Morgunblaðið - 21.11.2006, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. NÓVEMBER 2006 37
BOÐSMÓT Taflfélags Reykjavík-
ur á sér langa sögu. Það var framan
af haldið á sumrin en er nú haldið á
haustinn. Mótið í ár hófst 5. nóvem-
ber sl. og var það tvískipt, annars
vegar fyrir þá sem höfðu lægri stig
en 1.700 og hinsvegar fyrir þá sem
höfðu hærri stigatölu en það. Alls
tóku 44 skákmenn þátt í mótinu, 21
var í stigahærri flokknum en 23 í
þeim stigalægri.
Í stigahærri flokknum tók Dagur
Arngrímsson snemma forystuna
ásamt Jóhanni Ingvasyni. Dagur
hafði sigur í innbyrðis viðureign
þeirra og þegar tvær umferðir voru
eftir leiddi Dagur mótið með 4½
vinning en Íslandsmeistari kvenna,
Lenka Ptácníková, kom í humátt á
eftir með 4 vinninga. Þau gerðu jafn-
tefli í 6. og næstsíðustu umferð og
fyrir lokaumferðina hafði Dagur enn
Elli og æska í Strandbergi
Kynslóðabilið var brúað á hvítum
reitum og svörtum um helgina í
Strandbergi, safnaðarheimili Hafn-
arfjarðarkirkju. Þetta skemmtilega
mót hefur nú verið haldið nokkrum
sinnum en fyrirkomulag þess er
þannig að það er opið fyrir þá sem
eru 60 ára og eldri og 15 ára og
yngri. Tefldar voru 8 umferðir með 7
mínútna umhugsunartími og mættu
hvorki færri né fleiri en 67 skák-
menn til leiks sl. laugardag. Gamla
brýnið Jónas Þorvaldsson og táning-
urinn Ingvar Ásbjörnsson stóðu uppi
sem sigurvegarar með því að fá sjö
vinninga. Félagi Ingvars úr Rima-
skóla, Hjörvar Steinn Grétarsson,
lenti í þriðja sæti með 6½ vinning.
Nánari upplýsingar um úrslit móts-
ins er m.a. að finna á www.skak.is.
Það jákvæða við mótið í Strand-
bergi er að degi eftir það er haldin
sérstök skákmessa og að þessu sinni
prédikaði Gunnar Gunnarsson fyrr-
verandi Íslandsmeistari í skák.
Presturinn Gunnþór Þ. Ingason var
honum til halds og trausts en að
messu lokinni var boðið til hádeg-
isverðar í kirkjunni. Sigurjón Pét-
ursson formaður sóknarnefndar
Hafnarfjarðarkirkju stýrði verð-
launaafhendingu mótsins og að lok-
um var boðið upp á fjöltefli stór-
meistarans Henriks Danielsens.
hálfs vinnings forystu. Sigurbjörn
Björnsson hóf keppni illa á mótinu
en mætti Degi í síðustu umferðinni
og bar sigur úr býtum. Þetta nýtti
Lenka sér með því að leggja Vil-
hjálm Pálmason og varð hún við það
ein efst á mótinu. Lokastaða efstu
manna varð annars þessi:
1. Lenka Ptácníková (2.262) 5½
vinning af 7 mögulegum.
2.–4. Sigurbjörn Björnsson
(2.335), Dagur Arngrímsson (2.305)
og Daði Ómarsson (1.866) 5 v.
5.–6. Jóhann Ingvason (2.055) og
Hrannar Baldursson (2.168) 4½ v.
7.–8. Matthías Pétursson (1.881)
og Ólafur Gísli Jónsson (1.931) 4 v.
Í stigalægri flokknum hafði Pat-
rekur Maron Magnússon mikla yf-
irburði og vann allar sínar skákir.
Einar Ágúst Árnason lenti í öðru
sæti með 5½ vinning en Helgi Brynj-
arsson náði bronsinu með sína fimm
vinninga. Torfi Leósson ásamt öðr-
um var skákstjóri mótsins en nánari
upplýsingar um það er að finna á
heimasíðu Taflfélags Reykjavíkur,
www.skaknet.is.
Lenka á sigurbraut
SKÁK
Skákhöllin í Faxafeni
5. nóvember–19. nóvember 2006
BOÐSMÓT TAFLFÉLAGS REYKJAVÍKUR
Morgunblaðið/Ómar
Lenka er nýbakaður Íslands- og
boðsmeistari.
Helgi Áss Grétarsson
daggi@internet.is
BRIDS
Umsjón Arnór G.
Ragnarsson| norir@mbl.is
Frá eldri borgurum
í Hafnarfirði
Föstudaginn 17 nóv. var spilað á
11 borðum.
Meðalskor var 216. Úrslit urðu
þessi.
N/S
Óskar Karlsson – Júlíus Guðmundss. 278
Bragi Björnsson – Auðunn Guðmss. 268
Albert Þorsteinss. – Sæmundur Björnsson
265
Ragnar Björnsson – Magnús Oddsson 248
A/V
Jón Hallgrímss. – Bjarni Þórarinsson 245
Guðm. Bjarnason – Jón Ól. Bjarnason 239
Kristján Þorlákss. – Jón Sævaldsson 229
Elín Björnsd. – Knútur Björnsson 229
Sveitakeppni
í Kópavogi
Aðalsveitakeppni BK hófst sl.
fimmtudag með þátttöku 8 sveita.
Það var hart barist, en röð efstu
sveita er þessi;
Sigurður Sigurjónsson 41
Loftur Pétursson 38
Birgir Örn Steingrímsson 34
Það var haustið
1954 að ég hitti Báru
fyrst, við höfðum báð-
ar ráðið okkur í vinnu í
eldhús Héraðsskólans á Laugar-
vatni. Við Bára vorum þá mjög ung-
ar, hún sautján ára en ég ekki nema
fimmtán. Ég gerði mér strax grein
fyrir að Bára var sérstök, hún var
svo full af lífsgleði og dugnaði. Hún
var tveimur árum eldri en ég og því
lífsreyndari; hafði verið á síld á
Siglufirði en ég kom beint úr sveit-
inni. Nú gæti einhver haldið að við
Bára hefðum verið svekktar yfir því
að vera þarna bara til að vinna en
ekki til að mennta okkur eins og allt
það unga fólk sem bjó á Laugarvatni
á þessum árum. En við vorum frá al-
þýðuheimilum og þar var ekki ætlast
til að ungar stúlkur gengu mennta-
veginn, við áttum að læra að elda mat
og hugsa um heimili og við sættum
okkur við það.
Á Laugarvatni var mikið líf og
fjör. Þar var menntaskóli, héraðs-
skóli, húsmæðraskóli og íþrótta-
kennaraskóli og ég held reyndar að
allir þessir skólar séu þarna enn
þann dag í dag, nema húsmæðraskól-
inn. Í dag kjósa flestar ungar stúlkur
menntaskóla fram yfir húsmæðra-
skóla. En hjá okkur Báru var þetta
frábær vetur, allt þetta unga og lífs-
glaða fólk. Þarna urðu til mörg kær-
ustupör sem síðar urðu hjón og
þarna réðust örlög okkar Báru, við
kynntumst lífsförunautum okkar
þennan vetur. Bára hitti Kristin Jó-
hannsson, eða Kidda, eins og hann
var kallaður, og ég hitti Birgi Hall-
dórsson. Bára og Birgir voru skóla-
og fermingarsystkini frá Akranesi
og stundum velti ég því fyrir mér
hvað það væri sem gerði þessa Ak-
urnesinga svona kraftmikla og
skemmtilega; var það kannski fisk-
urinn úr sjónum þarna eða hvað?
Eftir Laugarvatn hitti ég Báru ann-
að slagið, hún fór aftur á Sigló á síld
og saltaði meira en allir aðrir, eins og
áður. Síðan hætti Bára á síldinni,
giftist Kidda og þau fluttu í Nes-
kaupstað og eignuðust tvo syni. Eftir
að Bára flutti austur á land hitti ég
hana sjaldan, en þó kom það fyrir.
En svo var það fyrir nokkrum árum
að ég kynntist Báru og Kidda aftur.
Þá var ég orðin ekkja. Það var í mat-
Bára Jóhannsdóttir
✝ Bára Jóhanns-dóttir fæddist á
Akranesi 5. febrúar
1937. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað 9. nóvember
síðastliðinn og var
útför hennar gerð í
kyrrþey 17. nóv-
ember.
arboði hjá sameigin-
legri vinkonu okkar,
Ástu Ólafsdóttur, sem
við hittumst aftur og
það voru frábærir end-
urfundir. Skömmu síð-
ar lögðum við Ásta
upp í ferðalag hringinn
í kringum landið og
einn áfangastaðurinn
var heimili Báru og
Kidda í Neskaupstað.
Sú heimsókn er mér
mjög minnisstæð.
Þegar við renndum í
hlað stóð Kiddi með
kampavín á bakka í anddyrinu. Við
gistum hjá þeim í tvær nætur og það
voru stanslaus veisluhöld – því
gleymi ég aldrei.
Eftir þessa ferð vorum við Bára
aftur orðnar vinkonur og hittumst of
þegar hún kom til Reykjavíkur og þá
var Ásta alltaf með. Oft borðuðum
við saman hjá Ástu eða mér, við fór-
um saman í bíó og hlógum eins mikið
og þegar við vorum innan við tvítugt.
En allt breytist í áranna rás, nú hlæj-
um við Bára ekki lengur saman. Fyr-
ir tæpu ári sagði Bára mér frá veik-
indum sínum, hún hafði þurft að fara
í skurðaðgerð en hún var vongóð og
dugleg, eins og áður. En þennan ill-
víga sjúkdóm sem herjaði á Báru
réði hún ekki við þótt hún hafi alltaf
verið sterk. Bára lést 9. nóvember
síðastliðinn.
Við Ásta söknum Báru, við ætluð-
um að fara fleiri hringi saman og
heimsækja Báru og Kidda, drekka
meira kampavín og hlæja meira sam-
an, en nú er því lokið. Ég bið Guð að
fylgja Báru og vaka yfir Kidda, hans
missir er mikill.
Sigríður Auðunsdóttir.
Það er svo sérkennilegt hvernig
sumir þræðir vefast saman. Þannig
var með þræðina okkar Báru. Það
var á Skaganum svo langt síðan sem
upp úr miðri síðustu öld að nafnið
hennar byrjaði að sveima fyrir fram-
an mig. Hún var ung stúlka en ég
ennþá bara stelpa, hún var systir
nánustu vina bróður míns, sund-
stjarna og átti met sem ég skyldi slá,
hún stefndi á íþróttaskóla á Laug-
arvatni sem var líka fjarlægur
draumur minn, hún lét ekki segja sér
hvað væru kvenmannsverk og hvað
ekki – afstaða sem uppreisnarandinn
í mér var strax farinn að tileinka sér.
Ég man óljóst að ég stóð á gægjum
til að sjá stúdentinn hennar frá
Laugarvatni sem hún kom með í
heimsókn á þennan stúdentafátæka
Skaga þeirra daga. Í minningunni
stóð hún á tröppunum í Krókatúninu
á svörtum kjól með perlufesti, svo
geislandi hraustleg og falleg, með
þetta líka stríðnislega bros. Og hann
– stúdentinn, ja hann var svei mér þá
bara eins og aðrir menn.
Löngu, löngu seinna hitti ég hana
augliti til auglitis, eins langt í austur
frá Akranesi og hægt er að komast á
Íslandi – í Neskaupstað. Aftur höfðu
þræðir okkar spunnist saman og nú
voru hnútarnir hnýttir fast í báða
enda.
Þegar ég hugsa til baka þykir mér
það hagnýtur undirbúningur fyrir líf
Báru í Neskaupstað að hafa snemma
ákveðið að reyna sig sjálf í verki, ef
henni sýndist svo, og láta engan
dæma um það fyrirfram hvort hún
gæti það eða ekki. Ég efast um að ég
gæti nefnt verk sem hún ætlaði sér
og gat ekki. „Hefðbundin kvenna-
störf“, sem þá voru t.d. að sauma,
baka, elda, rækta grænmeti og rósir,
sinna börnum o.s.frv., vann hún með
þeim hætti að konur eins og ég stóðu
agndofa og hugsuðu: Ó að ég gæti til-
einkað mér bara svolítið af þessum
myndarskap. Þau verk sem ég hugsa
ekki síður til eru að kokka á síldarbát
til að komast í skóla, hanna fagurt
umhverfi, finna hugvitsamar lausnir,
kljúfa nautshausa, flísaleggja veggi
og gólf, smíða heilu innréttingarnar,
mála þök, hlaða grjótveggi … allt
unnið af einstakri nákvæmni með
sömu kröfu á sjálfa sig og aðra, að
hvert sem verkið væri skyldi það
unnið af alúð og vera þeim sem það
vinnur til sóma.
Harmleikur snjóflóða og uppbygg-
ing atvinnulífs og mannlífs í Nes-
kaupstað í kjölfar þeirra voru meðal
margra verkefna sem þeir tókust á
við saman, vinirnir, Kristinn hennar
Báru, þá forseti bæjarstjórnar og
eiginmaður minn, Logi, sem þá var
bæjarstjóri. Gífurlegt álag, fjarvist-
ir, innilokun og erfiðar aðstæður
reyndu óbærilega á þanþolið, meira
hjá sumum en öðrum. Þá var gott að
eiga fyrirmynd eins og Báru. Ófærð?
Ja, erum við konurnar nokkuð að
ferðast hvort sem er? Vatnsleysi? þá
bræðum við bara snjó. Rafmagns-
leysi? þá notum við prímus. Karlarn-
ir veðurtepptir á Egilsstöðum og
húsið að snjóa á kaf? Þá látum við
vekjaraklukkuna hringja nokkrum
sinnum á nóttu til að moka frá og
lokast ekki inni. Bjarga sér sjálf! Það
er hægt að vinna jafnréttisbaráttu
með ýmsu móti – sumir gera það með
kröfu á sjálfa sig.
Bára og Kristinn kunnu saman
listina að lifa á líðandi stund, smita
gleði til allra nálægra og gera þeim
margar stundir ógleymanlegar. Mik-
ið mun ég sakna slíkra stunda. Ég
mun aldrei framar horfa á Báru
hverfa mér á brunandi ferð niður
skíðabrekkurnar, aldrei aftur njóta
dýrindis veitinga hennar, aldrei aftur
smitast af hamingjunni sem geislaði
frá samvistum þeirra hjóna – en ég
mun ævinlega sjá fyrir mér fallega,
stríðnislega brosið hennar og heyra
hana hvetja mig: „Þú getur þetta“.
Ólöf Þorvaldsdóttir.
Þú varst sú sem
hélst fjölskyldunni
saman. Þú elskaðir
alla og horfðir aldrei á slæmu hlið-
arnar. Þú varst augu mannsins þíns
og brást honum aldrei. Nú ertu farin
á hinn besta stað og gengur með
Jesú Kristi í gegnum ljóssins hlið.
Og þó þú sért farin þá ertu alltaf með
okkur. Við munum alltaf sakna þín,
kæra amma.
Þínir dóttursynir
Viktor og Hörður Þór.
Dúfa Kristjánsdóttir
✝ Dúfa Kristjáns-dóttir fæddist í
Hafnarfirði 29. nóv-
ember 1934. Hún
lést á Landspít-
alanum aðfaranótt
6. október síðastlið-
inn og var jarð-
sungin í kyrrþey frá
Víðistaðakirkju í
Hafnarfirði 12.
október.
Elsku amma. Núna
ertu farin eftir erfið
veikindi. Við munum
ávallt minnast þín,
hvernig þú tókst okk-
ur sem fósturbörnum
Jóhönnu. Ég (Tinna)
ólst upp hjá pabba og
Jóhönnu og ég varð
strax hluti af þinni
fjölskyldu, eins með
Davíð.
Þú hugsaðir til okk-
ar, alltaf fylgdist þú
vel með hvernig okkur
farnaðist í lífinu eftir
að við fluttum að heiman.
Og þér þótti svo vænt um Klöru og
Elísu, þegar þær komu í heimsókn.
Við söknum þín mikið, en söknuð-
ur afa er mestur, þú varst hans augu,
við reynum að leiðbeina honum eins
og þú gerðir.
Takk, elsku amma, fyrir allt.
Tinna, Davíð Þór, Klara
og Elísa Ósk.
Elsku amm’í Stóró
mín. Mikið flýgur tím-
inn hratt frá okkur. Nú
í sumar fór amma og
nú fylgir þú henni. En þó að sorgin sé
mikil þá er brosið og þakklætið stutt
undan þegar ég hugsa um hvað þið
systurnar gáfuð mér.
Ég á ófáar æskuminningar þegar
ég og Elsa fórum saman í bæinn til að
vera með ykkur tvíburunum. Oft
þurftum við að standa fyrir framan
ykkur í margar mínútur þegar þið
þrættuð um hver ætti að borga ef eitt-
hvert dekur var í gangi. Þú og amma
voruð svo nánar að þegar ég var hjá
henni, hvort sem klukkan var átta um
morguninn, þrjú um daginn eða átta
um kveldið, þá varst þú annað hvort í
heimsókn, í símanum með ömmu, eða
amma á leiðinni til þín.
Það var líka gaman að sjá tvær al-
veg eins manneskjur, en samt svo
ólíkar, sýna skilyrðislausa ást hvor á
annarri. Þú passaðir upp á ömmu og
amma passaði upp á þig.
Svava Guðmundsdóttir
✝ Svava Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
23. febrúar 1930.
Hún lést á líkn-
ardeild LSH í
Landakoti 14. októ-
ber síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Fossvogs-
kirkju 24. október.
Það var alltaf gaman
að koma til þín í pönns-
ur og mér fannst alltaf
svo spennandi þegar
Elsa var að sýna mér
allt heimilið þitt, sem
hún þekkti svo vel.
Ég og Elsa litum
mjög mikið upp til ykk-
ar systranna. Þegar við
fórum í skólagarðana
var ekkert sjálfsagðra
en að skíra kálgarðana
okkar Hulduland og
Svövuland og montuð-
um okkur alltaf, því við
áttum tvær alveg eins ömmur! Ef þú
komst til Elsu, þá var ég alltaf mætt
til að vera með ykkur og það sama var
þegar amma Hulda kom í heimsókn
til mín. Við reyndum að skemmta á
hverju ættarmóti til að gera ykkur
stoltar, létum eins og við værum tví-
burar (þrátt fyrir að Elsa væri tæpum
tveimur hausum stærri en ég!) og
vældum stundum í mömmum okkar
um að fá alveg eins föt. Þið gáfuð okk-
ur ást, kennduð okkur lífsreglurnar
og mun ég ávallt minnast þeirra tíma
sem við áttum saman, elsku Svava
mín.
Ég veit að þú ert hamingjusöm
núna að vera laus frá þjáningum þín-
um og komin í faðm systur þinnar og
mömmu.
Elsku Halli og fjölskylda, ég votta
ykkur samúð mína.
Sara Karlsdóttir.