Morgunblaðið - 12.09.2006, Qupperneq 34

34 ÞRIÐJUDAGUR 12. SEPTEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Einar Jónssonfæddist í
Reykjavík 15. sept-
ember 1935. Hann
lést á heimili sínu á
Sóleyjarrima 9 í
Grafarvogi 2. sept-
ember síðastliðinn.
Hann var næst-
elstur níu systkina
sem ólust upp á
Grenimel 8 í vest-
urbænum. For-
eldrar hans voru
Guðríður Ein-
arsdóttir og Jón
Þorkelsson, þau eru bæði látin.
Einar kvæntist Þorgerði Egils-
dóttur 22. desember 1954. For-
eldrar Þorgerðar voru þau Inga
Ingvarsdóttir og Egill Örn Ein-
arsson, þau eru bæði látin. Börn
þeirra hjóna eru Brynhildur
Inga, f. 15.7. 1955, gift Sig-
urbirni Ásgeirssyni, f. 4.10. 1952,
Sigurlaug Sandra,
f. 26.1. 1960, gift
Skúla K. Skúlasyni,
f. 3.6. 1959, Anna
Guðríður, f. 19.9.
1964, gift Atla
Norðdahl, f. 7.8.
1967, og Egill Örn,
f. 27.1. 1970, maki
Helga Fjóla Sæ-
mundsdóttir, f.
27.9. 1976. Barna-
börn Einars eru tíu
talsins og barna-
barnabörnin eru
þrjú. Einar Jónsson
starfaði hjá Skeljungi í 55 ár og
lauk þar störfum árið 2005 sjö-
tugur að aldri. Eftir starfsferil
sinn lagði hann rækt við fjöl-
skyldu sína og áhugamál sitt til
margra ára, golf.
Útför Einars verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Þessi fagri laugardagsmorgunn
breyttist skjótt í dimman dag er sím-
tal barst frá foreldrahúsum með þær
fregnir að faðir okkar Einar Jónsson
væri látinn. Ekki er hægt að lýsa
þeirri tilfinningu með orðum sem
heltekur mann við slíka fregn. Við
vorum dofnar og með brostin hjörtu.
Okkar stoð og stytta í lífinu fallin frá
langt um aldur fram. Faðir okkar
sem var sjötugur unglingur, þetta
gat ekki verið satt.
Margt hafði hann brallað með
okkur í lífinu og kennt okkur. Hann
þekkti hvert fjall, hvern fjörð og
hverja á um allt land því hér áður
fyrr ók hann um landið þvert og
endilangt á vegum vinnu sinnar hjá
Skeljungi. Þessari þekkingu reyndi
hann að troða í hausamótin á okkur
með misjöfnum árangri.
Það er þrautinni þyngra að setjast
niður og skrifa kveðjuorð til föður
okkar. Það er svo margt sem við átt-
um eftir að segja og svo margt sem
við áttum eftir að gera saman. Það er
svo sárt til þess að hugsa að líklega
höfum við tekið hann sem sjálfsagð-
an hlut í gegnum tíðina. Við erum þó
sannfærðar um það að hann hafi vit-
að af ást okkar þó við hefðum mátt
segja það oftar. En eins og allir vita
þá er svo gott að vera vitur eftir á en
einnig sárt. Pabbi var þessi fasti
klettur í lífi okkar. Það var sama
hvað við börnin vorum að gera, hvort
sem það var að ferðast, skemmta
okkur eða byggja hús, alltaf var
hann tilbúinn að taka þátt í öllu með
okkur.
Pabbi hætti ekki að vinna fyrr en
hann varð sjötugur á síðasta ári og
átti þá allt lífið framundan.
Pabbi og mamma seldu æsku-
heimili okkar systkinanna í Karfa-
vogi 17 í vor og keyptu sér fallega
íbúð að Sóleyjarrima í Grafarvogi.
Það þurfti mikið til þess að fá pabba
til þess að losa sig við gamla hjóna-
rúmið og kaupa nýtt. Hann vildi
halda í góðu minningarnar um okkur
krakkana þegar við vorum lítil að
skrattast í rúminu þeirra og síðar
tóku barnabörnin við því hlutverki
okkar. Þetta segir ansi margt um
það hvað ástríkur faðir okkar var.
Hann átti medalíu skilið fyrir að vera
okkur svo góður faðir sem hann var.
Á nýja heimilinu blasti framtíðin
við þeim mömmu. Nú þurfti ekki
lengur að slá gras né klippa hekk.
Pabbi keypti sér nýjan bíl svo hægt
væri að skreppa út fyrir bæinn og
svo það færi nú vel um golfsettið sem
var orðið ansi stór þáttur í lífi hans
því hann hafði unun af að spila golf í
góðra manna hópi. Pabbi var að
plana ferð vestur í Djúpadal og utan-
landsferð að ári svo eitthvað sé
nefnt. Hann var í sjöunda himni yfir
nýju íbúðinni, bílnum, fjölskyldunni
og þeim tíma sem hann hafði til þess
að spila golf.
Það er svo sárt til þess að hugsa að
við höfum hann ekki lengur hjá okk-
ur. Barnabörnin og barnabarna-
börnin höfðu svo gaman af því að fá
að gista hjá afa sínum og ömmu og
fengu oft að vera í pössun heilu og
hálfu dagana í góðu yfirlæti. Þau
koma til með að sakna afa síns mjög
sárt. Sárastur er þó söknuður
mömmu sem situr ein í nýju íbúðinni,
en líkt og börnin á hún góðar minn-
ingar. Við munum hjálpa móður okk-
ar í gegnum sorgina af bestu getu.
Það er huggun harmi gegn að vita að
faðir okkar er á meðal okkar þótt lát-
inn sé og er það okkur smá friðþæg-
ing.
Við horfðum á brjóst þitt, en ekkert skeði
er við sátum á þínu dánarbeði.
Hvaða Guð tekur frá okkur elskandi mann
eiginmann, föður og afa sem að lifa kann.
Er þessi Guð sanngjarn, minn eða þinn
ég bara spyr með grátbólgna kinn.
Minn Guð tæki ekki frá mér minn pabba
svo hvar er minn Guð er ég að leiðinu labba.
Elsku pabbi ég sakna þín svo mikið
að mig verkjar í brjóstið fyrir vikið.
Ég vildi að ég gæti snúið tímanum aftur
því úr mér er farinn allur kraftur.
Elsku pabbi, hafðu þökk fyrir allt
passaðu að láta þér ekki verða kalt.
Þú átt langa ferð fyrir höndum
meðfram ókunnum ströndum.
Þar bíða þín afi, amma, ættingjar og vinir
síðar svo koma á eftir þér allir hinir.
Ég kem seinna og fæ þá koss á kinn
elsku hjartans pabbi minn.
(Brynhildur Inga Einarsdóttir.)
Við viljum þakka föður okkar fyrir
lífið sem hann gaf okkur og alla hans
ást.
Hvíli hann í friði.
Dæturnar,
Brynhildur Inga, Sigurlaug
Sandra og Anna Guðríður.
Það var fagran laugardagsmorgun
í sólskini og logni að ég fékk símtal
frá foreldrahúsum mínum með þeim
fregnum sem nísta hjartarætur að
faðir minn Einar Jónsson væri lát-
inn. Það er ekki hægt að lýsa þeirri
tilfinningu sem brýst út við slíkar
fregnir en ég varð strax innantómur
og fylltist miklum söknuði.
Það má segja að þessi laugardag-
ur hafi verið sá erfiðasti á minni lífs-
leið því við pabbi áttum eftir að gera
svo margt og höfðum svo margt á
prjónunum. Pabba hafði aldrei liðið
betur en núna á seinni árunum og
samband okkar feðga nánara en
nokkru sinni fyrr. Pabbi með öll sín
börn, barnabörn og barnabarnabörn
var stoltur pabbi, afi og langafi fram
í fingurgóma.
Þegar pabbi tók eina stærstu
ákvörðun sína, að flytja sig á brott
frá Karfavogi í Grafarvoginn var
sem þungu fargi væri af honum létt
og honum leið yndislega með að geta
nú á efri árum notið lífsins til hins
ítrasta.
Við áttum margan golfhringinn
saman og það var honum einna kær-
ast að geta stundað áhugamál sitt af
kappi nú á seinni árum.
Það eru svo margar minningar
sem brjótast um í manni við aðstæð-
ur sem þessar en sú minning sem er
mér efst í huga er þegar ég og pabbi
sátum margar kvöldstundirnar sam-
an þegar ég var gutti og spiluðum
skák. Pabbi gaf aldrei þumlung eftir,
vann mig alltaf og ég vonaðist til að
hann myndi leyfa mér að vinna svona
einu sinni … nei, það var sko af og
frá. Í seinni tíð höfum við feðgarnir
gantast með þetta og ég held að
þetta hafi einfaldlega verið ágæt leið
hjá pabba til að herða mig upp fyrir
seinni tíma.
Á föstudagskvöldið fóru Helga
Fjóla og strákarnir til afa og ömmu
að borða og eins og Helga komst að
orði þá segir það svo margt um
pabba eins og hann var;
Daginn áður:
… áttir þú góðan GOLFDAG og
fórst létt með 18 holurnar
...knúsaðir þú strákana okkar og
mig líka
… varstu með sama húmorinn og
alltaf
… dásamaðir þú dugnað þinn í
eldhúsinu
… þar sem þú hrærðir nú í laukn-
um
… fussaðir þú yfir hollustufæðinu
… og hlóst yfir því að fá fisk tvo
daga í röð
… sagðir þú mér sögu úr vinnunni
þar sem þú fórst á kostum
… varstu svo stoltur af fjölskyld-
unni þinni fyrir vel heppnað golfmót
… hlóstu að frekjunni í nafna þín-
um
… þvoðir þú allt upp áður en þú
settir í uppþvottavélina
… annað væri bara sóðaskapur
… sagðir þú mér að fara nú vel
með mig og keyra varlega
… fengum við að eiga síðustu
kvöldmáltíðina með þér.
Ekki bjuggumst við við því að þú
yrðir tekinn svona snögglega frá
okkur. Hraustur og hress, fullur af
orku og tilhlökkun, kominn á nýja
fína bílinn, í yndislegt húsnæði og
allt í blóma. Þú varst yndislegur
pabbi og afi og við eigum eftir að
sakna þín svo mikið. Við getum ekki
einu sinni hugsað út í það erfiða
verkefni að útskýra þetta fyrir Ein-
ari Dúa enda ekki nema 2 ára snáð-
inn, litli afastrákurinn. Við kveðjum
þig með söknuði, munum geyma
minningarnar á góðum stað og rifja
upp allar góðu stundirnar með strák-
unum við hvert tækifæri.
Englarnir hljóðlega yfir þér nú svífa,
ásjóna þín svo ljúf og undurblíð.
Minningarnar áfram mig hrífa,
eftir þér við gluggann ég bíð.
Einn ég sit og stari,
út um gluggann minn.
Í von um að nú fari,
að sjást í bílinn þinn.
Afastrákur lítill nú grætur,
veit að englarnir passa nú afa.
Býður góða nótt svo sætur,
dreyminn og segir til afa,
“Góða nótt afi minn og guð geymi þig í
nóttinni“
Elsku besti pabbi minn,
sárt ég mun sakna þín.
Á næturhimni nú ég finn,
stjörnu merkta þér, sem skín.
(Egill Örn Einarsson.)
Elsku pabbi og tengdapabbi, eins
og við segjum við strákana okkar á
hverju kvöldi, „góða nótt og guð
geymi þig í nóttinni“.
Egill Örn Einarsson,
Helga Fjóla Sæmundsdóttir.
Kæri Einar, það er svo einkenni-
legt, en ég hugsaði aldrei út í það að
þú myndir einhvern tímann fara. Þú
varst alltaf eins, kletturinn sem aldr-
ei haggaðist. Aldrei man ég eftir því
að þú hafir kvartað eða kennt þér
meins, þó auðvitað hafi ég séð til þín
þegar þú fórst afsíðis til að skipta um
umbúðir á sárinu á fætinum, sem
hrjáði þig í mörg ár.
Það má segja að við höfum þekkt
hvor annan alla mína tíð, þar sem við
Sigurlaug erum alin upp í sömu göt-
unni. Ég man þegar ég loksins
mannaði mig upp í það að bjóða dótt-
ur þinni á stefnumót, hringdi dyra-
bjöllunni og beið eftir örlögum mín-
um. Ég var alveg að líða útaf af
stressi og vonaði svo heitt að Sig-
urlaug kæmi sjálf til dyranna. Dyrn-
ar lukust upp og þarna stóðst þú,
þessi myndarlegi og kraftalegi mað-
ur sem ég hafði aðeins fylgst með úr
fjarlægð, hvesstir á mig augun og
spurðir: „Hvað vilt þú?“ Ég rétt gat
gert mig skiljanlegan og stamaði:
„Er, er Sigurlaug heima?“ „Já og
hvað með það?“ var svarið sem ég
fékk. Hjartað stoppaði og ég fann
hvernig höfuðið hitnaði. Ég var alveg
að missa móðinn og farinn að und-
irbúa flóttann þegar þú skyndilega
brostir og kallaðir á Sigurlaugu.
Auðvitað vissir þú að ég var að koma
og í hvaða erindagjörðum. Sigurlaug
sagði þér allt, enda ríkti alltaf mikil
og gagnkvæm virðing ykkar í milli.
Það má segja að frá þeim degi hafi
ekki slegið skugga á samskipti okk-
ar. Ég man ekki eftir tilviki þar sem
við vorum ekki fullkomlega sáttir og
í raun man ég ekki eftir að við höfum
nokkurn tímann verið ósammála um
eitt eða neitt, hvort sem það voru
þjóðmál eða önnur persónulegri mál
sem við ræddum.
Ég fann það alla tíð að þú varst
stoltur af okkur Sigurlaugu og fylgd-
ist með okkur á þinn hátt, án þess að
segja mikið. Þú varst alltaf svo glað-
ur þegar þú sást að við vorum að ná
tökum á lífsbaráttunni, fyrst með því
að koma yfir okkur þaki og svo þegar
við gátum endurnýjað bílinn, fjárfest
í húsgögnum eða öðru sem fylgir
fjölskyldulífi. Já, þú vissir vel hvað
það var mikilvægt að eiga heimili og
búa fjölskyldunni öruggt umhverfi,
enda unnið langan vinnudag sjálfur í
fjölda ára til að svo mætti vera.
Ég man vel þegar við ákváðum að
byggja bílskúrinn við Karfavog 17,
en hann átti að verða fyrsta heimili
okkar Sigurlaugar og dótturinnar
sem þá var á leiðinni. Við undum
okkur saman kvöld eftir kvöld, og
vikum saman, við byggingu skúrsins.
Fyrst við mokstur, síðan við smíðar
og að lokum við frágang og máln-
ingu. Mér er sérstaklega minnis-
stætt þegar steypumótið á aðalvegg
skúrsins sprakk þegar ný lokið var
að fylla það með steypu. Fleiri rúm-
metrar af steypu flæddu út á gólf-
plötuna og ég starði steini lostinn á
hamfarirnar og hélt að nú værum við
búnir að klúðra þessu alveg. Það liðu
ekki nema nokkrar sekúndur þar til
þú byrjaðir að öskra skipanir á liðið
sem var að steypa og allir sem einn
lögðumst við á eitt til að koma í veg
fyrir tjón sem hefði getað verið erfitt
viðureignar. Eftir mikið streð og
óteljandi skóflufylli var veggurinn
loksins kominn í sitt fyrra horf og öll
steypan farin í mótið aftur. Ég
gleymi ekki svipnum á þér þegar þú
horfðir stoltur á vegginn og síðan á
okkur Bjössa smið, en hann hafði
reynst þér sannur vinur í þessum
framkvæmdum. Þú varst svo þakk-
látur og feginn að hafa lokið þessum
hluta framkvæmdanna.
Kæri tengdafaðir, nú ert þú
skyndilega farinn frá okkur. Spilaðir
18 holur í eftirmiðdaginn og ert lát-
inn að morgni. Það er eins og þú haf-
ir farið í slysi. Okkur sem eftir sitjum
finnst þetta ósanngjarnt, þú sem
varst rétt að hefja eftirlaunaárin, ár-
in sem þú ætlaðir að njóta með
barnabörnum og barnabarnabörn-
um, spila golf og flakka um landið á
nýja bílnum þínum. Ég vil þakka þér
af öllu hjarta fyrir að hafa verið mér
svo góður og traustur tengdafaðir í
gegnum tíðina og bið þess að þú njót-
ir nú þess hversu heiðarlegur, góður
og hjartahlýr maður þú varst í þessu
lífi, hvar sem þú nú dvelur.
Þinn tengdasonur
Skúli K.
Elsku Einar, okkur langar til að
minnast þín með nokkrum orðum en
vitum þó ekki alveg hvernig við eig-
um að byrja því hver hefði trúað því
að aðeins tveimur vikum eftir að við
sáumst síðast værir þú farinn frá
okkur?
Þú varst svo hress á Brother’s
Open golfmótinu og heilsaðir okkur
svo vel eins og þín var von og vísa,
með knúsi og kossi á kinn. Hvað þið
bræður hlóguð þegar þið tveir elstu
fenguð sérstök Öldungaflokksverð-
laun á mótinu, bráðungir mennirnir.
Það verður skrýtið að koma á
næsta bolludag til Kiddýjar frænku
og enginn Einar við borðsendann.
Þú ert fyrstur af systkinum pabba
til að kveðja og við sem héldum að
þið væruð eilíf.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez.)
Við sendum fjölskyldu þinni okkar
dýpstu samúðarkveðjur og biðjum
Guð að gefa þeim styrk í þessari
miklu sorg.
Elsku Einar, takk fyrir allt, Guð
og englar himinsins varðveiti þig um
alla eilífð. Við biðjum að heilsa ömmu
og afa.
Hulda, Kristín og
Guðríður Þórsdætur.
Elsku afi minn. Ég á enn svo erfitt
með að trúa því að þú sért farinn frá
okkur. Þú varst alltaf svo hress og
kátur. Ég var alltaf og er svo mikil
ömmu- og afastelpa. Mér þótti alveg
rosalega gaman þegar ég var lítil að
gista hjá þér og ömmu. Ekki þótti
mér leiðinlegt að fara með ykkur í
útilegur. Eða þegar ég fékk að fara
með í bústað í Skorradalinn.
Þú varst alltaf svo hjálpsamur og
þú passaðir vel upp á fjölskylduna.
Ég man um daginn þegar ég var í
heimsókn hjá ykkur, þá vorum við
inni í stofu að tala saman. Allt í einu
varðst þú voða alvarlegur og horfðir
á mig og sagðir: „Gerður mín, þú
veist hvar við eigum heima.“ Ég
horfði undrandi á hann og spurði
hvað hann væri eiginlega að meina.
Þá sagði afi: „Nú í vetur þegar það
kemur vont veður þá vil ég ekki að
þú keyrir heim til þín úr vinnunni.
Þú kemur bara til okkar og gistir.“
Þessi orð lýsa svo sannarlega því
hversu góður maður hann afi minn
var og hversu vænt honum þótti um
fjölskylduna sína.
Það var alltaf svo vel tekið á móti
manni hjá ömmu og afa. Dætrum
mínum þótti alltaf jafngaman að fara
til langömmu sinnar og langafa. Afi
var alltaf viljugur að fara út í bakarí
Einar Jónsson
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Morgunblaðið birtir minningargreinar
alla útgáfudagana.
Skil| Greinarnar skal senda í gegnum vef-
síðu Morgunblaðsins: mbl.is – smella á
reitinn Senda efni til Morgunblaðsins – þá
birtist valkosturinn Minningargreinar
ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minningargrein
á útfarardegi verður hún að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða
grein berst ekki innan hins tiltekna skila-
frests er ekki unnt að lofa ákveðnum birt-
ingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar