Morgunblaðið - 18.07.2006, Síða 25

Morgunblaðið - 18.07.2006, Síða 25
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 18. JÚLÍ 2006 25 UMRÆÐAN BRÉF TIL BLAÐSINS Morgunblaðið Hádegismóum 2, 110 Reykjavík  Bréf til blaðsins | mbl.is UNDANFARNA áratugi hef ég fengist við þá iðju að ferðast með Íslendinga um framandi lönd og eitt meginverkefnið hjá sumum þjóðum hef ég séð í því að brjóta niður þá fordóma sem margir Íslend- ingar hafa gagn- vart öðrum. Stöku sinnum kemur stúlka frá Filippseyjum og hreinsar íbúðina mína. Hún er gift Íslending og á með honum lítið barn. Hún er að vinna sér inn aukatekjur, ekki til að kaupa nýjan kjól, heldur til að senda fjölskyldu sinni í Filipps- eyjum, til að létta þeim lífið. Eitt kvöldið í síðustu viku hitti hún vinnufélaga sína að kvöldi til og vildi hún skemmta sér. Eftir smág- leðskap hjá einum íslenskum vinnufélaga ákváðu þrjár, tvær frá Filippseyjum og ein íslensk að fara niður í bæ og fá sér snúning. Þær komu sér fyrir í biðröðinni í Aust- urstræti, á stað sem heitir Pravda. Þegar að þeim var komið vildi dyravörðurinn hleypa íslensku stúlkunni inn en ekki þeim erlendu. Eins og stúlkan lýsti þessu fyrir mér forðaðist dyravörðurinn að horfa í augun á þeim heldur stjak- aði þeim út úr röðinni og tuldraði eitthvað um að þetta fólk drykki ekki nógu mikið. Ekki veit ég hvort þessi dyravörður var að fara eftir fyrirmælum eigenda staðarins með þessari hegðun sinni, sama hvort er, þessar erlendu stúlkur sem áttu sér einskis ills von, voru að heimsækja þennan stað í fyrsta skiptið og voru í góðu skapi, urðu fyrir niðurlægingu sem ætti ekki að líðast í siðmenntuðu þjóðfélagi. Til þess að komast hjá svona uppá- komum væri hreinlegast af eig- endum staðarins að setja upp skilti þar sem kæmi fram hvaða fólk má koma inn og hvaða ekki. Þessar stúlkur eru úr þeim stóra hóp útlendinga sem bókstaflega koma í veg fyrir að spítalarnir okk- ar séu óstarfhæfir. Hvernig ætli sú tilfinning sé þegar einhver dyra- vörður leggst inn á spítala og neyðist til að láta þetta fólk þjóna sér? Fréttnæmt þykir, að nú erum við Íslendingar, ein af 100 þjóðum, að hlaupa með kyndil umhverfis landið í nafni vináttu og umburð- arlyndis. Ef við gerum tilkall til að vera hamingjusöm þjóð, þarf það þá að vera á kostnað annarra? FRIÐRIK G. FRIÐRIKSSON, fararstjóri, Laugavegi 137, Reykjavík. Hamingjusama þjóðin Frá Friðrik G. Friðrikssyni: Friðrik G. Friðriksson Sagt var: Skæruliðar gerðu árás á stjórnarhermenn og varð mannfall mikið í liðum beggja. RÉTT VÆRI: Skæruliðar réðust á stjórnarhermenn og varð mikið mannfall í liði hvorratveggju. Gætum tungunnar HINN skeleggi leið- togi Samfylkingarinnar í borgarstjórn, Dagur B. Eggertsson, vakti á dögunum athygli á því hvernig staðið var að ráðningu skrif- stofustjóra Reykjavík- urborgar. Þrátt fyrir að um eitt veigamesta embætti í stjórnsýslu borgarinnar sé að ræða var ráðinn lítt reyndur, nýlega út- skrifaður viðskipta- fræðingur sem þó hafði haft þá fyr- irhyggju að vinna öt- ullega í kosningabar- áttu Sjálfstæðismanna ásamt því að létta und- ir í Valhöll. Það er því ljóst að hinn fölbleiki Sjálf- stæðisflokkur borg- arstjórans hefur nú kastað dulunni og birt- ist nú í sínum gömlu tuskum sérhagsmuna og pólitískra ráðninga réttum mánuði eftir stjórnarskiptin. Að sjálfsögðu lét borgarstjórinn ekki ná í sig vegna fréttarinnar enda menn á þeim bænum vanir að bíða af sér óþægilegar spurningar. Í anda sinn- ar bleiku ímyndar hafa sjálfstæð- ismenn í borginni skorið upp herör gegn sóðaskap og er það vel. Margir telja þó að ekki síður hefði þurft að beita garðklipp- unum á hug- myndafræði Sjálf- stæðisflokksins og sneiða af þá sérhags- munagæslu sem ráðn- ing skrifstofustjóra borgarinnar end- urspeglaði. En stöðuveitingar sjálfstæðisflokksins fara oft ekki hátt og því á Dagur B. Eggertsson hrós skilið fyrir að upp- lýsa þá sem héldu að nú væri kominn nýr og betri Sjálfstæðisflokkur við stjórn borgarinnar um vinnubrögðin. Enda vita þeir sem fylgjast með að í kringum slíka flokkshollustu byggist innra starf flokksins og þeir munu því halda í þann gegna sið að ráða Valhallarvini í æðstu stöður. Það gildir einu hvort um er að ræða stöður hjá Reykjavík- urborg eða skipun hæstaréttardómara, tryggir flokksmenn skulu ráðnir þó troða þurfi þeim öfugum ofan í þá umsagnaraðila sem að stöðunum standa. Dýrið gengur laust Inga Sigrún Atla- dóttir fjallar um stöðuveitingar hjá Reykjavíkurborg Inga Sigrún Atladóttir ’Það gildir einuhvort um er að ræða stöður hjá Reykjavíkurborg eða skipun hæstaréttardóm- ara, tryggir flokksmenn skulu ráðnir þó troða þurfi þeim öfugum ofan í þá umsagnaraðila sem að stöð- unum standa.‘ Höfundur er grunnskólakennari. ✝ DagnýGeorgsdóttir fæddist í Reykjavík 27. júlí 1914. Hún lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund 9. júlí síðast- liðinn. Foreldrar hennar voru Aug- usta Frederikke Weiss, f. í Kaup- mannahöfn 31. des- ember 1888, d. 10. janúar 1970 og Georg Ólafsson bankastjóri, f. í Reykjavík 26. desember 1884, d. 11. apríl 1941. Systkini Dagnýjar voru Eufemia, f. 8. júlí 1916, d. 17. september 2002 og Ólafur, f. 10. febrúar 1918, d. 19. ágúst 1961. Að loknu skóla- námi hóf Dagný störf hjá Lands- banka Íslands sem var hennar starfs- vettvangur uns hún komst á eftirlauna- aldur. Lengst af starfaði hún í gjald- eyrisdeild bankans. Dagný var þátttak- andi í ýmiss konar félagsstarfi m.a. Rauða krossins, Hringsins og Soroptimista. Útför Dagnýjar verður gerð frá Háteigskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 13. Komið er að kveðjustund. Minn- ingarnar eru margar og allar góðar. Ég kynntist Dagnýju Georgsdóttur fyrir rúmum fjörutíu árum þegar við Georg, bróðursonur hennar, fórum að vera saman. Hún vann þá í gjald- eyrisdeild Landsbankans, sem á þeim tíma var mjög annasamt starf. Allir sem til útlanda fóru þurftu jú að sækja um erlendan farareyri og það var því oft handagangur í öskjunni. Þá kom sér vel ljúfmennska og glettni Dagnýjar í samskiptum við viðskiptavini og samstarfsfólk. Dagný var sannkölluð Reykjavík- urmær, lífsglöð, félagslynd, falleg og góðum gáfum gædd, og þekkti mik- inn fjölda fólks. Það var eiginlega hægt að fletta upp í henni ef maður þurfti eða langaði til að vita hver þessi eða hinn var. Hún var ávallt vel klædd og fylgdi tískunni og var alltaf á háum hælum. Það var stíll yfir henni. Ég hef heyrt stelpurnar í bankanum sem unnu með henni tala um hvað hún hafi allt- af verið smart og fín og jafnframt hvað hafi verið gott að vinna með henni. Hún kunni sitt fag og var allt- af reiðubúin að leiðbeina öðrum á sinn elskulega hátt. Það er ljúft að rifja upp minningar úr ferðalögum með Dagnýju og Effu systur hennar. Eitt sinn vorum við á ferð í Danmörku að heimsækja danska ættingja og áttum pöntuð tvö herbergi á Hotel Phoenix í Kaup- mannahöfn, annað fyrir okkur Georg en hitt fyrir þær systur. Eitthvað klúðraðist bókunin hjá hótelinu og við urðum að fara á annað hótel fyrstu nóttina. Þegar við komum á Phoenix daginn eftir bætti hótelið mistökin með því að setja okkur Georg í svítu þar sem beið okkar vín og ávextir. Systurnar fengu hins vegar rúmgott herbergi en þeirra beið aðeins súkkulaði. Þær voru jú Georgsdætur og „litlu stelpurnar“ fengu súkkulaði í stað víns sem „for- eldrarnir“ fengu. Við buðum svo „dætrunum“ í glas í svítunni okkar áður en farið var út að borða. Þær skemmtu sér konunglega yfir þess- ari uppákomu. Mér er einnig minnisstætt þegar Dagný og Fjóla vinkona hennar heimsóttu okkur Georg í Kaup- mannahöfn vorið 1972 þar sem við vorum við nám. Við vorum búin að fara í dagsferð á VW bjöllunni og eiga mjög ánægjulegan dag. Daginn eftir mættum við til að aka þeim út á Kastrupflugvöll. Þegar við komum á hótelið að sækja þær kom í ljós að litla bjallan rúmaði engan veginn all- an farangurinn. Dömurnar höfðu að sjálfsögðu fatað sig upp en síðast en ekki síst höfðu þær einnig eins og alltaf keypt ótæpilega af gjöfum handa frænkum og frændum heima. Það endaði því þannig að ég stóð eft- ir á gangstéttinni fyrir framan hót- elið og vinkaði. Dagný var áhugasöm um leiklist og sótti leiksýningar hér heima og á ferðalögum erlendis. Hún unni sí- gildri tónlist og þær Effa voru fasta- gestir á sinfóníutónleikum til margra ára. Þegar Effu naut ekki lengur við fékk ég þá ánægju að fara með Dag- nýju á tónleikana. Það var erfitt fyrir Dagnýju að sjá á bak systur sinni. Þær áttu svo margt sameiginlegt, en hún tókst á við það af æðruleysi. Dagný las mjög mikið og las hratt. Bækurnar og reyfararnir hlóðust bókstaflega upp í kringum hana. Það var henni þess vegna erfitt þegar sjónin leyfði ekki lengur lestur og ekki heldur sjónvarpsáhorf. En þá var notast við útvarpið og símann. Hún fylgdist með fréttum alveg fram á síðasta dag og við ræddum einmitt um hvort það yrðu Frakkar eða Ítal- ir sem yrðu sigurvegarar á HM. Hún var ekki frá því að Ítalir bæru sig- urorð af Frökkum en úrslitin fékk hún ekki að vita þar sem hún kvaddi lífið að morgni þess dags sem leik- urinn fór fram. Já, andlát Dagnýjar bar brátt að, þó það kunni að hljóma undarlega þegar í hlut átti mann- eskja sem var að verða 92 ára. Þann- ig var það samt. Hún bjó á Háteigs- veginum þangað til í september sl. en þá fór hún á Grund og undi hag sínum vel þar. Hún hafði verið lasin í nokkra daga og var því flutt á sjúkradeild á föstudegi til að betur væri hægt að annast hana yfir helgina. Þegar ég sat hjá henni þar tók ég eftir að undir rúminu hennar voru háhælaðir skór en ekki inni- skór. Þetta var ekta Dagný, dama til hinstu stundar, síðasta spölinn gekk hún auðvitað á háum hælum. Ég kveð elsku Dagnýju með virðingu og þökk fyrir samfylgdina. Soffía Stefánsdóttir. Á hverjum jólum, öll mín æskuár, fékk ég pakka sem á stóð: „Með kveðju frá jólasveininum.“ Það var opinbert leyndarmál að jólasveinn- inn var Dagný, vinkona föðursystra minna. Hún vildi þó aldrei taka við þökkum fyrir gjafirnar. Þóttist alltaf koma af fjöllum og ekki vita neitt um þessa pakka. Í sumum fjölskyldum þætti kannski skrýtið að börn fengju jóla- gjafir frá vinkonum föður- eða móð- ursystkina sinna. Í minni fámennu fjölskyldu hafa tengslin hins vegar alltaf verið svolítið nánari en gengur og gerist. Föðursystur mínar, Ásta Stefánsdóttir og Fjóla Eggertsdótt- ir, bjuggu til dæmis á neðri hæðinni í fjölskylduhúsinu á Neshaga 15 og daglegur samgangur var á milli heimilanna. Ég þekkti vinkonur Ástu og Fjólu því ekkert síður en vinafólk foreldra minna og þegar frænkur mínar héldu svokölluð konuboð fékk ég alltaf að vera við- stödd. Tíu til fimmtán konur voru fastagestir í þessum boðum, hver annarri hressari, og flestar höfðu þær þekkst áratugum saman. Ég var yfirleitt mætt á undan öllum öðrum – reyndar á náttfötunum, fyrstu árin, og búin að lofa að fara fljótlega upp að sofa. Með aldrinum lengdist hins vegar viðdvöl mín á þessum fjörugu samkomum, enda fannst mér ein- staklega spennandi að hlusta á sam- ræður kvennanna og hlátrasköll. Þótt Ásta og Fjóla ættu stóran hóp vinkvenna voru alveg sérstök tengsl á milli þeirra og annarra systra, Dagnýjar og Effu Georgsdætra. Þessar fjórar sómakonur, sem fædd- ar voru á árunum 1910–1916, kynnt- ust sem ungar stúlkur og ræktuðu vináttuböndin í rúm sjötíu ár. Dagný og Effa voru vitanlega í hinum marg- frægu konuboðum og þar skar sú fyrrnefnda sig úr fyrir að drekka sódavatn þegar hinar konurnar drukku sérrí og svart te þegar hinar drukku kaffi. Þetta gerði Dagnýju mjög heimskonulega í mínum augum því þetta var löngu áður en það komst í tísku að drekka sódavatn. En samskipti systraparanna tveggja einskorðuðust ekki við kvennaboð. Þar sem þrjár þeirra gengu aldrei í hjónaband og sú fjórða var lengi ekkja gerðu þær m.a. mikið af því að ferðast saman. Á sínum yngri árum ferðuðust þær talsvert innanlands en svo tóku utan- landsferðir við. Spánarferðir Dag- nýjar og Fjólu voru lengi árviss við- burður og þá var ávallt höfð viðdvöl í London á bakaleiðinni. Þar stunduðu þær leikhúslífið af kappi, eins og þær gerðu reyndar einnig á Íslandi, og að sjálfsögðu kíktu þær líka í búðir. Heim komu þær síðan með fullar töskur af fatnaði og Dagný – sem var sérlega elegant dama – með nokkur pör af hælaháum skóm. Hún gekk nefnilega alltaf á pinnaháum hælum og það breyttist ekkert með aldrin- um. Þegar ég sá hana síðast svífa um Austurstræti í þannig fótabúnaði var hún orðin níræð. Þær voru heppnar, vinkonurnar fjórar, að fá að eiga hver aðra að í svona langan tíma. Allar áttu þær ótrúlega góðri heilsu að fagna og héldu þær áfram að hittast fram á 21. öldina. Árið 2002 fór þetta ára- tugalanga samskiptamynstur hins vegar að riðlast. Í apríl varð Fjóla bráðkvödd og í september á sama ári lést Effa eftir stutt en erfið veikindi. Þar með voru Dagný og Ásta einar eftir – og þar sem þær höfðu báðar haldið heimili með systrum sínum breyttist líf þeirra mikið þetta ör- lagaríka ár. Þær tókust hins vegar á við þessar aðstæður með aðdáunar- verðum hætti, sneru bökum saman og studdu hvor aðra eins vel og þeim var unnt. Aldrei leið dagur án þess að þær töluðu saman í síma. Oftast voru símtölin tvö – annað yfir daginn til að spjalla um landsins gagn og nauðsynjar og hitt um kvöldið til að bjóða góða nótt. Ég mun seint gleyma Þingvalla- ferð sem farin var 1. ágúst árið 2002. Þann dag hefði Fjóla orðið 89 ára og í tilefni dagsins bauð Ásta Dagnýju, mér og móður minni í mat á Hótel Valhöll. Veðrið var gott og við reynd- um að gleðjast – en stemmningin var ljúfsár. Fjóla látin og Effa fárveik á sjúkrahúsi. Þar að auki var sjón Dagnýjar og Ástu farin að daprast verulega og það gerði þeim erfitt fyr- ir. Já, nú var farið að halla undan fæti. Að kvöldi páskadags í fyrra sat ég við dánarbeð Ástu frænku minnar og nú, rúmu ári síðar, hefur Dagný kvatt þennan heim. Vinkonurnar fjórar, sem fengu að fylgjast svo lengi að í jarðlífinu, eru nú samein- aðar á ný … á næsta tilverustigi. Fyrir hönd fjölskyldunnar á Nes- haganum sendi ég fjölskyldunni á Háteigsvegi innilegar samúðar- kveðjur. Og að leiðarlokum þakka ég Dagnýju áratugalanga, trausta vin- áttu við frænkur mínar og fjölskyldu mína alla. Að ógleymdum þökkum fyrir allar gjafirnar frá „jólasveinin- um“. Jónína Leósdóttir. DAGNÝ GEORGSDÓTTIR  Fleiri minningargreinar um Dag- nýju Georgsdóttur bíða birtingar og munu birtast í blaðinu næstu daga. Höfundar eru: Áslaug G. Harðardóttir, Ingileifur Einarsson, Geir R. Tómasson. MINNINGAR

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.