Morgunblaðið - 05.09.2006, Blaðsíða 24

24|Morgunblaðið
G
uðrún Jónsdóttir var frá
upphafi staðráðin í að
taka þátt í Reykjavík-
urmaraþoninu og hafði
ráðgert að hlaupa þrjá
kílómetra. Þess í stað fór hún tíu en
ekki á tveimur jafnfljótum eins og
upphaflega stóð til, heldur í hjóla-
stól. „Ég fékk heilablóðfall rúmum
mánuði fyrir maraþonið sem leiddi
til lömunar á vinstri helmingi lík-
amans,“ segir Guðrún sem á nokkuð
erfitt með mál. Það varð henni til
happs hversu fljótt hún leitaði lækn-
is. „Ég fór til læknis mjög fljótlega
eftir að ósköpin riðu yfir. Ef ég hefði
ekki komist undir læknishendur eins
fljótt og raun bar vitni, en hægt var
að hefja blóðþynningu strax að
greiningu lokinni, þá er ekki að vita
nema að ástand mitt hefði orðið mun
verra.“
„Hljóp“ í hjólastól
Guðrún, sem er fjögurra barna
móðir, hefur starfað hjá Glitni í ein
20 ár en hún gegnir stöðu aðalfé-
hirðis innan viðskiptasviðs bankans.
Þrátt fyrir áfallið lét hin unga
áræðna kona ekki deigan síga heldur
hélt sig við fyrri áform og tók þátt í
maraþoninu með aðstoð fjölskyldu
og vina.
„Það kom ekkert annað til greina
og ekki dugði að fara skemmti-
skokkið því maðurinn minn, Sig-
urður H. Sigurðsson, og ég ákváðum
að fara saman tíu kílómetrana. Hann
hljóp og ók mér í hjólastól sem ég
fékk lánaðan hjá Íþróttasambandi
fatlaðra. Ég gerði þetta því með góð-
um stuðningi hans,“ segir Guðrún og
brosir.
Óspart hvött til dáða
Guðrún lýsir stemningunni í
kringum hlaupið sem einstakri upp-
lifun og að samstarfsfólk sitt hafi
óspart hvatt sig til dáða. „Að hlaup-
inu loknu var ég í sæluvímu. Bar-
áttugleðin var allsráðandi hjá mér
að kvöldi þessa dags. Þegar við kom-
um heim gekk ég í fyrsta sinn eftir
heilablóðfallið upp stiga á heimilinu,
en þeir eru þar nokkrir, svo það var
líka áfangi.“ Sigurður er líka stoltur
af sinni konu. „Hún sendi samstarfs-
fólki sínu tölvupóst rétt fyrir mara-
þonið þar sem hún hvatti fólk til þess
að hlaupa eða ganga maraþonið til
styrktar Heilaheillum, en það eru
samtök fólks sem hafa fengið slag
eða blóðtappa. Það söfnuðust þó
nokkrir fjármunir sem runnu til fé-
lagsins. En hún minnti vinnufélag-
ana einnig á að hugsa vel um heils-
una, njóta lífsins meðan færi gefst,
því það er aldrei að vita hvenær
manni er kippt úr hringiðunni, og
minnti það á að rækta sambandið
stöðugt við fjölskyldu og vini.“
Guðrún segir að lífssýn sín og
áherslur hafi breyst nokkuð í kjölfar
heilablóðfallsins. „Ég lít svo á, í rík-
ari mæli en áður, að sönn verðmæti
hljóti að felast í heilsu, fjölskyldu,
vinum og áhugamálum. Maður á
aldrei að geyma að gera það sem
manni finnst skemmtilegt og áhuga-
vert í hverju sem það kann að felast.
Tíminn er núna. Vissulega er fjár-
hagslegt öryggi líka verðmætt en
Hlaupið í þágu góðgerðarmála
Hin sönnu verðmæti lífsins
Nær tíu þúsund manns hlupu í vel heppnuðu
Reykjavíkurmaraþoni Glitnis í ágúst sl. Starfs-
menn bankans lágu ekki á liði sínu og reimuðu
502 á sig hlaupaskóna og söfnuðu um leið áheitum
fyrir 22,2 milljónir króna sem renna til ýmissa
góðgerðarsamtaka í landinu. Bryndís Bjarnadótt-
ir fékk að heyra tvær mjög ólíkar hlaupasögur.
Morgunblaðið/Ásdís
Baráttukona Guðrún Jónsdóttir er nú í stífri endurhæfingu eftir að hafa
fengið heilablóðfall fyrir skömmu.
»Ég er þrjósk og
skaprík en það eru
ættarfylgjur sem ekki
hafa alltaf talist til
mannkosta en í svona
tilvikum hljóta þeir að
vera það.
R
eykjavíkurmaraþon
Glitnis var hið fjórða
sem Vilhelm Már Þor-
steinsson for-
stöðumaður hefur tek-
ið þátt í. Áður hafði hann tekið þátt í
slíkum hlaupum, bæði í New York
og London. „Ég bjó í New York um
tveggja ára skeið þar sem ég var í
námi og þar tók ég upp á því að
hlaupa nokkuð reglulega. Það var
þó fremur af nauðsyn en að ég hafi
haft gaman af því, kannski ekki ill
nauðsyn en mikil,“ segir Vilhelm og
hlær. Hann var lengi í skíðamennsku
þar sem hann keppti í alpagreinum
með íslenska landsliðinu. „Ég var
vanur því að vera í góðu formi en
einn góðan veðurdag, mörgum árum
eftir að ég lagði skíðin á hilluna,
vaknaði ég upp við vondan draum.
Ég var orðinn tuttugu kílóum þyngri
og kominn með brjósklos. Ég ákvað
að snúa við blaðinu og koma mér í
form að nýju.“ En það er eitt að hafa
vilja, annað að framkvæma enda
segir Vilhelm það hafa tekið nokk-
urn tíma að undirbúa sig andlega
fyrir hlaupið. „Þetta var löng með-
ganga,“ segir hann sposkur. „Ég
byrjaði á því að kaupa mér hlaupa-
bók fyrir byrjendur og las hana
spjaldanna á milli, oftar en einu
sinni. Ég held að ég hafi lesið hana
fjórum eða fimm sinnum á nokkrum
mánuðum. Síðan keypti ég bestu
hlaupaskóna á markaðinum og fjár-
festi í fínum íþróttagalla en aldrei
hófust æfingarnar. Konan mín hélt
að ég væri að sturlast í þessum langa
aðdraganda. Dag einn dustaði ég þó
rykið af skónum og hef ekki stoppað
síðan. Nú eru liðin ein fimm ár,“ seg-
ir Vilhelm brosandi.
Æskuvinirnir
hlupu í Central Park
Hann segir að konan sín sé stund-
um spurð að því hvernig hún geti
sætt sig við slíkar maraþonæfingar
því auðvitað fari mikill tími í þær.
„Hún hefur svarað því til að hún
þekki ekkert annað og finnst tím-
anum vel varið þótt hún sjái minna
af mér í heimilisstörfunum fyrir vik-
ið. En það er alveg ljóst að ég gæti
ekki gefið mig í þetta án hennar
stuðnings.“ Vilhelm hefur tvisvar
tekið þátt í maraþoninu í New York
og segir það hafa verið gífurlega
skemmtilega reynslu. „Það voru um
36.000 hlauparar og um 2,5 milljónir
manna sem fylgdust með. Við hlup-
um í gegnum hin ýmsu hverfi borg-
arinnar, eins misjöfn og þau nú eru.
Í seinna skiptið sem Vilhelm hljóp
maraþonið í New York fékk hann
með sér æskuvini sína frá Akureyri,
þar sem hann ólst upp. „Við byrj-
uðum að æfa reglulega í fyrra. Ég
var svo heillaður af upplifun minni
úr New York maraþoninu að ég
sannfærði þá um að taka líka þátt í
því. Mér leið dálítið eins og trúboða
sem væri að boða fagnaðarerindið.“
Það virðist hafa tekist vel því 12 vin-
ir Vilhelms héldu með honum utan
og hlupu þeir allir heilt maraþon eða
42 kílómetra. „Stemningin var stór-
kostleg en við vorum samt ekki einu
Íslendingarnir sem tókum þátt í
hlaupinu því mér skilst að hátt í 40
aðrir hafi líka hlaupið. Við héldum
nokkurn veginn hópinn en það var
auðvitað ákveðin hvatning.“
Driffjöðurin góðgerðarmál
Nokkrar ástæður lágu að baki
ákvörðunar Vilhelms að taka þátt í
Reykjavíkurmaraþoninu fyrir
skemmstu. „Í fyrsta lagi var ég
Vanur maraþonhlaupari
Keppnismaður Vilhelm Már
Þorsteinsson hleypur oft í þágu
góðgerðamála.