Morgunblaðið - 19.08.2006, Qupperneq 36

36 LAUGARDAGUR 19. ÁGÚST 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Óli Kristinssonfæddist á Húsa-
vík 31. desember
1922. Hann lést á
Heilsustofnun NLFÍ
8. ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Guðbjörg Óladóttir,
f. 26.2. 1896 í Kíla-
koti í Kelduhverfi, d.
24.10. 1960, og
Kristinn Jónsson, f.
26.6. 1895 á Húsa-
vík, d. 1.7. 1950.
Systkini Óla eru:
Kristjana, f. 2.11.
1920, d. 23.8. 1997, Ari, f. 6.11.
1921, d. 5.2. 1964, Jón, f. 16.11.
1925, Páll Þór, f. 11.7. 1927, d. 27.2.
1973, og Halldór, f. 10.1. 1931.
Hinn 8. ágúst 1946 kvæntist Óli
eftirlifandi eiginkonu sinni Ingunni
Jónasdóttur frá Vestmannaeyjum,
f. 12.5. 1928. Foreldrar hennar
voru Jónas Sigurðsson frá Skuld í
Vestmannaeyjum, f. 29.3. 1907, d.
4.1. 1980, og Guðrún Kristín Ingv-
arsdóttir, f. 5.3. 1907 í Reykjavík, d.
Henriksen; d) Orri hárgreiðslu-
nemi, f. 18.3. 1988.
Óli ólst upp í föðurgarði á Húsa-
vík. Nítján ára gamall fór hann til
Vestmannaeyja og dvaldi þar í
skjóli móðursystkina sinna og
lærði bakaraiðn. Árið 1950 flytja
þau Óli og Inga til Húsavíkur. Þar
stundaði hann verslunarstörf við
verslun föðurs síns, Kristinsbúð,
sem gjarnan var nefnd Klemma.
Þrjú fyrstu sumrin fyrir norðan
voru þau Inga á Raufarhöfn við
bakarastörf. Óli tók síðan alfarið
við rekstri Klemmu sem hann rak
allt þar til þau hjónin yfirtóku
rekstur nýrrar matvöruverslunar
sem hét Búrfell. Verslunina ráku
þau til ársins 1984 eða meðan Óla
entist heilsa.
Óli var aðalhvatamaður og einn
af stofnendum Bridgefélags Húsa-
víkur og formaður þess fyrstu 25
árin. Hann var einn af stofnendum
Golfklúbbs Húsavíkur og félagi í
Rotaryklúbbi Húsavíkur um árabil.
Seinni árin var hann virkur í Félagi
eldri borgara á Húsavík. Óli var
mikill frímerkjasafnari og félagi í
frímerkjaklúbbnum Öskju á Húsa-
vík.
Útför Óla verður gerð frá Húsa-
víkurkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
26.3. 2005. Synir Óla
og Ingu eru: 1) Örn Ís-
feld starfsmaður
Marpóls, f. 31.10.
1955, var kvæntur
Jórunni Viggósdótt-
ur, f. 31.12. 1957, þau
skildu. Börn þeirra
eru: a) Tinna Ösp,
markaðsfræðingur, f.
15.7. 1978, í sambúð
með Arnari Þór Jóns-
syni. Þeirra dóttir er
Embla Eik; b) Inga
Mirra, nemi, f. 16.9.
1983, dóttir hennar er
Natalía; c) Bóas, nemi, f. 8.9. 1988.
2) Einar, blaðaljósmyndari, f. 30.8.
1957, kvæntur Jódísi Hlöðversdótt-
ur, f. 16.6. 1958. Börn hans eru: a)
Óli Páll, matreiðslumaður, f. 12.6.
1976 (móðir Bryndís Lárusdóttir),
eiginkona hans er Þóra Júlíusdótt-
ir. Sonur þeirra er Júlíus Páll. Börn
Einars og Jódísar eru: b) Tinna,
lögfræðinemi, f. 17.7. 1979, í sam-
búð með Arnari Grant; c) Arna,
nemi, f. 3.1. 1984, í sambúð með Bo
Í dag kveð ég ástkæran tengda-
föður minn Óla Kristinsson. Samferð
okkar hefur varað í 25 ár og hefur
aldrei borið skugga á okkar vináttu.
Óli var einstakur maður, ljúfur,
traustur og glettinn mjög. Fyrstu
kynni mín af honum voru er ég kom í
fyrsta skipti með Einari syni hans til
Húsavíkur rúmlega tvítug. Óla
fannst alveg ótækt að enginn hafði
kennt mér að spila og bauðst strax til
verksins. Mér leist nú ekki á blikuna
að annar eins keppnismaður í spilum
ætti að vera með mér í liði og leið-
beina mér. Full af óöryggi gerði ég
það sem ég hélt að væri réttast og
fékk aldeilis að heyra það ef ég lagði
út vitlaus spil. Þarna tók ég ákvörð-
un um að spila ekki oftar við tengda-
föður minn enda leiddist mér þessi
leikur mjög. Skemmtilegra þótti mér
að spila við hann yatzy við eldhús-
borðið með Ingu og Einari. Þá var
glatt á hjalla og mikið hlegið. Þegar
börnin okkar komust á legg spiluðu
þau oft við afa sinn og höfðu mjög
gaman af. Hann var einstaklega þol-
inmóður við afabörnin og elskuðu
þau að hitta hann sem var því miður
alltof sjaldan sökum fjarlægðar okk-
ar í milli. Samt sem áður var hann
þeim og okkur öllum afar kær og
nutum við öll samverustunda með
honum og þreyttist hann aldrei á að
stríða krökkunum þó þau væru orðin
fullorðin. Nú er lífshlaupi hans lokið
og minnumst við hans með þökk og
virðingu.
Elsku Óli minn, megir þú hvíla í
friði, ég skal gæta Ingu þinnar. Þú
valdir fallegan dag til að kveðja hana
á sjálfum demantsbrúðkaupsdegi
ykkar.
Þín tengdadóttir
Jódís Hlöðversdóttir.
Elsku afi Óli. Nú er komið að
kveðjustund, það er skrítið að hugsa
til þess að þú sért farinn og komir
ekki aftur til okkar. Það verður öðru-
vísi að koma í Höfðabrekkuna og
enginn afi Óli. Eftir lifa yndislegar
minningar um hlýju og ástúð sem þú
miðlaðir okkur ævinlega. Þegar við
horfum til baka rifjast upp margar
góðar minningar. Það var alltaf gott
að koma í heimsókn til ykkar ömmu.
Enginn asi, alltaf hægt að slappa af
hjá ykkur og spjalla. Amma sá alltaf
fyrir því að við myndum ekki svelta
en þú lékst við okkur hina ýmsu leiki.
Gott var að vera í návist þinni, afi
okkar. Glensið og góða skapið var
sjaldan langt undan. Það var gaman
að heyra sögurnar, brandarana og
grínið hjá þér. Skemmtilegast var
þegar þú sagðir okkur söguna um
hana Móru. Þú gast sagt okkur sög-
una og brandarana aftur og aftur,
alltaf höfðum við jafngaman af, því
þú sagðir svo skemmtilega frá. Þeg-
ar við komum í heimsókn til þín og
ömmu var oft gripið í spil. Þú varst
alltaf til í að spila við okkur. Þú
kenndir okkur að spila ólsen ólsen,
tveggja manna vist, veiðimann og
margt fleira. Þegar við vorum farin
að vinna af og til fannst þér nóg kom-
ið af kennslu og þá byrjaði spila-
mennskan fyrir alvöru. Ekki var
leiðinlegt þegar þú leyfðir okkur að
spila með nýju spilunum þínum,
„hörðu spilunum“, sem þú notaðir til
þess að spila bridge með „körlunum“
eins og þú kallaðir þá. Oft læddir þú
að okkur brjóstsykri sem þú geymd-
ir í einum af mörgum bikurunum
þínum, þetta var leyndarmálið okk-
ar. Við munum alla bíltúrana sem þú
fórst með okkur þegar þú klappaðir
saman lófunum til þess að stríða
okkur, sagðist ætla að keyra út í sjó.
Þetta var alltaf jafnskemmtilegt.
Einnig þegar þú fórst með okkur
upp á golfvöll, í berjamó og í kríu-
varpið, þú varst sérfræðingur á
þessum sviðum. Það eru slíkar sögur
og leikir sem festast í minni og skilja
eftir sig ógleymanlegar minningar.
Árið 2003 fæddust tvær litlar
prinsessur, barnabarnabörnin þín,
afi. Þú varst alltaf svo glaður að sjá
þær, tilbúinn til að leika við þær og
segja þeim sögur. Síðast vorum við í
heimsókn hjá ykkur ömmu fyrir
nokkrum vikum þar sem þú sýndir
þeim verðlaunapeningasafnið þitt.
Þær voru heillaðar af verðlaunapen-
ingunum þínum og þú gafst þeim
einn gullpening hvorri, vá hvað þær
voru stoltar, afi. Þú sagðist bara eiga
gullpeninga, enda mikill kappsmað-
ur í öllu sem þú tókst þér fyrir hend-
ur og stefndir að sigri.
Elsku afi, við þökkum allar þær
samverustundir sem við áttum með
þér. Nú ertu farinn, afi, hvíldu í friði.
Saknaðarkveðja.
Tinna Ösp, Inga Mirra og Bóas.
Elsku afi, nú er lífshlaupi þínu lok-
ið og við kveðjum að sinni. Við minn-
umst þín sem frábærs afa, ávallt
tilbúinn til að glettast og leika hvern-
ig sem á stóð. Þú átt án efa eftir að
stríða okkur eilítið áður en við hitt-
umst á ný, enda alltaf svo mikil gleði
í kringum þig. Takk fyrir allar ynd-
islegu minningarnar.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson)
Þín afagull,
Óli Páll, Tinna, Arna og Orri.
Það er nú einu sinni svo að þó að
við búumst við tilteknum atburðum
þá geta þeir hitt okkur hart þegar
þeir verða staðreynd. Þannig var
það snemma morguns þann 8. ágúst
að ég fékk tilkynningu um að Óli
frændi væri allur. Þetta gerðist til-
tölulega snöggt en hann hafði verið
veill fyrir hjarta lengi. Óli dvaldi þá á
Heilsustofnun NLFÍ í Hveragerði
ásamt Ingu konu sinni, Jónda bróður
sínum og Lillu mágkonu sinni. Dag-
urinn var demantsbrúðkaupsdagur
þeirra Óla og Ingu. Þessi dagur átti
að vera gleðidagur en breyttist í
sorgardag.
Við hjónin vorum í heimsókn hjá
þeim á Húsavík í síðasta mánuði og
þá barst þessi merkisdagur í tal og
sagði Óli að hann gæfi Ingu alltaf
blóm tvo daga í röð þar sem hann
væri ekki alveg viss um daginn. Til
að vera samkvæmur sjálfum sér þá
kyssti hann Ingu síðasta kvöldið og
óskaði henni til hamingju fyrirfram.
Óli var keppnismaður. Á unga
aldri tók hann þátt í íþróttum og var
vel liðtækur í ýmsum greinum
frjálsra íþrótta. Hann hafði vöxtinn í
það, grannur og spengilegur með
norrænt útlit og sætti sig aldrei við
annað en að vinna. Þessi keppnisandi
fylgdi honum allt lífið. Hann var sí-
fellt að keppa og það sem meira var
honum tókst svo oft að hafa sigur í
því sem hann var að gera, keppa að
eða keppa við.
Á yngri árum dvaldi Óli í Vest-
mannaeyjum og lærði þar að baka.
Þar var keppnisandinn í gangi því að
sjálfsögðu keppti hann að því að fá
besta kvonfangið og það tókst því
hann náði í hana Ingunni Jónasdótt-
ur frá Skuld sem fylgdi honum síðan
í blíðu og stríðu. Eftir Vestmanna-
eyjadvölina fluttu þau til Húsavíkur
þar sem hann bakaði fyrir bæjarbúa.
Hann var reyndar einnig á Raufar-
höfn um tíma og bakaði ofan í svanga
síldarsaltendur og síldarsjómenn.
Kristinn, faðir hans, var með
verslunarrekstur á Húsavík um
langt árabil. Að því kom að Óli tók
við rekstrinum í Kristinsbúð, eða
Klemmu eins og hún var lengst af
kölluð, en umfangið var minna en hjá
föður hans. Í dag væri líklega sagt að
þetta hafi verið búð með sál. Búðin
var lítil, innréttingar gamlar og af-
greiðslan persónuleg. Allar vörur
þurfti að vigta eða mæla upp í minni
einingar, en þar var allt til sem heim-
ilin þurftu ef undan eru skildar
mjólkurvörur og aðrar kælivörur.
Pakkhús var við hliðina og þurfti að
fara með skúffurnar niður í pakk-
húsið, fylla þær og bera upp í búð.
Það kom fyrir að maður hrasaði og
fékk allt hveitið framan í sig en
þannig var lífið í þá daga. Í búðinni
var skrifpúlt sem hafði að geyma við-
skiptamannabækur og var það notað
til að auðvelda skráningu lánsvið-
skipta í bækurnar. Óli var aldrei tal-
inn mannglöggur eða minnugur á
nöfn og þess sáust víða merki í við-
skiptamannabókunum. Mátti til
dæmis lesa að „Gömul kona framan
úr sveit“ hefði keypt það sem á eftir
var skráð sem úttekt og í bókunum
mátti líta ýmis gælunöfn sem Óli
kunni góð skil á en aðrir síður. En
fólkið var heiðarlegt og greiðslurnar
skiluðu sér á endanum, yfirleitt.
Síðar kom að því hann stofnaði
nýtt félag í samstarfi við aðra, Palla
bróður sinn, Ingvar frænda sinn og
fleiri og nefndist nýja búðin Búrfell.
Óli yfirtók síðan reksturinn þegar
frá leið. Búrfell var nýtísku kjörbúð
og hófst þá fyrir alvöru samkeppni
við kaupfélagið á staðnum og ekki
ráðist á garðinn þar sem hann var
lægstur. Ekki gekk sú keppni
þrautalaust og þurfti að vinna bug á
mörgum gömlum einokunarmálum
og hefðum, sérstaklega í sölu á mjólk
og mjólkurvörum en hann hafði sig-
ur á endanum þannig að eðlileg við-
skipti með þær vörur gátu átt sér
stað. Búrfell rak hann með dyggri
aðstoð Ingu. Þetta var á þeim tíma
þegar nýtni var ennþá í hávegum
höfð og Inga lét sig ekki muna um að
laga kæfu og rúllupylsu til að selja í
búðinni. Búrfell ráku þau allt til þess
tíma er þau settust í helgan stein
eins og það er kallað.
Ekki var það svo að hann hætti al-
veg að vinna því að um tíma tók hann
að sér að rukka eða innheimta fyrir
bæjarblaðið og fleiri. Má segja að
þar hafi hann tekið að sér starf sem
hann átti alla tíð erfiðast með, en það
var að rukka viðskiptamenn sína.
Líklega má segja að hann hafi þar
unnið sigur á sjálfum sér.
Óli spilaði bridge. Hann spilaði af
svo miklum ákafa og áhuga og svo
mikið að sagt var að hann spilaði átta
kvöld í viku. Hann var verulega
flinkur bridgespilari og varð ótal
sinnum bridgemeistari Húsavíkur
og keppti víða með sínum mönnum.
Ég held að það megi segja að hann
hafi unnið fleiri „bertur“ en hann
tapaði. Hann hafði gaman af að segja
frá tvísýnum sögnum og spila-
mennsku og gat rifjað upp nákvæm-
lega hver spilaði við hvern, hvernig
þeir sátu, hver sagði hvað og hvernig
spilaðist úr spilunum. Ég var oftast
áhorfandi, fylgdist með spila-
mennskunni en spilaði lítið sjálfur.
Hins vegar var oft tekið í annars
konar spil en bridge og þar hafði
hann líka gaman af að spila og æv-
inlega var það svo að hann reyndi að
vinna með þeim makker sem hann
dró eða valdi. Keppnisskapið var
ósvikið og hann átti erfitt með að
samþykkja að til væri fólk sem ekki
vissi nokkuð nákvæmlega hvaða spil
aðrir væru með á hendi og hefði ná-
kvæma tölu á því hverju hefði verið
slegið út og hvað sett í. Hann átti það
til að lesa yfir hausamótunum á slík-
um spilurum og taka þá á stutt og
laggott námskeið. Bridgeáhuginn
fylgdi honum alla tíð og síðasta
kvöldið sem hann lifði var hann að
spila. Þegar hann kom inn í herberg-
ið til Ingu að lokinni spilamennsku
var hann léttur í lund og sagðist hafa
unnið allar „berturnar“ það kvöldið.
Óli var einn af frumkvöðlum að
stofnun Golfklúbbs Húsavíkur. Golf-
ið hafði hann lært í Eyjum og hafði
mikla ánægju af þeim leik. Hann
vann að sjálfsögðu mörg mót bæði í
Eyjum og á Húsavík. Þar lærðum
við Inga golfið og notuðum lengst af
sama settið. Óli var með sérstaka
golfsveiflu, sveiflu sem ekki er
kennd í dag en hún skilaði honum
góðum árangri. Ég spilaði við hann á
golfvellinum í Garðabæ þegar farið
var að halla undan fæti hjá honum en
keppnisskapið var óbreytt. Við vor-
um jafnir fyrir síðustu holuna og ein-
ungis eftir að pútta en kúlurnar voru
álíka langt frá holunni. Þessa kúlu
ætla ég að setja niður sagði hann og
það varð en ég þurfti einu höggi
meira. Hann varð síðan að leggja
golfið á hilluna þegar þrálátur svimi
fór að trufla hann.
Óli safnaði frímerkjum og átti gott
safn, eða söfn öllu heldur, því hægt
er að safna með ýmsum hætti. Ekki
ætla ég að fjölyrða mikið um þennan
þátt en hann hafði gaman af að sýna
söfnin og aflaði sér fjölda pennavina
í öðrum löndum og var þá skipst á
frímerkjum og heimsóknum. Hann
fékk fjölda viðurkenninga fyrir söfn
sem hann sýndi og á síðustu sýningu
sem hann tók þátt í fékk hann „stórt
silfur“ fyrir safnið sitt.
Á seinni árum lagði hann fyrir sig
boccia og spilaði þann leik með eldri
borgurum á Húsavík Ég veit að hann
vann þar margan leikinn og var kall-
aður „foringinn“.
Ein var sú keppni sem hann sagði
sjálfur frá og var hvað ánægðastur
með. Það var einhverju sinni sem
eldri borgarar voru að fara í ferða-
lag, Óli var þá tæplega áttræður.
Þegar upp í rútuna var komið þá
sagðist hann vera viss um að hann
væri með það sem enginn annar í
rútunni gæti státað af. „Er einhver
með níræða tengdamömmu með
sér?“ Enginn gat jafnað það.
Skemmtilegar sögur fylgdu Óla
alla tíð. Bæði af honum sjálfum og
uppátækjum hans og af öðru fólki.
Hann var næmur á það skoplega í til-
verunni og sögur hans lifa áfram í
minningunni
Ég byrjaði um fermingu að vinna
á sumrin í búðinni hjá Óla og Ingu og
eftir lát föður míns, bróður Óla. Var
ég svo heppinn að halda þeirri vinnu
og meira til. Ég bjó hjá þeim öll sum-
ur til tvítugs við gott atlæti og þau
voru mér sem foreldrar. Ég er afar
þakklátur fyrir þann tíma, uppeldið,
frændsemina og vinskapinn alla tíð.
Við Jóna og dætur okkar kveðjum
góðan vin og frænda og minnumst
allra samverustunda við hann af hlý-
hug.
Sveinn Arason.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sig.)
Elskulegur föðurbróðir okkar er
látinn. Með örfáum orðum langar
okkur að minnast hans. Þegar við
hugsum til baka sjáum við hversu
mikið lán það var að fá að alast upp í
því nána samfélagi sem Höfðabrekk-
an var. Þar bjó fjölskyldan í fjórum
húsum hlið við hlið og í hinum húsum
götunnar voru góðir grannar með
börn á líku reki. Við lát föður okkar
langt fyrir aldur fram var það
mömmu ómetanlegt að vita að heim-
ili þeirra Óla og Ingu, svo og Bibbu
móðursystur og Ingvars, stóðu okk-
ur alltaf opin.
Minningabrot frá liðnum árum
streyma fram. Við minnumst þess
hve kært var á milli föður okkar og
Óla og gagnkvæm virðing. Þeir
höfðu yndi af því að segja sögur af
ýmsum prakkaraskap þeirra systk-
ina í Prestsholti og í augum okkar
barnanna var ákveðinn ævintýra-
ljómi yfir æskuheimili þeirra. Afi
Kristinn lagði mikið upp úr því að
börnin lærðu að vinna, amma Lóa
með sína léttu lund, glettni, glað-
værð og hlýju sá til þess að þrátt fyr-
ir mikinn aga var gleði og væntum-
þykja ríkjandi á heimilinu. Ótal
sögur höfum við heyrt og ekki síður
upplifað hvernig þeir bræður stríddu
hvor öðrum og stunduðu prakkara-
strik. Í stríðninni var þó aldrei nokk-
ur broddur, miklu frekar var hún
tákn um hlýju og væntumþykju.
Vinnusemi einkenndi Óla alla tíð.
Þegar hann missti þrek vegna veik-
inda og varð að hætta verslunar-
rekstri sneri hann sér aftur að
bakstri og verður brúntertan hans
með rabarbarasultunni hennar Ingu
lengi í minnum höfð. Einnig stundaði
ÓLI
KRISTINSSON Óli Kristinsson, sem erborinn til grafar í dag hér á
Húsavík, var einn af dugleg-
ustu mönnum, sem veittu
starfsemi Félags eldri borg-
ara á Húsavík lið – í hálfan
annan áratug.
Hann var potturinn og
pannan í flestum okkar
uppátækjum, enda formaður
og stjórnarmaður þessi ár.
Óli var fáum líkur.
Dugnaður hans, fágun,
kímni – og litli prakkarinn í
honum – verður okkur sam-
ferðamönnunum minn-
isstæðastur.
Ingunni konu hans og öll-
um aðstandendum þeirra
sendum við samúðarkveðjur.
Það verður ekki eins gam-
an hjá okkur eldri borgurum
á Húsavík á næstunni.
Hvíl í friði – Óli Krist-
insson.
F.h. Félags eldri borgara
á Húsavík,
Ásmundur Bjarnason
formaður.
HINSTA KVEÐJA