mikillar
veraldlegrar velgengi síðustu árin
hafði hann áður átt sinn skerf erf-
iðleika og engum duldist að hann
hafði unnið hörðum höndum fyrir
sínu. Þetta varð kannski til þess að
velgengnin steig Þorkeli ekki til
höfuðs og hann mat ávallt andleg
verðmæti meira en veraldleg. Mest
mat hann þó fjölskyldu sína og ég
held að engum manni hafi þótt jafn
vænt um börnin sín.
Í baráttunni við krabbameinið
virtist Þorkeli aldrei detta í hug að
leggja árar í bát og mér fannst
hann oft frekar vera að berjast fyr-
ir börnin en sjálfan sig. Hann vildi
geta gefið þeim meira af sjálfum
sér, styðja þau og styrkja til enn
betra lífs. Ég held hins vegar að
hann skilji meira eftir sig en hann
grunaði. Vinir hans eru allir betri
eftir kynni sín af þessum góða
dreng og börnin hafa án efa fengið
andlegt vegarnesti sem munu
gagnast þeim um alla ævi.
Ég votta Kolbrúnu, börnum og
öðrum ástvinum Þorkels mína
dýpstu samúð.
Jens Ingólfsson.
Með miklum trega og söknuði
sest ég niður til þess að kveðja og
votta kærum vini mína virðingu.
Við Þorkell áttum samleið í hart-
nær 25 ár. Tími sem ég vil meina
að við höfum nýtt vel, nú þegar
maður horfir til baka að leiðarlok-
um. Fyrir það er ég þakklátur.
Maður finnur það vel þegar náinn
vinur fellur frá, hversu mikilvægt
er að nýta vel þann tíma sem við
höfum. Þrátt fyrir mun á aldri og
lífsreynslu fundum við Keli strax
sameiginlegan flöt, áttum auðvelt
með að hlæja að sömu fáránlegu
hlutunum, báðir lífsnautnamenn
sem vildu njóta augnabliksins til
fullnustu. Síðast en ekki síst leið
okkur vel saman og lærðum að
treysta hvor öðrum fyrir hlutum
sem lágu hjarta okkar nærri. Við
eignuðumst vináttu og trúnað hvor
annars, urðum vinir á okkar eigin
forsendum. Þorkell var maður mik-
illa hugmynda og það sem meira
er, hann framkvæmdi iðulega þess-
ar hugmyndir. Hann var frum-
kvöðull og náði árangri í flestum
þeirra verkefna sem hann af elju
sinni hratt úr vör. Í þeim efnum
var hann mörgum fyrirmynd og
leiðtogi. Í einkalífinu var Keli
gæfumaður. Með Kollu fann hann
félaga og jafningja sem stóð við
hlið hans í öllum hans framkvæmd-
um og studdi á allan hátt.
Þau Kolla eignuðust þrjár dæt-
ur, Nínu Hjördísi, Fríðu og Jöru
Birnu.
Fyrir átti Keli þau Steinunni,
Andrés og Ágúst. Síðustu tvö ár
hafa verið erfið fyrir Kela og fjöl-
skyldu hans, einkennst af baráttu
við krabbamein sem að lokum náði
yfirhöndinni. Það var hins vegar
ekki til í karakter hans að gefast
upp. Alveg fram á hinsta dag barð-
ist hann sem ljón, kynnti sér allar
mögulegar leiðir til lækningar
sjúkdómsins og var opinn fyrir öll-
um leiðum. Hann gleymdi hins veg-
ar ekki að lifa lífinu, sinnti fjöl-
skyldunni af alúð, ferðaðist og að
auki stundaði viðskipti af kappi.
Með þessum fáu orðum viljum
við Þóra og börnin þakka Þorkeli
fyrir hans vináttu og sendum
Kollu, börnunum og nánustu fjöl-
skyldu einlægar samúðarkveðjur.
Megi minningin um góðan mann
veita ykkur styrk í sorginni.
Geir M. Zoëga.
Nú er góður drengur genginn,
langt um aldur fram, í blóma lífs-
ins. Fréttin um lát Þorkels Stef-
ánssonar kom eins og þruma úr
heiðskíru lofti, þótt ég hafi vitað
um mjög tvísýna baráttu hans við
illvígan sjúkdóm. Ég kynntist Þor-
keli fyrst á vettvangi starfs míns
fyrir fjölda ára og dáðist ætíð að
lífsgleði hans og glaðværð. Síðan
liðu mörg ár þar til við fórum að
hittast aftur og fórum stundum að
veiða saman og gistum þá gjarnan í
veiðihúsi. Við ræddum þá oft sam-
an langt fram á nótt um lífið, til-
veruna og tilgang lífsins. Við höfð-
um svipaða lífssýn, trúðum báðir á
æðri mátt, Guð og framhald eftir
þetta líf. Sumarið 2004 fórum við í
tveggja daga veiðiferð þrátt fyrir
að Þorkell þyrfti að „skjótast“ í
bæinn eftir hádegi í geislameðferð
og kom aftur um kvöldið og veiddi
þá einn lax. Þetta lýsir Þorkeli vel.
Ég varð þess áskynja að Þorkell
hjálpaði mörgum og margir leituðu
til hans með sín vandamál.
Ég kveð nú Þorkel með söknuði
og er þakklátur fyrir kynni okkar.
Kolbrúnu, börnum og ástvinum
votta ég innilega samúð mína.
Jóhann Bjarnason.
Ef þér finnst stjörnuhiminninn
fallegur í sveitinni á Íslandi, bíddu
þá þar til þú sérð hann í Suður-
Ameríku! Það var fátt sem jafn-
aðist á við það að liggja uppi á
dekki á risaskipi um hánótt og
virða fyrir sér stjörnurnar á him-
inhvolfinu. Stundum ræddum við
um stjörnurnar og siglingar í Suð-
urhöfum, þaðan átti Þorkell góðar
minningar sem hann deildi oft með
mér.
Það var fyrir sléttum þrettán ár-
um sem ég kynntist Þorkeli og ég
held ég megi segja að það hafi tek-
ist strax á með okkur góður kunn-
ingsskapur og fljótlega vinskapur
sem stóð til síðustu stundar.
Ég hreifst auðveldlega af Þor-
keli, manni sem hafði svo bjarg-
fastar skoðanir á hlutunum að ekki
var nokkur leið að telja honum trú
um annað. Mér þótti alltaf aðdáun-
arvert hvað hann var rökhygginn
og skynsamur maður. Hann anaði
aldrei að neinu óðslega, heldur
velti hlutunum fyrir sér frá sem
flestum hliðum þannig að þegar
niðurstaða lá fyrir var ekki nokkur
leið að hrekja hana.
Soho, London, Champs Elysees,
París, Mondragon, Baskalandi,
alltaf hrókur alls fagnaðar;
Skemmtilegur, áhugaverður,
spennandi, fræðandi, svona var
hann. Eins og hendi væri veifað og
þú varst kominn í hrókasamræður
við bláókunnuga sem aldrei höfðu
heyrt minnst á Ísland, af öllum
stöðum. Þegar þið kvöddust, varstu
búinn að selja enn einum Ísland,
hann kom næsta sumar sem túr-
isti …
Þeir gerast ekki betri sölumenn-
irnir.
Alltaf hópaðist fólk í kring um
Þorkel, hann var iðulega hrókur
alls fagnaðar, þannig vildi hann
hafa það. Athyglin féll honum vel í
geð og hann fór alltaf vel með
hana.
Það var gott að vinna með Þor-
keli og athyglisvert að á öllum
þessum árum varð okkur aldrei
sundurorða, það er svolítið merki-
legt, þrettán ár, geri aðrir betur.
Stóðum þétt saman, snerum bökum
saman. En, ekki lengur, sjúkdóm-
urinn hafði betur en þrátt fyrir að
vera í vondum málum, lagði Þor-
kell aldrei árar í bát, hann ætlaði
að hafa betur, þannig var hann,
fastur fyrir og alltaf tilbúinn að
storka örlögunum sem og stað-
reyndum, og hafðir stundum bet-
ur …
Þorkell var mikill barnamaður
og átti miklu barnaláni að fagna,
það var unun að sjá hvað hann var
fljótur að breyta gráti í hlátur,
hvort sem barnið talaði tyrknesku,
taílensku, portúgölsku eða pólsku,
alltaf kom bros á lítil andlit þegar
hann var nærri.
Þorkell var minn mentor og fyrir
það fæ ég honum aldrei fullþakkað.
Allt sem ég lærði af honum er mér
ómetanlegt og mun gagnast mér
um ókomna tíð. Betri vin og traust-
ari var ekki hægt að hugsa sér,
þetta var mín gæfa.
Æðruleysi einkenndi Þorkel alla
tíð, aðdáunarvert að kynnast slíku.
Þegar gaf á bátinn var Þorkell
fljótur að finna lausnir á hinum
ýmsu málum, hvort heldur þau
voru hans mál eða annarra. Hann
var ávallt tilbúinn til að rétta öðr-
um hjálparhönd ef á bjátaði. Gegn-
heill og traustur sínum, eitthvað
sem maður hefur að leiðarljósi í líf-
inu.
Það er með djúpum söknuði og
sorg sem ég kveð kæran vin minn.
Nú siglir hann á öðrum stað og
skoðar framandi stjörnuhimna,
Guð blessi góðan vin og þakka þér
fyrir allt og allt.
Ég og fjölskylda mín vottum
Kollu, Nínu, Fríðu, Jöru Birnu,
Steinunni, Andrési, Ágústi, Maríu,
afabörnunum, systkinum og öðrum
ættingjum samúð okkar. Góður
drengur er genginn.
Sigurður Helgason.
Kæri vinur. Mikið
varð mér illt við þegar
ég sá andlátstilkynn-
ingu þína í Morgun-
blaðinu þegar ég var
að fletta því. Stórt skarð hefur verið
höggvið í okkar hóp og verður þín
sárt saknað. Kynni okkar hófust
1958 þegar ég tók þátt í sjómanna-
deginum í Hafnarfirði í fyrsta sinn.
Höfum við unnið saman að sjómann-
deginum og öðrum málum fyrir fé-
lagana síðan. Aldrei féll skuggi á
það samstarf og er ég þér þakklátur
fyrir það, vinur. Margar ferðir fór-
ÓSKAR
VIGFÚSSON
✝ Óskar Vigfús-son fæddist í
Hafnarfirði 8. des-
ember 1931. Hann
andaðist 23. mars
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Víðistaðakirkju í
Hafnarfirði 31.
mars.
um við í Grímsnesið
ásamt fjölskyldum
okkar og vinum úr
Sjómannfélaginu og
Kára. Tekið var til
hendinni við að laga
og bæta bústaðina og
hafa þá í sem besta
lagi og fína. Allt var
þetta unnið í sjálf-
boðavinnu. Þetta voru
alltaf góðar og
skemmtilegar ferðir,
mikið sungið og trall-
að.
Kæri vinur, mikill
er missir þinnar góðu konu og fjöl-
skyldu, en huggun í þeirra miklu
sorg er að þú varst heiðarlegur og
mikið góðmenni. Við Dóra og fjöl-
skylda þökkum áratuga vináttu.
Við biðjum algóðan Guð að
styrkja Nicolinu og fjölskyldu þína í
þeirra miklu sorg.
Hvíldu í friði, kæri vinur.
Karel.